19,653 matches
-
să-i lase băiatul în pace ca să învețe, că nu este vreme de căsătorie atâta vreme cât George este student. Ea nu spuse nimic. Fusese o altă palmă pe care o luă în ultimul timp și parcă începuse să se obișnuiască cu aceste stări. Gheorghe, când a văzut-o pe Frusina așa, slăbită, a rămas înmărmurit. - Noi nu mai stăm, îți va spune Frusina ce s-a întâmplat. Noapte bună, Gheorghe! - Vă mulțumesc pentru tot ce ați făcut pentru mine, spuse
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
situația. Frusina își continuă viața între serviciu și casă și își reluă activitatea culturală; mergea la repetiții la căminul cultural în vederea unui nou concurs care era programat în primăvară, în apropierea Paștelui. Avea același partener de dans, pe Petre. Se obișnuise cu el și chiar se potriveau la dans. Nu știa nimeni din comună, în afară de câteva persoane, despre tragedia prin care trecuse. Se aștepta de la tanti Elena să vorbească pe la colțuri despre ea dar probabil, Geta, o avertizase. Nu de alta
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
gata? - Sunt gata, spuse aceasta, luând coșul cu cadouri pentru părinții lui Petre. - Ce faci, de ce te-ai mai deranjat atâta? Noi avem de toate! Parinții mei s-au pregătit, ne așteaptă la masă. - Păi, este sărbătoare și așa se obișnuiește, nu puteam să vin pentru prima dată la voi în casă, fără nimic. - Bine, cum dorești! Îi luă coșul și îl așeză în sanie, în spate. Frusina se așeză în față, lângă Petre. Parinții lui Petre o primiră cu brațele
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
făcut-o fii-miu? Așa un băiat ca el, rar să mai întâlnești. Mare noroc a avut Frusina! - Să le stăpânească sănătoși! Știu că și ea este o femeie harnică, gospodină- răspunse părintele. Frusina nu spuse nimic. În fond era obișnuită cu felul de a fi al soacrei sale pentru că le trântea ca nuca în perete dar acum era vorba că le spunea de față cu altă lume, străină de casă. După ce plecă preotul, mama lui Petre inspectă toată casa. Mobila
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
și pe mine mă vei pomeni la fel ca pe mumă-ta, când n-oi mai fi. Frusina tăcu. Nu voia să strice liniștea și pacea acestei comemorări. Făcu un pachet și pentru ei, cu vase și mâncare așa cum se obișnuiește, cu lumânare, și le dădu de pomană, de sufletul mamei ei, când plecară. Petre se purtă ireproșabil de data asta. Nu bău mult și nu zise nimic după ce plecară părinții lui, chiar o ajută să strângă masa și își văzu
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
casă? Am de discutat cu dumneavoastră ceva. Frusina, gândindu-se că este vorba de vreun act, vreo adeverință de eliberat de la primărie, îi răspunse: - Da, cum să nu, cu plăcere. Mă așteptați la poarta cimitirului peste o oră. Atât obișnuiesc să stau aici. Alexandru devenise “fiul” acestei comune prin adopție, odată cu repartiția după terminarea facultății și a căsătoriei lui cu Irina. Un bărbat înalt, de 32 de ani, șaten, cu ochii albaștri, foarte plăcut la vorbă și săritor când
Răscrucea destinului by Vasilica Ilie () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91692_a_92369]
-
soarta lua în joc neprevăzutul iar finalul, îndepărtat, foarte îndepărtat, visul oricărui licean, era banchetul la minunatul Cazinou constănțean. El și colegii au fost nevoiți să depășească șocul învățământului de până atunci care începuse să se modernizeze, nu se mai obișnuiau școlile separate strict în fete și băieți, erau mixte. Școlile cu tradiție numărul 1 de băieți, Mircea cel Bătrân, și numărul 2 de fete, Mihai Eminescu, se vor multiplica continuu iar vocabularul, regulile ortografice se vor modifica și ele permanent
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
cutezanța celorlalți colegi fusese reprimată brusc de siguranța profesorilor. Doamna dirigintă Ghiurcă l-a așezat cu Magi în banca treia, rândul de la geam, deci mai crescuse nițel și nu trebuia să-l pună profesoara chiar în prima bancă, cum era obișnuit până atunci. Pe Magi, deși cel mai înalt din clasă, l-a instalat coleg cu el, fiind miop, iar el stătea la margine, acolo unde se simțea în largul său. Când începeau profesorii să strige catalogul, primul era Kemi și
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
