2,135 matches
-
femeie ordinară, vulgară, de ultima speță, vreo ființă animalică în care strălucește cu înflăcărare oroarea sexualității, și te năpustești asupra ei ca o fiară. Și sorbi din ea până-ți potolești furia oarbă. Se uita la mine fără să se clintească. Izbuteam să-i susțin privirea. Vorbeam foarte rar: — Am să-ți spun ceea ce ți se pare probabil straniu, și anume că atunci când totul s-a sfârșit, te simți extraordinar de pur. Te simți ca un spirit eliberat de trup, imaterial
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
fiind foarte voinic, chiar și abia ridicat de pe patul de boală, într-o clipă, fără să știe cum, Stroeve se trezise la podea. „Piticanie caraghioasă!“ îi spusese Strickland. Stroeve se adunase de pe jos, observase că nevastă-sa nici nu se clintise în tot acest timp și ca atare el se simțise încă și mai umilit pentru că se făcuse de râs în fața ei. În lupta cu Strickland își pierduse ochelarii și nu-i putu găsi imediat. Ea i-i ridică de pe jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
fost adorată nici o femeie până acum. Dacă ceva din comportarea mea nu ți-a plăcut, de ce nu mi-ai spus? M-aș fi îndreptat imediat. Am făcut tot ce am putut pentru tine.“ Ea nu-i răspunsese. Fața ei era neclintită și el văzuse că nu face decât s-o plictisească. Blanche își pusese haina și pălăria, se îndreptase spre ușă și el înțelese că într-o clipă o să plece. Se repezise la ea, îi căzuse în genunchi și-i apucase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
mâinile, chiar și slăbite după boală, i le simțea totuși puternice și musculoase. El avea degetele lungi. Acele degete iscusite ale artistului care pot să modeleze totul. Și cine știe ce gânduri tulburi îi stârniseră ele. Dormea foarte liniștit, fără să se clintească, de parcă ar fi fost mort și arăta ca o ființă sălbatică din codru care se odihnește după o vânătoare îndelungată. Și s-o fi întrebat ce fantezii îi populează lui visele. Oare nu cumva visa la nimfa care alerga prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2047_a_3372]
-
greoi, ca-într-un film au ralenti. Mi se părea că nu mai ajung să apuc biletele. În sfârșit le aveam în mână. Într-o clipă eram înapoi pe peron. Am găsit-o pe Mihaela tot acolo unde o lăsasem. Nu se clintise din loc. Abia acum o apucase îndoiala: să meargă? Să nu meargă? ― Uite biletele! Hai, urcă în tren! Repede, că pleacă! ― Dar ce facem cu excursia? făcu ea sfios, cu jumătate de gură. ― O înlocuim cu alta. Renunțăm la munți
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
untdelemnul deasupra apei. Nu, nu m-ai iubit, e limpede. Dacă m-ai fi iubit cât de puțin, ai fi alergat ca o nebună, după primirea scrisorii cu pricina, ca să vezi ce s-a întîmplat cu mine. Nu te-ai clintit însă din loc. Ce-ți pasă ție, care ai o inimă de piatră, de dragostea mea? Și dacă ție nu-ți pasă, îmi pasă mie. Și abia acum vine despărțirea adevărată, acum când îmi dau seama cât de indiferent eram
Invitație la vals by Mihail Drumeș [Corola-publishinghouse/Imaginative/295579_a_296908]
-
și atunci gata, uite calitatea, nu e calitatea. Noi te iubim și tocmai de aceea nu avem încredere în dumneata“. Nu aveau încredere în mine. Tot mai puțin pe măsură ce se apropia primăvara. Germenii însămânțați în sufletul meu nici nu se clinteau. Ce-i drept, dormeam într-o cameră separată, dar nu mă sustrăgeam de la nimic. Chiar mai mult, în timpul programului liber, coboram în bucătărie să spăl vase, pentru că omul poate să facă asta și singur. Cristalul de la Adél l-am pus
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2123_a_3448]
-
poverile ce apăsau, cu toată greutatea lor, peste inima sa, numai pentru a-și ușura și el conștiința câtuși de puțin. Însă deloc nu se putea îndura, fiindcă îmbrățișase o formă de claustrare extremă, ce și-o dorea a fi neclintită și care îl obliga să rămână cu totul în lumea lui, în singurătate, ca un sihastru-n izolare, supunându-se necontenit și fără împotrivire noianului de gânduri, ce-l asalta și-l chinuia și sub apăsarea căruia se îndoia, ca
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
este doar o rațiune amăgitoare, necinstită și cu totul vrednică de dispreț. Asta, pentru că mereu am făcut dovada că am avut pe ce mă baza, fiindcă, privind în jos, am putut vedea limpede o puternică și statornică temelie, ce ședea neclintită sub mine și mă înălța peste toți ceilalți. Iar, în cele din urmă, oamenii de bună-credință șiau dat seama bine de lucrul acesta. Și chiar și invidioșii au văzut asta, însă au închis ochii repede! Așa este dat să se
