19,653 matches
-
venit atunci, pe bicicletă, la fosta noastră casă, tata era pe front, depresia mamei se agravase. Poate am vrut să mă Întorc cu ani În urmă, pe vremea când singura noastră problemă erau lipsurile și sărăcia. Sau poate nu mă obișnuisem să locuiesc În Bergstrasse și mă simțeam prost față de colegele care știau că vin de la marginea orașului, pe bicicletă. Oricum, atunci când m-am trezit acolo, cu mâna Întinsă spre soneria care nu mai exista de ani de zile, mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
opri să nu insiste. — Și, dacă te-ai decis să Înduri neplăcerile acestei călătorii, măcar să fi fost un șir de prelegeri, nu o simplă conferință! Care, În treacăt fie spus, dacă am Înțeles bine, nici măcar nu este plătită așa cum ești obișnuit. Să te Întreb cât vei primi pentru ea sau mai bine nu? Ca să nu spun ce rezerve am față de scrisorile pe care ai Început să le primești! Cel puțin cea pe care ai binevoit să mi-o traduci, iartă-mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
for a minute? Am căutat prin bucătărie, mai era o felie de cozonac de la masa de dimineață, un cozonac fărâmicios, fără nuci, fără rahat, fără zahăr, fără nici un chichirez, cum zice tata, dar l-am molfăit, oricum trebuie să mă obișnuiesc cu gândul că Buni a a plecat și a luat cu ea secretul cozonacilor. Coca dulce, lipicioasă care dă pe de lături, scurgându-se peste marginea ligheanului, muiată În căldura aromată a bucătăriei Încinse, hai, Daniel, vrei și tu un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
m-am Întins În pat, n-aveam stare. Am luat din biblioteca Dana cartea preferată a lui, Odiseea, recitase din ea În casa de la Cărbunești, ce să mai fie și asta? Cartea s-a deschis chiar la citatul pe care obișnuia să Îl repete el, l-am recunoscut pe loc, ce memorie brici pot să am! Mai e ceva mai greu să faci, sărmane/ cum ai putut să vii tu pe tărâmul lui Pluton/ unde-și au lăcașul morții nesimțitori/ bicisnicile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
datorită cunoștințelor sale, oameni grei... Din cauza grabei, mi-e teamă că mă repet, din clipă În clipă poate să apară Victor și să mă dea la o parte cu o glumă prostească de-a lui. — Clementina n-are simțul umorului, obișnuiește să spună. — Ce să fac, Îi zic, dacă mie nu mi se par atât de multe lucruri de râs ca vouă! Mie nici oamenii prea veseli, ca Victor, nu-mi plac, cum o tot duce el, din glumă În glumă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
am spuscă voi ține o prelegere plicticoasă au fost derutați, nehotărâți. Ce vrusesem de faptsă spun? S-a auzit un râs, s-au auzit câteva vorbe care, În tăcerea jenată a celorlalți, au sunat oarecum ca o insolență. Acolo, sunt obișnuiți ca tot ce spui să aibă un Înțeles ascuns, chiar contrariu și caută insinuarea până și În cea mai plată frază. Am avut atunci o ezitare dacă să arunc sau nu mingea Înapoi. Am ales să nu. —Și pe urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
le notez și până la urmă le-am și uitat. Mai ales că descopeream astfel că o parte din public nu venise din interes față de conferință și nici măcar din curiozitate față de mine - ceea ce știi că nu-mi face plăcere nici aici, obișnuiesc să spun că nu sunt un exponat de muzeu -, ci cu o cerere foarte precisă În minte. * —Dar, pierzând hârtiile cu numere de telefon, ai scăpat de cei mai insistenți! Nici gând! Cei care aflaseră mai târziu despre venirea mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
mare și a trântit-o peste aparat. Când i-am Întrebat ce se petrece, unul mi-a făcut semne să tac, celălalt a schimbat vorba. I-am povestit mai târziu prietenului Alexandru comportarea lor și el a izbucnit În râs. „Obișnuiește-te”, mi-a spus, „aici toți sunt convinși că sunt urmăriți de serviciile secrete. Iar cele mai suspecte obiecte din casă au ajuns telefoanele, pentru că se crede că În interiorul lor se află microfonul de ascultare”. Deci familia Dobrotă Încercase, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
pe care o țineam adesea pe pervazul ferestrei. Eram palidă, aveam cearcăne În jurul ochilor și câteva cute ușor adâncite În colțul gurii. Am ridicat ochi și copacul din fața geamului m-a Întâmpinat cu aceeași tăcere solemnă cu care m-a obișnuit În fiecare dimineață - devenind „confidentul” meu cel mai de preț și mai statornic... Lipsit de podoaba verde, acum În prag de iarnă, părea mai trist, mai abătut... Printre ramurile dezgolite sufla un vânt rece, iar cei câțiva fulgi rătăciți se
