7,215 matches
-
al teatrului. Imaginea promovată de teatru este sinteză a imaginarului deja construit. În primul rând imaginea promovată de către biserică a fost de natură negativă 65, pentru a determina un control bazat pe frică. În fața acestor presiuni s-a dezvoltat un imaginar marginal predominat de imaginea negativității, a grotescului. În acest context ereziile prind foarte bine la populația dominată de ideea de suferință, care nu puteau accepta singularitatea creatorului. Faptul că negativitatea este cocreator, un răspuns din partea poporului simplu la întrebarea teologică
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
singularitatea creatorului. Faptul că negativitatea este cocreator, un răspuns din partea poporului simplu la întrebarea teologică amplă a sursei răului, este un lucru credibil și este și o explicație pentru suferința individuală. A urmat explozia magiei și vrăjitoriei ca forme ale imaginarului la sfârșitul Evului Mediu și întoarcere la tradiții precreștine ce nu fuseseră uitate în totalitate. În acest context teatrul se dezvoltă ca rezultat al imaginarului marginal, dar și ca mijloc de propagare a acestuia. El se manifestă ca formă a
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
și o explicație pentru suferința individuală. A urmat explozia magiei și vrăjitoriei ca forme ale imaginarului la sfârșitul Evului Mediu și întoarcere la tradiții precreștine ce nu fuseseră uitate în totalitate. În acest context teatrul se dezvoltă ca rezultat al imaginarului marginal, dar și ca mijloc de propagare a acestuia. El se manifestă ca formă a liberalizării imaginii în contextul social specific. Inițial teatrul medieval nu a fost acceptat ca formă populară de difuziune a imaginii. Reprezentările specifice teatrului grec, sau
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
vizionează și cel care dă spectacolul, unitate care determină un impact major asupra populației. Teatrul devine astfel, nu doar mijloc de degajare a energiilor refulate social, ci un instrument de propagare a unei imagini prin care populația își trăiește propriul imaginar, îl dezvoltă și îl integrează în propria viață. Teatrul devine principalul mod de amplificare a imaginarului pulsional, dincolo de granițele închise ale elitei intelectuale. Personajele ce se dezvoltă prin gestul specific teatrului sunt cele ale unui univers interior dezvoltat ca urmare
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
astfel, nu doar mijloc de degajare a energiilor refulate social, ci un instrument de propagare a unei imagini prin care populația își trăiește propriul imaginar, îl dezvoltă și îl integrează în propria viață. Teatrul devine principalul mod de amplificare a imaginarului pulsional, dincolo de granițele închise ale elitei intelectuale. Personajele ce se dezvoltă prin gestul specific teatrului sunt cele ale unui univers interior dezvoltat ca urmare a refulărilor și impregnărilor ca negativitate. Demonul este unul dintre personajele cel mai des întâlnite ca
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
la sfârșitul secolului al XVI-lea atinge apogeul, dar și datorită impactului pe care l-a avut la nivelul populației. Teatrul a fost și rămâne una dintre formele principale de propagarea a imaginii marginale ca sinteză a tuturor formelor de imaginar care ajunge la nivelul populației. Prin el se transmit imagini oficiale sau marginale, și, datorită modului de propagare și a ușurinței de receptare, rămâne cel mai puternic instrument de manipulare pentru respectiva perioadă. 1. 4. Scolastica și raționalitatea imaginarului 68
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
de imaginar care ajunge la nivelul populației. Prin el se transmit imagini oficiale sau marginale, și, datorită modului de propagare și a ușurinței de receptare, rămâne cel mai puternic instrument de manipulare pentru respectiva perioadă. 1. 4. Scolastica și raționalitatea imaginarului 68 1.4.1. Interpretarea operei aristotelice și trecerea de la imaginarul rațional la cel pulsional Întotdeauna când s-a vorbit despre Renaștere s-a realizat legătura dintre evoluția acesteia și modul în care a fost reconstituită opera filosofilor din Grecia
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
imagini oficiale sau marginale, și, datorită modului de propagare și a ușurinței de receptare, rămâne cel mai puternic instrument de manipulare pentru respectiva perioadă. 1. 4. Scolastica și raționalitatea imaginarului 68 1.4.1. Interpretarea operei aristotelice și trecerea de la imaginarul rațional la cel pulsional Întotdeauna când s-a vorbit despre Renaștere s-a realizat legătura dintre evoluția acesteia și modul în care a fost reconstituită opera filosofilor din Grecia Antică. Ruptura dintre Antichitate și Evul Mediu nu s-a realizat
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
