19,653 matches
-
spui! Eram complet dezorientată. Dar mă doare. —învață să trăiești cu durerea. Dar... asta e ceva de-a dreptul barbar. —Ai putea să spui că și viața e barbară, Rachel. Privește situația asta ca pe o șansă de a te obișnui cu durerea. —Dumnezeule... am strigat eu. Acum nu sunt la ședința de grup! — Nu contează. Când ai să pleci de-aici, n-ai să mai fii la ședința de grup, iar viața o să-ți rezerve multe dureri. O să descoperi că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
înainte de momentul ăsta, n-avusesem curajul să-l întreb ceva cu atâta tupeu. Spre uimirea mea, o umbră dureroasă a trecut peste chipul lui Chris. Era ca o pală de vânt răvășind un lan de porumb. Așa de tare mă obișnuisem să cred că omul ăsta deținea mereu controlul și că le știa pe toate, încât vulnerabilitatea lui m-a speriat. — Să știi că nu e prima oară când sunt internat aici, mi-a spus el trăgându-și un scaun lângă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
mă vadă pe mine. Venise pentru unicul motiv că tipul care-l aproviziona cu droguri fusese arestat. Așa că omul bătea la ușilor tuturor celor pe care-i cunoștea pe insula Manhattan, câutând o altă sursă de droguri. Cândva, demult, oamenii obișnuiau să-și recomande unul altuia un frizer. Sau un instalator. Sau chiar vreun antrenor personal. Acum recomandările vizau furnizorii de droguri. în alte circumstanțe, mi s-ar fi părut drăguț. Ceva în genul buni vecini, într-un New York de sfârșit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
pierduse autocontrolul de când recunoscuse că era alcoolică. Acum rivaliza cu Neil la titlul de cel mai enervant pacient de la Cloisters. Țipa și urla la toată lumea. Mai ales la fostul ei prieten, Dumnezeu. De ce m-ai făcut o nenorocită de alcoolică? obișnuia să urle Chaquie, ridicând privirea către cer. De ce pe mine? Josephine o tot asigura că furia era un sentiment normal. Că făcea parte din procesul de vindecare. Ceea ce pe mine nu mă prea ajuta atât timp cât trebuia să împart camera cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
lucrurile pe care-mi cheltuiam banii. Ba chiar și muzica pe care o ascultam. Josephine a dat din cap plină de compasiune. — Știu că râdea de hainele pe care eu și prietenii mei le purtam, însă nu mă deranja. Eram obișnuiți cu reacția asta. Dar, după asta, Rachel a început să mă ignore în public, pretinzând că nu e cu mine. Și asta nu mai era amuzant. Sub nici o formă! I-am privit expresia deschisă și cinstită și, pentru o clipă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
n-ar fi fost loc de două nebune. Eram mult mai furioasă pe Luke decât pe Brigit. Dar eram și foarte confuză. Cât locuisem în New York, Luke fusese foarte afectuos și tandru cu mine. Pur și simplu, nu mă puteam obișnui cu schimbarea lui de atitudine. Contrastul era mult prea mare. Cu o nostalgie dulce-amară, mi-am amintit de punctul maxim al drăgălășeniei lui Luke, adică de noiembrie trecut, când mă căptușisem cu o răceală. Nu mă puteam abține să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
asta. Și fusta, a zis Luke pipăindu-mă în căutarea nasturelui din talie. Doamne, și fusta e udă fleașcă. Cred că s-au deschis cerurile afară... Probabil că a observat că nu răspundeam gesturilor lui cu entuziasmul cu care era obișnuit, pentru că, până la urmă, a lăsat-o mai moale, până s-a oprit de tot. — Te simți bine, păpușo? m-a întrebat dintr-odată îngrijorat. —Luke, am îngăimat eu, mă simt cam ciudat. Ciudat? în ce fel? a sărit alarmat. Cred
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
făcut pe cât de rea putea ea să fie. Adică nu foarte rea. Dacă nu te duci, mi-a atras atenția, de fiecare dată când o să te gândești la asta, o să te apuce disperarea. Ei, haide! Du-te înapoi pe unde obișnuiai să mergi, cere-ți iertare de la oamenii pe care i-ai supărat. Nola spunea întotdeauna lucruri drăguțe ca „oamenii pe care i-ai supărat“. Când, de fapt, ar fi trebuit să spună „oamenii ale căror vieți aproape le-ai distrus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