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
voie semnat de d-na dirigintă. Dacă nu Îndeplineai aceste criterii, ajungeai acasă și la trei -patru săptămâni. Prea multă detenție!, ne spuneam, și de multe ori falsificam pe geam semnătura dirigintei, și tot trăgeam o fugă până acasă. Se obișnuia pe atunci, ca la cămin, În fiecare seară, doi elevi să facă de planton, până dimineața. Asta Însemna: prezența tuturor elevilor În dormitoare până la ora 21.00, curățenie la vestiare și Întreținerea focului În sobele de teracotă. Cum stăteam așa
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
București, răpusă de o boală crudă: leucemie. Avea doar patruzeci și patru de ani. Era minionă, ca și mine, cu trăsături delicate. Pot recunoaște că era o femeie frumoasă. Rămâneau În urmă: soțul și doi băieți la facultate. P.C. nu obișnuia să povestească despre lucrurile legate de căsnicie sau alte probleme pe care le avea partenera de viață. De fapt, am stabilit de la Început că nu am voie să trec o anumită barieră. Nu se plângea de nimic. După această tragedie
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
eu am rămas În camera de gardă, unde mi s-a făcut un calmant. Nu cred c-a durat mai mult de cincisprezece-douăzeci de minute până când una dintre asistente a apărut În cadrul ușii, cu capul plecat și lacrmi În ochi. Obișnuia să vină adesea pe la agenție, fiind o prietenă a noastră, a celor care lucram acolo. Trebuie să fac o precizare: de aproximativ un an eram angajată la Mithos-Tour ( agenție de turism), ca „șef birou”. Închirierea tractoarelor era o „afacere” suplimentară
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
pomeni!” Să știi că mi-a trecut prin gând, mai demult, dar n-aș rezista În acest lăcaș decât spânzurată! Metaforic vorbind, de metafore și epitete! Era ora 21.30. Mă gândeam cu stupoare ce-o să fac până dimineață. Acasă, obișnuiam să merg la culcare după ora 1.00 . A fost o noapte grea, lungă, chinuitoare. Nicăieri liniștea pe care o căutam.... ... A doua zi... Cea mai grea mi s-a părut ziua care a urmat. Vremea s-a schimbat brusc
Jertfă de seară by Valentina Becart () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1137_a_1867]
-
podea, cu cartea deschisă în fața mea. Din vremea celui de al cincilea an al meu de viață foile începuseră deja să se desprindă. Când tata era plecat în interes de serviciu la Umeå sau la Stockholm, arendașul Pettersson din Hugnaden obișnuia să treacă pe la noi. E acasă inginerul silvic? întreba el. Din păcate, nu, răspundea mama. E plecat în interes de serviciu. Trebuie să controleze toate parcelele marcate pentru tăiere. Credeam că a terminat cu asta, spunea Pettersson din Hugnaden. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
uscată de mult, dar asta nu avea importanță. Da, gesturile lui largi erau literare și critice, iar uneori, într-un fel misterios, chiar contribuiau la creația literară. Și în mine nu s-a pierdut nimic. Nu trebuie să citești literatura, obișnuia să spună bunicul. Ea trebuie să se afle înăuntrul tău. VIGNETA Și, cu mâna stângă, îi făcea semn fiicei lui Jorgrimme să danseze deasupra capului lui chel și plin de cicatrici. Apoi ea se împreuna cu Folke Filbyter, tot datorită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
a dăruit Cei trei mușchetari și Ferma animalelor și Moartea la Veneția și Singoalla și Crimă și pedeapsă și Suferințele tânărului Werther și Judecătorul și călăul. Și Viața de pădure la Walden. Și așa mai departe. Și des, foarte des, obișnuia să citeze una din epistolele către Corinteni, nu-mi mai amintesc care: Litera ucide, iar duhul dă viață! Din păcate, Doré nu făcuse nici o ilustrație la acel pasaj din Biblie. Altfel gravura ne-ar fi reprezentat pe noi doi, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
urmat un moment de tăcere și reflecție. Ne fusese încredințat Cuvântul. Literele mari și negre de pe coperta trandafirie mi-au lovit ochii nepregătiți cu o forță plină de violență. Am fost cuprins de același soi de amețeală sau vârtej care obișnuia să mă lovească atunci când tata arunca în joacă bietul meu trup sus, în văzduh, ca apoi să mă prindă în cădere. Din acel moment literele începură înspăimântătorul lor dans, acel vârtej de semne care încă nu s-a sfârșit. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