redescoperirii, fiecare dintre acestea având rolul său în construcția imaginii despre lume. Cenzura radicală a fost realizată mitologiei greco-romană începând cu mileniul întâi, dar ulterior au fost cenzurate majoritatea direcțiilor filosofice. Dar, o parte dintre acestea făceau parte integrantă din imaginarul epocii și chiar dacă acesta a fost cenzurat, multe dintre concepțiile platonice, neoplatonice stoice sau epicureice s-au strecurat în opera apologetică și cea patristică. Mari gânditori, cum ar fi Maxim Mărturisitorul, Origen sau Augustin, nu au reușit să se îndepărteze
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
chiar dacă acesta a fost cenzurat, multe dintre concepțiile platonice, neoplatonice stoice sau epicureice s-au strecurat în opera apologetică și cea patristică. Mari gânditori, cum ar fi Maxim Mărturisitorul, Origen sau Augustin, nu au reușit să se îndepărteze total de imaginarul epocii, iar operele acestora reactivează aceste tradiții. Putem urmări o relație de interdependență între cele două tradiții. Există atât o adaptare a tradiției filosofice antice la creștinism (pentru perioada clasică a culturii imperiului Roman), cât și un proces invers de
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
fost păstrată prin "importul" cultural din spațiul arab și din cel bizantin 71. Din punct de vedere cultural transferul este asigurat prin lucrările aristotelice. Redescoperirea acestora a reprezentat motivul dezvoltării din noi perspective a imaginii asupra lumii și readucerea în cadrul imaginarului oficial a unui număr de imagini "pierdute". Tot ca urmare a redescoperirii filosofiei aristotelice au fost determinate noi amplificări hermeneutice de imagine. Opera aristotelică a fost privită inițial ca instrument și model de raționalitate pură, deoarece singura operă cunoscută era
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
a cărui operă nu se mai suprapune in principio cu tradiția creștină. Descrierea modului de a raționa era un element neutru, dar în momentul în care sunt promovate imagini noi cu privire la existență ca ansamblu, acestea trebuiau selectate și suprapuse pe imaginarul religiei creștine. Acesta este demersul pe care trebuie să-l realizeze Albertus Magnus (1193-1280), care datorită culturii sale universale putea să suprapună cele două imagini. Pentru a elimina o parte a contradicțiilor ce apăreau Albert cel Mare apelează la un
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
științelor naturale. Astfel imaginea pe care o propagă filosofia aristotelică dacă inițial era de natură rațională, ulterior aceasta este sursă a pulsionalității și implicit a începuturilor de Renaștere. 1.4.2. Viziunea asupra existenței. Cearta universaliilor Dincolo de perspectivele teologice specifice imaginarului perioadei medievale se dezvoltă și o nouă imagine despre univers. Originea acesteia este filosofia greacă ce se inserează printre concepțiile teologice specifice creștinismului. Preluând tradiția iudaică s-a construit următoarea ierarhie a existenței: în primul rând Dumnezeu Tatăl care este
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
trei forme ale universalului: ante rem, in re, post rem. Această concepție a fost dezvoltată inițial de Albertus Magnus și aprofundată ulterior de către Thoma d'Aquino, devenind parte integrantă a doctrinei Bisericii Catolice. Problema universaliilor a determinat o diversificare a imaginarului rațional și prin amplificarea acestuia se ajunge la o viziune specifică asupra lumii. După ce a fost dezvoltată concepția oficială în cadrul conflictului universaliilor, acesta capătă alte valențe. Majoritatea filosofilor medievali acceptă această concepție adăugând sau precizând anumite nuanțe. Duns Scotus acceptă
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
prin relație cu obiectul conceptului. Filosoful englez reprezintă ultima dintre concepțiile specifice conflictului determinat de percepția universalului. Acest conflict arată războiul care se desfășura cu privire la modul în care este văzută lumea în această perioadă astfel încât să se poată păstra un imaginar pe baze raționale și să nu fie depășit de noile viziuni pulsionale care s-au infiltrat încă de la începutul secolului al XIII-lea. De aceea au fost eliminate cărțile despre magie, interpretarea naturii indiferent de direcții și orice concepție care
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
privind universul și raportul acestuia cu sufletul păstrează multe elemente din concepțiile avveroiste cu care a intrat în contact în perioada sa de călugărie. De aceea evoluția concepției despre suflet din Evul Mediu până în Renaștere subliniază modalitatea de evoluție a imaginarului până la atingerea maximului pulsional din perioada renascentistă. 1.4.5. Problema adevărului și dezvoltarea științelor naturii În procesul de căutare a adevărului, de relevare a cunoașterii, dincolo de problemele teologice s-a dezvoltat și o perspectivă asupra relației omului cu natura
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
