19,653 matches
-
altul, cu aroma cafelei pe buze. ― Ok, timpul meu a expirat, am zis eu. Spune-mi ceva despre tine. Damian se așeză mai bine În scaun, cu o expresie gânditoare. ― Nu e nimic interesant de spus. Sunt doar un băiat obișnuit de optsprezece ani, care-și irosește timpul colindând orașul În sus și-n jos, care a practicat o sută de sporturi și s-a lăsat de toate, căruia Îi place să citească dar evită s-o recunoască, care e pasionat
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
cămașă imaculată și ochelari mari de soare. Părea cules din cea mai tare revistă de modă. ― Hei, mi-a fost dor de tine! Maria se aruncă la gâtul lui și Începură să se sărute fără nicio jenă. Din fericire, mă obișnuisem deja. ― Îmi pare bine să te văd, Îmi spuse Adi când Maria Îl lăsă să respire din nou. ― Și mie, am spus eu așezându-mă confortabil pe bancheta din spate. Mișto mașină! ― Mersi. Drumul până la școală era destul de scurt cât
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
iubesc, am zis tare astfel Încât să mă poată auzi prin ușa Închisă. Intenționasem să fie un ton de batjocoră, dar o parte din mine știa că probabil că fraza conținea și un sâmbure minuscul de adevăr. Am deschis laptopul. Mă obișnuisem să trimit emailuri care nu primeau răspuns, mai ales de când nu mai aveam telefon mobil. Damian se descurca grozav În a se preface că nu mă cunoștea și nu mă cunoscuse vreodată. Plictisită, am Început să scriu un alt email
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
Dar eu nu mă jertfeam nici pentru patrie, nici pentru Stalin, ci pentru Gigel Drăghici și Marius Bizerea, băieții din clasa mea, care-mi căzuseră cu tronc. Căram ujinoiul zi de zi nu pentru că cei doi amorezi s-ar fi obișnuit să mănânce de la mine. Își duceau și ei gustări. Dar, dacă s-ar fi întâmplat să întrebe într-o pauză cine-mi mai dă o felie de pâine sau fetelor n-aveți ceva dulce sau cine-mi pasează un măr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
să nu ne reclame cineva. Ea și tata folosesc în camera lor doar veioza, iar când își ascultă la tranzistor Vocea Americii, o sting nu știu de ce și pe asta. Restricțiile la căldură, lumină și apă caldă ne indispun. Tomi, obișnuit de la naștere cu baia zilnică, fără de care nu poate adormi, pretinde să-i umplu cada cu apă încălzită în găleți, pe aragaz. Când sunt prea obosită și vreau să sar peste corvoada cărării găleților în bucătăria din baie, îmi amintesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
2 kilometri, iar trenul circulând doar de două ori pe zi. Întocmai ca mine, în anii ’80, în privința mijloacelor de transport; doar că eu aveam de mers pe jos 4 kilometri, dacă alegeam drumul cel mai scurt... Să revenim. Probabil obișnuită din copilărie să am grijă de surorile mai mici, îmi făcea plăcere să lucrez cu copiii. Pentru a completa norma de ore, predam, pe lângă obiectele mele, sport (fără sală de sport), agricultură și limba rusă. Apoi, în anii ’60 se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
ei peste marginea borcanului, nimeni nu observase. Atunci m-am lăsat moale pe scaun, am alunecat, poate am leșinat. Nu știu dacă și sângele meu dăduse pe-afară. Ne-au dat o friptură ca lumea și vin roșu (cum se obișnuia dacă erai donator). Nu mai mâncasem demult așa bine, de când plecasem de-acasă la cămin, la București. Horor. Dacă tot am pomenit de armată, trebuie să spun că n-am terminat-o. Sunt doar soldat fruntaș (sau sergent?). În vara
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
mi-a zis „Hai, caramba“, am coborât cât am putut de repede și-am luat-o spre cealaltă sală, în care îmi lăsasem țoalele militare. M-am îmbrăcat și eu ca toată lumea și am coborât pe „platou“, la o zi obișnuită de instrucție, făgăduindu-mi să nu mă mai duc în viața mea la ginecolog. Pe la sfârșitul facultății am făcut o cistită. Bineînțeles că nu știam ce este. Doar că aveam presentimentul că n-o s-o mai duc mult. Continuam să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
