1,971 matches
-
toate fețele, la propriu, cartea apărută la editura M.L.R., și nu am găsit nici urmă de însemnare lămuritoare, necum un aparat critic. Nimic. între timp a apărut însă revista MANUSCRIPTUM (nr. 1-4/2004-2005), care publică un fragment din același roman postum al lui Marius Robescu, Trunchiul și așchia. Fragmentul a fost predat redacției, probabil, înainte de a fi pornit cartea la tipar, aceasta apărând însă mai repede decât voluminoasa revistă trimestrială a M.L.R., altfel excelentă. Important este că publicarea fragmentului de roman
Ochiul magic by Cronicar () [Corola-journal/Journalistic/10653_a_11978]
-
un bun traducător din Horațiu ori din Tacit, eram, ca să zic așa, juxta clasei. Mi-aduc aminte însă cu ce pedanterie se extazia profesorul pentru niște fleacuri ca: "O navis referent in mare te novi fluctus"1, sau "Eheu fugaces, Postume, Postume"2, O barcă cu motor condusă cu propria-ți mână și un "hei" strigat cu pieptul tău fac mai mult decât toate odele și epodele lui Horațiu. Cu toate acestea, sunt cărți care excită la viață, vina e a
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
bun traducător din Horațiu ori din Tacit, eram, ca să zic așa, juxta clasei. Mi-aduc aminte însă cu ce pedanterie se extazia profesorul pentru niște fleacuri ca: "O navis referent in mare te novi fluctus"1, sau "Eheu fugaces, Postume, Postume"2, O barcă cu motor condusă cu propria-ți mână și un "hei" strigat cu pieptul tău fac mai mult decât toate odele și epodele lui Horațiu. Cu toate acestea, sunt cărți care excită la viață, vina e a profesorilor
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
gingășiile posibile. Procurîndu-și o fotografie a Pichii, comandă prin Expertul un bust surprinzător de reușit, în care artistul, folosind mijloace simple, evoca mișcarea caracteristică a părului Pichii dintr-o parte într-alta. O seară întreagă soții Ioanide priviră emoționați imaginea postumă. În fine, Sultana își dezvoltă noua ipostază până la sfârșit, ceru consilii pentru propria ei viață doamnei Ioanide și indirect lui Ioanide însuși. În timp ce viața pasională se metamorfoza astfel, o altă latură psihologică își făcea apariția. După cum observase însuși G. Călinescu
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
întreagă viață îmi pare închinată grijii de a da copiilor motiv să se mângâie repede de moartea lor (fr.). 2 Eu, dimpotrivă, îmi iubesc tatăl, care se sacrifică pentru întreaga lume (fr.). neștiută între tată și fiică și o părere postumă a Pichii despre Ioanide. De la scotocirea prin casă, Ioanide, în căutare de elemente pentru menținerea Pichii pe pământ, trecu la anchetarea persoanelor ce cunoscuseră pe fată. În primul rând la Erminia. . - Ascultă, Erminio, ce făcea Pica atunci când a stat latine
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
din cauză că Machiavel nu dă lămuriri în privința aceasta. Participarea mea la atacul împotriva lui Dan Bogdan, de altfel fără intenția expresă de a-l omorî, a fost o copilărie romantică, ce m-a vârât într-o afacere penală. Numai cercurile literare postume și în urma unei expoziții teoretice admiră atare gesturi, politicește un astfel de act apare la momentul respectiv compromițător. Să zicem că Talleyrand 1 Prințul Hangerliu are onoarea a face cunoscut apropiatul lui deces. Conform dorinței defunctului, ceremonia va avea loc
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
indispune este că în fiece magazin, în loc de icoane sunt portretele lui Tudorel și al lui Cioarec, cu candelă sub ele. Doru lângă un criminal de rînd! Asta ne face de râs. Doru n-are nevoie de o asemenea tristă reputație postumă, păcat este că și-a pierdut viața, bunul cel mai scump. Ioanide zise în gînd: "Tușul!" - N-ar fi rău, spuse madam Ioanide, să intervii pe lîngăacest nefast Gavrilcea să ne scutească de o asemenea onoare penibilă. " Nu-mi spui
Bietul Ioanide by George Călinescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295568_a_296897]
-
a cuvântului, nu pare mai definitoriu celebrul vers al lui Philippide decât pentru Florin Mugur. Am spus „pare”, nu „părea”. Prezența poetului nu este doar nediminuată, ci și o necesitate tot mai vie, mai copleșitoare. La această oră a existenței postume a iubitului nostru prieten, Poezia ni-l restituie, inconfundabil, unul din miracolele ei delicate și durabile, dar simultan, fără nici o inutilă linie de legătură, și ca prieten neînlocuit, neasemuit... cum și pentru el, cele două mari aripi fragile, ale Poeziei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
