19,653 matches
-
trândăvia. Într-un loc în Numele trandafirului, descoperirea unei psaltiri realizate de Adelmo, are asupra lui Guglielmo și a lui Aldo un efect de perplexitate“ strigăt admirativ”deoarece pe marginea ei era înfățișată o lume răsturnată “față de cea cu care se obișnuiseră simțurile noastre”: “(...) o lume așezată cu capul în jos, în care câinii aleargă înaintea iepurelui, și cerbii îl vânează pe leu. Capete mici, cu gheare de păsări, animale cu mâini omenești pe spinare, capete pletoase din care țâșneasu picioare, dragoni
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
cuprins când am băgat de seamă că acel animal hidos avea o înfățișare întru totul asemenea oamenilor. Este adevărat că obrazul îi era teșit și lătăreț, nasul turtit, buzele groase și gura mare, dar trăsăturile acestea se întâlnesc în mod obișnuit la toate popoarele înapoiate (...).” Swift crede că o societate utopică pozitivă ar fi posibilă, cu condiția ca ea să fie guvernată de o rasă cu adevărat rațională - și nu oamenii sunt aceștia. Rațiunea este valoarea fundamentală a utopiei lui Swift
CATALOG Sincretismul artelor 1 by Gabriela Petrache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/425_a_942]
-
glasul lui se ghiceau părerea de rău, mânia și, dincolo de ele, îngrijorarea. Gajus asculta în tăcere. Călărea fără probleme, dar nu voise să-i dea armăsarului aceluia cu copite puternice numele dragului său mannulus, aflat atât de departe. Totuși, se obișnuise repede cu ritmul neobosit și cadențat al acelei crupe late și călărise pe toată durata călătoriei, asemenea tatălui său. Ajungând la ultima mansio, au văzut că în întâmpinarea lor venise o mulțime imensă de prieteni și discipoli, patricieni, cavaleri, senatori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
gânduri care se desfășurau fără sunet de glasuri; făcu o pauză înainte de a spune: — Ta-ne-si este imensă... Și întrebă, la rândul lui: Ce anume te face să vrei s-o cunoști? Germanicus, dux a opt legiuni, nu era obișnuit să i se pună întrebări. Singurele care i se puteau adresa vizau detalii mai precise pentru executarea ordinelor sale. De aceea nu răspunse - în schimb declară: — Vreau să merg în susul fluviului. Caut o călăuză care să-mi lămurească ceea ce ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
timp ești în viață, bha. Cea de-a doua este energia minții tale, kha; aceasta ajunge pretutindeni, asemenea razelor soarelui. Iar a treia este ankh, spiritul pe care nimeni nu-l poate prinde sau răni. Germanicus și fiul său se obișnuiseră de-acum cu greaca lui arhaică și solemnă, învățată din cărți, plină de cuvinte rare, care venea din secole îndepărtate. Și, în timp ce mișcările vâslelor secondau curentul care îi purta spre gura fluviului, preotul spuse: — M-ai întrebat cum se desfășoară
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
ar trebui judecați într-un proces public în fața tribunalului senatorial, au fost în schimb judecați și condamnați în taină, aplicându-se legea împotriva delictelor de subversiune“. Nimeni nu i-a răspuns. În schimb, unii au observat caustic că, pentru cei obișnuiți cu cele mai frumoase vile din tot imperiul, orgia în zona lui Marsyas trebuie să fi fost o experiență grozav de incomodă. În acel spațiu sacru, dar foarte îngust, pe lângă statuia enormă se încâlceau trei plante centenare mari, la fel de sacre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
insulelor Cyclades: Gyaros. — Nu-l vom mai vedea, spuse Agrippina. Închise ochii, își strânse pleoapele care o usturau, înroșite; acesta era acum felul ei de a plânge. Adăugă: — Nimeni nu s-a întors viu din insula aceea. Drusus scrise: „Te obișnuiești cu delictele, nu te mai indignezi, devii prevăzător. Fiecare se teme să nu i se întâmple ceea ce vede că au pățit alții. Prietenii noștri sunt condamnați unul după altul, iar vina lor, de care toți se tem, e fidelitatea. Vechiul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
spus mai apoi, a început să înțeleagă de ce iubitul ei Marcus Antonius se atașase într-atât de pământul acela și de femeia aceea, încât preferase să moară pentru ei. Și durerea i s-a mai alinat. Gajus Caesar asculta; se obișnuise să asculte, după un an de tăcere. — Mai ești obosit? Era foarte obosit, voia doar să se întindă și să doarmă. Dar glasul și mângâierile acelea îl vindecau; erau primele momente minunate de încredere absolută. Bătrâna Antonia, cu ochii plini
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
