2,340 matches
-
vechi, nu știam că ești singur.“ „Nici nu sunt singur, Maria“, am spus arătând vag spre masa de unde Dragoș, care nu mai deschisese de mult ochii, ne privea cu o sprintenă curiozitate, „mai e și bătrânul“ (aici Dragoș s-a încruntat puțin și a clătinat din cap, a mustrare). Maria s-a uitat spre masă, apoi și-a întors, mirată, capul spre mine. Există oameni în fața cărora e plăcut să pălăvrăgești, ei te incită la asta, îți dau impresia că înțeleg
Zenobia by Gellu Naum () [Corola-publishinghouse/Imaginative/614_a_1257]
-
să-l ia pe Eugen, să-l ducă din când în când la mama ei, ce locuia în același sat. Când soțul ei aducea dulciuri sau fructe, el fiind muncitor într-o fabrică din Sibiu, le oferea numai copiilor săi, încruntându-se spre Eugen, înjurând și zicându-i: -Du-te la vântură lume. Și tu ai să fii unul ca el, referindu-se la tatăl lui. Atunci Eugen, cu capul plecat ieșea afară plângând. Maria deveni o femeie tristă încă de tânără
Preţul răzbunării by Moldovan Ioan Mircea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91493_a_92399]
-
nou mîna, ca să-mi recuperez cartea. Barceló și-a arcuit sprîncenele, Însă mi-a Înapoiat-o cu un zîmbet glacial. — Unde ai găsit-o, puștiulică? — E secret, am replicat, știind că tata probabil zîmbea În sinea lui. Barceló s-a Încruntat și și-a Îndreptat privirea spre tata. — Amice Sempere, fiindcă e vorba de dumneata, pentru toată stima ce-ți port și În numele Îndelungatei și profundei prietenii ce ne leagă ca pe niște frați, s-o lăsăm la patruzeci de duros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
la poanta lui. Barceló m-a privit satisfăcut, scoțîndu-și portofelul din piele. A numărat cei patruzeci de duros, care pe atunci Însemnau o avere, și mi i-a Întins. Eu m-am mărginit să refuz În tăcere. Barceló s-a Încruntat. — Vezi că lăcomia e un păcat mortal de necesitate, nu? a zis. Hai, șaizeci de duros și Îți deschizi un carnet de economii, că doar la vîrsta ta trebuie să te gîndești la viitor. Am refuzat din nou. Barceló i-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
Cabestany era acela al pesetei, de restul Îl durea În cot. Cabestany se gîndise că, poate, printr-o lovitură a norocului, va izbuti să introducă vreo cîteva mii de exemplare din Carax pe piața spaniolă. — Și a izbutit? Isaac se Încruntă, turnîndu-mi Încă puțin din poșirca lui Întremătoare. — Mi se pare că din cea mai tare, Casa roșie, a vîndut vreo nouăzeci. — Dar a continuat să-l publice pe Carax, deși pierdea bani, am observat eu. — Așa e. Adevărul e că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
puneai atîtea Întrebări și nu știai nimic. — Cine era individul ăsta? — Un anume Aubert sau Coubert, nu-mi amintesc prea bine. — Laín Coubert? — Îți sună cunoscut? — E numele unui personaj din Umbra vîntului, ultimul roman al lui Carax. Isaac se Încruntă. — Un personaj de ficțiune? — În roman, Laín Coubert e numele folosit de diavol. — Cam teatral, aș zice. Însă, oricine ar fi fost, cel puțin avea simțul umorului, estimă Isaac. Eu, care aveam Încă proaspătă În amintire Întîlnirea cu acel personaj
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
ciorapi trei sferturi de culoarea cărnii. Am considerat de la sine Înțeles că era portăreasa imobilului. — Prăvălia e de Închiriat? am Întrebat. — Nu pentru asta ați venit? — În principiu nu, dar nu se știe niciodată, poate că mă interesează. Portăreasa se Încruntă, cumpănind dacă să mă catalogheze drept un bețiv pe care l-a cuprins dimineața sau să-mi acorde privilegiul Îndoielii. Am adoptat cel mai Îngeresc surîs. — E de mult Închisă prăvălia? — De cel puțin doișpe ani, de cînd a murit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
mereu În picioare. N-aveți cumva, din Întîmplare, un chiștoc? — Regret, dar vă pot oferi o bomboană Sugus de lămîie, care e dovedit că are tot atîta nicotină cît un Montecristo și, În plus, o grămadă de vitamine. Portarul se Încruntă cu oarecare neîncredere, Însă acceptă. I-am Întins Sugus-ul de lămîie pe care mi-l dăduse Fermín În urmă cu o eternitate și pe care Îl descoperisem În căptușeala buzunarului. Am sperat să nu se fi stricat. — E bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
