17,682 matches
-
J.-P. Vernant, 1974b, p. 355). Astfel, mitul a acumulat trăsături semantice valorizate negativ și a ajuns să desemneze un mod de a concepe universul opus reflecției raționale, străin de jocul argumentelor și de proba faptelor, atașat reprezentărilor tradiționale și dominat de emoții, un mod care exprimă o etapă revolută a istoriei și a gândirii umane - etapa „primitivă”. Acest proces nu a avut un caracter linear, simplu, lipsit de ambiguități. Numeroase studii recente arată că atât pentru presocratici, cât și pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
iar raporturile de opoziție au fost traduse În criterii de evaluare. Cel mai cunoscut exemplu În acest sens este modelul evoluționist al istoriei civilizațiilor configurat de James Frazer În lucrarea amintită. Astfel, Într-o primă fază, umanitatea ar fi fost dominată de gândirea magică: oamenii aveau idei total greșite despre legile care guvernează natura și extrapolau asupra ei legile propriilor fantasme. Apoi, oamenii au Înțeles că ei sunt neajutorați În fața puterilor universului. Printr-o desprindere de concepțiile animiste primitive, unele societăți
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
individului există o omologie profundă, astfel Încât anumite elemente aparte din copilăria individului pot explica elemente necunoscute din „copilăria umanității”. În consecință, În celebra sa lucrare Totem și tabu, Freud susține că, În negura timpurilor, oamenii trăiau, asemenea primatelor, În hoarde dominate de un mascul atotputernic: acesta era șeful și tatăl hoardei, deoarece el controla atât distribuirea hranei, cât și accesul la femei. Copiii săi, adică ceilalți masculi, aveau atât sentimente de mulțumire (pentru că el le garanta securitatea și hrana), cât și
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
universalitatea modelului, ceea ce pentru unii interpreți reprezintă cea mai importantă calitate a teoriei freudiene, constituie punctul său vulnerabil - În special din perspectiva antropologiei culturale. Cercetările de teren (arheologice și etnografice) nu au putut confirma: a) existența unor hoarde umane primordiale, dominate de un mascul atotputernic; b) generalitatea totemismului și a sistemului de tabuuri; c) generalitatea sacrificiilor de tip totemic (și a corelației dintre acestea și canibalism); d) generalitatea complexelor oedipiene sau a sentimentelor de vinovăție „sacrificială”; e) existența unor mecanisme (culturale
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
de 1 Mai se articulează În jurul unei structuri sintactice identice cu aceea a evenimentului fondator. Ea implică o manifestare a muncitorilor Împotriva puterii patronale, manifestare care se dezvoltă Într-o defilare și care, astfel, ia În stăpânire străzile orașului, Încă dominat de burghezie. Pentru a favoriza reușita reuniunii finale, care consacră unitatea proletariatului În fața capitalismului, mijloacele clasice ale riturilor politice sunt puse În mișcare: drapele, insigne, sloganuri, manifeste, imnuri și cântece, toate repetând câteva idei-cheie și ajutând participanții să se identifice
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
să uite și să se elibereze de semnificația politică a paradei. În acest context, apar și se dezvoltă, sub impulsul sindicatului Solidaritatea, paradele neoficiale. Chiar dacă mai puțin organizate și mai spontane, aceste parade nu au condus la impunerea unui cadru dominat de elemente carnavalești, populare, ci la o inversare a simbolurilor legitimatoare: parada oficială se finaliza la mormântul Soldatului Necunoscut (propunând o identificare simbolică a națiunii cu eroii luptători și cu armata), În timp ce paradele Solidarității se finalizau la catedrală, sugerând identitatea
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