care, din instrumente nemaivăzute, cântau cântece melodioase, de neînțeles, amazoane sălbatice, blonde din Sciția și dansatoare superbe, care aveau nevoie de tot timpul cât dura un banchet ca să lase să cadă, unul după altul, vălurile care le acopereau, cum se obișnuia la Petra. Râzând, Herodes povesti că, executând un asemenea dans, vara lui, Shulamit, îl făcuse să-și piardă mințile pe tatăl ei vitreg, Antipa. Antonia, îndepărtată și inaccesibilă, nu venea niciodată acolo. Nu știa - sau hotărâse să arate că știe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Herodes și îmbătătoarele experiențe ale lui Gajus, fiindcă unele bârfe au ajuns și în scrierile austere ale istoricilor. Statuia din cuarț roz Explorând regala domus a Antoniei, Gajus descoperi într-o mică încăpere un templu domestic, un lararium, așa cum se obișnuia la Roma din vremea Republicii. Deschise ușa. Nu era un lararium. În penumbră, într-un fel de tabernaculum, ședea o divinitate necunoscută, o tânără mamă care ținea în brațe un copil. Era sculptată în cuarț roz, strălucitor - avea pe cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
veste, îi aduna pe ofițerii lui nedumeriți și preda însemnele. Îi văzu pe ofițeri privindu-l atent pe el, munteanul din Alba Fucens, pe care nimeni nu-l cunoștea, și se gândi că aveau să aibă ocazia de a se obișnui cu el. Se uită la Sejanus, care, cu un gest, renunțase singur la puterea militară și se îndrepta acum mândru spre Curie. Îl însoți. Încă nu apusese soarele când unul dintre foștii centurioni ce păzeau locuința Antoniei se prezentă în fața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Domitius Corbulo îi spuse, cu vechea lui încredere de militar: — Augustus, te rog... Sora mea Milonia murea de nerăbdare să vină - râse. Femeia făcu o plecăciune, vizibil emoționată: tânărul Împărat văzu o revărsare de păr negru, strâns lejer, cum se obișnuia în Phrygia; glasul care vorbise venea de departe. Ea își înălță capul, el nu observă dacă era frumoasă sau nu, dacă era tânără sau nu, îi văzu doar ochii negri și mari, mărginiți de o umbră, profunzi datorită licăririi de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Drusilla, care, după desfacerea căsătoriei sale cu Cassius Longinus, se măritase din dragoste cu un descendent al Lepizilor, familia de triumviri. Drusilla era foarte fragilă; nu împlinise încă douăzeci de ani. El îi spuse: — Am visat că, alături de mine, așa cum obișnuiau acei phar-haoui, tu erai regină în Aegyptus. Îți dădusem uraeus-ul imperial... Medicii auziră cuvintele lui confuze, și unul dintre ei le repetă când ieșiră din cameră. Împăratul spuse că-i era sete, bău mult și adormi. Medicii au declarat că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
afla de la confuzul Rufus că grecul nu avusese nici o reacție. Era un semn că omul cel mai apropiat de Împărat era și cel mai ușor de șantajat. — E primejdios să nu te naști bogat sau, cel puțin, să nu fii obișnuit cu bogăția, comentă Asiaticus, cu râsul acela pe care chiar și cei mai de încredere tovarăși ai săi îl urau. Setea de aur te orbește. Cluvius Rufus îl vizită din nou pe Callistus și îi sugeră, afectuos, că un dușman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
aflau foarte departe, la aproximativ trei sute de metri de corăbii. Apoi au apărut și funiile ancorelor, care nu se deterioraseră în veacurile cât stătuseră sub apă: s-a văzut că fuseseră tăiate brusc, cu o lovitură de secure, așa cum se obișnuiește pe mare atunci când o ancoră trebuie părăsită. A ieșit la iveală și un odgon, al cărui capăt se găsea pe mal; și el era tăiat și plutea departe de corăbii. Secole de-a rândul, toate acestea fuseseră acoperite de mâl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
crease o femeie tânără atât de frumoasă, copia falsă și perfectă a unui tablou de Ingres. Pasivitatea ei, acceptarea totală a oricărei situații, era ceea ce mă atrăsese la ea. În timpul primelor noastre acte sexuale, în dormitoarele anonime ale hotelurilor aeroportului, obișnuiam să inspectez orice orificiu puteam găsi: îmi plimbasem degetele peste gingiile sale în speranța că voi găsi, blocată acolo, măcar o bucățică de carne de vițel, îi penetrasem urechea cu limba în speranța că voi găsi o urmă a gustului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
trupul mamei mele, în diferite etape ale vieții, rănit într-o succesiune de accidente, prevăzut cu orificii de o abstracțiune și o ingeniozitate tot mai mari, așa încât incestul meu ar fi devenit din ce în ce mai cerebral, permițându-mi în sfârșit să mă obișnuiesc cu îmbrățișările și pozițiile sale. Am vizualizat fanteziile pedofililor satisfăcuți, în stare să închirieze corpurile copiilor răniți în accidente pentru a le potoli și iriga rănile cu propriile lor organe sexuale desfigurate de cicatrice, și acelea ale pederaștilor bătrâni penetrând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2028_a_3353]
