2,172 matches
-
firește, dar afacerea continua să merite, acum că sporurile și serviciile extra Începuseră să constituie grosul facturii. Deodată, fără veste, robinetul din care se ivise, În mod constant, generosul izvor de suferinzi terminali se Închise. Părea că familiile, cuprinse de remușcare, se anunțaseră unele pe altele, că s-a terminat cu practica aia de a-i trimite pe cei dragi să moară departe, dacă, În sens figurat, le mâncasem carnea, acum o să le mâncăm și oasele, că nu ne aflăm aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
siguri că jumătate din populația țării va fugi să caute o batistă ca să-și șteargă lacrimile și că cealaltă jumătate, poate cu temperament stoic, le va lăsa să curgă pe obraji, În tăcere, ca să se poată observa mai bine că remușcarea pentru un rău făcut sau consimțit nu este Întotdeauna o vorbă deșartă. Să dea domnul să nu fie prea târziu pentru a-i salva pe bunici. Pe neașteptate, cu o deplorabilă lipsă de simț al oportunității, republicanii hotărâră să profite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
desfășurare a faptelor. — Se pare că, într-adevăr, el e cel care l-a ucis pe partenerul dumitale, Herr Gunther. A venit înapoi aici, s-a schimbat de haine, după care a avut timp să mediteze la ce făcuse, iar remușcarea l-a împins să se spânzure. — Așa s-ar părea, am spus, destul de convins. Dar dacă nu vă supărați, domnule general Heydrich, aș vrea să mă mai uit un pic pe aici. De unul singur. Doar așa, ca să-mi satisfac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
trebuit să fie de asemenea ucis, nu-i așa? Doar în caz că te identifica pe tine. — Nu... — Toate bune și frumoase. Îl omorâți, faceți să pară că l-a omorât Hering și apoi faceți ca Hering să se spânzure sub impulsul remușcării. Fără a uita să luați scrisorile, desigur. Cine l-a omorât pe bărbatul din mașină? A fost ideea ta? — Nu, eu nu voiam să fiu acolo. L-am apucat de revere, l-am ridicat de pe scaun și am început să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
masă, am descoperit că sunt orfan nu de el, ci de dorința de a avea un tată, de o posibilitate îndepărtată pe care el probabil o păstra și pe care eu, din orgoliu, n-am luat-o niciodată în considerare. Remușcarea se cristalizase în sufletul meu întunecată și tăcută. Era vară și mai eram încă atent la acea stranie stare de disconfort. Poate că frigul m-ar fi pus din nou pe picioare. Mă îndreptam cu mașina spre mare și mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
ca să mă chinuie, să-mi înlăture privirea oprită într-a ei cerând ajutor. Nu, nu avea nici un chef să se complice în momentul acela de abandon. În scurt timp adormi. Am rămas cu ochii țintă în tavanul de lemn, fără remușcări. O dusesem pe soția mea dincolo de vârtejul fantasmelor mele, până la malul de nisip cald unde se topise plăcerea. Acum se odihnea, aș fi mers să mă plimb pe drumul printre stânci. În ziua următoare, într-o dimineață de cristal, vom
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
sport fără nici un interes. Îngropasem fiorul acela, nebunia aceea, fiul acela. Prostii de tați, Angelina, de violatori care nu știu cum să crească. Punct. Era doar o chestiune de timp. Timpul și-ar fi îndeplinit sarcina lui corozivă, mi-ar fi atacat remușcările până la a le face să devină talc. La urma urmei, Italia îmi făcuse un serviciu, îmi curățase viața de complicația aceea scârboasă. Nu se lăsase dusă a doua oară la clinică, disprețuise eleganța acelui fals hotel. Eram vinovat doar în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2069_a_3394]
-
cu crocodilii? exclam, căci e drept că de o bucată de vreme ea locuiește singură, dar de fiecare dată când aflu vești despre ea sunt neliniștit. Nu știu de ce, gândul la copiii mei mi-a provocat totdeauna un sentiment de remușcare. Aflu astfel că Sibylle execută un număr cu caimani într-o boîte din Place Clichy; treaba asta mi s-a părut atât de urâtă, încât nu i-am mai cerut alte amănunte. Știam că lucra în localuri de noapte, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
