19,653 matches
-
a venit să cred că pe acest tânăr îl cheamă Edmund. El era îmbrăcat ca oamenii de acum câteva sute de ani. Mi s-a părut ciudat. Chiar și limbajul folosit de el era unul extrem de politicos, cum nu se obișnuiește acum. Oare am intrat într-un loc uitat de demult în care oamenii și animalele conviețuiesc? Oare e posibil? Câți ani ai? m-a întrebat el. Am 18 ani. Iar tu? Eu am 23 de ani. Ținutul lui Edmund era
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
-mi păstrez și eu calmul pe cât posibil, i-am spus : Mamă, aici nu e locul meu! Liceul e foarte frumos, însă nu vreau să par bizară între niște persoane care nu mă acceptă. Poate e curios, însă începusem să mă obișnuiesc cu noua casă. Încetul cu încetul, îmi aduceam aminte de locul în care am copilărit și de prietenii pe care îi aveam de când eram mică. Acum mă simțeam încă singură și rătăcită într-o lume imensă. Dar era minunat că
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
ești gata să abandonezi o luptă, în primul rând cu tine însuți și apoi cu cei din jur, care poate nu te acceptă pentru că nu le-ai arătat cu adevărat cine ești. Acum în Beverly Hills, deși era diferit, mă obișnuisem cu toată lumea, mi-am făcut prieteni noi și fiecare zi părea o fi o nouă aventură alături de cei care mă susțineau. Ciobanu Simona-Sorina, clasa a VIII-a Școala Gimnazială Prisăcani - Iași profesor coordonator Adina Brânzea Speranțe spulberate Ziua s-a
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
adevărat! A fost o adevărată plăcere să înoți printre ei, să-i simți cum alunecă pe lângă tine, să-i atingi, să-i mângâi. Am aflat de la ghidă că, fiind întreaga zonă protejată și pescuitul interzis, peștii, în timp, s-au obișnuit cu turiștii și pândesc momentul când li se aruncă mâncare. După această ultimă și plăcută aventură, am poposit o oră în orășelul-port San Nicolau sau Aghios Nikolaos. Ne-am delectat cu o înghețată la una din cafenelele de pe malul Lacului
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
din ochii lui albaștri - toate m-au făcut să croiesc un nou tipar, să accept o nouă realitate sumbră: copilul acela eram eu... Soarele tomnatic nu ezită să îmi șicaneze mugurii indolenței... vântul adie lin, prea lin pentru o zi obișnuită de brumar... într-un parc părăsit, un copil se joacă... își gonește propriul reazem, fără a cunoaște adevărul vieții... și brusc, începe să cadă... să cadă într-un abis etern, într-o genune albă, într-o grădină stearpă și într-
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
micul dejun și a văzut-o pe doamna Mary care citea ziarul și bea o cafea. Când l-a văzut pe Sherlock care căsca o gura imensă și era pe jumătate treaz, i-a zis: Se vede că nu ești obișnuit să te scoli atât de devreme. Uite, aici e micul tău dejun. Mulțumesc! Mary, adică pot să-ți spun Mary? Da, de ce nu? Întrebam doar. Îmi poți da și mie o ceașcă de cafea și ziarul? Sigur. Poftim! Mulțumesc!! Oh
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
avertizat pe Sherlock să nu meargă acolo. Sherlock a dat din cap nepăsător și s-a îndreptat spre golf unde l-a întâmpinat o ceață deasă. Locul era sinistru. Avea dreptate localnicul, dar lui Sherlock nu îi era frică. Era obișnuit de multă vreme cu astfel de situații. S-a asigurat că nu era nimeni în jur și a montat camerele de luat vederi. Imaginile puteau fi văzute pe laptopul lui special. A plecat la apartament târziu, cam pe la ora 22
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
Era vară, tocmai terminasem facultatea de medicină și căutam disperată un loc de muncă. Într-o zi, când m am întors acasă, am primit un telefon cum că s-a întâmplat ceva îngrozitor pe strada din fața restaurantului unde părinții mei obișnuiau să meargă. Am fugit cât de repede am putut. Când am ajuns la locul accidentului, două trupuri însângerate zăceau în mijlocul străzii. Erau părinții mei. Cineva, Andrei, i-a lovit. Când am aflat, pur și simplu am înnebunit, am turbat și
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
ar fi trebuit să plece din Lands’en, așa că Își revizuise ambițiile, diminuîndu-le, și transformase partea din spate a cafenelei pe care tatăl lor o ținuse odinioară Într-un colț În care vindea cărți și ziare. În detrimentul clienților casei, care obișnuiau să joace acolo cărți În zilele ploioase. Dar aceștia continuau totuși să vină. Și pe bună dreptate. Era singurul bistrou din port. Văzînd-o că se Îmbujorează, Christian Își aduse aminte că sora lui nu cultiva același gen de umor ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
