7,832 matches
-
lumii exterioare. Rezultatul este ,,o realitate care s-a deplasat cu câțiva centimetri, adică a ieșit din minți și a dat forme cu totul extraordinare"322. Avem în această descriere, poate, cea mai reușită metaforă a lumii în care eul narator blecherian se situează. Asemenea personajului camil petrescian, eul narator realizează că pentru a scăpa de durere nu trebuie să fugă de ea, ci să o analizeze amănunțit. Astfel, durerea, degradarea, descompunerea și suferința devin motive centrale ale acestui ultim roman
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
deplasat cu câțiva centimetri, adică a ieșit din minți și a dat forme cu totul extraordinare"322. Avem în această descriere, poate, cea mai reușită metaforă a lumii în care eul narator blecherian se situează. Asemenea personajului camil petrescian, eul narator realizează că pentru a scăpa de durere nu trebuie să fugă de ea, ci să o analizeze amănunțit. Astfel, durerea, degradarea, descompunerea și suferința devin motive centrale ale acestui ultim roman, realități acceptate: în fiecare zi, o durere și un
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
era tocmai dezechilibrul de forțe care creează situații hilariante. Când mi se puse extenzia și începu și ea să mă doară, îmi venea dar să râd. Mai sunteți? Mă adresam în gând suferințelor 323. Romanul descrie suferința umană în general. Naratorul personaj este martorul propriei suferințe dar și a celor din jurul său. Fiecare bolnav are istoria lui, în spatele acesteia se ascunde drama. Robert Vanderkich, Teddy Pelisier, tânărul conte venit la sanatoriu pentru un scurt tratament arsenical sunt ipostaze ale suferinței umane
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
propriei suferințe dar și a celor din jurul său. Fiecare bolnav are istoria lui, în spatele acesteia se ascunde drama. Robert Vanderkich, Teddy Pelisier, tânărul conte venit la sanatoriu pentru un scurt tratament arsenical sunt ipostaze ale suferinței umane. Experimentând poveștile lor, naratorul trăiește heideggerian ,,moartea celuilalt". Părăsirea sanatoriului după o perioadă de îndelungată suferință îi dă personajului iluzia vindecării. Parisul devine un spațiu al libertății spirituale, în care cu disperare va încerca să identifice ,,locuri bune". Va părăsi Parisul pentru a pleca
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
echivalează cu o renaștere. În acest spațiu, personajul va decripta semne ale vindecării: piatra pe care visează că o va atinge înt-o zi, perechile de îndrăgostiți care populează aleile sanatoriului, conotațiile erotice ale visului. Visele revin cu o intensitate sporită. Naratorul personaj are convingerea că acestea pot deveni substanța epică a unei viitoare cărți. Carnavalul la care periodic participă bolnavii este o metaforă a acestei lumi răsturnate din care fac parte. Naratorul personaj este asemenea unui ,,arlechin invalid" care asistă la
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
erotice ale visului. Visele revin cu o intensitate sporită. Naratorul personaj are convingerea că acestea pot deveni substanța epică a unei viitoare cărți. Carnavalul la care periodic participă bolnavii este o metaforă a acestei lumi răsturnate din care fac parte. Naratorul personaj este asemenea unui ,,arlechin invalid" care asistă la spectacolul morții altora, regizându-și propria moarte. Discursul personajului este expresia unei dureri profunde, a degradării ființei umane ajunsă în pragul imposibilității acceptării condiției date. Eul refuză să mai fie ceea ce
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
din inimă, în cel mai intim mod posibil. Distorsionarea realului implică în mod obsesiv, în primul roman al lui Blecher, o percepție cu totul aparte asupra eului. Astfel, am putea spune că lumea se schimbă, iar odată cu ea și eul narator. Proiecțiile imaginare ale eului narator au o trăsătură comună: imaterialitatea. ,,Metafora obsedantă" a acestui text este cea a identității dezirabile. O primă ipostază a eului o avem în imaginea omului negru care apare atât de des în textul blecherian. Interesant
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
intim mod posibil. Distorsionarea realului implică în mod obsesiv, în primul roman al lui Blecher, o percepție cu totul aparte asupra eului. Astfel, am putea spune că lumea se schimbă, iar odată cu ea și eul narator. Proiecțiile imaginare ale eului narator au o trăsătură comună: imaterialitatea. ,,Metafora obsedantă" a acestui text este cea a identității dezirabile. O primă ipostază a eului o avem în imaginea omului negru care apare atât de des în textul blecherian. Interesant este că ulterior, în același
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