DESIGUR, NU AMBIȚIA ERA ACEEA CARE ÎL FĂCEA SĂ ACȚIONEZE PE JOSEPH GRAND, ȚI-O GARANTA EL ÎNSUȘI CU UN ZÂMBET MELANCOLIC. ÎNSĂ PERSPECTIVA UNEI VIEȚI MATERIALE ASIGURATE PRIN MIJLOACE CINSTITE, ȘI, DE AICI, POSIBILITATEA DE A SE DEDICA FĂRĂ REMUȘCĂRI OCUPAȚIILOR SALE PREFERATE, ÎI SURÂDEA MULT. DACĂ ACCEPTASE PROPUNEREA CARE I SE FĂCUSE, FUSESE DIN RAȚIUNI ONORABILE, ȘI, DACĂ SE POATE SPUNE, DIN CREDINȚA ÎNTR-UN IDEAL. Această stare de lucruri provizorie dura de mulți ani, viața se scumpise peste
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
Pentru a vorbi în sfârșit în mod mai precis despre îndrăgostiți, care sunt cei mai interesanți și despre care naratorului îi este poate mai la îndemână să vorbească, ei mai erau chinuiți și de alte neliniști, printre care trebuie semnalată remușcarea. Această situație le permitea, într-adevăr, să-și scruteze sentimentul cu un fel de obiectivitate febrilă. Și rar se întâmpla ca, în aceste ocazii, slăbiciunile să nu le apară cât se poate de limpede. Pentru întâia oară simțeau cât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
aceea era imensa mânie care îl cuprinde pe om înaintea unei dureri pe care toți o împărtășesc. \ Da, Grand, spune el. \ Aș vrea să am timp să-i scriu o scrisoare. Ca să știe... Și ca să poată să fie fericită, fără remușcări... CU UN SOI DE VIOLENȚĂ, RIEUX ÎL FACE PE GRAND SĂ ÎNAINTEZE. CELĂLALT CONTINUA LĂSÂNDU-SE APROAPE TÂRÂT, BOLBOROSIND FRÂNTURI DE FRAZE. ― E prea multă vreme de când durează. Îți vine să-ți dai drumul, n-ai încotro. Ah ! domnule doctor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
era iubită - pentru că nu era Îndrăgostit -, nici amantă, pentru că el nu avea nevastă; prietenă, mult zis; concubină, suna urît. Atîta ambiguitate nu cerea nici unuia dintre ei fidelitate absolută. Oricum, nu prea multă. Așa că Thomas ar fi putut trece fără cine știe ce remușcări pragul ușii din care i se făcea insistent semn. A pășit mai departe; nu la Ingrid s-a gîndit, renunțînd, ci la Juan. S-ar fi putut, Într-o altă noapte, aceeași fată să-l Îmbie pe fiu să intre
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
lui un anume respect, putea fi socotit un gest de tandrețe; nimic jucat, cîntărit; pur și simplu. Nimic din elanul primei tinereți, În ultima vreme; apatic, Thomas nu se mai recunoștea, chiar se gîndea să meargă la un medic. Nu remușcările - vagi - Îl nelinișteau, ci neputința; nu mai putea Întoarce, În vreun fel, ceva: plăcerile de odinioară, libertatea de atunci, mai ales; nu dăduse nimănui seamă; acum se Împotrivea sieși, se autocenzura, nu ar fi crezut niciodată așa ceva. Nu devenise mai
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
durerile facerii; nu avea nici un rost să afle acum că purtase În trup sămînța străinului care tocmai se pregătea să achite nota. Un pahar cu apă minerală pentru Marika; femeia asta merită un izvor, și-a zis Thomas, numărînd banii; remușcarea Îi dă dreptul; a plătit și coniacul, și-au stins țigările. Un barman deschisese o ușă, venea mai mult aer. Thomas a zis că discuția lor - un interviu, cum stabiliseră - are un preț. A scos din portofel două sute de euro
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
erau, de la un timp, peste tot. Ei nu aveau Dumnezeu, aveau GÎnditori. Thomas nu avea să sfîrșească Într-o mănăstire, era sigur, dar că va deveni mai smerit cîndva i se părea posibil. Nu mai era liber. Urmașii! Nu avea remușcări - pentru ce? Nici obsesii, cum s-ar fi părut. Doar vanitate. Și un dram de curiozitate. Un sîmbure de simț patern. Cum să nu-mi văd fiii, fiicele? SÎnt ai mei, ale mele! SÎnt Tatăl! Creatorul! Eu! Ai mei! Ai
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
Iâh, când mă gândesc c-am avut câte trei iubiți deodată. Henry chiar a avut un efect pozitiv asupra lui Julie. Vreau să spun, înainte nici măcar nu-și dădea seama că se întâlnea cu trei bărbați deodată, nici vorbă de remușcări. —Julie, pot să te întreb ceva? —Bine’nțeles. — S-a despărțit Charlie de tine la Paris? — Iâh! OK, mda, cred că da. — Și de ce mi-ai spus că sunteți încă împreună? —Ei, și tu! Fiindcă, de când lumea, nimeni n-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
urmă a murit și al treilea soț al acestei doamne, lăsându-i 2,15 pesete pe zi, plus 500 pentru doliu. Sigur că nu le-a folosit pentru pomeniri. I-a făcut cel mult vreo două slujbe de pomenire, din remușcare și în semn de recunoștință pentru cei treisprezece duros ai pensiei de văduvie. — Ce grozăvie, Doamne Dumnezeule! — Lucruri care nu sunt scornite, pe care nu e posibil să le scornești. Adun acum mai multe date despre tragicomedia asta, despre farsa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
