19,653 matches
-
Ar trebui să te bărbierești, mi-a zis tata. Oricum, ești încă tânăr. Mama ne aștepta la ușă. Ea m-a îmbrățișat imediat și m-a sărutat pe frunte, apăsându-mă ușor cu degetul mare pe vârful nasului, exact așa cum obișnuia să facă odinioară, demult. Tata o fotografiase cu aparatul Hasselblad și ea îmi trimisese fotografiile, prin directoare, de bună seamă. Acum puteam constata că semăna mult mai bine cu fotografiile din urmă decât cu cele din primii ani. Mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
într-adevăr vreo însemnătate. Nu, am spus eu. De bună seamă că nu a avut. Când am stat pe urmă la masă și am zdrobit cartofii, amestecându-i cu felul de mâncare propriu-zis, care însă nu conținea arpacaș, cum se obișnuia în casa de lângă Râu, părinții mi-au explicat că bunicul mă lăsase singurul lui moștenitor. Și că ei nu aveau nimic împotrivă. Hjalmar Fransson din Anderstjärn cultivase dintotdeauna cartofii pentru noi. Acum fiul lui îi cultivă pentru mine - puținii de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
cel care a construit casa aceasta, cabana de bușteni în care, după cum se vede, locuiești acum? Nu știam, i-am răspuns. Dar în copilărie auzisem vorbindu-se mult despre Elis din Lillåberg. Un arendaș care se numea Pettersson din Hugnaden obișnuia să-mi povestească despre el. Stăteam amândoi pe dușumea în vreme ce mama cânta la pian. Da, Elis din Lillåberg construise casa după planurile de la Consiliul Domeniilor. Le-aș putea permite să intre în casă, să cerceteze construcția? Eu nu m-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
a spus: Ultimul pe care l-am adus aici a fost Manfred Marklund din Avabäck. Și acum un an l-am dus din nou acasă. Pe atunci nu știam încă cine e Manfred Marklund. Așa că am întrebat: Manfred Marklund? Mama obișnuia să vorbească despre el. Nu este cel care scrie la ziar? Acela era un alt Manfred Marklund, a spus Halsten Holm. Așa s-au numit ei toți de când se știe. Eu nu scriu, am zis. Eu desenez. O linie, două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
pătat de cât de des îl pipăisem, și am fugit jos împreună cu toate celelalte viețuitoare mici. Apoi am stat până dimineața pe piatra mea de la marginea drumului și apoi a sosit autobuzul de Norsjö. Acum, după mulți ani, m-am obișnuit într-un fel cu toamna pe muntele Ava. Când sosește cu toată asprimea ei violentă, eu mă fac mic, mă așez în pat, mă țin strâns de tăblii sau mă târăsc pe dușumea cu cartea adevărată, cea în legătură de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
ținutului și prin păduri, printre fermele pustii și puținele locuri care mai sunt încă locuite. întotdeauna i se pare că vede ceva care merită câteva rânduri la ziar, întotdeauna găsește ceva deosebit despre care încă nu s-a scris. El obișnuiește să spună așa: Fiecare experiență și fiecare întâmplare își au locul și timpul lor. Trebuie doar să te afli acolo. Când în cele din urmă sosește, mănâncă repede și neglijent, fără acea atenție smerită pe care o merită de fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
aștepta ea de la soarta unui om. Este ciudat că te-ai descurcat, a zis ea. Să poți trăi așa, în afara tuturor regulilor și legilor! Eu cred că este vorba de grația divină și nimic altceva. îndurarea nu cunoaște nici o lege, obișnuia să spună Pettersson din Hugnaden. Sau poate Blaise Pascal. își trecu mâna peste coama de păr rulată în creștet. Mâncam prăjituri cu căpșuni cu niște furculițe mici. Am înțeles destul de repede cum poți face acel gen de coamă: prinzi cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
a artei. Te rog să le transmiți salutări numeroșilor mei prieteni din Casă! VIGNETA în vreme ce citea, ea își scărpina cu mâna liberă o parte sau alta a trupului, iar unghiile ei boante produceau un râcâit neregulat și vulgar. Tot așa obișnuiau mulți să se scarpine demult, la Casă. De aceea eu închideam ochii, stând pe jumătate culcat în fotoliul meu. Nu voiam să văd mâna care se mișca între genunchi, pliul pântecelui și subsuori. Nimic nu trebuia să-mi abată atenția
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
