4,611 matches
-
la educația adulțilortc "De la pedagogia socială la educația adulților" Una dintre principalele axiome ale învățământului tradițional, aceea după care calitatea educației este dependentă de instrucția realizată în sălile de clasă, a început să fie pusă în chestiune. Această „trufie” a pedagogului, care substituie actului educativ „predarea” cu „competență”, este tot mai mult subminată de o nouă înțelegere a rolului formării: în școală se va pune accentul, tot mai mult, pe însușirea unor deprinderi de adaptare - a învăța cum să înveți -, mai
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
practice, antrenarea lui în dezbateri morale. Schimbarea personalității, crede el, nu poate avea loc dacă procesul interacțional formator-format nu se desfășoară într-un climat de încredere, într-o ambianță de experiență de grup. În ceea ce privește aportul curentului critic, ilustrat de contribuțiile pedagogului brazilian, specialist în pedagogia populară, Paolo Freire, formarea trebuie să devină un act de analiză critică a problemelor sociale, un instrument de cunoaștere prin abordarea critică a contextului. Educația adulților nu ar trebui să fie preocupată atât de învățare, cât
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
și care a instituit un model scandinav al educației adulților (educația comunitară, centrarea pe rezolvarea problemelor social-economice ale regiunii). N.F.S. Grundtvig (1783-1872) a fost nu numai un om de înaltă cultură (poet, istoric), un înflăcărat patriot, ci și un talentat pedagog, știind să descătușeze energiile și să le dirijeze către un țel nobil: implantarea și răspândirea culturii în rândul maselor. El a conceput școala superioară populară ca un instrument de educație cetățenească și gospodărească post-elementară, menit să trezească și să înalțe
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
la transformările din jur, o „schimbare opusă schimbării”. Educația permanentă vizează nu atât sfera instrucției (oferirea de informații), cât posibilitatea de a forma, punând accentul îndeosebi pe nevoia de a avea oameni cât mai bine „educați”. Instrucția, crede filosoful și pedagogul Gaston Berger, trebuie să cedeze locul educației care înarmează omul cu entuziasm, luciditate și curaj. Educația permanentă înseamnă deci un continuum care străbate ca un fir roșu întreaga viață personală a omului contemporan și propune o nouă reașezare a diferitelor
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
educare a oamenilor. Întregul său demers e orientat spre organizarea educației permanente ca un sistem coerent, integral, după logica internă a dezvoltării. Produce un sentiment stenic și faptul că se evită limbajul impregnat de formule propagandistice, care minează adesea textele pedagogilor epocii. „Educația permanentă - scrie Leon Țopa - semnifică diversificare, reluare la trepte superioare, restructurare a cunoștințelor, conversiune de deprinderi și transfer al acestora, și nu pur și simplu învățare pe tot parcursul vieții. Soluția e... de a învăța exact ce se
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
al istoriei”. Noi am întreprins prima încercare de a sistematiza preocupările lui Eminescu în domeniul psihologiei, grupându-le în trei mari secțiuni: psihologie socială și a popoarelor, psihologia personalității și psihologie pedagogică (Neculau, 1989a, b, c). Despre activitatea sa de pedagog și îndrumător al școlii au apărut, în timp, câteva lucrări mai întinse și numeroase studii, începând cu cele ale lui D. Mărăcineanu și Toma Chiricuță. Noi am încercat o lectură a operei pedagogice eminesciene din perspectiva pedagogiei sociale. Câmpul cultural
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
ignoranți și rău plătiți, administratori superficiali” care, în nici un caz, „nu sunt condițiile normale pentru școli bune”. Concluzia? „Școala va fi bună, când popa va fi bun, darea mică, subprefecții oameni care să știe administrație, finanțe și economie politică, învățătorii pedagogi; pe când adică va fi școala școală, statul stat și omul om, precum e în toată lumea, iar nu ca la noi - adică ca la nimeni.” Școala nu putea să funcționeze normal în situația în care „starea economică a populațiunii noastre rurale
