19,069 matches
-
Domnului, ci doar îi mulțumești și-i spui tot ceea ce nu te-ai rușina să le spui și oamenilor. Rugăciunea, m-a învățat Biblioteca, este libertatea supunerii depline, a mersului tău liber condus întruna pe drumul deja scris. Nu cunosc, mărturisesc acum, când suflarea Morții este în ceafa mea, altă libertate decât a supușeniei și a ascultării față de Domnul zilelor tale. El te îngăduie și-ți lasă toate răzvrătirile, toate semețirile, toate rătăcirile, îți lasă toți spinii și toate biciuirile, durerile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
care încerc să-l fac cu Dumnezeu: îl rog să-mi dea, promițându-i, chiar dacă nu în cuvinte, ceva la schimb. Instinctiv știu că, dacă mă rog, fac un fel de înțelegere cu El. Știu că nu este demn să mărturisesc aceasta. Dar mărturisesc pentru că, cred aceasta, poate din greșelile mele, cel care vine va avea un prilej de gând, de îmbunătățire și întărire sufletească. Păcătuiesc atât cât mă pricep și am conștiința păcatului, în virtutea acestui gând ascuns al înțelegerii cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
-l fac cu Dumnezeu: îl rog să-mi dea, promițându-i, chiar dacă nu în cuvinte, ceva la schimb. Instinctiv știu că, dacă mă rog, fac un fel de înțelegere cu El. Știu că nu este demn să mărturisesc aceasta. Dar mărturisesc pentru că, cred aceasta, poate din greșelile mele, cel care vine va avea un prilej de gând, de îmbunătățire și întărire sufletească. Păcătuiesc atât cât mă pricep și am conștiința păcatului, în virtutea acestui gând ascuns al înțelegerii cu Domnul. El mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
pe o bancă, în fața Operei. Și acolo a început să-mi vorbească cu voce liniștită, indiferentă aproape, fără să urmărească măcar dacă o ascult. Simțeam că-mi vorbea doar în numele unei dureri care parcă nici nu era a ei. Se mărturisea, fără să-i pese dacă eu sau altcineva o asculta în acele clipe. Dar se mărturisea. Mi-a spus de Botoșanii ei. De bunicii ei duși în Transnistria. De tatăl pe care l-au salvat niște țărani din Vorona care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
aproape, fără să urmărească măcar dacă o ascult. Simțeam că-mi vorbea doar în numele unei dureri care parcă nici nu era a ei. Se mărturisea, fără să-i pese dacă eu sau altcineva o asculta în acele clipe. Dar se mărturisea. Mi-a spus de Botoșanii ei. De bunicii ei duși în Transnistria. De tatăl pe care l-au salvat niște țărani din Vorona care le aduceau lapte și mere. Avea pe atunci 13-14 ani tatăl ei. O poveste pe care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
cu Ester era doar a clipei. Am încercat să-i spun că într-o zi am să fiu și cu o alta. Aș fi vrut, atunci când va fi să se întâmple una ca asta, să am curajul să i-o mărturisesc, dar știam că nu-l voi avea. „Am să te mint“, i-am spus. „Nu știu când, nu vreau așa ceva, dar știu că tot o voi face. Ăsta sunt.“ 18tc "18" M-a crezut și nu m-a crezut. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
singur. Dacă n-ar fi fost ei atunci, la momentul potrivit, chiar s-ar fi ales praful de tot și de toate. Așa, uite, a mai scăpat câte ceva. Sunt false pentru că nu știu a cere iertare, nu știu a-și mărturisi umilința de a fi greșit sau de a se fi înșelat, de a recunoaște că poate au fost păcăliți, la rându-le păcălind pe alții. Nu știu, mai ales, să tacă. Nu au blândețea poveștilor, liniștea simplei narări. Scriu din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
doctrinarii ticăloșirii noastre, apostolii fricii și ai spaimelor de tot felul, evangheliștii credinței pe care ne-o împingeau până și în cele mai intime gânduri ale noastre, odată cu frica și teroarea, acum, mimând o spășeală de curve cu sulemeneala fleoșcăită, mărturisesc că au fost înșelați. Ei, răspânditorii terorii, ai urii, ai trădărilor și dezicerilor de înseși rădăcinile noastre, acum pleacă rușinați ochii și se dau drept martiri ai unor idealuri întinate. O pantomimă a spășirii, din care se croiește spectacolul pervers
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