o eliberare. De exemplu, nu mai trebuia să se îngrijească de mine. Dar, am spus eu, punând tocul jos, cum vei putea să ai grijă de tine însăți? Eu sunt independentă, a spus, reluând în mod ironic ceea ce eu însumi obișnuiam să spun. Am din ce trăi. Stau pe propriile mele picioare. De fapt nu era așa. întotdeauna fusese un pic incomodată de programul partidului, a ținut ea să-mi spună. De fapt nu fusese niciodată convinsă că existența poate fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Acolo privitorul poate să vadă în fiecare linie separată întregul subiect, în toată înspăimântătoarea lui întindere. Tot ceea ce a știut mâna lui Doré trebuie să știe și mâna mea. îmi lipsește caltaboșul acela fiert din capete de ren, pe care obișnuiam să-l primim de la Pettersson din Hugnaden. Mai trăiește soția lui? Adică văduva. Și, așa, în trecere: Mi-am găsit o femeie. Este întocmai cum v-ați dorit-o voi întotdeauna. Cele mai calde salutări de la fiul vostru.......... SEMNĂTURA.......... Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
mea, să fii, ca să zic așa, atotștiutor poate să fie la fel de împovărător și demn de milă ca și să fii exclus din lumea literelor, a cifrelor și a celorlalte semne cabalistice! Cu mulți ani în urmă, iubitul meu băiat, când obișnuiam să mergem mână în mână afară, în natură, și Tu puneai micile Tale întrebări copilărești, dar totuși esențiale, despre lumea plantelor, despre jocurile de împerechere ale animalelor, despre formarea norilor, despre crearea lanțurilor de munți, despre moarte, atunci eu răspundeam
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
informații este cu totul inutil. Eva ședea pe balansoar, cu o carte pe genunchi. Cred că-i citise cu voce tare înainte să vin eu. Noi, cei din Norsjö, avem un fel de varice uriașe înăuntru, în stomac, spun eu. Obișnuiesc să se spargă și din pricina asta murim. A fost ceva mult mai mare decât varicele, zice Manfred. Muzicuța de argint curat stă acum sus, pe sobă, ca micul Manfred să nu poată ajunge la ea. Dar statuia de tablă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
carte, pe care o spun acum, să fie tipărită, nu exista aproape nimic scris în suedeză despre Doré și viața lui. Poporul suedez se mulțumise pur și simplu cu gravurile. Pentru el însuși, pentru Doré, moartea era ceva așa de obișnuit și de la sine înțeles, că nu se poate să fi fost nepregătit când ea l-a lovit. în Biblia lui oamenii mor într-o proporție aproape lipsită de sens, adesea în grupuri mari, îngrămădiți la un loc, colectiv și solidar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
fost cel care sunt astăzi. Munca, spun eu, omul n-o face pentru bani. O face pentru umanitate. Da, spune Manfred, am remarcat că ai fost plecat din când în când. Eu chiar am amintit acest lucru în ziar. Dar obișnuiam să ne spunem: Acum el este pe nisipul de pe Riviera și zace la soare. Acum se plimbă prin muzeele din Paris. Acum joacă la ruletă în Las Vegas. Eu munceam, am spus. Munceam cu adevărat. Când ți-ai dus la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
lui. Sau, mai exact, el le transformă în articole de ziar. Pot vedea în ochii lui cum schimbă cuvintele unul după altul și le modifică sensul inițial. Dumnezeu să-l aibă în pază! Tu n-ai putea scrie niciodată articole, obișnuiește el să-mi spună. Ești prea meticulos, prea cinstit și prea legat de adevăr. Moștenesc aceste calități de la tata, îi răspund eu. Neînțeleasa lui mândrie în privința mea depindea de faptul că observase cât de necruțător mă țineam întotdeauna de adevăr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1873_a_3198]
-
Cum adică? exclamă Charlot. — Nu este destul de bun pentru instituția noastră. Standardele noastre sunt deosebit de ridicate. Profesorii noștri trebuie să aibă cel mai curat accent parizian, fără cusur. Îmi pare rău, domnule. Rostea cuvintele cu o claritate desăvârșită, ca și cum era obișnuit să vorbească numai cu străinii, și folosea o limbă cât se poate de simplă, fiind specializat în metoda predării directe. Privirea lui stărui meditativ asupra pantofilor scâlciați ai lui Charlot. Charlot plecă. Poate că ceva din înfățișarea bărbatului îi amintea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
foarte încet. N-au combustibil. Opresc în fiecare stație. Uneori nu circulă toată noaptea. Ați ajunge la Brinac abia în zori. —N-am nici o grabă. Știu că veniți, Monsieur Chavel? —Cine? —Chiriașii dumneavoastră. Nu. Coniacul, cu care nu mai era obișnuit, își făcuse loc prin galeriile subterane ale minții sale: faptul că ședea în această cafenea atât de bine cunoscută, unde își amintea fiecare colț ciobit dintr-o oglindă sau dintr-un ornament, îi stârni în suflet dorința arzătoare de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