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
broască, ea tot ți se va deschide dinainte și te va lăsa să intri. Prin urmare, în minte cu această idee, care dă curaj, tânărului i se strânseseră la loc toate sevele puterilor sale, din care izvora voința sa de neclintit, cu care se simțea în stare să lase totul în urmă, numai și numai pentru împlinirea țelului său dinainte stabilit. În spatele unei voințe de oțel, stă întotdeauna un motiv de oțel. În cazul de față, acest motiv se cunoaște foarte
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
hrănească continuu iluziile care-i trag înainte. Dar, de fapt, purtarea aceasta duce la cel mai nesatisfăcător lucru, pentru ochiul care, într-adevăr, vede, și anume frustrantul nimic. Gândește-te, să te încrezi orbește în iluzii deșarte, sperând puternic și neclintit în ele, este, de departe, cel mai nesincer lucru, pe care tu, Adriana, l-ai putea face vreodată față de tine însăți! Însă, la urma urmelor, nici nu mă prea miră (și nici nu trebuie), căci fiecare dintre aceste aparențe ordinare
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
își prepare singură pâinea acasă la ea, zilnic. Iar acestea nu sunt mofturi deloc, sunt numai niște „ideale năzuințe fiziologice”, după cum ei însăși îi plăcea, cu mândrie și cu multă afectare în glas, să le numească de fiecare dată. Era neclintită în acest obicei al ei, în care se statornicise și prinsese rădăcini, și nimeni n-o putea îndupleca să și-l schimbe cât de cât. În fine, nu asta-i important, totuși; fiecare om își are ciudățeniile sale. Fiindcă aceasta
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
iubească stupefiantele enorm, nemărginit, cu o iubire - în mod evident - interesată, aproape până la divinizare; le venera adânc și își făcuse deja un scop în viață din a le obține și a le consuma cu lăcomie. Acest scop îi era de neclintit. Era de-a binelea înnebunit după ele, obsedat până peste orice limită, până în măduva oaselor lui. În viziunea lui viciată, efectul acela halucinogen ar fi meritat orice fel de sacrificiu, și niciun sacrificiu nu era prea mare. Poate, de aceea
Istorisiri nesănătoase fericirii by Rareş Tiron () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1251_a_1940]
-
vedea pe Euridice, nu-i anunță, oare, pe toți romanticii de mai tîrziu? Dragostea, neconsolată, a cântărețului trac pentru Euridice poate sta lângă orice mare poveste romantică. Și torul este romantic în biografia lui Orfeu. De la vraja cântecului său, care clintea pietrele din loc și domolea furtunile pe mare, la incapacitatea de a ieși din regrete, după ce a pierdut-o pe Euridice, ceea ce le-a făcut pe femeile trace să-l sfâșie într-o clipă de invidie și furie. Un bărbat
Aventuri solitare by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295602_a_296931]
-
loc: îți ungi umerii cu mierea albinelor superpolenizatoare, simți cele patru perechi de aripi ale fiecărei albinuțe zbătând în oasele umerilor tăi, vibrația cuprinde și buzele tale, care continuă incantația de seară, brruuu, hurrr, errr, brruu, hurrr, errr. nu te clintești acum, când zbârnâie sufletul tău odihnit. șase în al cincilea loc: regretele și remușcările trec, doi pui de vultur harpagornis, pe care îi ții cu tine, te apucă cu gheruțele lor mici de obraji, ei nu au forța să zgârie
Cartea dragostei by Bogdan O. Popescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1319_a_2883]
-
ține pe loc un potop de apă murdară. Stăvilarul e lung și întortocheat, dar, dacă o părticică din el se sfărâmă, se va prăbuși întreaga construcție. Fiecare dintre voi trebuie să reziste și, legați piept lângă piept, să nu vă clintiți nici chiar de-ați muri. Cât despre Castelul Miki, dacă s-ar spune că cineva și-a părăsit postul și, în consecință, a căzut tot castelul, strămoșii lui ar plânge sub pământ, iar urmașii săi ar purta rușinea provinciei, ajungând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
bărbat, nu se cade să se întoarcă pentru a locui cu familia ei. Deși ar putea părea o dovadă de compasiune că mă trimiți singură înapoi la Odawara, tocmai aceste cuvinte mi se par peste măsură de neînțelegătoare... Nu mă clintesc din acest loc. Îți voi sta alături până la sfârșit. Atunci, poate, mă vei lăsa să vin cu tine în lumea de apoi. Chiar în acel moment, doi vasali năvăliră cu informația că inamicul se apropia. — Au ajuns la templul de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