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
revizor, se datorează superficialității, formalismului cu care a fost tratată această activitate, în anii trecuți, de către predecesorii săi. Pentru a șterge această imagine, Eminescu organizează conferințele cu o deosebită seriozitate: „prelegeri asupra metodei de-a propune diferite obiecte, ținute de pedagogi practici recunoscuți de la școalele din Iași”, demonstrații „ținute de învățătorii rurali înșiși”, precum și „convorbiri exegetice” asupra metodologiei. Constatând lipsuri serioase în pregătirea didactico-metodică a învățătorilor, propune - cu simț practic - schimbarea datei conferințelor, pentru a se putea beneficia de prezența în
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
cunoștințelor”, faptul că singurele lor cunoștințe „consistă în genere în vorbe moarte, a căror realitate vie n-o pricep”, revizorul organizează altfel decât până atunci această acțiune de perfecționare: a) „prelegeri asupra metodei de-a propune diferite obiecte, ținute de pedagogi practici-recunoscuți de la școalele din Iași”; b) expuneri „ținute de învățătorii rurali înșiși”; c) „convorbiri exegetice asupra metodologiei”. Un program variat, punând în valoare forțele existente în rândurile învățătorilor, solicitându-le participare, angajarea activă în propria formare. Astfel se organizează - și
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
enseignement et la pédagogie en Roumanie, vol. 7, Bibliothèque Centrale Pédagogique, București. Bordeianu, Mihai, 1977, „Cuvânt înainte” la M. Eminescu, Scrieri pedagogice, Editura Junimea, Iași. Călinescu, George, 1969, Opera lui Mihai Eminescu, Editura pentru Literatură, București. Chiricuță, Toma, 1927, Eminescu pedagog, Botoșani. Ghetea, Vasile, 1939, M. Eminescu - pedagog și revizor școlar, Editura Cartea Românească, București. Goras, I. Vasile, 1984, „Eminescu pedagog”, în Revista de pedagogie, 9. Eminescu, Mihai, 1977a, „Ilustrații administrative”, Scrieri pedagogice, ediție critică de Mihai Bordeianu și Petre Vladcovschi
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
7, Bibliothèque Centrale Pédagogique, București. Bordeianu, Mihai, 1977, „Cuvânt înainte” la M. Eminescu, Scrieri pedagogice, Editura Junimea, Iași. Călinescu, George, 1969, Opera lui Mihai Eminescu, Editura pentru Literatură, București. Chiricuță, Toma, 1927, Eminescu pedagog, Botoșani. Ghetea, Vasile, 1939, M. Eminescu - pedagog și revizor școlar, Editura Cartea Românească, București. Goras, I. Vasile, 1984, „Eminescu pedagog”, în Revista de pedagogie, 9. Eminescu, Mihai, 1977a, „Ilustrații administrative”, Scrieri pedagogice, ediție critică de Mihai Bordeianu și Petre Vladcovschi, Editura Junimea, Iași. Eminescu, Mihai, 1977b, Scrieri
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Scrieri pedagogice, Editura Junimea, Iași. Călinescu, George, 1969, Opera lui Mihai Eminescu, Editura pentru Literatură, București. Chiricuță, Toma, 1927, Eminescu pedagog, Botoșani. Ghetea, Vasile, 1939, M. Eminescu - pedagog și revizor școlar, Editura Cartea Românească, București. Goras, I. Vasile, 1984, „Eminescu pedagog”, în Revista de pedagogie, 9. Eminescu, Mihai, 1977a, „Ilustrații administrative”, Scrieri pedagogice, ediție critică de Mihai Bordeianu și Petre Vladcovschi, Editura Junimea, Iași. Eminescu, Mihai, 1977b, Scrieri pedagogice, ediție critică de Mihai Bordeianu și Petre Vladcovschi, Editura Junimea, Iași. Eminescu
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