1993, pp. 55-56). Tot În structura paradelor și procesiunilor (laice) stă dualitatea dintre traseul „către” și cel „de la”. Cercetătorii (D. Bryan, 2000, pp. 143-151; B. Blehr, 1999, pp. 178-180; N. Jarman, 1997, pp. 101-106) au constatat că În prima parte domină elementele de consacrare a ordinii sociale (așa cum au fost descrise mai Înainte), dar În partea a două există o tendință de inversare, de transformare a sistemului paradei și procesiunii În sărbătoare și, uneori, chiar În carnaval. În sfârșit, foarte adesea
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
loc concursuri, dansuri, diverse jocuri, iar râsul și lipsa de griji sunt manifestări emblematice; d) În aceste momente se generalizează consumul excesiv de alimente și băutură: ospățul reprezintă esența sărbătorii (cu atât mai semnificativă În societățile arhaice, unde austeritatea și lipsurile dominau În marea parte a anului). Deseori, excesele alimentare sunt dublate de excese verbale, sonore (zgomote și muzică), figurative (măști, care alegorice) și comportamentale (extravaganța și licențiozitatea). Sistemul ceremonial al sărbătorii se caracterizează, așadar, prin varietatea și, implicit, caracterul eterogen și
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
sunt Îmblânzite și domesticite” (R. Da Matta, 1991, p. 81). În plus, acest spațiu este acum controlat de cei mulți, de cei dominați, care impun noi reguli, bazate pe transgresarea regulilor uzuale. Spre deosebire de atmosfera (și normele) din zilele de lucru (dominate de sobrietate și rigoare), starea dominantă acum este bucuria, râsul, fantezia, cântecul și jocul. Spațiul carnavalesc abrogă sistemele de priorități ale spațiului urban cotidian: aici nu mai există reguli precise privind ordinea intrărilor și a performanțelor, locurile unde se petrec
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
de trecere, actele magice), caracterul compozit și eterogen al carnavalului a generat Încercarea de a identifica, dincolo de formele concrete de manifestare, structura profundă a unor categorii culturale mai abstracte. Astfel, carnavalul poate fi interpretat ca un exemplu aparte de performanță, dominată de ideea de joc: acest punct de vedere este exprimat de filosoful Roger Caillois (1975), de istoricul Jan Huizinga (1998) sau de antropologul Victor Turner (1983). Acesta din urmă consideră (1983, p. 112) că În carnaval sunt reunite toate formele
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
poporul mossi. Conceptul-cheie În materie politică este cel de nam, care se referă la puterea de la Începuturi - cea pe care fondatorii au utilizat-o pentru a construi statul - și la puterea primită de la Dumnezeu, „care permite unui om să-l domine pe altul”. Originea sa dublă, divină și istorică, face din el o putere sacră, ce conferă supremația (un „statut nobil”) și capacitatea de a guverna. ș...ț Termenul nam se Înscrie Într-un ansamblu mai larg de semnificații. El se
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
conferă supremația (un „statut nobil”) și capacitatea de a guverna. ș...ț Termenul nam se Înscrie Într-un ansamblu mai larg de semnificații. El se aplică superiorității absolute: celei a lui Dumnezeu, celei a regelui, celei a ordinii politice care domină edificiul relațiilor sociale. El justifică privilegiile legate de pozițiile sociale superioare: dreptul de a revendica bogății, servicii, femei, simboluri ale prestigiului. ș...ț Sub forma lui cea mai desăvârșită și cea mai sacralizată, nam este garantul legitimității, deoarece atestă faptul
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
de inițiere (schimbarea statutului social din cel de om politic În cel de reprezentant al unui partid, probe care solicită calități fizice, precum rezistența la efort, și calități morale, precum răbdarea, spontaneitatea, abilitatea replicilor, intuirea pericolelor, intrarea pe teritorii necunoscute, dominate de adversari, confruntarea cu alți concurenți etc.), urmează secvența de consacrare, prin care liderul respectiv se transformă din simplu candidat În „ales al poporului”: aceasta este marcată de acte ceremoniale precum depunerea jurământului, preluarea Însemnelor puterii, mutarea Într-o reședință