comunicare dintre castel și aliații săi fură blocate. În cea de-a douăzeci și șaptea zi din Luna a Patra, Hideyoshi luă cu asalt Castelul Takamatsu. Dar cei cincisprezece mii de oameni de la comandamentul său de pe Muntele Ryuo nu se clintiră. Hideyoshi amplasă cinci mii de oameni pe platoul din Hirayama și pe cei zece mii de oameni ai clanului Ukita pe Muntele Hachiman. Generalii lui Hideyoshi se postară în ariergarda contingentului din Ukita. Arăta ca primul aranjament al pieselor pe o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
tabăra lor de la Amagasaki era mai mică decât o lovitură de trăsnet. Deja simțeau prezența inamicului în jur. Sebei și Ukon primiseră responsabilitatea de a conduce avangarda și, ridicându-se, întrebară: N-ar trebui să pornim imediat spre Yamazaki? Hideyoshi, neclintit de agitația oamenilor și de tensiunea momentului, răspunse, extrem de calculat: — Cred că ar trebui să așteptăm aici, încă o zi, sosirea Seniorului Nobutaka. Este limpede că, în răstimpul de o noapte și o jumătate de zi cât așteptăm, această mare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
acum de ce întârzie atât de mult, în criza asta? E rușinos din partea lui. Alții îl criticau cu și mai multă îndrăzneală: — E un politician abil și loialitatea sa nu e de nezdruncinat. Probabil că de-asta încă nu s-a clintit. Asemenea bârfe se auzeau prin toate cârciumile. Nu peste mult, ici și colo începură să se audă și critici cu privire la întârzierea lui Katsuie în a-l fi atacat pe Mitsuhide. Desigur, diversele clanuri care locuiau în Kiyosu le auzeau și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
nu putea totuși să-i dea aprobarea de bună voie. La fel ca înainte, se pierdu în gânduri. Genba renunță să-și mai piseze unchiul și se întoarse, pe neașteptate, spre Shogen: — Ia dă-mi puțin harta. Fără a se clinti de pe scăunelul de campanie, Genba desfășură harta, mângâindu-și obrazul cu o mână, și rămase tăcut. Trecu aproape o oră. O vreme, Katsuie fusese îngrijorat că nepotul său vorbise cu prea mult zel, dar, când îl observă pe Genba contemplând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
că, la un moment dat, pe parcursul evenimentelor, avea să fie nevoit a se confrunta cu ultimul obstacol - Ieyasu - fie înlăturându-l din cale, fie distrugându-l. Cu cât se apropia, însă, descoperea că avea să fie mult mai greu de clintit decât se așteptase. În cele zece zile petrecute de Hideyoshi în Sakamoto, Ieyasu își mutase armata până la Kiyosu. Era clar că plănuia să stârnească un război ca un roi de viespi în Iga, Ise și Kishu, pentru a avansa apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2248_a_3573]
-
poate chiar viața. Perfid și pervers. Manechinul feminin afișa un zâmbet ademenitor cu privirea ațintită în josul scării. Nu-i decât un manechin, a spus mama amuzată, pe un ton liniștitor. Dar Nestor, deși tras de mână, nu mai putea fi clintit din loc. E un manechin, a repetat mama un pic contrariată. N-are viață. Nu-ți poate face niciun rău. Ficusul, nici el ficusul de acasă n-avea viață, nu manifesta nicio inițiativă, nu se mișca din loc, dar nici
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
din loc, dar nici nu se prefăcea. Treceai pe lângă el așa cum ai fi trecut pe lângă orice copac de pe stradă. Dar femeia-manechin zâmbea ademenitor-perfid, cu un picior întins înainte, ca și cum ar fi dat să-ți taie calea, dar deocamdată nu se clintea din loc. Deocamdată. Iar culoarea piciorului întins înainte, vai! ce culoare mai era și aia? Parcă ar fi fost piciorul mamei când purta ciorapi bej de iarnă. Dar ea nu purta ciorapi. Era chiar culoarea ei. Nestor nu mai voia
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]
-
era gata să stea cu ea de vorbă, din nou se aplecase spre Nestor. Uite-le, spunea mama arătând spre manechine, le vezi? Sunt la fel ca și cele de pe scară. Seamănă cu oamenii, dar nu sunt oameni. Nu se clintesc din loc și nu fac niciun rău nimănui. Da, Nestor? Ne-am înțeles? Doamna cea plinuță se apropiase la doi pași, și mama trebui să se întrerupă ca s-o salute: Bună, Ivona. Avem probleme, trebuie să ne acomodăm cu
by PAUL TUMANIAN [Corola-publishinghouse/Imaginative/993_a_2501]