care amintește de tablourile antropomorfe ale pictorului flamand Joos (Josse) de Momper, cel care compara ,,suferințele pământului" cu suferința umană. Astfel, toate cele patru anotimpuri transmit în mod evident această idee. Evidențierea capului nu face decât să accentueze dorința eului narator/ creator de a-și schimba identitatea. Joos (Josse) de Momper, Iarna 338 Joos (Josse) de Momper, Vara339 Joos (Josse) de Momper, Primăvara 340 Joos (Josse) de Momper, Toamna 341 Lumea, în totalitate ei, este alcătuită din umbre, obiectele și-au
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
în care eu existam doar ca un simplu vid ce se deplasează de ici-colo fără rost343. Greutatea trupului se datorează bolii. Suferința este atât de apăsătoare încât evadările în imaginar sunt adevărate eliberări. Părăsind imaginarul și revenind în real, eul narator va încerca să identifice ipostaze și situații în care boala și suferința pot fi suspendate. Lumea panopticumului reprezintă o alternativă la existența dată: Personagiile de ceară erau singurul lucru autentic din lume: ele singure falsificau viața în mod ostentativ, făcând
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
erau singurul lucru autentic din lume: ele singure falsificau viața în mod ostentativ, făcând parte, prin imobilitatatea lor stranie și artificială din aerul adevărat al lumii 344. Teatrul, bâlciul, cinematograful vor deveni, de asemenea, alternative la realitatea în care eul narator se situează. Putem afirma că primul roman al lui Blecher este o scriere a eului care încearcă să găsească în realitatea imaginată numită metaforic ,,ireal" ipostaze ale unui ,,sine" dezirabil. Este un roman nu numai al metamorfozării realității, dar mai
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
Mai mult decât în celelalte două romane, în Vizuina luminată, Blecher se mișcă într-o lume aflată la granița dintre interior și exterior, ,,metafora obsedantă" a textului fiind visul. Paginile romanului devin asemenea picturilor suprarealiste ,,colaje de imagini" din visele naratorului. Primul ,,vis" al naratorului-personaj din textul Vizuina luminată este legat de propria moarte temă fundamentală a creației pictorilor suprarealiști. Nu este prima dată când moartea este ,,gândită" de naratorul-personaj. În Întâmplări în irealitatea imediată și Inimi cicatrizate există fragmente întregi
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
extraordinară gimnastică a minții subconștientul, pentru stimularea creativității sale artistice. Rezultatul acestui exercițiu se observă în reprezentările grafice ale realității transformate/ visate (piața colorată în alb și roșu sau grădina din vis devin spații ale unei suprarealități în care eul narator încearcă să se situeze). De cele mai multe ori, paginile romanului creează tablouri în care, în stil suprarealist, sunt ,,înghesuite" o mare cantitate de elemente oameni, animale, obiecte, într-o asociere irațională a raportului și o distorsonare intenționată a realului: îmi amintesc
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
un om, va scoate o cutie de chibrituri din buzunar și va aprinde o țigară 370. Vizuina luminată este fără îndoială metafora obsedantă a acestui ultim roman, ,,o cavernă" din care izvorăsc în mod miraculos toate proiecțiile onirice, halucinațiile eului narator. ,,Lumea realității ce zace sub piele"371 este adevărata substanță epică în textul lui Blecher. Analogia dintre ,,omul-carcasă" al lui Dali și ,,corpul-cavernă" al lui Blecher nu este nici pe departe singura asociere care se poate face între cei doi
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
ca simple imaginații. Întocmai ca demonii în tovărășia cărora Afrasiab a călătorit de-a lungul fluviului Oxus, ele trebuie să doarmă, sau să ne devore trebuie lăsate să doarmă, sau altfel pierim"387. Este și cazul lui Blecher. Dorința eului narator de a evada din sine prin imaginație este evidentă. Viziunile care se nasc în urma acestei dorințe sunt uneori paradisiace, alteori infernale. Blecher creeză universuri multiple, rezultate în urma discontinuității modului său de a vedea lumea. Percepția sa este aceea a unui
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
în acest sens sunt reprezentările salonului de spital, din ultimul roman Vizuina luminată, asemenea unui salon de bal, sau, dimpotrivă, camera de spital, în finalul aceluiași roman care devine un craniu imens al unui cal aflat în putrefacție în care naratorul însuși se află în descompunere. Acest fragment pare desprins din unul dintre cele mai sugestive texte ale lui Poe Masca morții roșii. Viziunea blecheriană este asemănătoare cu cea din descrierea celor șapte săli de bal: Și pretutindeni prin cele șapte
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
Este și o metodă ingenioasă pe care acesta o găsește pentru a conserva timpul, care inevitabil se scurge într-o singură direcție. Disputa dintre ceea ce este real și ceea ce este imaginar există la Blecher. Aceasta originează în interiorul măcinat al eului narator. Important nu este acest fapt, ci modul în care Blecher reușeste să ofere variante viabile realității în care trăiește. Poate că una dintre cele mai reușite replici imaginare pe care autorul o dă suferinței sale, bolii din care aparent nu
