19,069 matches
-
își modifica poziția de la o zi la alta. Dacă pe 16 iunie îi declara lui Blondel că România va fi foarte mulțumită obținând unele concesii din partea Bulgariei, fără a fi silită să intervină în plan militar, la 18 iunie îi mărturisea că în cazul unui conflict bulgarosârb, armata română va mobiliza și va ocupa linia Turtucaia Balcic. Diplomația franceză mergea și mai departe cu insistenșele sale. Blondel urmărea să realizeze o alianșp între România și Serbia, ceea ce, după expresia lui Take
Ramuri, muguri si mugurasi de creatie olteniteana Antologie de poezie și proză oltenițeană by Nicolae Mavrodin si Silviu Cristache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91640_a_93400]
-
ființa de care Iozefina dispunea la acea vârstă. Era deja, după câteva săptămâni de întâlniri frecvente, un lucru firesc să mi se pară că-i simt Iozefinei tălpile fierbinți cum călcau peste ale mele; să am șansa de a-i mărturisi concomitent că în acele momente când timpul stătea parcă pe loc, eu îi simțeam aproape toate organele corpului pulsând - chiar mai mult, suflet și trup deopotrivă-cele două emisfere ale creierului, dar mai ales cea afectivă, cele patru camere ale inimii
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
trebuia să fiu într-o zi acea persoană căreia ar fi vrut să i se destăinuiască. Speram totuși să nu fiu numai o astfel de persoană. Și, pe lângă că nu era vorba de orice dramă, manifesta mereu tendința de a mărturisi totul. Tocmai de aceea, toate preocupările mele diurne focalizau în jurul acestor enigme: cine este Iozefina, de ce suferă și bineînțeles și întrebarea cea mai banală, pentru unii: dacă mă iubește. În fiecare seară îmi propuneam să-mi deapăn sentimentele față de ea
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
în minte că Valy îi arătase o firidă în zid, umplută numai pe jumătate cu cărămizi umede, suprapuse una peste alta, nezidite și cealaltă jumătate mascată la repezeală cu un panou de scânduri putrede. Fără să-l întrebe, Valy îi mărturisise că, deschizând cu greu ușapanou, într-o zi pătrunsese acolo în tunelul care, zice-se ar conduce spre cimitirul subteran și se izbise de o movilă de pământ, mai mult moloz decât pământ curat, de pe care, gata cocoțat, putuse să
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
lui, putea vedea părul bogat al Iozefinei, bretonul părului blond și întregul contur al părții de sus a coafurii. Își aminti acolo, în fața umbrelor îmbrățișate, că la o discuție despre fosă (Gerard bătea atunci șaua ca să priceapă calul) Iozefina îi mărturisise că nici măcar nu voia să audă de așa ceva, adică de o vizită în fosă, mai ales că sub toate clădirile astea, zicea ea, au fost săpate în urmă cu sute de ani, tuneluri care ar înspăimânta-o numai când s-
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
că e o glumă groasă sau că se produsese o confuzie și exclamă repetat: Nu se poate! Ba da, se poate - îi răspunse funcționarul parcă îmbătrânit înainte de vreme - Actele vorbesc. Uite, dumneata ai recunoscut. E semnătura dumitale. Stupefiat, Gerard îi mărturisi că n ziua precedentă, când o semnase, foaia era goală. Recunoscu că foaia nu fusese barată cu o linie în diagonală înainte de a o fi semnat și atunci funcționarul îi spuse că nu trebuia s-o semneze nebarată. Gerard tremura
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
mai prejos decât cel care deja îl achiziționase. Deci se năștea în inima vizitatorului o invidie care îl determina să comande și el unul asemănător. De altfel era ca la magazin când vânzătorul, ca să fie sigur că-i cumperi marfa, mărturisește în surdină că e ultima și că în depozit nu mai are ceva asemănător. Paloș zâmbea și îl asigura pe respectivul că într-o săptămână și tabloul lui va fi gata, că va putea veni să-și ia tabloul. Într-
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
greșit și nici n-am uitat. Poate că tu ai uitat. În ceea ce mă privește, eu n-am să uit nimic din scenele petrecute împreună, fie pe parcursul dactilografierii textului dramatic, fie în alte împrejurări ceva mai intime. Trebuie să-ți mărturisesc, dragul meu Gerard, că am trăit clipe unice lângă tine și că în acea zi când te-ai trezit cu mine acasă la gazda ta, ardeam de nerăbdarea de a te vedea. Este și acesta un nemaipomenit medicament: să revezi
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