părul. — Nu, tu..., tu..., tu..., Eugenia..., tu... — Nu, eu nu, nu se poate... Nu mă iubești? — Iubirea... Cine știe ce-nseamnă să iubești? Nu știu..., nu știu..., nu sunt sigură ce... — Și-atunci toate astea? — O... fatalitate a clipei, un rezultat al remușcării..., știu eu...; lucrurile astea trebuie puse la încercare... Și pe urmă, Augusto, nu rămăsese să fim prieteni, prieteni buni, dar nimic mai mult decât prieteni? — Da, dar... Și cum rămâne cu sacrificiul tău? Cu faptul că, acceptându-mi darul, fiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
viața mea zilnică, pe sărmana maică a mea, Spania, nebună și ea? Nu doar pe Don Quijote, nu, ci și Spania, Spania nebună ca Don Quijote; nebună de durere, nebună de rușine, nebună de deznădejde și, cine știe, nebună poate și de remușcare. Cât despre Don Quijote, am spus atât de multe!... m-a făcut să spun atât de multe...! Un nebun, da, deși nu cel mai divin dintre toți. Cel mai divin dintre nebuni a fost și continuă să fie Isus, Cristosul. Căci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
lor din noaptea aceea. Ei au acreditat ideea că s-a spânzurat copleșit de regrete. În jur era plin de flori albe-argintii, ca lacrimile lui, pe care însă oamenii le numesc de atunci «banii lui Iuda». Mai târziu, plini de remușcări, pe drumul Damascului, ucenicii au început să propovăduiască învățătura lui Iisus și să răstălmăcească toată istoria, așa cum a ajuns ea la noi. Asta e povestea, domnule coleg. Noi ce învățăm de aici, profesore? Noi învățăm că natura umană e atât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
și porni bombănind și ridicând din când în când mâinile spre cer și trântind ușa. Iar noi am rămas râzând în hohote și în înserare. Și lumea în care trăiam se dizolva în râsul nostru... Mihaela: Câr-Mâr M-au apucat remușcările după comentariile tale. Nu glumesc deloc. Mi-am dat seama că era să intru într-un clișeu de autoculpabilizare când de obicei cel clasic este de victimism. Drept să spun, îmi priește simțul nuanțelor pe care mi-l imprimi. Probabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
crescut și m-au educat, sigur că însurătoarea te îndepărtează, dar nu sunt dispuși să-mi suporte disprețul, că, oricum, n-am de ce să-mi fac sânge rău, nu trebuie deocamdată să cerșească în stradă, dar să nu uit că remușcarea vine întotdeauna, și, dacă nu vine în timpul vieții, vine după moarte, și e mai rău, și să nu dea Domnul să am copii să mă pedepsească pentru neomenia cu care mi-am tratat azi părinții, Asta a fost fraza finală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
da, m-am dezobișnuit de efort, de aceea mi-e mai greu, spuse el. Ideea de a face statuetele a fost a mea, Știu foarte bine, A fost a mea, dar în ultimele zile m-a chinuit un soi de remușcare, tot timpul mă întreb dacă a meritat să ne apucăm să fabricăm păpuși, dacă n-o fi totul jalnic de inutil, În acest moment, cel mai important lucru pentru tatăl tău este munca pe care o face, nu utilitatea ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
adevăr, nu există, sau încă nu s-a descoperit, un alt mod de a ne mărturisi resemnările cu demnitate, ce nu întreabă nimeni este cât de greu te obișnuiești. Marta ieși din magazin aproape în lacrimi. Cu un soi de remușcare disperată, ca și cum s-ar fi acuzat că a înșelat-o pe Isaura, se gândi, Dar ea nu știe nimic, nici măcar nu știe că suntem pe picior de plecare. De două ori au uitat să-i dea de mâncare câinelui. Amintindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
ochii mei, era un prieten mort, mort pe pământ străin pentru o cauză străină, un prieten ai cărui părinți aveau să-mi scrie, Într-o bună zi, ca să mă Întrebe, cu cea mai sfâșietoare dintre politeți, de ce le zăpăcisem copilul? Remușcări, așadar, din cauza lui Howard? Aș spune, mai degrabă, o urmă de cuviință. Nu știu dacă acesta e cuvântul potrivit, dar idee e că, după victoria prietenilor mei, n-aveam deloc chef să mă Împănez prin Teheran ascultând cum mi se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]