mama locuiește și astăzi, după renovări și adăugiri aproape anuale. Oricum, spațiile noastre erau folosite oarecum la comun de către mătuși, unchi și verișori. Fratele meu și cu mine eram obișnuiți ca alții să ne strice cărțile și jucăriile, mama era obișnuită să ducă greul gătelilor și pregătirilor marilor sărbători de familie, întotdeauna copioase și nimeni nu se plângea de nimic. În plus, casa bunicilor rămăsese singură între cele două blocuri cu câte trei scări, construite pe terenul expropriat al bunicii și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2262_a_3587]
-
și apoi le elibera. În altă situație, s-ar fi jucat cu ele în felul acesta. De picioare nu-i păsa. Călca pe vreascuri mărunte și uscate, se mai lovea, se mai înțepa, dar nu lua nimic în seamă. Era obișnuit să-l rănească rugii de pe miriște. Nu i se părea că ar fi mai rău aici. Ajuns la potecă, s-a oprit. A privit atent, dar n-a văzut nici urmă de Bătrâna și n-a auzit alt zgomot decât
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
le-a așezat pe iarba curată de lângă pod. A mai făcut câțiva pași și a intrat în apă. Câteva broaște au sărit speriate, dar el nu le-a băgat în seamă. Cândva se speria de ele. Mai târziu, s-a obișnuit cu prezența lor, le asculta concertele necontenite și chiar le imita uneori. Ele tăceau atunci. Îl ascultau puțin și își reluau cântarea în cor cu mai multă forță. Parcă se întreceau. S-a spălat pe brațe, pe față și pe
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
-nțeleagă... Da’ pot vorbi așa... ca noi, cu oamenii, pe limba noastră, bunicule? He-he, tataie! Ei înțeleg ce le spunem, doar. După un timp, după antrenament, cum s-ar zice. Le repeți de multe ori, le arăți și animalele se obișnuiesc. Atâta. Nu vorbesc în graiul nostru, băiete. Tataie, cât de mare trebuie să fiu să călăresc? Ha, ha! Da’ grăbit mai ești nepoate... Uite, la vara viitoare te voi învăța. Întâi să văd că nu șchiopătezi la școală. Să văd
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
șterg pe față de picături, am simțit că apa este sărată. Nu-mi venea să cred, deși știam că așa trebuia să fie. Și iar am dus mâinile pe buze și am simțit apa mai sărată. În prima zi m-am obișnuit cu marea și am încercat să înot. Acum pot să afirm că este cât se poate de simplu. Pentru că, fiind foarte sărată, apa te ține deasupra dacă miști mâinile și picioarele. Nu oricum se mișcă brațele. În anumită ordine, rar
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
puțin peste 1.500 sau 1.600 de călugări... Când sunt în chiliile lor ori în locurile alese de cei singuri, rugăciunile le fac în gând. Lucrează și se roagă. Rugăciunea lui Iisus este permanentă în ei. Așa s-au obișnuit. În biserică toți ascultă, intervin la cântări după regulile lor, fac metanii, se închină... Așa este viața lor toată ziua și aproape toată noaptea... Bine, am înțeles totul, dar... nu ai povestit despre femeile călugărițe sau maici, cum se numesc
Captiv pe tărâmul copilăriei by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/630_a_1234]
-
să râdă, dar eu știu că e un mare artist. La urma urmei, tot așa au râs și de Manet, iar Corot n-a vândut nici un tablou în toată viața lui. Nu știu unde stă, dar te pot duce să-l vezi. Obișnuiește să meargă într-o cafenea de pe Avenue de Clichy. E acolo seară de seară la ora șapte. Dacă vrei mergem mâine să-l vedem. Nu sunt așa sigur că ar dori să mă vadă. S-ar putea să-i amintesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
încrederea prietenilor lui și nici lipsa de șovăială în satisfacerea unui capriciu pe socoteala chinurilor și mizeriei altuia. Așa ceva îi stătea în caracter. Era un om lipsit total de orice noțiune de gratitudine. Nici de compasiune n-avea habar. Emoțiile obișnuite la cei mai mulți dintre noi pur și simplu nu existau în inima lui și să-l învinovățești pentru că nu le are era la fel de absurd ca a critica tigrul pentru că e feroce și crud. Totuși capriciul acesta nu-l puteam înțelege. Îmi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
târăști în patru labe înapoi în turmă. N-o să-ți fie rușine atunci când vei simți în adâncul inimii dorința de mângâiere și compătimire? Încerci un lucru imposibil. Mai curând sau mai târziu ființa omenească din tine va tânji după legăturile obișnuite din sânul omenirii. Vino să te uiți la tablourile mele. — Te-ai gândit vreodată la moarte? — Ce rost ar avea? Nu contează câtuși de puțin. M-am uitat lung la el. Stătea în fața mea, nemișcat, cu un zâmbet batjocoritor în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