și Petre Vladcovschi, Editura Junimea, Iași. Eminescu, Mihai, 1977b, Scrieri pedagogice, ediție critică de Mihai Bordeianu și Petre Vladcovschi, Editura Junimea, Iași. Eminescu, Mihai, 1981, Fragmentarium, ediție de Magdalena D. Vatamaniuc, Editura Științifică și Enciclopedică, București. Mărăcineanu, Dumitru, 1925, „Eminescu pedagog”, în Convorbiri literare, noiembrie. Neculau, Adrian, 1989a, „Școala n-ar trebui să fie o magazie de cunoștințe străine”, în Collegium, 5, Iași. Neculau, Adrian, 1989b, „Eminescu - pedagog social”, în Revista de pedagogie, nr. 7-9. Neculau, Adrian, 1989c, „M. Eminescu - preocupări
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
de Magdalena D. Vatamaniuc, Editura Științifică și Enciclopedică, București. Mărăcineanu, Dumitru, 1925, „Eminescu pedagog”, în Convorbiri literare, noiembrie. Neculau, Adrian, 1989a, „Școala n-ar trebui să fie o magazie de cunoștințe străine”, în Collegium, 5, Iași. Neculau, Adrian, 1989b, „Eminescu - pedagog social”, în Revista de pedagogie, nr. 7-9. Neculau, Adrian, 1989c, „M. Eminescu - preocupări de psihologie”, în Revista de psihologie, tomul 35, 4, pp. 281-290. Neculau, Adrian, 1993, „O concepție coerentă despre școală și educație”, în Educația: ieri-astăzi-mâine. Buletinul Seminarului Pedagogic
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Adrian, 1993, „O concepție coerentă despre școală și educație”, în Educația: ieri-astăzi-mâine. Buletinul Seminarului Pedagogic, 5, Universitatea „Al.I.Cuza”, Iași. Onicescu, Octav, 1976, „Componente științifice ale gândirii eminesciene”, în Manuscriptum, VII, nr. 4, pp. 61-62. Șoimescu, Ștefan, 1939, „Eminescu pedagog”, în Convorbiri literare, iunie-septembrie. Ștefan, Mircea, 1956, M. Eminescu - revizor școlar, Editura de Stat Didactică și Pedagogică, București. Ungureanu, Constantin, 1934, M. Eminescu - pedagog național, Iași. Ungureanu, Gheorghe, 1977, Eminescu în documente de familie, Editura Minerva, București. Vatamaniuc, Dumitru, 1988
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
Componente științifice ale gândirii eminesciene”, în Manuscriptum, VII, nr. 4, pp. 61-62. Șoimescu, Ștefan, 1939, „Eminescu pedagog”, în Convorbiri literare, iunie-septembrie. Ștefan, Mircea, 1956, M. Eminescu - revizor școlar, Editura de Stat Didactică și Pedagogică, București. Ungureanu, Constantin, 1934, M. Eminescu - pedagog național, Iași. Ungureanu, Gheorghe, 1977, Eminescu în documente de familie, Editura Minerva, București. Vatamaniuc, Dumitru, 1988, Eminescu, Editura Minerva, București. Zub, Alexandru, 1989, „O patologie socială”, în Cronica, 10 (1206), 10 martie. Seminarul Pedagogic al Universității din Iași (1899-1948) - o
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
pe o concepție științifică, ci se inspiră dintr-un „diletantism” care merge până la „adânca neștiință” și „corupție morală”. Și care-și găsește expresia în „haosul, la care a parvenit în spirit, organizare și tehnică politica noastră culturală”. Se înregistra, credea pedagogul ieșean, o totală „lipsă de idei în organizare, de inventivitate în tehnică”, nu aveam o literatură pedagogică care „să flancheze cu pregătirea ei științifică opera politicii culturii”. În aceste condiții, singura „forță” pe care se putea conta „în stare actuală
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
având proporții nemaiîntâlnite până atunci în țara noastră. Aceasta a fost Extensiunea Universitară. În numai cinci ani, consemnează O. Ghibu în 1929, s-au ținut 873 conferințe, în 47 de orașe ale țării. Întâlnim, în tabelul și harta publicate de pedagogul ardelean (Ghibu, 1929, pp.76-77), nu numai toate localitățile urbane din Transilvania și Banat, ci și orașe din Muntenia (Pitești, Câmpina) și Moldova (Suceava, Roman). Asociația Extensiunea Universitară s-a înființat în toamna anului 1924, cu scopul de „a răspândi
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
întreg programului de ridicare culturală a satului”, de fapt cunoștințe teoretice și practice în domeniul propagandei culturale. Un alt animator cerea „elevilor” să pună „cea mai mare greutate pe cultivarea sufletului și inimii”, echipierul de mâine trebuind să fie „adevărat pedagog social pentru sat”, „educator al minții, al sufletului săteanului, să fie model și modelator, să fie și tehnician, și executor... pildă și pilduitor” (Popu, 1939, p. 192). Mai mult, acest doctor F. Popu pretindea chiar unele cunoștințe de psihosociologie, de