același lucru cu Enescu, Brâncuși, Brauner, Marcel Iancu, Eugen Ionescu, Cioran, Saul Steinberg, Perlea, Celibidache, Silvestri, Tzara, Celan și alții, dacă nu ar fi vorba, În cazul lui Eliade, mai curând de o excepție, căci nobilul gest al repatrierii sale postume profesorul Zaciu Îl vedea „nu numai pentru valoarea extraordinară a operei sale, dar și pentru a răspunde În mod civilizat atacurilor ordinare la care memoria lui a fost supusă În ultimii ani”. Nu știu ce ar putea imuniza posteritatea cuiva de atacuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
să fie și ultima. Amintirea a revenit când am citit versurile muribundului, scrise, se pare, pe patul de spital. Tragica tânguire se elibera, candidă, de pământ și de iluzii. Regăseam ceva din sensul scurtei noastre Întâlniri În poemul Prometeu, publicat postum. „Ca orice lepră, Prometeu/ S-a pus În colți cu Dumnezeu./ Prin gând celui de sus Îi dete/ Să-l dea cu capul de-un perete,/ Tocmai acolo-n Caucaz,/ Legându-l strâns, printr-un ucaz.” Dumnezeu? Da, de vreme ce luase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
pare, la bătrânețe, paradoxale Înrudiri. O secvență față de care Leon Volovici nu-și ascunde perplexitatea Îmi transmite și mie, mărturisesc, frisonul care ar fi să-și caute abia numele În arhivele de psihopatologie ale „conspirației mondiale”, capitolul „Monopolul suferinței”: „Evoluția postumă a imaginii lui mi-o explic și prin amintirea unui detaliu din comportamentul tatei căruia multă vreme nu i-am dat atenție. S-a Întâmplat de câteva ori să fie invitat la cârciumă de țăranii care țineau să-l cinstească
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
sanatoriul comun și dincolo de el, se simte solidar. Această enclavă a existenței sfâșiate concentrează drama destinului uman Însuși, iar solidara pulsație a durerii reverberează asupra omenescului În totalitatea sa. S. Iosifescu a atras atenția și asupra vibrației „pascaliene” din paginile postume ale lui Blecher. Credem că observația se extinde și asupra romanului Inimi cicatrizate și că, de fapt, tot ce a scris Blecher este impregnat de o astfel de fervoare a eternului, a măreției În vulnerabilitate. Cum spune Pascal, „un copac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
intelectuali, ci și contemplarea imobilelor În care incomparabila sa aventură spirituală și-a aflat refugiu creator ne reamintesc, În Musil, destinul convulsiv, dar biruitor al artei, În confruntarea cu ostilitatea, adesea insuportabilă, a conjuncturii. Un mesaj totuși Încurajator, În această postumă și durabilă compensație... Berlin, 18 martie 1987 (Textul a apărut, sub titlul „Locuri care ne reamintesc de Musil”, În România literară, nr. 16/16 aprilie 1987) Note la un text de Musiltc "Note la un text de Musil" Deși nuvela
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
deprindere filosofică”. În România, dezbaterea a fost intensificată de publicarea, după prăbușirea comunismului, a Întregii opere a lui Cioran, inclusiv a unei părți din corespondența sa Încă necunoscută În totalitate. Iar apariția În Franța, după moartea sa, a două cărți postume, Mon pays (Țara mea, Gallimard, 1996) și Cahiers, 1957-1972 (Caiete, 1957-1972, Gallimard, 1997), a fost, desigur, extensiv comentată În ambele țări. Aceste cărți arată că, spre deosebire de compatrioții săi intelectuali cu care era asociat În mișcarea politică de extremă dreaptă (Eliade
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2122_a_3447]
-
nu făceam parte din grupul celor care-l urmau peste tot, cu fidelitate remarcabilă. Nu eram apropiați, nu eram distanțați. Nu mă iubea, nu mă ura. Nu am vocația festivismului - precumpănitoare În Moldova - și, deci, nu Îmi atribui merite de postum companion. Ca un iubitor de literatură rusă Însă ce mă aflu, firește că l-am urmărit cu interes. Am citit cam toate traducerile lui. Am urmărit scrierile sale din Kitej grad. Am avut plăcerea să studiez prefețele și studiile sale
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
a se păstra din ei doar câte-o pagină, pe ici și pe colo, plus cărțile sale de versuri și de publicistică, în întregime (se aflase, după aceea, că fiul său mezin picase bacul, în prima sesiune, din cauza unui poem postum de Eminescu, pe care nu știuse cum să-l abordeze). Nu supăraseră și nu revoltaseră pe nimeni asemenea idei originale și, chiar dacă i se mai trimiseseră câteva scrisori deschise, din provincie, spre a fi tras prietenește de mânecă sau de
KARMA. NOPŢI DE MĂTASE by DANIEL DRAGOMIRESCU MARIA ARDELEANU-APŞAN () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1614_a_2969]
-
influențat de scrisul lui. Iar dacă nu găsește mediul prielnic, atunci nu e gustat, citit, lăudat și consacrat. Se poate însă ca, după moartea lui, să vină o generație care să-l priceapă. Atunci e dezgropat, selectat - gloria lui e postumă. 8. ... când în scriitor va răsuna ecoul nefericirii mai multorclase, când nemulțumirile îi vor veni pe mai multe căi și când, la aceste nemulțumiri cu caracter "egoist", se vor adăuga și durerile altora, atunci în el va vibra toată durerea