pulsional din perioada renascentistă. 1.4.5. Problema adevărului și dezvoltarea științelor naturii În procesul de căutare a adevărului, de relevare a cunoașterii, dincolo de problemele teologice s-a dezvoltat și o perspectivă asupra relației omului cu natura. În urma dezvoltării unui imaginar rațional în relație cu divinitatea s-a ridicat și problema relației cu o altă componentă ontică, natura. Cum ne raportăm la aceasta a devenit la un moment dat problema centrală a discursului perioadei medievale. Din acest punct de vedere s-
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
144. Pornind de la aceste concepte privind știința experimentală putem să considerăm că începuturile modernității se află în acest mod de a privi cunoaștere și prin atitudinea, condamnată de către biserică, a lui Roger Bacon, începe să se dezvolte un altfel de imaginar rațional. La modalitatea în care a perceput Bacon cunoașterea s-au adăugat celelalte forme de "revoltă" față de filosofia aristotelică. Duns Scotus introduce elemente privind cunoaștere care se pot regăsi atât la Bacon, cât și la Descartes. Atunci când descrie cunoașterea experimentală
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
devenea una de determinare reciprocă. El este cel ce domină filosofia și știința renascentistă și care intră într-o anumită perspectivă în contradicție cu componenta rațională specifică modernității. 1. 5. Renașterea între pulsional și rațional 149 1.5.1. Sinteza imaginarului în perioada Renașterii Perioada Renașterii este una dintre perioadele cele mai dinamice din istoria gândirii. Este un moment de sinteză culturală în care se adună și se împletesc tradițiile importante, obținându-se viziuni diverse ale lumii care în mod normal
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
tomiste se împletesc cu cele platonice, la care se adaugă elemente aparținând tradițiilor arabe și ebraice, iar în final filosofiile naturii specifice perioadei presocratice, reprezintă premisa pentru un alt mod de a vedea lumea. Aceste tradiții determină o dezvoltare a imaginarului, atingând o perioadă de maxim, în care predomină componenta pulsională. Dar când aceasta încearcă să domine în întregime cultura unei epoci intervin elemente ale cenzurii care încearcă să păstreze componenta rațională în echilibru. Aceasta se realizează fie prin întoarcerea la
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
de orientare aristotelică a fost pus în practică în republica Venețiană 151. Un al doilea curent este cel al reprezentării metaforice a naturii, pornind de la tradițiile arabe și ebraice, dezvoltă imagine simbolică asupra existenței. Acesta este prin structura sa un imaginar pulsional, și de cele mai multe ori a intrat în conflict cu prima imagine. Această imagine s-a dezvoltat pe două direcții principale: în primul rând pornind de la școala italiană în care includem pe Ficino, Giovani Pico della Mirandola, Bernardino Telesio etc.
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
aceea nici una dintre direcții nu s-a manifestat în formă pură și nici nu a avut statut de imagine unică sau oficială. De aceea nu dorim să cădem în păcatul de a considera Renașterea ca o perioadă a fantasticului, a imaginarului pulsional, dominat de reprezentarea metaforică asupra lumii. Nu putem fi de acord cu ideea lui Michel Foucault 152, pe care o găsim și la Ioan Petru Culianu cum că imaginea asupra lumii în Renaștere a fost doar de natură pulsională
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
care o găsim și la Ioan Petru Culianu cum că imaginea asupra lumii în Renaștere a fost doar de natură pulsională, dominată de simbol ce era trăit ca act. Dacă am adopta o asemenea atitudine am realiza o sărăcire a imaginarului respectivei perioade, eliminând părți importante a acestuia. Suntem de părere că dincolo de dezvoltarea pulsională a imaginarului care în acel moment a atins apogeul, a existat și o puternică componentă rațională care este sursă pentru știința modernității. Perioada de sfârșit a
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
fost doar de natură pulsională, dominată de simbol ce era trăit ca act. Dacă am adopta o asemenea atitudine am realiza o sărăcire a imaginarului respectivei perioade, eliminând părți importante a acestuia. Suntem de părere că dincolo de dezvoltarea pulsională a imaginarului care în acel moment a atins apogeul, a existat și o puternică componentă rațională care este sursă pentru știința modernității. Perioada de sfârșit a Renașterii trăiește sub spectrul a două mari forme de cenzură: cea realizată de către raționalitatea vechilor imagini
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
punctul de vedere al legăturilor cu antichitatea, poate fi considerat moment apropiat de o maximă puritate informațională. Ulterior prin recuperarea operei aristotelice, la început, și a literaturii antice într-o multitudine de direcții și tradiții se realizează o reconstrucție a imaginarului. Reîntoarcerea la antichitate nu se realizează brusc și nici odată cu descoperirea operelor filosofice, ci în momentele în care imaginea asupra lumii era pregătită să asimileze noua imagine. Relația dintre descoperirile textelor antichității și noua construcție a imaginii despre lume nu
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]