2,129 matches
-
prea groase, pe nasul prea lat, pe buzele prea crăpate de frig; ninge de o săptămână, iar afară, la minus cinci grade, la unu noaptea, mă stră du iesc, stânjenit în mod vizibil, să încep o timidă discuție cu o domniță cu părul blond, ars, din fața mea. Mă apro pii de ea, iar cojocul de blană, pe care i-l ating în se miîntuneric, îi miroase atât de impunător - și deloc im previzibil - a brânză și a oaie. Prin ninsoare se
Ficţiuni reale by ed.: Florin Piersic jr. () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1342_a_2714]
-
idealism mereu depășit de evenimente, Andrei Vlădescu Îtânăr sub 30 de ani, cu o „înspăimântătoare nevoie de puritate“, structură umană puternică, rațională, stoică în renunțările ei) își respectă legământul de a o aștepta cinci ani pe femeia visurilor lui: o Domniță absentă din cadrul epic, dar mereu prezentă în inima și gândurile protagonistului. Pe acest fond încordat-afectiv, luminat abia spre sfârșit, bizareria comportamentului său capătă o posibilă explicație. Răceala lui Andrei nu este o carență psihologică sau morală, eroul nu apare ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
a apropiat de ușa-fereastră uimită și ea de grozăvia ce prinsese țuguiul de țiglă de peste drum și întrebase ceva și în chiar acea clipă, ascultând și văzând toate acestea, și-a mai amintit că la celălalt incendiu fusese martor cu Domnița, în timpul uneia din lungile lor plimbări, și în acea clipă aproape toate imaginile s-au dat înapoi din fața chipului ei și doar vorbele bătrânei doamne le mai auzea și aproape și acestea pierdute sub glasul femeii de dinainte auzit ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
în capcană, într-un alt punct, cu totul contrar primului, din unghiul căruia își desființa argumentație anterioară. Părea diabolic, dar era doar un joc. Ioana Sandi a fost printre puținii care au înțeles repede. Și în mod sigur, înaintea ei, Domnița. Dar despre Domnița, adică despre tine, e bine să nu vorbesc încă. Pentru că acum îi vorbește Ioanei Sandi - sau ar vrea să-i vorbească, nici măcar eu nu mai sunt sigur - despre alunecările în abisuri și bâjbâielile obositoare după sensul lucrurilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
un alt punct, cu totul contrar primului, din unghiul căruia își desființa argumentație anterioară. Părea diabolic, dar era doar un joc. Ioana Sandi a fost printre puținii care au înțeles repede. Și în mod sigur, înaintea ei, Domnița. Dar despre Domnița, adică despre tine, e bine să nu vorbesc încă. Pentru că acum îi vorbește Ioanei Sandi - sau ar vrea să-i vorbească, nici măcar eu nu mai sunt sigur - despre alunecările în abisuri și bâjbâielile obositoare după sensul lucrurilor, iar ea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
A luat trenul până în orașul ei, Deva, să afle de ce, dar a fost zadarnic. L-a primit rece, i-a spus că trăiește cu un tip, a plâns ca un prost, dar s-a vindecat. Până a întâlnit-o pe Domnița, câțiva ani după aceea, n-a mai iubit pe nimeni. A avut mereu convingerea că toate fuseseră fără noimă și se va întoarce. A avut dreptate. L-a căutat după ce dispăruse Domnița, nu i-a explicat nimic, nici el n-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
s-a vindecat. Până a întâlnit-o pe Domnița, câțiva ani după aceea, n-a mai iubit pe nimeni. A avut mereu convingerea că toate fuseseră fără noimă și se va întoarce. A avut dreptate. L-a căutat după ce dispăruse Domnița, nu i-a explicat nimic, nici el n-a mai vrut să afle, în fond atât de inexplicabile sunt actele noastre, încât suntem vreodată în stare să le acoperim cu vorba? În plimbări la fel de lungi ca altădată, rolurile se inversaseră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
despre cele întâmplate. A crezut că e o glumă proastă, dar el i-a dat amănuntele, privind-o din dreptul ușii-fereastră a dormitorului ei. A rămas multă vreme gânditoare, pe marginea patului, privindu-și mâinile. A zis într-un târziu: „Domnița mi-a spus să am grijă de tine“. L-a surprins. A tresărit. Nu te cheamă așa, dar așa îți spunea bătrâna doamnă, pentru că arătai cum vor fi arătat domnițele cărora li se închinau fântâni, monumente, manuscrise și vieți. Dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