nu o dată. Mi se pare că Învățaseră Împreună la colegiul San Gabriel și, uneori, de referea la el ca și cînd ar fi fost cel mai bun prieten al lui. Știți că Jorge Aldaya era fratele Penélopei? Nuria Monfort se Încruntă, deconcertată. — I-ați dat lui Aldaya adresa lui Julián de la Paris? — Nu. Mi s-a părut suspect. — El ce-a zis? — A rîs de mine, mi-a spus că o va găsi el pe altă filieră și a Închis telefonul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2275_a_3600]
-
cadă ce fusese umplută de cu seară, dinainte de sosirea oricărui client prezumat. Așteptând, cu nerăbdare, reîntoarcerea ei, admirându-i mica demonstrație de competiție cinică și amuzantă, făcu pe supăratul și, la ieșirea ei din baie, o întâmpină cu o expresie încruntată de țăran păcălit. Nu reuși, însă, să nu-i admire trupul svelt, deplinătatea formelor, mersul legănat de lebădă, pielea netedă și ochii surâzători ce trădau încântarea. Când ieși de sub dușul cald, cald de tot, chiar fierbinte (lucru care făcea nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
rață, o facem friptură! Împușc o gâscă, o frigem! Fri-gem doi iepuri, ne ajunge pe pa-truzeci-șiopt de o-re! Hai-da, hai, hai-da hai! nu-ma' ce se văd în zare turle-le și foișoare-le Ierusalimului,măi. Vladimir îl studie încruntat la inteligență: examinarea fu atât de transparentă, încât IQ-ul lui Calaican se opri cuminte în stand-by, așteptând evaluarea. După un răgaz, Vladimir clătină din cap a negare: Ne, ne, ne, ne, ne! Stai, stai, stai, stai! Încă nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1512_a_2810]
-
A, da, normal. Eu sunt pescarul... dar ce comandați astăzi? — Ce-mi oferi? — Ce zici de niște sawara proaspăt? — Cât costă? — Patruzeci de yeni felia. — E cam scump. Mă-chan ieși în ușa bucătăriei și, cu mâinile în șolduri, se uită încruntată la Shōsuke. — O să avem un musafir străin, așa că presupun că o să comandăm mai multă carne. Ai grijă să ne servești ca lumea. — E o amenințare? Shōsuke își desfăcu prosopul din jurul capului și-și șterse sudoarea de pe față cu el. — Ia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
non, non! — De ce nu pleci dacă nu vrei s-o încasezi? Gaston tăcu. — Mă auzi? Te-am întrebat ceva. — Am luat o hotărâre. Glasul moale al lui Gaston se strecura printre degetele ce-i acopereau fața. Îl privea pe Endō, încruntând din sprâncene ca un copil pe care-l ceartă părinții. — Hotărâre? Ce naiba de hotărâre? — Să nu te părăsesc... să merg cu tine. Vocea lui suna ca un bâzâit de țânțari, dar Endō a reușit să priceapă ce vrea. Cred că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
alungită, cu obrajii rotunjiți În două curbe ușoare, expresia ei nu denota aroganță, ci mai degrabă distincție. De câte ori spunea câte ceva, de câte ori Își schimba poziția corpului, chipul ei Își modifica expresia, transmițând o infinitate de nuanțe. Fie enervată, fie melancolică, fie Încruntându-se cu un aer de superioritate, expresia i se transforma imperceptibil. Îmi dădea impresia unei femei instabile și, tocmai de aceea, oarecum periculoase. Nu era genul de femeie pe care să o vezi În reclamele de la televizor sau În pictorialele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1950_a_3275]
-
dimineață acasă la mine. Se pare că unul dintre ei mă întrebase ceva, ce eu nu auzisem, căci așteptau și se uitau la mine cu o anumită nerăbdare agresivă. Nu înțelegeam de ce, în loc să rânjească, așa cum făcuse celălalt îmblînzitor, aceștia erau încruntați și posomoriți. În cele din urmă m-am lămurit că mă întrebaseră despre îmblînzitorul care venea zilnic să mă sune și vroiau să afle de la mine cum se întîmplase că fusese găsit înjunghiat. Am tresărit, gîndindu-mă că astfel nu voi
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
apoi m-am retras în sala de așteptare. După o vreme, mi-am făcut de-acolo o intrare marțială. M-am oprit pe peron, măturând cu privirile o sală imaginară și, când am ajuns cu privirea la ea, m-am încruntat. ― A venit curtea, fetițo, scoală-te în picioare. Vorbeam atât de serios, încît fără voie m-a ascultat. După câteva clipe i-am făcut un semn condescendent. ― Poți să stai jos acum. M-am așezat și eu pe lada goală
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