mânuia cu scrupulozitate și atenție. Privea adesea, curios și admirativ, cum se aprindea instantaneu fosforul alb în contact cu aerul. Își închipuia cum se pot fabrica bombele cu napalm, dar și chinurile ființelor la atingerea întâmplătoare de această substanță. Fusese obișnuit de la Cercul de foto să cântărească cu balanța analitică unde manevra tot felul de prafuri, revelatori și fixatori pe care le dizolva în cantități precise de apă când developa fotografiile. Când se aduceau la începutul anului manualele de istorie și
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
ducea numai la română cu deosebită plăcere și fizică. Profesorul Pietreanu continua să le bage fără să simtă materie în cap, uniforma a aruncat-o fără regret doar de șapcă îi părea rău că a abandonat-o însă s-a obișnuit imediat fără ea. Petrecea cea mai frumoasă perioadă din viață. Era plin de speranțe în viitor, timpul se scurgea alene. În acel an s-a zvonit printre ei că directorul Lungu nu le va da voie să facă banchetul. Primise
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
cu prilejul revederii după vacanța de vară. Stăteau tolăniți prin paturile aranjate< se râdea cu și fără motiv, se lua în glumă orice, se șicanau între ei, pe unii timizi mai mult, pe alții cu tupeu, mai puțin cum se obișnuiește în asemenea situații. Florin îl prezentase rapid și plecase prin cămin să-și salute alți prieteni. Cum tocmai își epuizaseră subiectele de conversație considerau că a venit momentul să glumească pe seama noului intrus, mai mic, mai neștiutor, credeau ei, care
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
Deci sunt adevărați și aceștia și n-are de gând să protesteze, lăsându-se dezmierdată. O sărută din nou, de data asta cu patimă< ea îi răspunde abandonând-și total dulceața gurii tremurânde. Auzi cum geme fericită, un geamăt firesc, obișnuit din rărunchi, pornit din adâncuri, de nicăieri și- încet, încet își dă seama cât o dorește< o pasiune ieșită de undeva din străfundurile timpului, trupului< memoriei. Când îi prinde din nou mâinile, le cercetă neștiut. Îi căuta febril inelul nu
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
intrat și tu în rândul bărbaților! Se distrează amândoi aducându-și aminte de mofturile lui din copilărie și se despart. Arde de nerăbdare și curiozitate cum va decurge întrevederea< își ia la revedere în stilul obișnuit: - Sărut mâna! Relația tată-fiu, obișnuită în neamul său rece, distantă ca între doi bărbați care abia se cunosc însă se iubesc. Amintirile și copilăria au trecut ca un fum, a rămas viitorul incert dar atât de plauzibil pentru bătrânul tată care nu e atât de
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
oboseala își spuse cuvântul, strada ca de obicei este animată însă pentru el părea pustie. Intră în casă și adormi repede un prim somn greu, liniștit până târziu în noapte, orele următoare le pierdu între treziri succesive și vise, așa cum obișnuia. Ziua următoare realiză că așteptarea însemna pierdere de timp și hotărăște să treacă la mama lui Gigi, amicul din copilărie care acum făcea armata. Când iese pe-afară o zărește pe Malvina cum iese dintre tineri și se îndreaptă spre
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
amenințam. Țiganul încearcă să iasă pe ușă, sunt acolo, urmează geamurile, îl aștept cu nuiaua pregătită, până la urmă găsește un geam mai îndepărtat și scapă cu o nuia pe fund. Îmi spune mai târziu, când mi-a trecut furia așa obișnuiau la internat să facă cu fasolea, mâncarea favorită a tuturor, nu credea că voi reaciona așa și își cere scuze de obiceiul din comunitate. De atunci nu a mai făcut astfel de figuri. Programul era lejer; la 6,30 scularea
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
pe lumină. Era grozavă cu rochia lungă sub care se ghiceau picioarele și mai lungi, o plăcere să privești cum pășește elegantă, serioasă, echilibrată. Nu prea vorbeau lucruri importante, erau încă în faza de cercetări, de tatonări pe care el obișnuia s-o sară, însă impresia favorabilă fusese deja formată. I-a spus că sunt oameni cărora nu le mai place răsăritul de soare. Se gândea la el, însă curând a început să-i fie dor măcar de un crepuscul. Se
un liceu la malul mării by aurel avram stănescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91601_a_92358]
-
buton și zice: „Bill!“. Îi șoptește Monei cuvântul „cafea“. Își smucește capul spre fereastră și-i șoptește „du-te“. „Mă recepționați?“ zice în stație. Așa era Helen Hoover Boyle. Eroina noastră. Moartă acum, dar nu moartă. Așa arăta o zi obișnuită din viața ei. Asta era viața ei înainte să apar eu. Poate că asta este o poveste de dragoste sau poate că nu. Depinde de cât sunt dispus să cred în mine însumi. Povestea este despre Helen Hoover Boyle. Despre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1905_a_3230]