ele, dar păreau cam temătoare și suspicioase cu toți cei din afara cercului lor. Singurele care erau prietenoase cu mine erau Wanda, o texancă de doi metri, cu părul oxigenat, care mesteca tot timpul gumă și avea dificultăți în a se obișnui să nu mai locuiască într-o rulotă. Și o altă tipă mustăcioasă, planturoasă și cu părul tuns scurt, care răspundea la numele de Brad. Ea era foarte prietenoasă, dar, sinceră să fiu, o bănuiam de motive ascunse. Era o perioadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
de-mi sărea cămașa de pe mine, convinsă fiind că n-o să scap niciodată de durerea aia. Spălam toaletele, așezam mesele și aspiram scările de la Il Pensione cu lacrimile șiroindu-mi pe obraji. Nimănui nu-i păsa. Toți erau italieni. Adică obișnuiți cu emoțiile cele mai violente. Când am auzit vocile ridicate din hol, tocmai încheiasem o partidă zdravănă de plâns și mă absolvisem de necesitatea de a mă demachia oficial. în cămin se întâmplau atât de puține evenimente care să poată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
și țării e altceva, dar rezultatul concret este de-popularea României de români. 2. Încurajarea românilor din diasporă să rămână dracului acolo unde sunt, cu condiția să continue să trimită banii în țară banii cu care guvernul marionetă s-a obișnuit, pentru a mai regla balanța din deficitul de cont al țării. 3. Demararea rapidă, în trombă, a unui program de aducere în țară a străinilor, având ca rezultat doar anul acesta, încetățenirea a peste 53.000 de indivizi din Orientul Mijlociu
Amintiri din sufragerie by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83874_a_85199]
-
cu el la fapt de seară, într-un loc mai neumblat. Acesta, avea un picior împleticit pe după un ditamai ciomagul de corn, și îl târa trudnic după el, cerșind ca și țigăncile, milă și pomană din partea călătorilor. Eram întru-câtva obișnuit cu amărâții lumii, care colindau trenurile așa că nu i-am băgat în seamă. Într-o zi când se apropia ora venirii trenului dinspre Huși, iar eu eram în drum spre ferma partidului, care era cam la un kilometru de gară
Amintiri din sufragerie by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/83874_a_85199]
-
în continuare umărul și nici nu putea face mișcări ample cu mâna stângă, dar lucrurile mergeau spre bine. Se plictisea acasă, cele patru săptămâni de concediu medical trecuseră greu, lipsa de activitate îl făcea să se simtă inutil. Nu era obișnuit să stea degeaba și încercase să se întoarcă la serviciu. Medicul fusese însă foarte ferm: Nici nu intră în discuție, domnule inspector! îi spusese categoric acesta. Deocamdată încă paisprezece zile de repaus. După aceea mai vedem! Chiar dacă rana s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
acum? Ba da, dar numai pe năsălie la biserică. În acest caz, ai o problemă cu meseria pe care ți-ai ales-o. Până acum, totul fu în regulă. N-avusei de-a face cu așa ceva. Va trebui să te obișnuiești, îl sfătui Cristi, ești încă tânăr și la începutul carierei. Nu se poate să nu ți se întâmple să te confrunți cu omoruri ori cine știe ce alte grozăvii până la pensie. Sper să nu. Nici eu nu-ți doresc, dar nu te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
-ți doresc, dar nu te baza! Sfatul meu este să te înarmezi cu tot curajul de care dispui și să iei taurul de coarne. Dumneavoastră vă vine ușor să vorbiți. Aiurea! Nici mie nu-mi face plăcere, dar m-am obișnuit. Morții nu sunt primejdioși, nu mușcă și nici nu fac vreun rău. Ajunseseră la capătul văii după care se apucaseră să pieptene malul stâng pe o distanță de câteva sute de metri, tot fără nici un rezultat. Acum trecuseră pe versantul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
spinare în jos. Nu mai stătu pe gânduri, se hotărî să ia taurul de coarne și porni în jos pe drumul pe care venise. Se opri preț de câteva clipe imediat ce trecu de linia copacilor, numai cât să i se obișnuiască ochii cu lumina mai scăzută de acolo și să cerceteze mai în amănunt împrejurimile. Apoi se afundă în pădure. Era necesar să se concen treze la mai multe lucruri. În primul rând, nu trebuia să se abată de la direcție. Dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
purtat-o odată. Cristi dădu din cap aprobator. Da, discuția aceasta mai avu sese loc chiar în prima zi. Numai că domnul comandant nu voia cu nici un chip să accepte și alte idei în afara celor proprii iar el nu era obișnuit să lucreze așa. Am auzit că ieri ai fost din nou pe munte, spuse dintr-o dată Pop strivind țigara în scrumieră. De unde ați auzit? întrebă circumspect Cristian. Cum de aflase bătrânul de excursia sa montană? Cine îl informase? Fusese singur