ușa odăii vecine se închise cu zgomot. Gândeam în sinea mea: ― Na, de rândul ăsta s-a întors cu mâna goală! Prin asociație, îmi veni în minte o întîmplare petrecută mai demult la țară, într-una din vacanțele mele școlare. Obișnuisem o pereche de porumbei să vină la fereastra mea, unde le aruncam regulat firimituri de pâine. După o săptămînă-două controlam cu ceasul dacă matinalii mei oaspeți mă vizitau exact la aceeași oră. Ei da, așa de exact, parcă aveau și
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
cum a răsucit cheia în broască, apoi a încuiat ușa. Era alături, ne despărțea doar un perete. Am lăsat ușa întredeschisă ca să spionez orice mișcare de pe sală. Din fund, din bucătăria Dorinei, auzeam pe Virgil zbierând din răsputeri; făcea lecția obișnuită cu Gheorghița. Ceilalți locatari erau plecați. Numai doctorul nu eram sigur dacă ieșise sau nu. Hotărîndu-mă să trec la acțiune, mi-am luat pălăria și, gata ca de plecare în oraș, am pășit cu precauțiuni de hoț pe coridor. În
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
vezi? S-a supărat foc moșneagul și, nici una nici alta, ne pretindea să ne mutăm dacă nu ne place, că el nu ține chiriași mofturoși. N-am avut încotro: i-am bătut în strună. În cele din urmă ne-am obișnuit cu felul lui de a fi. Așa că în fiecare seară înfulecăm pe gratis. ― S-ar zice că-i un tip original... ― M-da... Mai degrabă om de viață... După câteva zile eram prieteni la toartă unii cu alții, tutuindu-ne
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
se opri pe la jumătatea cântecului, speriată. ― A plecat masa cu mine... ― Vino să te odihnești puțin... Am luat-o în brațe, pe sus și am pus-o pe pat. În schimb Veverița n-avea nimic. Le-am explicat: ― Nu-i obișnuită să bea. Petrecerea în trei s-a spart repede. A început să plouă din nou și atunci ne-am hotărât să mergem la culcare. Trecuse de miezul nopții și afară de asta trebuia s-o conduc pe Mihaela acasă. Am intrat
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
unul cu o barbă abundentă revărsată pe piept, și o doamnă cu un copil în brațe. Mihaela îmi șopti: ― Încă nu-mi vine să cred că am plecat. ― Dar mie? Prea a fost totul pe neașteptate. Până la Constanța o să ne obișnuim cu ideea, ce zici? ― Asta-i bună! Niciodată nu mi s-a întîmplat una ca asta. Neprevăzutul călătoriei ne copleși de-o bucurie aproape smintită. Ea nu mai avea remușcări, se împăcase așa de repede cu noua situație, încît socotea
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
vedeam, ci pentru că acest obicei de a stinge lumina era al ei și o definea. La început învățătoarea (o chema Elena, eu îi spuneam Lena) nici nu voia să audă. Ei îi plăcea iubirea... pe lumină, dar până la sfârșit se obișnui și cu această ciudățenie. Mai mult decât atât, am dăruit învățătoarei o sticlă din parfumul pe care-l obișnuia Mihaela, impunîndu-i aproape să-l întrebuințeze, pentru că nu-i plăcea. 90 Efortul de a o înlocui în acest chip era mare
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
chema Elena, eu îi spuneam Lena) nici nu voia să audă. Ei îi plăcea iubirea... pe lumină, dar până la sfârșit se obișnui și cu această ciudățenie. Mai mult decât atât, am dăruit învățătoarei o sticlă din parfumul pe care-l obișnuia Mihaela, impunîndu-i aproape să-l întrebuințeze, pentru că nu-i plăcea. 90 Efortul de a o înlocui în acest chip era mare și-mi cerea străduințe prelungite. Deși simplistă, Lena simți jocul meu, cu instinctul ei de femeie. Așa că, într-o
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
-o. Același răspuns. ― S-o fi dus, poate, la soră-sa... Alexa n-avea telefon acasă; întrebînd la poștă îmi răspunse chiar ea (era în tură de noapte). Prin urmare nu se afla nici acolo. ― E la cinema, cu siguranță. (Obișnuia să se ducă uneori singură când aveam de lucru.) Dar de ce întîrzie atît? Și mai ales de ce, tocmai de ziua ei, preferase să meargă la un film? E cu putință să fi uitat ea însăși de aniversare? Semnele de întrebare
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]