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
și de adulter. Întoarcerea în țară, amânată mereu - provocată de boala mortală a tatei -, aduse soluția problemei. Sau un început de soluție, căci dacă afacerile tatei n-ar fi fost atât de încurcate, încît să-l amenințe cu o dezonoare postumă, m-aș fi întors la ea. Cuvintele ei " Sunt femeia ta" îmi ardeau creierul. Și, în sfârșit, târziu, în epoca cinică, culminând spre amiaza vieții, accesul de stupidă demență pentru femeia mare, cu părul 1 Lancinant - sfâșietor. roș, cu ochii
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
cuget nimic, pentru că simțeam că o idee inamică se încearcă să izbucnească în conștiință, ideea care mă chinuiește acum și se rezumă simplu detot: I-am sărutat mâna și brațul ca un amant... Cu ce drept? Cu dreptul învoirii ei postume? Dar ce putea sa facă? Putea aduce ea un afront, cu atât mai dureros cu cât faptul era mai grav, "maestrului" pentru care are stimă, admirație, simpatie, recunoștință? Și căruia cochetăria și rarele ei abandonări sufletești (poate simplă ofrandă grațioasă
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
ei: „Numai ăsta ești tu?” Realitatea va fi întotdeauna mai săracă decât ficțiunile. Cei doi se despart prin telefon și astfel începe calvarul contrapunctului. În romanele anterioare contrapunctul era sincronic, se surprindeau trăirile unui singur narator, pe când în romanul acesta postum, primul tip e însoțit de cel diacronic, practicat de Huxley și teoretizat astfel de Holban: „Să poți asista cum numai la cinematograf se poate face, la două scene aproape în același timp! Viața mea și viața Daniei.” Cei doi au
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]
-
să navigheze pe drumuri și în vânturi prielnice. Asta intuiește Cehov când vorbește de fantoma tatălui lui Hamlet: că opera mare se mișcă în umbră și că se desprinde din această umbră purtând amprenta acestui caracter fantomatic, în mare măsură postum. Îmi aduc aminte de o schimbare de perspectivă care a fost un șoc pentru mine. E vorba de fotbal, pe care l-am jucat de copil numai pe bucăți de stradă sau în curți înguste, cu mingi improvizate. În jocul
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
normal, ca să am dovada că faptul acesta primar - pe care l-am șters complet din memorie - s-a petrecut cu adevărat. Simt că s-a petrecut ceva „între timp“! (Îmi aduc aminte de o vorbă inspirată de-a lui Pâcă - „postum“, îmi aduc aminte nu în timp ce notam în friguri, pe programul TV, ce se întâmplă cu mine în clipa aceea - când la masă, la Cina, Teodor Pâcă comandase o votcă mare, iar chelnerul, care era în trecere pe-acolo și nu
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
niciodată înapoi, n-are nici un drept la greșeală, este mereu expus pericolului pentru că nu-și poate evita soarta, cea de a merge înainte, până la capăt. Iar dacă ajunge „la capăt“, el nu mai este soldat, este „eroul“ jocului, poate căpăta „postum“ orice posibilitate de mișcare. Și ce este interesant, în cazul pionului, este faptul că el nu poate „lovi“ fățiș adversarul; el atacă „fățiș“ pentru că merge înainte, dar el nu poate lovi și doborî adversarul decât lateral, oblic, ca și cum războiul ar
Nocturnal by Tarangul Marin () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1360_a_2889]
-
e limpede că Foucault nu-și privește problema din afară." Eu am prezentat Point de vue explicatif de mon oeuvre, a lui Kierkegaard, pe care am terminat-o astăzi. Cartea, scrisă în 1848, cu șase ani înaintea morții, și apărută postum (1859), reprezintă gestul final al ridicării măștii, justificarea târzie a unei producții pseudonime. Kierkegaard, considerîndu-se un autor eminamente religios, a folosit toată viața "deghizarea estetică". A intra în categoriile esteticului - ale vârstei tinere, ale senzualului și frumosului sensibil - înseamnă a
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]
-
mai mult sau mai puțin ocazionali) se termină, în posteritate, cu revendicarea unui drept de proprietate asupra spiritului lui. Cel mai mic gest de conviețuire se reportează asupra posterității defunctului și speculează neputința acestuia de a se apăra de tirania postumă a celor care în timpul vieții "l-au iubit" și "i-au fost aproape". Pentru că au mâncat cu el, pentru călI-au auzit sforăind, pentru că i-au făcut servicii sau pentru că s-au culcat cu el, cu toții devin, după moartea lui
Despre limită. Jurnalul de la Păltiniș. Ușa interzisă by Gabriel Liiceanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295599_a_296928]