timp neaflat, spre smerenie și spre o blândețe a firii pe care, poate, în poveștile copilăriei o mai găseam. O ciudățenie a anilor acelora de căutări. Eu aș fi vrut să scriu ca el și V.V., la rândul lui, îmi mărturisea că povestiri ca ale mele ar dori să poată scrie el. Încă nu aveam curaj să gândesc că acea povestire fusese în geanta mea acum pierdută. Speram să o fi lăsat acasă, să o găsesc când mi-aș fi recuperat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2046_a_3371]
-
pentru că profunda ei depravare o Împinsese la a-i respinge pe acei bărbați care nu fuseseră În stare s-o facă să li se supună, pe cît de mult Își dorea ea, inconștient, să se simtă subjugată. Cum să Își mărturisească ei Înseși că tînjea să fie disprețuită, umilită, jignită, lovită și redusă la simpla condiție de receptacul al nevoilor sexuale ale unei ființe respingătoare și brutale, a cărei simplă prezență Îi stîrnea greața? Să-l accepte ar fi Însemnat să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
totul. Ea și cu tata menținuseră prefăcătoria, iar Sally și cu mine trebuia să le ducem pe toate la ei în dormitor și ei se prefăceau că sunt surprinși și mă simțeam foarte jenat. Cred c-ar fi trebuit să mărturisesc - adică să le spun direct că nu mai credeam în Moș Crăciun - pentru că, deși știau foarte bine că-mi spusese Sally (de fapt, Sal mi-a spus că avusese loc o ceartă uriașă pe tema asta), nu recunoscusem niciodată pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
trecut deja șase zile de când au venit și tot nu-mi vine să cred că „ea“ s-a dovedit a fi un „el“. Îmi place să cred despre mine că sunt relativ liberal și deschis la minte, dar trebuie să mărturisesc o jenă instinctivă la vederea tânărului aceluia machiat, care se învârtea efeminat prin cameră. Chiar și felul în care stă e enervant de feminin- se încruntă un pic când se așază pe scaun și-și încrucișează picioarele, privindu-te pe sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
are răgazul necesar, poezie și proză, ambele gesturi creative izvorând din nevoia de a-și face cunoscută, în sens misionar, apologetic, credința în Dumnezeu, credință formată în mijlocul familiei, primită și învățată de la părinții săi, față de care nutrește o dragoste totală, mărturisită cu nețărmurită emoție. Astfel, Lidia Vrabie, în pagini memorabile, își mărturisește convingerea că cele mai mari bogății ale omului, și desigur și ale sale, intime și personale, sunt „credința în Dumnezeu și familia”, familie pe care am putea-o privi
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
nevoia de a-și face cunoscută, în sens misionar, apologetic, credința în Dumnezeu, credință formată în mijlocul familiei, primită și învățată de la părinții săi, față de care nutrește o dragoste totală, mărturisită cu nețărmurită emoție. Astfel, Lidia Vrabie, în pagini memorabile, își mărturisește convingerea că cele mai mari bogății ale omului, și desigur și ale sale, intime și personale, sunt „credința în Dumnezeu și familia”, familie pe care am putea-o privi în planul familiei spirituale, unicizată, singularizată, reprezentată de Sfânta Biserică, corabia
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
se îmbolnăvise, iar boala lui era dintre cele care nu aveau vindecare, ea se ruga cu lacrimi pentru el: - Doamne, să nu-i iei sufletul lui, până nu Te va căuta și nu Te va cunoaște, până nu se va mărturisi și plânge, pentru păcatele lui! Ajută-l, Doamne, să primească cu vrednicie Sfânta Împărtășanie și, numai așa, să treacă din viața aceasta la cealaltă, numai împăcat cu Tine. „Milostivește-te de sufletul lui, Doamne, și nu-l lăsa să piară
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
plece, dar parcă o putere nu o lăsa și o ținea pe loc. Când terminase bătrâna mărturisirea păcatelor, atunci își veni și ea în fire.”; „- Eram cuprinsă de groază și tremuram ca un pui înainte de a fi tăiat, după ce îmi mărturisise bătrâna păcatele. Nici nu m-am gândit vreodată în viață, nici n-am auzit vreodată de așa păcate... Doamne, ferește! Doamne, ferește!, zicea.”). Trebuie, la acest moment, să remarcăm simplitatea scrierii, apropierea de Pateric, care, după cum se știe, este „o
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
