19,653 matches
-
mult timp. Pentru că aici nu e nimic care să te streseze sau să te mâne din urmă, pentru că aici nu consumi din timpul tău, ci dintr-unul paralel pe care îl ai deodată la dispoziție și va trebui să te obișnuiești cu noile lui ritmuri. O lumină albă mă învăluie fără să-mi obosească ochii. Nu simt nevoia ochelarilor de soare. Mă simt ca și cum aș privi din afară printr-o lentilă magică o lume bizară. Sunt în ea și în afara ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
în locul lui n-ar fi rezistat o zi și-o noapte la un loc, rămîne un mister. Nici cine-l adusese în starea aceea nu s-a putut afla. În cele din urmă, rănile i s-au închis; ne-am obișnuit cu fața desfigurată și cu mersul lui șchiopătat; am învățat să-i respectăm tăcerea și am încetat să-i punem întrebări pe care le lăsa fără răspuns; într-un sfîrșit, l-am respectat cu toții, căci, dacă rezistam ispitei de a
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]
-
alienează în comunicare și în existența tehnico-mediatică, ea adaugă societății noastre materialiste trăsătura de năucire, iar în același timp îi dă culturii o ultimă lovitură. Pentru a justifica lumea mass-media a cărei umanitate este pe care să se stingă, se obișnuiește să se declare că acestea au existat întotdeauna: un mozaic bizantin, frescele, o carte, o gravură, executarea unei simfonii sunt, la urma urmelor, mijloace de comunicare, și astfel cultura însăși este de esență mediatică. Aceste sofisme grosolane cu care se
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
Îl văzu că sosește. Nici când află de moartea oaspetelui său nu păru prea tulburat. Poate că acel calm al său era o consecință a impasibilității unui suflet deprins să se confrunte cu fragilitatea vieții omenești. Ori poate că se obișnuise cu prezențele trecătoare prin acel edificiu, iar moartea, la urma urmei, era un fel de plecare, ca atâtea altele. Însă Dante rămase cu bănuiala că și el putea să fi aflat deja, la fel ca baba din piață. — A intrat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
Îi provocaseră unui prior, membru al Consiliului Florenței, o reacție tipică pentru oamenii simpli, Își zise el. Se așeză la loc zăpăcit, sperând că nimeni nu băgase de seamă. Teofilo fu cel care curmă tăcerea. — Domnia ta vei Înțelege acum de ce obișnuim să ne referim la mica noastră tovărășie cu numele de adepți ai celui de al Treilea Cer, zise el ținându-și privirea ațintită asupra femeii care se Îndepărta spre fundul sălii, cufundată Încă Într-o tăcere ireală, pentru a se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
cele cinci părți ale sale, În valoare descrescătoare. Sunt sigur că, În acea reprezentare, voia să facă aluzie la cei mai mari cinci mozaicari ai Italiei. Ammannati se Întoarse către ceilalți, parcă cerându-le aprobarea. — Vă amintiți, probabil, că Ambrogio obișnuia să-și ridice În slăvi propria operă, comparându-se cu ceilalți patru care Împărțeau cu el gloria breslei: Buondelmonte, Martino, Giusto da Imola. Și dumneata, messer Iacopo. În cele din urmă, dar cu siguranță nu cel din urmă. Auzindu-și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
zise el alarmat. Traversă rapid rândurile de țesături, examinând lungile și Îngustele coridoare dintre ele. Tocmai se gândea, cu mânie, că asasinul probabil fugise deja, când i se păru că aude ceva mișcându-se În fața lui. Acum, ochii i se obișnuiseră cu penumbra. I se păru că, printre pânze, distinge o umflătură care se deplasa spre partea opusă a construcției. Cineva umbla făcându-și paravan din țesăturile Întinse, pentru a se Îndepărta fără să fie văzut. — Repede, Bargello, dă fuga cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
chip grosolan: doi ochi larg deschiși, cavitățile negre ale nărilor și o gură plină de dinți În ceva ce putea fi un zâmbet, un rânjet ori un strigăt Înghețat. Păpușa era singura ființă vie de pe scenă Îmbrăcată Într-o haină obișnuită de lucru. La stânga sa, țopăia și zbiera un mic grup de actori costumați cu niște tunici țipătoare, cu fețele ascunse Îndărătul unor măști grotești și Înarmați cu niște furci de care atârnau niște fâșii de pânză stacojie. La dreapta, sobri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