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
În sfârșit, zărește un jaguar pestriț, purtând un arc și săgeți și vânat de tot felul. Ar vrea să-l cheme În ajutor, dar amuțește de frică (H. Banner, apud C. Lévi-Strauss, 1995, pp. 94-95). Prima parte a mitului este dominată de decăderea eroului, de regresul În lumea celor dispăruți, lume a substanțelor putrede; acest lucru este experimentat de personajul mitului În două momente ale povestirii: atunci când rămas În vârful stâncii este obligat să-și mănânce excrementele și atunci când este umilit
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
este condamnat la ceea ce G. Dumézil (1971) numește „cele trei greșeli funcționale” ale războinicului; În studiul său referitor la Sisupala (India), Heracle (spațiul greco-roman) și Starktar (mitologia scandinavă), el identifică trei Încălcări ale normelor religioase, războinice și sociale. Astfel, eroii, dominați de furia sacră sau de sentimentul invincibilității, Îi jignesc pe zei sau pe reprezentantul lor uman, regele sacerdot, fie prin cuvinte (Heracle), fie prin batjocorirea unui sacrificiu În onoarea lor (Sisupala Încearcă să-l oprească să aducă omagiul lui Brahma
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
generic: diversele fapte mitice ale animalelor psihopompe precum vidra, șarpele sau cerbul, ale personajelor precum Maica Domnului sau Solomonarul, corelate cu toposuri specifice precum vămile, apele, fântâna, masa de ospăț, configurează mitul marii treceri. Inventarul mitic popular pare a fi dominat, În opinia mea, de câteva scheme mitice principale: a) tema cosmogonică, În care prin acțiunea fie a unor operatori simbolici majori (greșeala și reparația, Înșelăciunea și Îndreptarea, binecuvântarea și blestemul) atribuiți unor ființe cu puteri creatoare (Dumnezeu, Dracul, ariciul, broasca
[Corola-publishinghouse/Science/2018_a_3343]
-
perioadă de testare și printr-un proces de educare. Explorarea: ca persoană ce dorește să Își stabilească autonomia, interesul principal este de a dovedi experiența. Către sfârșitul perioadei se Încearcă o Întoarcere spre copilărie; Întrebarea „Ce este viața de fapt?” domină perioada, iar cariera este În creștere rapidă. Instalarea și progresul: Încă de la Începutul perioadei, Întrebările devin mai intense pentru individ. Este vremea neliniștilor și frământărilor ce se pot uneori concretiza În Întrebări precum: „Am făcut cea mai bună alegere?” sau
Modernizarea carierei de manager în instituţia de învăţământ preprimar by Dorina Buhuş () [Corola-publishinghouse/Science/1725_a_92277]
-
a-i contura, în final, absurda insignifianță. Un absurd care constata André Lalande, în Vocabulaire technique et critique de la philosophie "designe tout ce qui est contraire au sens commun ou même à nos habitudes d'esprit". Caragiale a creat "individul" dominat de un "pustiu tragic lăuntric", "amicul" angrenat în acțiuni lipsite de finalitate, personaje "aplatizate", al căror nume este înlocuit prin substantive: Domnul, Feciorul, Sergentul, Impiegatul, Aprodul etc., procedeu preluat de Eugen Ionescu în Lecția, Delir în doi, O fată de
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
conform căreia satira ar fi dimensiunea esențială a acestuia. Disputa nu este, totuși, veche. Spre deosebire de Maiorescu, Delavrancea, Mihail Dragomirescu și mai cu seamă Zarifopol care preciza că "satira propriu-zisă e rară" la Caragiale și că "râsul voios, orientat spre bufon domină"13, în schimb, Gherea, G. Ibrăileanu, E. Lovinescu, Pompiliu Constantinescu au văzut în autorul Momentelor un cinic decis să anihileze cu aciditatea vervei satirice societatea în care a trăit, moravurile și viciile unei lumi infernale cu instituții caricaturale și hibride