de veghe. Dar n-am încredere în nimeni. Oamenii de aici țineau la el. Poate pentru că îl cunoșteau de când era copil. Nu-și bate nimeni capul cu răutatea unui copil și, când crește, nici nu o mai observi, te-ai obișnuit deja cu ea. Fata avea idei înțelepte, întocmai ca și mama ei, numai că ale ei nu erau moștenite, ci dobândite în stradă, alături de fratele ei, de aceea aveau în ele o notă bărbătească, aparte. Oamenii de pe-aici știu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
să vezi dacă apare el, spuse fata. 9 În primele douăzeci și patru de ore Charlot se simți apăsat de amărăciune, i se părea ciudat să se afle în propria casă pe post de om-bun-la-toate, dar după încă douăzeci și patru de ore se obișnuise și era mult mai împăcat. Nu trebuia neapărat să fii stăpânul unui loc, dacă-l iubești cu adevărat, e destul să știi că e în siguranță, că nu e amenințat de schimbări sau că e vorba doar de schimbările firești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
nu-i spui mamei. Îți vin bine? Destul de bine, răspunse el cu prudența dintotdeauna. — Îți aduc eu un pahar cu apă. De ce să-mi aduci apă? Doar eu sunt în slujba dumitale aici. Noi, cei din familia Mangeot, nu suntem obișnuiți să avem slujitori. Și oricum vreau să fac câțiva pași. Nu mă prinde somnul. Fata plecă și se întoarse cu un pahar cu apă. Când se opri în fața lui îmbrăcată în halatul gros și-i întinse paharul, el înțelese semnificația
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
Se sprijiniră de un gard ca să-și mai odihnească picioarele și auziră tropotul unei căruțe care se apropia venind dinspre St Jean. Era Roche. Trase de hățuri și căruța se opri în dreptul lor. — Vreți să vă duc? întrebă el. Se obișnuise să stea mereu într-o parte, astfel încât să-și ascundă lipsa brațului drept, ceea ce îi dădea un aer de aroganță, o atitudine care parcă spunea: „Vrei, bine, nu vrei, iarăși bine!“. Thérèse Mangeot refuză dând din cap. —Ești Mademoiselle Mangeot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
la o înțelegere amiabilă în această privință, misterele s-au succedat unul după altul. La Paris, într-un dulap am găsit întâmplător, într-o cutie de carton, două manuscrise: unul era un jurnal pe care-l ținusem pe un caiet obișnuit în anii 1937 și 1938. La data de 26 decembrie 1937, erau consemnate următoarele: „Discuție cu Menzies șregizor americanț despre film. Două idei pentru posibile filme în viitor. Prima: o situație politică asemănătoare celei din Spania. Un ordin de decimare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
ci venind acolo cu ultimele lor cuceriri. Oricum, Ben nici nu le-a observat vreodată, fiind mult prea ocupat să fie prietenul lui Laurie. Și asta, vedeți voi, a fost începutul sfârșitului. „Deci tu ești tipul misterios al lui Laurie“ obișnuiau oamenii să-i spună, după care îi uitau numele aproape instantaneu. „Deci acesta e prietenul lui Laurie“ spuneau ei, salutându-l distrați, după care se întorceau spre cineva mai celebru, și prin urmare mai interesant, cel puțin în ochii lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
pe el și are destulă încredere în sine ca să nu-i pese de ceea ce cred ceilalți. Asta ura cel mai tare - cum era judecat după slujba lui, și nu după omul în sine. Așa că da, Ben este mai mult decât obișnuit cu femei ca Sophie și Lisa, cu bărbații cu care ies și cu petrecerile la care merg ele, dar nu s-ar întoarce nici mort la stilul lor de viață. Dar desigur că Jemima nu știe asta, așa cum n-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
cele din urmă, ne oprim în fața unui salon de coafură din Hampstead. Când mă uit prin vitrinele mari de sticlă, îmi dau seama că roiește de activitate, că angajații și clienții sunt la fel de frumoși, și că nu e un salon obișnuit de coafură. Se vede până și prin vitrină că e scump. Oglinzile în fața cărora se gătesc clienții sunt plasate pe fiecare perete, iar între ele, două mese vechi și rotunde susțin niște vaze chinezești, pline de crini albi imenși. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]