19,653 matches
-
dar nu era obișnuit să i se spună că e prost, mai ales de către o pasăre, și nimeni nu făcuse asta, de foarte mulți ani. Simți cum entuziasmul față de cadoul său scădea. — Jerry, zise el. Ar fi cazul să te obișnuiești cu mine, pentru că eu sunt proprietarul tău acum. — Oamenii nu pot fi proprietatea nimănui. Dar tu nu ești om, Jerry. Ești o blestemată de pasăre. Barton se apropie de stinghie. — Și acum, dă-mi voie să-ți spun cum stă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
cânte pe un ton monoton: — Probleme pe unde mă duc, probleme pe unde-am fost. Bătu ritmul în birou. Pentru că „problemă“ e porecla mea și problemele sunt păcatul meu. Zâmbi. — E un cântec. — E foarte ciudat, zise ea. — Tatăl meu obișnuia să-l cânte. — Înțeleg. — A murit. — Înțeleg. — S-a sinucis. — Îmi pare rău să aud asta. Cu o pușcă. — Îmi pare rău. — Vreți să o vedeți? Ea clipi des. — Poate altă dată. — O țin chiar aici, zise el, arătând cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
Koch, pentru eventualitatea puțin probabilă că avea vești. Am, spuse el. Dar aș fi vrut să fie mai bune. — A decis împotriva noastră? — A amânat până mâine. — Ai încercat să ... — Da, am încercat. E confuz. Nu este un domeniu juridic obișnuit pentru judecătorii din Oxnard. De aceea au și depus cererea aici, probabil. — Deci, mâine? — Da. — Mulțumesc, spuse ea și închise. Nu avea nici un rost să-i spună ce avea de gând să facă. Nici măcar ea nu era sigură că avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2077_a_3402]
-
îmbrățișat matematica pentru care, socotea el, aș fi avut oarece înzestrare... „Româna o știm cu toții... doar suntem români!” Am trăit alături de el clipele nostalgice ale despărțirii de școală... Mă gândeam atunci cum va putea un astfel de om să se obișnuiască cu ideea de a trăi departe de ea. Imposibil! Și, într-adevăr, n-a trăit! La scurtă vreme, măcinat de o suferință ascunsă, a plecat pentru totdeauna. Cortegiul funerar a oprit pentru câteva momente și în fața școlii noastre... Apoi, în
ARC PESTE TIMP 40 ANI 1972 – 2012 by Loredana Ţară () [Corola-publishinghouse/Imaginative/288_a_583]
-
Vichi în fiecare colț, deși fosta nevastă era departe, peste mări și țări. Dar m-am adaptat, Cățelul-Lord rămăsese la el, am adus și o pisică de la cămin, mieuna pe acolo, prăpădita, am instalat-o în apartament și s-a obișnuit cu Lord, câinele parcă o proteja. Cu Maestrul era bine, singura mea problemă era că nu știam pe atunci să gătesc, nu știam să fac nimic-nimic, nu deosebeam pătrunjelul de mărar, dar am învățat încetul cu încetul, m-a ajutat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
are talent, dragule, e suficient că ai ajutat-o să facă facultatea, las-o la revista aia la care zice că scrie, poate scrie bineee!!!, e-o copilă, cum s-o bagi acuma pe scenă?, mai las-o să se obișnuiască în lume. Acuma, chiar nu-mi pare rău că am încercuit-o așa, că nu l-am lăsat s-o angajeze la un teatru, dar nici nu știu dacă teatru vroia ea sau vroia să fie mai aproape de Maestru, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1975_a_3300]
-
din cauza reputației mele de student bun. Chiar dacă nu vă vine să credeți, aflați că după ce am răspuns eu cât puteam de bine la materia asta pe care nu puteam deloc s-o învăț, profesorul, în loc sămi ceară carnetul, cum se obișnuia, mi-a spus cu o voce vizibil afectată: - Domnule, aș putea să-ți dau un 5, dar ar fi păcat pentru dumneata, că ești un student bun. Așa că te vei pregăti mai bine și vei lua o notă mai bună
Privind înapoi fără mânie by Gheorghe Bălăceanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91574_a_93568]
-
Eram cazați la o tabără de copii, într-o cameră cu șapte paturi. De obicei aveam trei plăceri zilnice, în ordine cronologică: cafeaua la buturugă, Mirmilica și jocul de Renz. Dimineața, George se trezea primul și făcea cafeaua pe care obișnuiam s-o bem la „masa tăcerii”, o buturugă cu diametrul de peste un metru, rămasă în fața pavilionului după tăierea unui stejar secular, în jurul căreia, așezați pe scăunele din bucăți de trunchiuri de copac, ne bucuram într-o liniște deplină de primele
Privind înapoi fără mânie by Gheorghe Bălăceanu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91574_a_93568]
-