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
puține elemente de studiul comunicării în general"121, precizând că abordarea literaturii din perspectiva socială, deși incompletă, este posibilă și necesară. Ceea ce asigură o punte sigură de legătură între cele două domenii de manifestare a limbajului este "principiul dialogului" care domină, de fapt, atât discursul literar, care pare a fi creat de către o singură persoană, cât și conversația, care presupune participarea a două sau mai multe persoane. O remarcă a lui Eugen Ionescu susține ideea continuității celor două registre: "dialogurile din
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
188 În Tablete din Țara de Kuty (1933), "adevărat florilegiu al prozei argheziene"189, întrucât " oferă mostre pentru fiecare din tendințele ilustrate anterior"190, după cum preciza Dorina Grăsoiu în "Bătălia" Arghezi, grotescul este subsumat satirei bazată pe formula absurdului și domină numeroasele portrete-caricatură. Cel al Prezidentei, amintind de imaginea coanei Lucsița din La Moși, este printre cele mai virulente. Hidoșenia fizică este redată printr-un noian de comparații insolite care evidențiază ridicolul disproporțiilor, al dizarmoniei și al diformului prin corespondențele bizare
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
pe dos" constituie și în comediile lui Caragiale un ingredient de bază al modalității comice absurde. Numeroși comentatori ai operei caragialiene au subliniat că gesturile, replicile și situațiile personajelor se sustrag adesea relației cauză-efect, circumscriindu-se absurdului. Situațiile aberante care domină peisajul monden caragialian capătă atributul normalității într-o "lume răsturnată", încadrabilă regimului nocturn al imaginarului, detașabil prin convertirea polilor, inversiune valorică și eufemizare. Transformarea tragicului în comic, a seriosului în glumă, a falsului în adevăr, a nonvalorii în valoare, a
by Loredana Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1088_a_2596]
-
Territory (NT) și Australian Capital Territory (ACT). 14 FASCINAȚIE NATURALĂ Lumea stranie a acestui pământul sălbatic și neprimitor inspiră nedumerire, cu relief variat prin vastitatea Întinderii din care două treimi aride sau semiaride, mai mult deșert decât orice alt continent, dominat de arșiță și praf roșu Închis, numit „inima singuratică a Australiei”. În schimb linia de coastă este foarte scurtă pentru o suprafață atât de mare; În afara Golfului Carpentaria și a Marelui Golf Australian, sunt foarte puține golfuri de-a lungul
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
plantă ornamentală, laba-cangurului are flori lungi de 70-80 cm În formă de labă de cangur (Australia de Vest)51. Pe pante Însorite și relativ aride, cresc arbuști precum quandong, cu fructe roșii comestibile. Versanții mai umezi și mai răcoroși sunt dominați de păduri de eucalipți și tufărișuri de flori. Roua-cerului și planta agățătoare wonga, cresc În locuri umede În pădurile tropicale. Regiunile aride, deșertice are vegetație redusă și aclimatizată condițiilor: bush (vegetație pitică, tufe, mărăcini) și scrub. Scrubul este alcătuit din
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]
-
jumătate Într-o pungă (marsupiu) pe burtă, căptușită cu blană, până se dezvoltă și se pot deplasa singuri. Până atunci femela naște Încă un pui. Majoritatea sunt vegetarieni (wallaby, wallaroo și cangurul-șobolan), câteva specii sunt carnivore sau semiinsectivore. Cangurii cenușii domină zonele de teren deschise, altele trăiesc În copaci, nocturni și seminocturni, sunt blânzi și pașnici, ca și rudele lor koala, și se Îmblânzesc ușor, dar pot să se apere dacă sunt urmăriți. Privirea lor blândă și urechile lor lungi le
Asaltul tigrilor by Oltea Răşcanu Gramaticu () [Corola-publishinghouse/Science/320_a_1259]