să crezi ceea ce-ți scriu eu acuma, Gerard. Faci ce vrei. Desigur, o femeie nu face astfel de destăinuiri intime mai ales unui bărbat. Eu cred că întotdeauna am fost față de tine cât se poate de sinceră. Ți-am mărturisit necazul vieții mele, nenorocirea. Nu mi-a fost rușine să-ți spun că n-o să mai pot face copii, lucru pe care mi-l spusese medicul când născusem acel băiat mort, intrat deja în putrefacție, de altfel copilul lui Gicu
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
ar fi avut multe de povestit. Dacă aș fi știut măcar că Iozefina rămăsese orfană de mamă la șapte ani... Ninge peste sicriul purtat de patru bărbați, transfigurați și ei. Închis pentru totdeauna. Încerc totuși vinovăția de a nu-i fi mărturisit Iozefinei, suficient iubirea. Parcă niciodată n-am avut totuși curajul să o privesc în ochi și să-i declar iubire pe viață și pe moarte. Interesant! Să bați atâta drum și să nu vezi decât un coșciug închis, ca și cum în
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
o mai iubeam enorm? Mai grav era că nu știam până unde voi putea eu merge cu sinceritatea în noua mea relație care să fi tot împlinit în acel noiembrie, vreo șase luni. Evident, nu puteam, după înmormântare, să-i mărturisesc Reliei că imaginea doamnei Sima avea să fie de acum în colo și mai puternică, că tânjeam încă, în fiecare secundă, să ating mâinile ei reci, să-i mângâi părul lins, să o privesc în ochi cum n-am privit
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
încă, în fiecare secundă, să ating mâinile ei reci, să-i mângâi părul lins, să o privesc în ochi cum n-am privit-o niciodată și să-mi desfăt auzul cu cascadele glasului ei atât de fin. Cum să-i mărturisesc, la revenirea noastră acasă, că acea înfiripare a dragostei dintre mine și Iozefina în biblioteca orășenească din orașul X, în urmă cu luni bune, urma să dispară imediat după așezarea ei în mormânt, riscă să crească mai mult? Cu atât
Fascinantul corn de vânătoare by Nicolae Suciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1284_a_2205]
-
și mai mult ochii mari de gazelă speriată. Când o să te întorci? murmură, mai mult ca o rugăminte decât ca o întrebare. Clătină din cap: Nu știu, recunoscu. Când voi fi făcut dreptate. — Ce însemnau bărbații aceia pentru tine? — Nimic, mărturisi. Nimic, până ieri. Dar nu e vorba de ei. E vorba de mine. Tu nu înțelegi asta. Laila înțelegea, dar nu protestă. Se mulțumi să se ghemuiască și mai mult lângă el, căutând parcă forța sau căldura lui, și întinse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
degetele de la o mână, și chiar Mubarrak-ben-Sad, călăuza oficială a postului, pe care el îl socotea unul din cei mai buni cunoscători ai nisipurilor și ai terenurilor pietroase, recunoștea că nu îndrăznise să facă așa ceva. „Dar cunosc pe cineva, îi mărturisise o dată, în timpul unei lungi expediții de recunoaștere în masivul Huaila. Cunosc un inmouchar din tribul Kel-Talgimus care a fost acolo și s-a întors...“ — Ce simți când ești acolo? Gacel îl privi lung și ridică din umeri: — Nimic. Trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
ajungea la plămâni. Un negru scheletic, care nu putea dormi în colțul său, îl privi fix până se liniști din nou și închise și el ochii, dar rămase treaz, căci mintea îi fierbea agitată din momentul când sergentul major îi mărturisise în secret că peste patru zile aveau să pornească în nebuneasca aventură de a pătrunde în cea mai neospitalieră regiune, în căutarea unei caravane pierdute. Probabil că nu aveau să se întoarcă niciodată în viață, dar era mai bine decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
sută de kilometri, la poalele munților Sidi-el-Madia. „într-o bună zi o să-i apară cadavrul mistuit de soare, dacă între timp nu l-au găsit hienele și șacalii“, își zise, dar, în fond, nu era convins, pentru că acel om îi mărturisise că fusese de două ori pe „pământurile pustii“ și era sigur că nu-l mințise. Pentru targuí, o sută de kilometri de erg nu erau, probabil, un obstacol de netrecut, dar nu știa că, dacă nu-l găsea în salină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
Tikdabra, și, prin urmare, își putea face o idee clară despre ce îi aștepta în zilele următoare. îl observă pe însoțitorul său. De fapt, îl studiase din primul moment, de când descoperise o scânteiere de spaimă în ochii lui când îi mărturisise că-i ucisese pe temnicerii săi. Dacă suportase atâția ani de pușcărie și nu se dăduse bătut, hotărât să reia lupta, era, fără îndoială, un om curajos, cu un temperament ieșit din comun. Dar temperamentul în luptă - Gacel știa bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