reproșuri de egoism, ți-ai zgândărit rănile ca nu cumva să te vindeci, să pierzi dreptul sau mai bine zis orgoliul de a te crede un Iov. Parcă te văd încruntîndu-te când vei ajunge aici. Ușurel, domnule profesor, nu te încrunta. Citește mai departe. Și nu protesta. De data aceasta rolurile s-au inversat. Acum eu sânt procurorul și eu sânt avocatul apărării. Și vei depinde de măiestria mea de a te învinovăți sau de a te apăra. Vei depinde de
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
J.L.B. Matekoni se lumină de plăcere. — Încerc să păstrez ordinea în camera asta, zise el. E important să ai o cameră în care să-i primești pe musafirii deosebiți. — Ai musafiri deosebiți? se interesă Mma Ramotswe. Domnul J.L.B. Matekoni se încruntă. — Până acum, n-am avut, mărturisi el, dar se poate întâmpla oricând. Așa-i, fu de acord Mma Ramotswe. Nu se știe niciodată. Se uită peste umăr, spre ușa care ducea spre restul casei. — Celelalte camere sunt în partea aceea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
despre mine. Nu mi-ar plăcea să știu că nu vorbește nimeni despre mine. — Așa-i, replică Mma Ramotswe. E mai bine să se vorbească despre tine decât să nu se vorbească. Cu anumite excepții, vreau să spun. Menajera se încruntă. Fierbătorul era acum plin și îl scoase de sub robinet. — Sunt foarte ocupată, spuse ea, dându-le parcă de înțeles s-o lase în pace. Sunt multe de făcut în casa asta. — Ei, da, aprobă Mma Ramotswe. Într-adevăr, sunt multe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
continuă convorbirea. Dacă mi-ați putea da o parte din uleiul acela alimentar, spuse ea, orfanii ar fi foarte fericiți. Le plac cartofii prăjiți în ulei și le fac bine. Vocea de la capătul firului îi dădu replica, iar ea se încruntă și se uită la domnul J.L.B. Matekoni de parcă ar fi vrut să-i transmită iritarea ei. — Dar nu puteți vinde uleiul dacă e expirat termenul de garanție. Nu văd de ce-ar trebui să plătesc pentru el. Ar fi mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
casă e. E destul de mare, nu-i așa? — E o casă confortabilă, spuse domnul J.L.B. Matekoni. Cred că vom avea destul loc în doi. — Prea mult loc, replică Mma Potokwane. O să aveți loc și de copii. Domnul J.L.B. Matekoni se încruntă. — Încă nu ne-am gândit la asta. Poate suntem deja prea în vârstă ca să mai avem copii. Eu am patruzeci și cinci de ani. În plus... Ei bine, nu-mi place să vorbesc despre asta, dar Mma Ramotswe mi-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
plăcea. Îi dădeau cadouri în bani, iar aceste cadouri erau și mai mari dacă apucau să petreacă ceva timp împreună în dormitorul domnului J.L.B. Matekoni. Toate acestea se vor sfârși dacă se va schimba ceva cât de cât. Menajera se încruntă. Situația era destul de serioasă ca să recurgă la măsuri disperate, dar nu prea vedea ce-ar putea face. N-are nici un sens să încerce să-i deschidă ochii; odată ce o femeie ca aia și-a înfipt ghearele într-un bărbat, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
deși nu era decât o secretară. — Mă bucur că sunteți mulțumită de mine, spuse după un moment. Aș fi vrut să fiu detectiv. Sunt fericită că sunt secretară, dar nu-i același lucru cu a fi detectiv. Mma Ramotswe se încruntă. — Asta-ți dorești? În fiecare zi, mărturisi Mma Makutsi. Mă gândesc la asta în fiecare zi. Mma Ramotswe se gândi la secretara ei. Era o fată muncitoare și inteligentă și, dacă asta însemna atât de mult pentru ea, de ce să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
la domnul Badule. Ce părere ai? Cartea domnului Andersen ne sfătuiește să pornim de la o ipoteză de lucru. Am fost amândouă de acord că Mma Badule e plictisită, dar crezi că mai e și altceva în afară de asta? Mma Makutsi se încruntă. — Cred că este ceva la mijloc. Primește bani de undeva, aproape sigur de la un bărbat. Plătește ea însăși taxele școlare cu banii puși deoparte. Mma Ramotswe fu de acord. — Deci tot ce ai de făcut este s-o urmărești într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]
-
un alt bărbat, dar că nu știu cine-i respectivul. N-are nici o importanță pentru el. Tot ce trebuie să știe este că nevastă-sa se vede cu un alt bărbat. Ce contează identitatea lui? Tânăra îi șopti ceva celeilalte, care se încruntă. — Ce s-a-ntâmplat, Mma? vru să știe Mma Makutsi. Menajera mai în vârstă se uită la ea. — Sora mea se-ntreba care-o fi treaba cu băiatul. Vedeți dumneavoastră, femeia aia elegantă are un băiat. Nu ne place femeia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2039_a_3364]