-
Pensiunea Altinger, Fraumunsterstraβe 21 - plecase cu cîteva luni înainte, ca student în arhitectură al Eidgenossiche Technische Hochscule. Îl însoțea fratele său Jules, de asemenea student. Mai tîrziu, îl va urma și celălalt frate, George. Acompaniat la pian de Jules, Marcel obișnuia să apară ca artist ambulant (voce, acordeon) prin cabarete, unde cînta cîntece populare românești. Stimulat de anunțul publicat pe 2 februarie 1916 de către Hugo Ball în Zürcher Allgemeine („Cabaret Voltaire. Sub acest nume, un grup de tineri artiști și scriitori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
vădind seriozitatea implicării. Ulterior, Marcel Iancu va deveni unul dintre organizatorii și finanțatorii manifestărilor, participînd cu măști, design de afișe, ilustrații, costume, scenografii ș.a.m.d. la seratele și happening-urile Dada. Potrivit mai multor relatări ale martorilor, tînărul arhitect obișnuia să povestească la Zürich despre eforturile sale de a aclimatiza literatura și arta modernă la București... Pe 5 februarie 1916 are loc primul spectacol dadaist: primul interpret (un tînăr de 19 ani, mărunțel și vioi, cu monoclu, nimeni altul decît
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
una. Băiețelul Covrigel. În acte scria altfel. Nu mai ține, însă, minte, nimeni, dintre ai lui, cum scrie acolo, fiecare zicândui Covrigel. Iată și din care cauză. Neavând bani, cu ce să-și cumpere de ale gurii, Mitrea Logofete se obișnuise a face pâine de casă, neagră, la cuptor, dar, cel mai adesea, la rolă. Ăsta, Covrigel, plângea de mama focului, dacă măsa nu-i făcea, dintr-un boț de aluat, un covrigel. Asta era, asta a fost, marea lui fericire
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
-i depune acolo. Ca să fie o rezervă. Dacă tot mi-a căzut pleașca... Și, nu știu cum am făcut, că, am uitat că am la mine pungoaia cu averea. Și-am pierdut-o. Ha-ha-ha!, așa, se întâmplă, bre, cu cine nu e obișnuit să aibă parale prea multe. Dar, uite că sosește și Omu’dracului. A sosit. Și-au strâns mâinile. S-au mai și criticat, nițel, unul pe altul, că, se umblă cu prea puțină băgare de seamă, cu valori lichide, pe
Blândeţea by Constantin Slavic () [Corola-publishinghouse/Imaginative/672_a_1240]
-
cuvântat cam cu spaimă: „Doamne eu sunt român și am venit aici ca să-mi spui când vom trăi și noi românii, dacă nu bine, măcar omenește”. Dumnezeu a căzut adânc pe gânduri, și demult trecuse cele trei secunde și jumătate, obișnuite pentru un răspuns, se făcuse o jumătate de oră, o jumătate de zi și Dumnezeu tot gândea căutând răspunsul. Deodată se apucă el de plâns, un plâns din acela cu sughițuri care ți răscolește sufletul și-ți seacă inima de
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
n-am mai auzit pe nimeni să ne facă proști, cu argumente atât de corecte. România e, după acest Friedman, o țară europeană fără simț și fără sens istoric. Smulsă de sub turci, când de ruși, când de austrieci, s-a obișnuit să-și dedice mereu planurile de independență, celui mai pe fază dintre stăpânii momentani ai lumii. Comunismul a fost ultimul tutore, iar la plecarea lui, România a rămas complet derutată. A apărut atunci, la câțiva ani după Revoluție, prima și
Apocalipsa după nea Grigore by Ioan Mititelu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/325_a_572]
-
dorul care-l măcina pentru ea, despre planurile de viitor și întâlnirile pe care și le dorea alături de ea, numai în dragoste și iubire. Concursul de dansuri populare a fost programat înainte de sărbătorile de iarnă, la începutul lui decembrie. Se obișnuise cu Petre, partenerul ei, care, la început o călca pe picioare și o enerva prin felul lui de a fi. Acum formau o pereche frumoasă, dansau bine și chiar erau lăudați de instructor. Într-o seară, când au stat mai
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
venit cu Moș Ajun, steaua, sorcova, cei mari cu capra și plugușorul. Cum se însera, în tot satul se auzeau pocnituri de bice și clinchete de clopoței, de la caii înhămați la sănii. Prima zi de an, de Sf. Vasile, se obișnuiește ca flăcăii din sat să meargă cu plugușorul la casele unde sunt fete de măritat și să tragă câte o brazdă în curte. Câțiva flăcăi din sat în frunte cu Petre, conducând un tractor, au venit cu plugușorul și la
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]