-
armonia, visele frumoase din vremurile de pace. Fie ca securea războiului să zacă îngropată pentru totdeauna. Nu aștepta iertare pentru greșelile tale dacă la rândul tău nu știi (sau nu poți) să ierți.. Seara, la culcare, omul credincios (sau nu...) obișnuiește să spună „Doamne ajută!”, Dimineața revenit din nou la viață din împărăția somnului (un fel de moarte de-o noapte!) își spune la fel „Doamne ajută!”. Ce va fi zicând omul nostru după ce a primit „ajutorul”?! aceasta-i întrebarea... Omul
MINIME by COSTANTIN Haralambie COVATARIU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1685_a_3002]
-
în locul lor plăcuțe de lut viermuind de cuneiforme în uruk visele foșnesc cocoșii fac repetiții cu aproape trei mii de ani înainte ishtar mi-a umplut mesageria cu lamentații și blesteme enkidu urnește soarele din nisip aproape că m-am obișnuit cu mirosul lui tare de țap bătrân tăvălit în vomă de curve ultima trepanație a eșuat sufletul lui a devenit inoperabil a rămas zâmbetul ca o crăpătura în scoarța unui cedru la noapte va trebui să-i explic iar culoarea
Confluenţe poetice. Antologie de poezie by Relu Coţofană () [Corola-publishinghouse/Imaginative/271_a_1216]
-
familia, ca să fim cu toții împreună, îi dădu de veste Virgil. Stelian clătină din cap și repetă că avea să se mai gândească. 2 Dar lucrurile nu se petrecură tocmai așa. În lunile care trecură de la moartea soției sale, Stelian se obișnui treptat cu noua sa viață de pensionar văduv. Simțea că îi mai rămâneau destui ani de trăit și i se părea că plecarea de la țară mai putea fi amânată. Punând casa și gospodăria în ordine, el își rândui viața în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
sunt la casele lor și matale singur acolo, la țară... Pământul nu-l mai ai... Nimic nu mai ai... Ăștia se uită la tine chiorâș, că ești chiabur, burghez, dușman... Grea viață pentru matale acum, nene!... Mă străduiesc să mă obișnuiesc cu toate lucrurile astea, Ticule, ce altceva aș putea să fac?... răspunse Stelian, străduindu-se să nu dramatizeze. Așa e, viața asta de soț văduv la bătrânețe nu e ușoară... Am auzit că vrei să vinzi casa de la țară, e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
studențesc, Mircea Cartojan era un tip chibzuit și cumpănit, cu simțul sacrificiului individual pe altarul învățământului matematic, care nu numai că nu alerga, precum amicul Dobrescu, după fete, dar avea și o filozofie un pic misogină în această privință. A, obișnuia el să spună, când venea vorba despre colegele lor din facultate, ce-mi tot împuiați mie capul cu fetele?... Or fi ele bune la pat, dar matematica nu e de nasul lor!... Arătați-mi și mie un Einstein femeie, și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1538_a_2836]
-
drum cu ele purcese. Revenit la împărat Fata l-a luat de bărbat. Secțiunea proză Ailioaie Tudor-Călin, clasa a VI-a Școala Gimnazială ,,Mihail Sadoveanu” Vaslui profesor coordonator Cârlescu Maria Nică cel poznaș a ajuns la oraș Este o zi obișnuită de vară. Stau pe pat și citesc cartea ,,Amintiri din copilărie”, mai mult obligat fiind de mama. Aproape la fiecare 10 minute mă opresc și îl batjocoresc pe Nică, socotind că din vina lui sunt silit să-mi pierd timpul
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
am întrebat, repezindu-mă să-i ofer ajutorul meu. Da, sunt ok. Tu cine ești? În momentul de față, nu știu. Nu în această dimensiune... Dar tu? Hedwig Tornadă, îmi răspunse copilul, făcându-mi semn să-l urmez. Deși nu obișnuiam să vorbesc cu străinii, am urmat pașii lui Hedwig. Uitasem de tot: de mama, de doamna Gilbert, de morcovi, de Kristine și de frica mea de noua lume descoperită. În drumul nostru am întâlnit o sumedenie de creaturi și de
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
al cerului, soarele de aur își răsfira degetele crude și-mi mângâia atât de fin obrazul. Trezită de farmecul dimineții de mai, îmi deschid brațele, îmi deschid ochii, îmi deschid inima. Privesc. O zi minunată ca să descopăr lucruri noi. Nu obișnuiesc să fac ce fac toate cele fete într-o zi de sâmbătă, adică nu dorm până târziu. Mi se pare o pierdere de timp. În zilele mele libere mă plimb prin pădure. M-am ridicat din pat, am mâncat micul
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]