nesfârșita întindere. „E bătrân, își repeta de nenumărate ori. Un om îmbătrânit înainte de vreme, care și-a petrecut ultimii ani din viață închis între patru pereți și pentru care totul, în afară de a gândi, înseamnă un efort supraomenesc.“ Cum să-i mărturisească acum că adevăratele greutăți încă nu se iviseră? Deocamdată mai aveau apă și trei cămile cărora le puteau bea sângele. Aveau să mai treacă multe zile până când ciudatele lumini strălucitoare ca o mie de sori să înceapă să explodeze în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
tinerii cu isprăvile singurului bărbat ce a sfidat o întreagă armată și „pământul pustiu“ din Tikdabra în același timp. Și le va povesti nepoților săi ce-a simțit în acea zi petrecută în compania spiritelor „Marii Caravane“, și cum le mărturisise teama lui de-a muri în acel pustiu, și cum glasurile stinse ale mumiilor și degetele lor descărnate îi arătaseră drumul cel bun, și cum îl urmase trei zile și trei nopți, fără să se oprească nici măcar o dată în acest
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2272_a_3597]
-
mai mare decât pierderea a două titluri atât de prețioase? Deficitul acesta de imagine mi-ar fi marcat întreaga existență. Tocmai de aceea am ținut morțiș, pe toată durata copilăriei, să le țin vii în ochii altora, deși, în realitate, mărturisesc, ele lipseau din vitrina sufletului meu... Dacă n-aș fi ratat aceste două oportunități extraordinare, vă imaginați ce profesii bănoase puteam exercita astăzi, sub zodia noii libertăți? 2 Îți scriu prima epistolă, după marea evadare. Va fi și ultima? Z
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
însă altul: Jojo nu putea în veacul vecilor să mă toarne celor din înalta lume muzicală, nu numai pentru că nu era cuvântătoare de limbă umană, ci pur și simplu din cauza faptului că dăduse ortul popii ei canin, din câte auzisem. Mărturisesc însă că, uneori, acolo lângă sau în poala asediată de levănțică a Ninetei -, ignoram discursul muzical al lui Jojo și ciuleam urechile la sporovăiala ninetistelor. Mă impresiona faptul că ninetistele vorbeau ca și cum nu eram prezent sau poate că mă considerau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
Rembrandt, nu știu dacă mai poți accepta acest lux. Dar singurătatea, constat, nu-și selectează clienții doar dintre genii. Putem vorbi așadar despre o democrație a imperiului singurătății. Populația acestui imperiu este foarte pestriță: cerșetori, vampe, genii, boschetari, miliardari... Îți mărturisesc faptul că, la un moment dat, voiam să solicit dreptul de proprietate pentru ceea ce eu credeam că reprezintă invenția noastră: singurătatea în doi. Eram o naivă. Cred că aceasta este invenția cuplului celebru: Adam și Eva. Este cea mai tiranică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
tot, dar Liță, pramatia de la etajul I, a prins din zbor, de pe buzele unuia, o chestie care viza urgenta depistare a unui cuib. Pramatie, pramatie, dar și puțin prostănac Liță, pentru că s-a apropiat binevoitor de cei doi, le-a mărturisit că știe el unde este cuibul încropit de o rândunea chiar în balcon la el, însă pentru că toată familia ține foarte mult la cuibul cu puișori, să nu cumva să facă ei, domnii îmbrăcați aidoma de croitor, altceva decât să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
nu stă la taifas cu orice mucos rupt în fund, se zvonea că dețin secrete pentru care mahării cu pălării trase la indigo ar da orice, în vreme ce eu jucam tare, eram tăcutul lumii, pentru simplul motiv că nu aveam ce mărturisi. Am intrat definitiv în istoria cartierului în istoria mahalalei ai intrat, tu-ți grijania ta de depravat fără leac, zicea nenea milițianul, care mă întreba mereu de sănătate, deși eu nu reclamasem că s-ar fi dat vreo boală la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]
-
mi-a mulțumit pentru ocazia de a afla adevărul despre Ucu și tot fiecare în parte a ținut să-mi strecoare în buzunar ceva bănet, răsplata doamnei Valy fiind, evident, mult mai consistentă decât a cătanei, care avea să-i mărturisească, se vede, multe de tot, căci abia a doua zi de dimineață, pe când Ucu se pregătea să plece definitiv de-acasă, soldatul și-a arătat fața, sub ploaia de "dumnezeii și bisericile mă-tii de dezertor, că nici atunci când e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1577_a_2875]