O singură foaie putea să ceară o săptămână de lectură. Lupa făcea să dispară distanța dintre ochi și locul cercetat, iar pupila, retina și pata pe care o studiam erau unite sau se topeau într-un tot pe care noi obișnuiam să-l numim Vederea. Odată îl studiam pe Simon, cel care mai târziu avea să devină apostolul Petru, aflat la pescuit pe lacul Ghenizaret, în timp ce Iisus era cu el în barcă. Dar Simon nu prindea nimic înainte ca Iisus să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
cel numit Drumul Militar și care se întinde de la Lycksele până la Arvidsjaur sau, dacă vreți, de-a curmezișul, de la mina Ada la Skellefteå. Ca și cum ar crede că se va întâmpla ceva aici, la mine. Eu am avut parte de întâmplări, obișnuiesc să-i spun. Mie nu-mi plac întâmplările. Dar ele sunt esențiale pentru notele mele, spune Manfred. Am scris articole care conțineau doar pustiul și nimic altceva. Nici un om, nici viu, nici mort, iar timpul stătea nemișcat. Dar ziarul nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Se mișcă cu forță, cu pași lungi, și glasul îi este puternic și limpede. De bună seamă, are umerii un pic strâmbi după operația pe care i-au făcut-o la sanatoriu, dar asta e în avantajul lui. Chiar el obișnuiește să spună: în zona asta e mai practic să fii un pic strâmb și asimetric. Poți înainta mai iute prin lăstăriș și prin plantațiile tinere din zonele defrișate. Dar pe chipul Evei Marklund poți vedea că Manfred a fost bolnav
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
flutura. Se adresa tatei. Eu nu eram socotit capabil să înțeleg graiul omenesc. Era mândră că inginerul silvic voia să încredințeze grijii ei pe fiul mult iubit. Totul va fi cum nu se poate mai bine. Micii ei protejați nu obișnuiau niciodată să se plângă. Casa era inspectată cu regularitate. Prefectul fusese în vizită de două ori și își uitase melonul în hol. Mai era și acum în cuier. Mâncarea era gătită de o doamnă bucătăreasă din localitate - atât mâncarea lichidă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
mult s-ar fi străduit. De aceea speranța și încrederea noastră pot fi fără opreliști sau frontiere. Directoarea pusese deja stăpânire pe valize. Probabil că nici nu a auzit ce i-am spus: Eu am și o carte, pe care obișnuiesc s-o citesc în fiecare seară. Dar, din păcate, nu a fost pusă în bagaje. Așadar ea rămăsese acasă, la Bostället. Pe asta trebuie s-o lași aici, îmi spusese tata. Acum începe o nouă perioadă în viața ta. Ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
era atât de bună pe cât putea fi. Adesea primeam scrisori, pe care directoarea ni le citea cu voce tare. Citea rar, cu voce răgușită și țipătoare, ca și cum ne-ar fi ținut o lecție, chiar dacă majoritatea erau duși cu totul. Ea obișnuia și să răspundă la scrisori, cu câteva cuvinte liniștitoare și pline de milă, scrise pe dosul unei ilustrate care reprezenta picturi de Helmer Osslund, mai ales „Seară de toamnă“ sau „Nordingrå“. Mama îmi scria regulat. Cu timpul s-au adunat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
un pic, dar cu ajutorul batistei și al salivei mele acide, am curățat-o până ce a lucit din nou. Am căutat o vreme tema simplă și atât de mișcătoare a cântecului popular dintr-una din sonatele lui Brahms pe care mama obișnuia s-o cânte pentru mine, nesigură și probabil fals. Pe pervazul ferestrei stă aparatul de radio rămas de la infirmieră. Maldărul de blocuri de desen și toate creioanele, cretele, pensulele și sticlele de tuș pe care mi le dăruise bunicul le-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
lucrurile. Nu, nu era cazul. Era vorba doar de o vizită ocazională. Ca să spună așa, o vizită de curtoazie. Eu trebuia să-mi continui educația în locul acesta. Mai am moneda de două coroane, i-am spus. Din când în când obișnuiesc s-o curăț. Și muzicuța. Exersez în fiecare zi. Ar trebui să te bărbierești, mi-a zis tata. Oricum, ești încă tânăr. Mama ne aștepta la ușă. Ea m-a îmbrățișat imediat și m-a sărutat pe frunte, apăsându-mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]