parcare personală. — Emma ? Connor mă privește fix. S-a Întâmplat ceva ? — Nu știu ! Izbucnesc Într-un râs forțat. Pur și simplu nu știu dacă mă simt ca o „iubită“. Dar... știi cum e. Probabil că, până la urmă, am să mă obișnuiesc. — Pe bune ? Păi, atunci, putem folosi altceva. Ce zici de „dragă“ ? Dragă ? Vorbește serios ? — Nu, zic iute. Cred că e mai bine „iubito“. — Sau „scumpo“... „dulceața mea“... “Îngeraș“... — Poate. Știi ce, hai s-o lăsăm așa deocamdată, vrei ? Lui Connor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
idioate despre cariera mea, și am să-i pot da banii Înapoi lui tata. Toată lumea o să fie extrem de impresionată - și va fi fantastic ! Luni dimineață, mă trezesc cât se poate de optimistă și voioasă și mă Îmbrac cu hainele mele obișnuite de mers la serviciu, adică blugi și un top simpatic, de data asta unul de la French Connection. Mă rog, nu chiar de la French Connection. Sinceră să fiu, mi l-am luat de la Oxfam. Dar pe etichetă așa scrie, French Connection
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
el Îmi zâmbește ușor, gen bravo, i-ai arătat tu ! Apoi risc și arunc o privire scurtă spre mama și tata. Sunt ca și paralizați, de parcă habar n-au ce naiba ar putea face. Ideea e că familia noastră nu e obișnuită cu izbucniri emoționale de asemenea gen. Adevărul e că nici eu nu știu ce ar trebui să fac acum. — Păi, Îhm... cred că am să plec acum, spun, cu un tremur În glas. Mă duc. Haide, Jack. Avem treabă. Mă răsucesc pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
să deschid gura. Îi Întâlnesc privirea lui tata, iar el Îmi zâmbește ușor, stângaci. Iar mamei Îi tremură vag mâinile În clipa În care lasă florile jos. Sunt stresați, am o revelație subită. Sunt stresați, amândoi. Tocmai Încerc să mă obișnuiesc cu ideea, când apare Paul În ușa biroului său. — Emma, spune, ridicând din sprânceană. Înțeleg că ai musafiri ? — Ăă... da, zic. Paul, ei sunt... Îhm... părinții mei, Brian și Rachel... — Încântat, spune Paul politicos. — Nu vrem să vă deranjăm, spune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
Ți-am spus că-i cam nevricoasă. — Mick Collins, spune Mick, punându-mi o carte de vizită În mână. Încântat să te cunosc, Emma. N-are nici un rost să-ți faci griji, crede-mă. Îmi zâmbește liniștitor, de parcă e extrem de obișnuit să trateze cu femei isterice care-l trimit la plimbare. Și probabil chiar e. Hai să ne așezăm și să vorbim puțin... Vorbește mestecând gumă și, În clipa În care miros aroma de spearmint, Îmi vine să vomit. — Uite ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2128_a_3453]
-
amor, dacă ar fi să le amintim doar pe acestea, pentru că au rolul de punere În valoare a personajelor, au frumusețe, sunt bine conduse printr-un limbaj natural, cu totul lipsit de pornografia așteptată (și asta pentru că așa ne-a obișnuit literatura recentă, din păcate); aici se accentuează pasiunea, dimensiunea spirituală a erotismului, degajând scenele de prea-obișnuitul actului sexual În sine. În context, călătoria În Maroc este un adevărat tur Într-un exercițiu stilistic În care se Îmbină descrierile exotice din
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
frunze peste „mormânt” și Înhămat la cele două hulube a pornit cu mare grijă către satul care se afla la câteva sute de metri. Înainta anevoios, dar gândul că execută o „misiune cu scop nobil În folosul poporului român”, așa cum obișnuia să spună pe timpul când „era În funcție” Îi stăpânea Întreaga ființă, nu prea mai avea teamă dar era precaut și atent la orice zgomot, la orice umbră sau copăcel care se mișca. Făcea pauze dese dar se depărtase binișor de
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
Vă rog să poftiți, tov director! Peste câteva zeci de secunde În care Ștefan Începu și el să creadă că ceva nu este curat, intră directorul Mirel Stânescu și când Ștefan Încercă să rostească un „să trăiți dom’ Mirel”, așa cum obișnuia să-i spună În cerc restrâns, privi cutremurându-se fața desfigurată de ură și mai crâncenă ca niciodată a cumătrului său care Îi botezase fata, pe Sorina. Ochii Întredeschiși aruncau scântei, fața sa de om brunet devenise pâmântie iar buza
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
lui Ștefan, arabilor le-a Înflorit un zâmbet reținut, privirile tuturor s-au Înseninat, cu toții au devenit afabili, și-au strâns mâinile și abia atunci Ștefan a fost privit ca o persoană importantă și directorul l-a sărutat, așa cum se obișnuiește la arabi. La biroul cel mare s-au adunat zece-doisprezece specialiști, s-au aschimbat amabilități și au vorbit despre cele două firme pe care le reprezentau, și-au Împărtășit din experiența fiecăruia, s au schimbat idei tehnice și au fost