ușor obrazul. - Ar trebui să nu ne mai vedem cîtva timp. Să nu se mai apropie de ea, să n-o mai atingă, să n-o mai simtă, să n-o mai mîngîie. Nicolas nu concepea că se va putea obișnui vreodată cu așa ceva. O cuprinse În brațe pe femeia aceea care devenise Însăși viața lui Într-un timp atît de scurt. - Te doresc. Aceleași cuvinte rostite cu cîteva luni În urmă cînd, după un meci de tenis deosebit de Înfierbîntat, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
În sec și, ca să facă ceva, apucă dosarul. - SÎnt ciudate urmele astea mici, roșii pe care le-au găsit pe arătător și pe degetul mijlociu, nu ți se pare? Fratele dumitale se droga? Marie Își scutură pletele desfăcute. Firește, Gildas obișnuia să bea, dar singura dată cînd fumase o țigară cu hașiș i se făcuse rău. Lucas continuă. - După părerea tipilor de la laborator, sînt urme care seamănă cu urmele Înțepăturilor de ac. - Asta ar putea să explice cum a reușit asasinul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
să pot sta de vorbă cu ea... Dacă mi-ai da un permis de vizitare, poate că aș putea să aflu mai multe... Lucas se uită În ochii mari, albaștri care Îl fixau imploratori. Expresia lor părea atît de puțin obișnuită pentru demna fiică a Yvonnei Încît n-o crezu nici o clipă. Îi veni atunci ideea unei propuneri care, credea el, o va face să reacționeze rapid În felul ei natural. - Îți pot obține un drept de vizită, da... O lăsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
că trebuia să spună Erwan - Îl dusese. Sala era sumar echipată ca o tabără de bază. Strictul necesar. Singurul element de confort: un mic congelator. Cel puțin asta i se păru lui PM că deslușește atunci cînd ochii lui se obișnuiră cu penumbra. Privirea azurie a celui ce fusese fratele lui mai mare Într-o altă viață era de nepătruns. PM Își dezmorți membrele dureroase, Își masă ceafa și se sculă cu trudă. Trebuia să vorbească. Atîta timp cît vorbești ești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
apropierea vădită a morții poate fi explicată prin fortificarea organismului interior printr-o iubire extraconjugală de tinerețe. Un loc aparte se distinge prin bizara narațiune Confesiunile maimuței Makonde, apologie a miracolului, îngemănată cu înfierarea obtuzității agresive față de ceea ce iese din obișnuit. Semnalarea posibilității de apariție a miraculosului în cotidian e tema povestirii sub formă de reportaj Împărăția veșmintelor albe, în care o persoană reală, Joao Teixeira de Faria, zis Joao de Deus, vindecă boli, asemenea lui Jorges A. Jorges, eroul ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
vraja acestui superb cântec. Mai privesc o dată la timpul "întors", prelins prin ușa întredeschisă, iau haina din cui și ies. Nu dau nicio explicație. Nu că ar aștepta careva vreuna; copiii își văd de treaba lor, iar soția s-a obișnuit deja cu ieșirile mele. După două săptămâni de vid, încerc o inexplicabilă senzație de bucurie. Îndată ce ies, golul din piept pare măcar parțial să se umple, mersul îmi face bine, nu mersul în sine, ci perspectiva drumului, a călătoriei. Pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
noastre întâlniri, nu mai avea putere să ne iubim, stăteam doar pe pietre înlănțuiți și soarele dogorea deasupra noastră și râul ne pleznea din când în când gleznele din plictiseală, lipsit fiind de lucrăturile erotice ale Aspidei, cu care fusese obișnuit. A murit lângă mine pe pietre, chiar la întoarcerea anotimpului; vara era deja pe sfârșite. Era un pachet de oase, doar ochii-i negri mai aminteau de pescarul cel frumos de altădată. În timp, și ei au început să piardă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
fără ieșire. Voi rămâne singură și neconsolată precum vecina de la opt, doamna acuzatoare. (Judecătorul se miră...) Judecătorul: Singură!? Singură spuneți? Cu un triplu soț în casă, de ce spuneți că sunteți singură? Și-apoi, adulterul este ceva cât se poate de obișnuit, după cum se și numește, este o simplă afacere între adulți... (Avocatul acuzării agită două degete în sus. Judecătorul îi face semn discret să se apropie.) Avocatul acuzării: Să vă spun eu de ce singură! (Se postează agresiv în fața Dorei.) Stați, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