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
consideră pe Pestalozzi și pe Fellenberg drept părinții spirituali ai cooperației elvețiene. Pedagogia socială, crede economistul român, prin cei doi reprezentanți elvețieni și prin danezul Grundtvig a „creat o atmosferă prielnică dezvoltării mișcării cooperative”, motiv pentru care putem considera „aportul pedagogilor sociali... ca formând una dintre pietrele de temelie ale concepției cooperative moderne” (Mladenatz, 1931, p. 124). Un precursor român: T. Diamanttc "Un precursor român\: T. Diamant" Adept înflăcărat al lui Fourier, românul T. Diamant a încercat să pună în practică
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
ar remedia prompt atâtea rele”. Această artă, această descoperire este deci „noutatea cea mai demnă de a fixa atenția prietenilor libertății, ai dreptății și ai liniștii publice”. O finalitate educațională pe care nu ar ezita să și-o însușească nici un pedagog contemporan. Cooperarea, în munca de educație, constituie într-adevăr o cheie potrivită pentru a obține participarea autentică a partenerilor. Soluția „societară”, credea Diamant, va asigura „un minimum decent de existență poporului”, va forma un etos al cooperării și încrederii reciproce
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
o operă de „educare a sătenilor” prin „agronomie socială”, propagandă cultural-economică, camere de agricultură, demonstrații, propagandă prin viu grai (Filipescu, 1943, pp.449 și urm.). Agronomia socială - ca operă de educație a maselor rurale - a fost îmbrățișată cu entuziasm de pedagogi, îndeosebi de pedagogia socială. Această asistență de specialitate acordată țărănimii pentru grăbirea și raționalizarea evoluției agricole a avut și efecte secundare benefice asupra participanților: „influențarea inteligenței și voinței gospodarilor”, stimularea energiei lor creatoare. „Agronomul” nu este simplu tehnician, ci un
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
le atinge. Motiv pentru care se cere ca „studiul și educația cooperatistă să se introducă în toate instituțiile de învățământ popular și în primul rând în școala primară și cea normală de învățători” (Stoian, 1942, p. 253). Cooperația școlară, credea pedagogul bucureștean, trebuie să se orienteze după următoarele „principii conducătoare”: a) „Cooperația școlară trebuie să oglindească în mic cooperația adultă... Numai așa vom putea crea cadrul de viață cooperatistă, în care vom forma pe viitorii cooperatori”; b) „Cooperativa școlară trebuie să
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
pentru „schimbarea mentalităților”, pentru o „revoluție în suflete”, prin mijloace educative. Numai formarea copiilor în spiritul idealurilor cooperatiste va face ca adulții de mâine să devină niște cooperatori activi, conștienți de posibilitățile și rolul lor social - acesta a fost crezul pedagogilor preocupați de educația cooperatistă a maselor. Bibliografietc "Bibliografie" Anzieu, Didier, Martin, J. Yves, 1969, La dynamique des groupes restreints, PUF, Paris. Bârsănescu, Ștefan, 1983, Medalioane, Editura Junimea, Iași. Cardaș, A., 1942, „Cooperația agricolă hotărâtoare pentru ridicarea materială și morală a
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]
-
gospodărească bine și să știe pe ce lume se află.” (Stoian, 1938, p. 85) Educația civică, estetică, contactul cu literatura populară, crede el, „desmorțesc simțirea, o lărgesc și dau minții alte perspective”. În țara noastră și în perioada aceea, gândea pedagogul Stanciu Stoian, „educația civică și educația estetică vor putea să scoată din moravuri și atitudini slugărnicia și superstiția, resturi ale unui regim neomenos lăsat pe plaiurile noastre de ciocoismul și bizantinismul trecutului” (Stoian, 1938, p. 85). În școlile țărănești, credea
[Corola-publishinghouse/Science/1948_a_3273]