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
care Îl studiase În acea dimineață și ale cărui cifre și rubrici le cunoștea foarte bine. A fost Îmbrățișat și sărutat de cele două gazde, a fost Întrebat de familie și de gândurile legate de ziua de azi, așa se obișnuiește la arabi și apoi au savurat câte o cafea binefăcătoare și aromată, timp În care privirile sale s-au Încrucișat cu cele ale Aminei, priviri pline de subînțelesuri tandre și de noi promisiuni. Apoi o secretară, la fel de frumoasă, a adus
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
rămas deschis și jumătate de pleoape lipsă. Toate acestea și culoarea nedefinită, de la roșu la vânăt și roz, formau o imagine cutremurătoare și greu de suportat! Ștefan știa perfect cum arată, se examinase În „salonul său”, În oglinda de la lampă. Obișnuia foarte des să se privească bine-bine Îndreptând lumina lanternei către partea sa dreaptă. Se suporta destul de greu dar se liniștea la gândul că totuși ... „sunt viu și pot gândi!”. Se Înțeleseră din priviri că asta le este soarta și că
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
lor prost plătite, dar Victor fu luminat pozitiv de o constatare: era deschis la o bodegă unde chiar a putut citi reclama de pe geam: „Una mică/ La Fănică!” și intră ca să mai treacă timpul și să-și alimenteze motorul, așa cum obișnuia el să glumească atunci când Maria Îl Întreba: Da ghini, Victori, atâta sî stă, oari noi nu avem treabî? Unde ț-o strălucit ochii iștia di curvar bătrân? Liniștește-te fimei-hăi, am alimentat și eu motorul că nici broasca nu cântă
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
să găsească notele pentru o melodie mai ușoară. Tresărea ori de câte ori cineva ciocănea În ușă și se panica atunci când cineva o deschidea. Îl fascinau sunetele Înalte sau joase și nu realiza că erau ...dogite. Trecuse o lună sau mai bine de când obișnuia să vină zilnic sau chiar de două ori pe zi „să cânte” și avusese norocul de a nu fi surprins de nimeni din cei de care se ferea. Într-o zi de vară frumoasă, ușa se deschise brusc și o
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
dus mâna goală la urechea mea, ocazie cu care și a plimbat mâna pe gâtul meu și mi-a dat-o. În altă zi, la fel și așa proceda de fiecare dată, schimbând treptat locul. Atunci când era mama de față, obișnuia să mă sărute pe obraji, dar de la o vreme, atunci când eram singuri, mă săruta pe obraz și treptat ajungea la un sărut pe gură și din ce În ce mai lung. Anii treceu, jocul cu bancnota continua, mă ruga să nu-i spun mamei
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
cânte la pian piese minore și l-a lecuit de ... prostie! Se apropia Crăciunul și În casa modestă a lui Victor Olaru se făceau pregătiri intense pentru a Întâmpina Nașterea Domnului, așa cum Îl Învățase bunicul său, dascălul și așa cum se obișnuia și În casa părinților săi din „satul cu rușânia”. Maria trăgea „brâie” pe pereții care miroseau a var proaspăt și se pregătea să scuture lăicerile mai vechi ori mai noi, pichirile grena și cele cu galben și negru, să prindă
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
crăpa și le aranja frumos sub șopron pentru a fi la-ndemână. Când făcea treabă prin ogradă, olarul nu se despărțea de „Gloria” lui, un radio portabil mai vechi, un cadou primit de la Rică, fecioru-su. Prietenii, neamurile și vecinii se obișnuiseră cu starea nouă În care-și ducea traiul Victor, „nu mai bea și se simte foarte rău, nu vrea să mai vadă lume multă și nici treabă nu mai poate face, nu mai merge la pădure sau la târg”, spunea
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]
-
facim, el nu mai be, eu nici atâta? O dată, Maria era cât pe ce să continuie ... Fănicî n-ari voi di la doftor... Trecuse aproape trei ani de când Ștefan Girovescu nu mai pusese pic de băutură În gură și se obișnuise cu această lipsă. Lua În fiecare zi medicația indicată de doctor și se simțea din ce În ce mai bine. Rănile de la tâmplă, ochi, obraz și bărbie se mai Închiseseră, dar acest proces nesupravegheat de medici și fără nicio intervenție reparatorie transformase frumosul cap
Învierea pământeană by Val Andreescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1269_a_1901]