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
când în când. Dinspre pădure se auzi iarăși un fâșâit slab. Era ca și cum cineva răscolea cu piciorul frunzele uscate de pe jos. Se întoarse cu fața în direcția de unde venea zgomotul, încercând să deslușească ceva printre copaci. Așteptă să i se obișnuiască ochii cu întunericul și se apropie iarăși de marginea pădurii. Cât putea să străbată cu privirea nu vedea nimic. Sub coroanele copacilor lumina lunii nu reușea să pătrundă prea mult. Probabil că Burcilă îl văzuse și acum se distra cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
Crezi că va rezista? Nu mi se pare de loc potrivit pentru misiunea lui. Dumneata îți mai amintești cum a fost prima oară când ai venit aici? Așa ceva nu poți să uiți. Atunci nu mai vorbi! Lasă-l să se obișnuiască. Dacă aici arată așa, insistă bătrânul, cum va fi când ajunge sub Stânca Adevărului? Încet, Cristian deschise ochii. Nu-și amintea când și nici de ce îi închisese. Avea senzația că se află într-un tunel și vedea în depărtare gura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
diferit de ceea ce am spus eu? interveni Toma. Sunt niște observatori, adică mai pe înțelesul tuturor, pur și simplu nu vor s-o facă. N-ai dreptate! Noi, adică noi oamenii și aici desigur că te încadrezi și tu, suntem obișnuiți cu relația cauză-efect. Ne place să credem că divinitatea veghează și acționează imediat prin măsuri a căror eficiență spectaculoasă o vedem pe loc. Și, ce-i rău în asta? Nimic, numai că lucrurile nu se petrec deloc așa. Nici Dumnezeu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
aceea stranie strălucind în ochii lui. Trezește-te și lasă deoparte descântecul domniței, rosti Moș Calistrat, privindu-l în ochi, vreau să fii tu însu-ți acum! Care domniță? Se întrebă Cristian confuz încă. Despre ce vorbea moșneagul? Încerca să-și obișnuiască ochii cu întunericul în timp ce amintirile îi reveneau. Întunericul se lăsa cu repeziciune iar el se afla cu Moș Calistrat în pădure. Unde era însă Ileana? De ce nu se afla împreună cu ei? Bătrânul de lângă el nu-i inspira de loc încredere
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
semn să ia loc. Fără să mai aștepte, Calistrat se așeză lângă fereastra micuță, prin care lumina soarelui abia reușea să se strecoa re înăuntru. Ai apucat să te odihnești? întrebă Moș Calistrat. Nu-i nici o problemă, spuse Cristian, sunt obișnuit cu nopțile nedormite. Dar, da, am dormit câteva ceasuri, adăugă el văzând privirea nemulțumită a bătrânului, nu sunt obosit. Se despărțise în zori de Moș Calistrat în capul străzii unde locuia Simion Pop. De acolo, mersese singur până acasă. Ileana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
mai greu. Bătrânul plescăi din buze nemulțumit. Se uita când la inspector, când la toiagul de lângă acesta. N-ai văzut nimic neobișnuit cât timp l-ai ținut în mână? Nu, spuse Cristi serios, e un baston cât se poate de obișnuit. Inspectorul se hotărâse pe loc să nu-i spună lui Calistrat adevărul. Se săturase să joace rolul învățăcelului care primește informații de la maestru cu picătura și trebuie să le ia de bune pe toate după bunul plac al acestuia. Voia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
să se petreacă cu mine? Băiete, asta nu pot să-ți spun. Nu fiindcă nu vreau, ci pentru că fiecare simte altceva. Toiagul îi dă fiecărui paznic puteri diferite. Totodată, nu întotdeauna îl acceptă pe acesta de prima dată. Unii se obișnuiesc cu el mai greu. Am vrut să te pun la încercare, după cum s-au petrecut lucrurile cu tine până acum, credeam că vei fi acceptat imediat dar nu-i nimic, o să mai încercăm. Înțeleg că la noapte avem din nou
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]
-
putere. Mă înspăimânta gândul că lipsa lor de credință ne-ar putea pune în pericol dar ne-a ferit Dumnezeu, norocul iar a fost de partea mea, am scăpat. Ajunsesem să cred că nu va mai ieși niciodată afară. Mă obișnuisem cu gândul acesta. Până acum, când iată că nenorocirea s-a întâmplat... Nu știu cine i-a dat drumul și cred că nici nu mai contează în clipa aceasta. Eu stăteam cu ochii pe străinii ce veneau aici, de ei mi-era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1500_a_2798]