marginea patului, privindu-și mâinile. A zis într-un târziu: „Domnița mi-a spus să am grijă de tine“. L-a surprins. A tresărit. Nu te cheamă așa, dar așa îți spunea bătrâna doamnă, pentru că arătai cum vor fi arătat domnițele cărora li se închinau fântâni, monumente, manuscrise și vieți. Dar ce-ți spun toate astea?! Știi bine cum arăți, și de ce îți spuneau astfel, obligându-mă și pe mine să zic la fel. „Nu erai aici“, a continuat bătrâna doamnă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
-mi spune, știu, n-au importanță. Am văzut și asta. Nu știu de ce nu ți-am spus, nu-i nimic de ascuns. Dar văd că nu sunt în stare să-mi țin promisiunea.“ N-o mai auzea. Se gândea la Domnița și în același timp la femeile cu care încercase să acopere golul lăsat de ea - Silvia, Aurora, Adriana, Liliana, Ileana, chiar și Ioana. S-ar putea ca atunci să se fi gândit, și nu în somnul-trezie din spital, dintr-odată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
cred că el ar fi avut curajul. Ne grozăveam și ne dezlănțuiam ca proștii în neștire la o votcă, numai între prieteni, dar curajul nostru nu trecea de pereții paharului, pentru că ne era pur și simplu teamă. Poate ai uitat, Domniță, cum era. Eu și încă mulți alții ne înecam neputința în votcă. El alesese să se piardă în brațele femeilor pe care nu punea nici un preț, le folosea ca pe niște unelte și de asta avea să plătească. Și eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
a apropiat de ușa-fereastră uimită și ea de grozăvia ce prinsese țuguiul de țiglă de peste drum și întrebase ceva și în chiar acea clipă, ascultând și văzând toate acestea, și-a mai amintit că la celălalt incendiu fusese martor cu Domnița, în timpul uneia din lungile lor plimbări, și în acea clipă aproape toate imaginile s-au dat înapoi din fața chipului ei și doar vorbele bătrânei doamne le mai auzea și aproape și acestea pierdute sub glasul femeii de dinainte auzit ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
pe strada Sofia: într-o seară cînd au întârziat, ea și frățiorul ei, în salonul cel mare, ascultând o poveste pe care tatăl lor le-o spunea cu un glas monoton despre nu știu ce crai nemaipomenit cu puteri supranaturale ce salva domnițe din ghearele înfiorătoare ale zmeilor, până când i-a trimis pe amândoi la culcare, cu un sărut pe frunte și o palmă peste fund, și, înainte de a intra în camera lor, au intrat, să-i spună săru’ mâna, în camera mamei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
singurătatea e tot ce poate fi mai groaznic în lume, încât - „Bine, dar ați început să“ - trebuie neapărat să iasă din cochilia lui, mai ales că ea nu va mai putea să aibă grijă de el, cum i-a promis Domniței, și - „Bine, dar...“ - izbucnind: „Iar mă-ntrerupi! Nu mă mai întrerupe atâta!“ Vorbele spuse mai departe fiind în mod clar despre altceva, ca și cum ar fi uitat ce voia să spună sau n-ar mai fi avut puterea sau nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
chestiuni cu adevărat interesante despre cultură, artă, mișcarea literară, dar de multe ori din plictiseală, iar alteori pentru că nu avea cu adevărat unde să se ducă și suporta greu singurătatea și unde a mers o dată și încă o dată și cu Domnița, după ce îi povestise cu amănunte despre întâlniri, iar una din acele vizite nimerindu-se a fi chiar de ziua lui - a lui Andrei Vlădescu - de naștere, au cumpărat o plasă de sticle, pateuri și covrigi și au rămas până s-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
despre întâlniri, iar una din acele vizite nimerindu-se a fi chiar de ziua lui - a lui Andrei Vlădescu - de naștere, au cumpărat o plasă de sticle, pateuri și covrigi și au rămas până s-a luminat de ziuă, iar Domnița și Radu Dascălu se înfruntaseră tot timpul ca niște berbeci pe chestiuni de muzică, în care era de departe evident că adevărul era de partea ei, iar către sfârșit, beat criță, Radu Dascălu propunându-i pe față să se culce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