complet străină. Nu cred deloc în această boală și am să continui să refuz orice tratament mutilant. Nu, nu cred în această boală, pentru că a sosit într-un moment nepotrivit în care eu tocmai eram împăcat cu mine însumi, mă obișnuisem cu singurătatea. Și mai puțin cred în telefoanele lor. Ce vor cu toții de la mine, așa, dintr-odată? Doar certitudinea morții mele să ne apropie, așa, deodată? Aș înțelege dacă aș avea moșteniri de lăsat și disputat. Dar nu, pesemne o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
o arăt. Nici fizicul ei nu-mi era agreabil, poate pentru că simțeam că nu are nimic de la mine. Chiar dacă acum vine să mă vadă, nu comunicăm deloc. Sunt foarte singur. Singur cu boala mea. Înainte, eram doar singur și mă obișnuisem. Acum, cunosc singurătatea de dincolo de moarte. Este ceva ce iei cu tine oriunde te duci. Boala ta e puternic grefată în tine. Tu ai sculptat-o cu dinții tăi de vampir cu care ai scormonit adevărul. Ai vrut să experimentezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
ca și cum acea parte de mult îngropată a memoriei îl împingea deodată cu forță către suprafață și se suprapunea peste straturile recente. Faza 7. Lumina ce se închide De câteva zile, verișoara lui, nu cu mult mai tânără ca el, ce obișnuia să-i aducă mâncare, nu s-a mai arătat. O fi murit! se gândea el posomorât că va trebui să-și poarte singur de grijă. Îl deprima îngrozitor perspectiva coborârii în centrul satului, mersul la târg, conversația pe care va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
pentru că misterul suscitat de intervenția celor cinci era pe măsura miracolului săvârșit de îngerul exterminator. Dimensiunea polițistă, alături de cea metafizică a incidentului, reușea să capteze interesul unei largi pături a populației. Ea nu cumpăra un ziar cu lunile, s-a obișnuit să trăiască așa, fără să știe ce se întâmplă în lume, de pe vremea când oglinzile dispăruseră din viața ei. Între timp, interesul ei pentru restul lumii nu s-a modificat prea mult. Totuși, astăzi a cumpărat ziarul, poate numai pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
călcam peste garduri și acoperișuri cu aceeași precizie cu care poziționez acum bila de biliard. Dimineața mă sculam foarte odihnit după acest somn foarte activ. Toți ai mei dormeau, pe rând, epuizați de peregrinările mele, cu vremea însă s-au obișnuit și au renunțat să mă mai păzească. Și acum dorm toată ziua și mă trezesc între două cupe de ambrozie, pentru ca să adorm din nou. În băutură mi se strecoară somnifere, ca să pot adormi des și imediat, de aceea somnul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
primit de la creator matricea, modelul. Germanii preferă un gen neutru, androginic: "Das See". Creația este ambiguă, deopotrivă zeii și zeițele mitologiei nordice sunt puternici și războinici. Aceeași amintire. Peisaj marin În acea zi plaja era alta decât cea la care obișnuiam să merg în fiecare vară, și totuși atât de familiară. Peisajul era jumătate alb-negru, jumătate policrom, ca două pelicule de film lipite una de alta: un film vechi și altul nou puse cap la cap să fuzioneze, două instanțe de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
în sus și în jos... E posibil să nu ne recunoaștem chipul în oglindă? Sau e ceva ce ține de condiția mea de gestantă... Ne cunoaștem prin intermediul oglinzii, ca apoi să nu ne mai recunoaștem propriul nostru chip. Ne-am obișnuit ca oglinzile să ne fie fidele și să ne întoarcă mereu același chip. Să fie oare copilul din mine, cel ce se reflectă acum în oglindă prin mine, să fie acest melanj între mine și el ceea ce văd în oglindă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
tace o vreme, apoi reîncepe: În legătură cu operația... face o pauză lungă, vizibil așteaptă intervenția mea. Ah, nu! Nu e nevoie să discutăm despre asta! Ești cumva îngerul morții? Nicidecum, nu-ți fă idei, sunt un înger cât se poate de obișnuit, dar am crezut că asta ar trebui să te intereseze, că ți-aș putea lămuri anumite probleme. Îngerul morții ți se arată numai în pragul morții, însă, tu nu ești în acestă situație, sau cel puțin așa cred. Nu. Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]