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
un fapt care accentuează fie tragicul, fie ,,caricaturalul negru" de a se comporta ca și ,,lumea celorlalți". Bolnavii sărbătoresc carnavalul, se costumează. Enumerarea îmbină fără insistență carnavalescul cu clinicul. Un tânăr ,,cu genunchi operat și fix" se travestește în prețios. Naratorul îmbracă un costum de arlechin. Un vizitator se așază la pian. Se cântă refrene la modă400. Astfel, tot ceea ce lumea de ,,dincolo" le poate oferi bolnavilor, aceștia găsesc și aici. Urmărind destinul personajelor care părăsesc sanataoriul, cum este Ernest, constatăm
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
grozav de somn și că renunț chiar la plăcerea de a-ți scrie, când e vorba să mă scufund în vise"401. Lumea sanatoriului este astfel o lume care permite deschiderea către altceva, către alte realități neîngrădite, în care eul narator se simte liber, accesând la nesfârșit, de aici, spații pe care le poate crea și modifica la infinit. 6.2. Nivelurile realității în textul blecherian Abordarea deschisă din perspectiva căreia am analizat textul blecherian a depășit domeniul strict al literaturii
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
cu ușurință dintr-un ,,nivel de realitate" în altul, subiectivizând la nesfârșit natura dată. ,, Dispariția subită a identității", care coincide cu o altă percepție a eului, determină automat și percepția diferită a unor locuri, de altfel foarte cunoscute pe care naratorul le va numi la un moment dat fie ,,blestemate", fie ,,bune". Atâtea ,,locuri blestemate" și ,,locuri bune", atâtea ,,niveluri de percepție", deci ,,realități posibile". Citind cu foarte mare atenție textul blecherian, din această nouă abordare transdisciplinară, constatăm că senzația atât
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
schimbare. Satutul de ,,bolnav etern" îi permite lui Blecher să meargă ,,dincolo" și să creeze pagini de inegalabilă măsură. În ceea ce privește ultimul roman al lui Blecher, demersul pe care naratorul-personaj al Vizuinii luminate îl face este oarecum sinonim cu cel al naratorului primului roman. Incipitul celor două romane este asemănător. Vizuina luminată va debuta tot cu un discurs reflexiv despre propriul eu, de data aceasta constatator și nu interogator. ,,Deschiderea" se produce în acest ultim roman mai des, tocmai datorită faptului că
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
mai vaste și mai stabile în același timp decât ce posedă în prealabil"427. Altfel spus, visul personajului blecherian trebuie să se elibereze de reminiscența socialului. La Blecher, topologia pe care o propun diferitele ,,niveluri de realitate" pe care eul narator le accesează prin intermediul spațiului oniric este foarte importantă pentru definirea modului în care nivelul de realitate se distanțează sau nu de ,,identitatea locului" din care eul narator provine. Incursiunea pe care o face în propriul său trup este, de asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
Blecher, topologia pe care o propun diferitele ,,niveluri de realitate" pe care eul narator le accesează prin intermediul spațiului oniric este foarte importantă pentru definirea modului în care nivelul de realitate se distanțează sau nu de ,,identitatea locului" din care eul narator provine. Incursiunea pe care o face în propriul său trup este, de asemenea, un nivel de realitate care nu se detașază de spațiul din care provine eul narator, acesta realizând că ,,lumea sângelui meu... nu este decât o neînsemnată împletitură
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
de realitate se distanțează sau nu de ,,identitatea locului" din care eul narator provine. Incursiunea pe care o face în propriul său trup este, de asemenea, un nivel de realitate care nu se detașază de spațiul din care provine eul narator, acesta realizând că ,,lumea sângelui meu... nu este decât o neînsemnată împletitură de șuvițe și artere în pădurea de copaci arteriali sanguini din lumea toată"428. Este interesant de observat soluția pe care o găsește naratorul-personaj al Vizuinii luminate pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]
-
să percepi și să valorifici altfel viața. În momentul în care reușești acest lucru, durerea devine ,,o bucată muzicală" căreia îi urmărești ,,modulațiile și diversitățile" cu eternele sale reveniri și ,,teme". Obținând ,,permisiunea" de a rămâne în continuare bolnav, eul narator al Vizuinii luminate observă cum ,,orașul își schimbase pielea, și cerul și plaja", cum în absolut tot ce-l înconjoară zăcea acum o simplicitate elementară a obiectelor ca și cum ar fi fost doar desenate și așezate la locul lor, nicio vechime
[Corola-publishinghouse/Science/1448_a_2746]