culce cu el și zicîndu-i că e proastă că n-o face și la urmă înjurând-o și spunându-i măscări, amintindu-și acea noapte nu pentru că i-ar fi purtat pică, ci pentru că, îndată după acea noapte de neuitat, Domnița - nici ea nu era supărată - i-a atras atenția foarte serios că acel bărbat ar fi extrem de periculos, nu uită nimic din vreo respingere sau lovire sau jignire, oricât de fără însemnătate ar fi fost, e capabil să se răzbune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
se răzbune și peste un deceniu, cănd îi va veni bine și după ce te va fi învăluit într-o plasă, ca un păianjen.) „Zi-mi: de ce nu-l poți suferi? Te-ai certat cu el?“ Ohoooo!! ÎGândind nu numai că Domnița avusese dreptate, ci că el își dăduse arama pe față sau și-o dăduse în raporturile lui cu Andrei Vlădescu, chiar mai repede decât s-ar fi crezut, ajungând să se certe adesea și ajungând la un asemenea grad de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
își zicea că poate, în felul ei, chiar și asta era iubire și ce credea el să fi fost mai înainte iubire era mai mult decât atât și niciodată nu va fi în stare să mai atingă acele trepte. Dacă Domnița ar fi fost de față, l-ar fi lămurit, din moment ce și numai gândul la ea îl liniștea în clipele de mare încrâncenare. Nu i-ar fi putut spune Ioanei Sandi ce-l frământa. O simțea foarte aproape de el, dar la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
el, și retrăgându-se, de aceea, în spatele unui zid dincolo de care nici una din iubirile lui - sau ce ar putea fi numit aproximativ astfel - nu era în stare sau nu avea dreptul sau nu știa cum să treacă. Până a apărut Domnița, într-o vreme în care zidul abia se făurea, trecând peste el ca și cum n-ar fi fost și rămânând de astă parte definitiv, ca într-un teritoriu ce îi aparținea de drept și socotea că ar fi imposibil să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
lucrarea mea n-ar fi decât cutezanță prea mare, mișelie și poate defăimare. De aceea trebuie spus numai despre focul mistuitor în afară de care nimic nu a existat în acele aproape o mie de nopți și de zile până în clipa când Domnița a trebuit să plece. Venind la el în târziul nopții, după ce își făcuse de lucru prin alte părți, vizite de rămas-bun, primiri de sfaturi, și rătăcise o vreme pe străzi, frământându-și mâinile, temându-se cumplit de ultimele clipe. Privindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
punct apropierea de el a oricărei femei căreia nu-i putea promite ceea ce își dorea ea. Nu voia să provoace suferință. Într-un timp a fost conștient de zidul din jurul lui, câteva fuseseră uimite, neînțelegându-i reticența. Trecuse dincolo de zid Domnița, nimeni altcineva, am mai spus asta. Dar îi promisese Domniței că o va aștepta, și acesta era faptul nemărturisit. Știuseră amândoi la fel de bine că-i absurd, dar el îi promisese că o va aștepta cinci ani, poate o să revină. Mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
putea promite ceea ce își dorea ea. Nu voia să provoace suferință. Într-un timp a fost conștient de zidul din jurul lui, câteva fuseseră uimite, neînțelegându-i reticența. Trecuse dincolo de zid Domnița, nimeni altcineva, am mai spus asta. Dar îi promisese Domniței că o va aștepta, și acesta era faptul nemărturisit. Știuseră amândoi la fel de bine că-i absurd, dar el îi promisese că o va aștepta cinci ani, poate o să revină. Mai erau puține luni și așteptarea asta în care trăise ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
putea spune că era laș și că nu trebuia s-o lase să se apropie de el și să-l iubească și că trebuia s-o avertizeze. Nu-i spusese pentru că ea n-ar fi înțeles, altfel îi vorbise despre Domnița, în termeni foarte vagi. Nu-i spusese pentru că știa că oricum așteptarea lui era zadarnică și ar fi ridicat o stavilă inutilă între ei. Femeile își detestă rivalele pe care, chiar dispărute, le cred cu o putere mai mare asupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]
-
când se ducea în vreo vizită, oricât de scurtă, cumpăra buchete mari. Dar nu-și aducea flori și acasă. Nu-și cumpăra flori decât când se simțea foarte singur. N-o mai făcuse decât cu ani în urmă, după plecarea Domniței. Pentru două săptămâni își luase concediu să-și pregătească examenele. De patru ani făcea la fel. Era ultimul hop, se simțea obosit, dar avea în el o dorință nebună să lucreze mult și să termine cu bine. I se părea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1927_a_3252]