se îmbolnăvise, iar boala lui era dintre cele care nu au vindecare, ea se ruga cu lacrimi pentru el: - Doamne, să nu-i iei sufletul lui, până nu Te va căuta și nu Te va cunoaște, până nu se va mărturisi și plânge pentru păcatele lui! Ajută-l, Doamne, să primească cu vrednicie Sfânta Împărtășanie și numai așa să treacă din viața aceasta la cealaltă, numai împăcat cu Tine. Milostivește-te de sufletul lui, Doamne, și nu-l lăsa să piară
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
bine. - Doamne, ajută-mă să-i pot vorbi despre preot și să-l pot convinge despre necesitatea și folosul mărturisirii și Împărtășaniei, se ruga ea mai departe. Într-o seară, îndrăzni să-i spună: - Leonid, să chem preotul să te mărturisești, că nu te-ai mărturisit tare demult. O să ți se facă mai ușor după aceasta, ai să vezi. Propunerea a fost respinsă, nu a dorit să audă de preot, avea parcă o frică. Nu, și gata! Ea îl mai lăsă
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
-i pot vorbi despre preot și să-l pot convinge despre necesitatea și folosul mărturisirii și Împărtășaniei, se ruga ea mai departe. Într-o seară, îndrăzni să-i spună: - Leonid, să chem preotul să te mărturisești, că nu te-ai mărturisit tare demult. O să ți se facă mai ușor după aceasta, ai să vezi. Propunerea a fost respinsă, nu a dorit să audă de preot, avea parcă o frică. Nu, și gata! Ea îl mai lăsă, dar nu slăbea cu rugăciunea
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
și să te împărtășească, nu pleci nicăieri, auzi? Așa să-i spui! i-a răspuns soția. Chiar în aceeași zi, a vorbit cu părintele și l-a rugat să vină la ei: - Vă rog, să-l ajutați, părinte, să se mărturisească, că el singur n-o să spună păcatele. Părintele a venit, numai că, din cauza că bolnavul nu dorea să spună nimic, n-a putut să-l ajute. După ce a plecat părintele, tanti Alexandra l-a întrebat: - De ce nu vreai să te
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
că el singur n-o să spună păcatele. Părintele a venit, numai că, din cauza că bolnavul nu dorea să spună nimic, n-a putut să-l ajute. După ce a plecat părintele, tanti Alexandra l-a întrebat: - De ce nu vreai să te mărturisești, omule? Știi că te așteaptă iadul și pieirea? - O să mă mărturisesc, dar acum n-am putut. - Dar dacă nu mai ajungi până altădată, ce faci? El n-a răspuns nimic. Peste câteva zile, tanti Alexandra i-a zis iar: - Mai
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
că, din cauza că bolnavul nu dorea să spună nimic, n-a putut să-l ajute. După ce a plecat părintele, tanti Alexandra l-a întrebat: - De ce nu vreai să te mărturisești, omule? Știi că te așteaptă iadul și pieirea? - O să mă mărturisesc, dar acum n-am putut. - Dar dacă nu mai ajungi până altădată, ce faci? El n-a răspuns nimic. Peste câteva zile, tanti Alexandra i-a zis iar: - Mai chem o dată preotul, dacă nu te mărturisești nici de data aceasta
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
și pieirea? - O să mă mărturisesc, dar acum n-am putut. - Dar dacă nu mai ajungi până altădată, ce faci? El n-a răspuns nimic. Peste câteva zile, tanti Alexandra i-a zis iar: - Mai chem o dată preotul, dacă nu te mărturisești nici de data aceasta, să știi că mori așa. - Las’ să vină, a zis el. A venit părintele și bolnavul s-a mărturisit. După mărturisire a adormit. Avea față luminoasă și liniștită. Când s-a trezit, i-a mulțumit soției
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
nimic. Peste câteva zile, tanti Alexandra i-a zis iar: - Mai chem o dată preotul, dacă nu te mărturisești nici de data aceasta, să știi că mori așa. - Las’ să vină, a zis el. A venit părintele și bolnavul s-a mărturisit. După mărturisire a adormit. Avea față luminoasă și liniștită. Când s-a trezit, i-a mulțumit soției pentru grija pe care i-o purta și a început a plânge: ]- Când a zis părintele că mă împărtășesc, Alexandra? - Mâine, după Sfânta
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]
-
care, cu voce plină de jale, îi zise: - Te-am visat noaptea trecută. Exact așa cum ești. În aceste haine și în acest batic pe cap. Eu am foarte mulți ani de când port vina unor păcate, pe care nu le pot mărturisi, și acum sunt bătrână și simt că nu voi muri, până nu le voi mărturisi, dar sunt atât de grele și urâte, că nu le pot mărturisi nici la un preot. Mi s-a arătat astă noapte Domnul în vis
La lumina candelei by Lidia Vrabie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100967_a_102259]