picioarele lui. Mi-ai destăinuit-o dumneata. — Eu? Dumneata, cu vorbele dumitale. Mi-ai povestit cum, pe vremuri, oameni În carne și oase erau legați la prora corăbiilor, ca jertfă, pentru câștigarea bunăvoinței zeilor În privința călătoriei. Și oare nu se obișnuiește, pe mare, să se ungă trupul condamnaților cu bitum, pentru a-i păstra spre Învățătura de minte a celorlalți? Acesta e șirul de gânduri care m-a condus la dumneata. Și apoi, În drum spre Paradisul, când ai afirmat că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
să-l predau. Mă voi bate, dacă va trebui. Dar asta nu. Bătrânul jandarm rămase în picioare în fața lui, privindu-l cu severitate. - Nu e bine ce faci, rosti el rar. Nici mie nu-mi place treaba asta. Nu te obișnuiești atât de ușor să târăști după tine un om legat. Am îmbătrânit în slujbă și tot mi-e rușine. Dar nici nu-i putem lăsa să-și facă de cap. - Nu-l voi preda, repetă Daru. - Ăsta-i ordinul, fiule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
până seara, și, tot fără nici cea mai mică osteneală, excela în acest domeniu. Nimic altceva nu părea să-l intereseze și numai printr-o minune se putu însura la vârsta cuvenită; pictura îl acapara cu totul. Ființelor și împrejurărilor obișnuite din viață nu le rezerva decât un surâs binevoitor, care îl scutea să se mai ocupe și altfel de ele. Trebui ca Rateau, care conducea în chip prea energic motocicleta pe care se afla și prietenul său, să aibă un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
precum lava unui vulcan. — Nu mai pot să iau nici o înghițitură. Randall a zâmbit, s-a lăsat pe spătarul scaunului și s-a bătut cu palma peste abdomenul tare ca piatra. Eu am pus jos furculița. Probabil că Randall era obișnuit să iasă cu manechine care considerau măcrișul de baltă ca fiind o masă copioasă (după care petreceau două ore pe banda de alergare ca să ardă toate caloriile). Cu toate că prăjitura cu ciocolată era spectaculoasă, nu era nevoie să las să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
m-a făcut să mă simt de parc-aș fi alergat, cu picioarele legate, pe o sârmă foarte subțire și suspendată deasupra pământului. Vă rog, nu mă lăsați să cad, m-am rugat eu la zeii modei. Care nu erau obișnuiți să audă cereri din partea mea, dar care, chiar și așa, speram că aveau să se milostivească. Dacă mă lăsați să ajung la scaun, m-am rugat, o să sacrific, odată și pentru totdeauna, o colecție întreagă de tricouri din perioada facultății
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
tresărit. — Bine, Claire. Marțea viitoare e bine. Atunci vineri să fie ultima ta zi aici. Ia-ți liber luni și odihnește-te. O să ai nevoie de odihnă. Dacă ești sigură că vrei să faci chestia asta, atunci trebuie să te obișnuiești să te dai peste cap pentru Vivian. Nu era exact genul de binecuvântare la care sperasem, dar i-am mulțumit. — O să vin în weekend-uri, o să lucrez noaptea, o să fac orice ai nevoie ca să-ți închei situația, m-am oferit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
-și pună unul peste altul dosarele din fața lor. Oare nimeni nu mai era impresionat de tirada lui Vivian? Urlase cât o ținuseră plămânii! Oare oamenii ăștia aveau nervi de oțel? Cum de puteau să fie așa de calmi? Oare se obișnuiseră atât de tare cu abuzurile lui Vivian, încât nici măcar nu le mai înregistrau? Ultimul dintre gândurile astea era cel mai terifiant. — Deci a doua ta carte, a continuat Dawn, e o poveste picantă a unui elev de paisprezece ani care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
sistem. Era destul de ciudat să am un asistent, după ce, o perioadă atât de îndelungată, eu însămi fusesem asistenta cuiva - dar David mă ajuta atât de mult, era atât de inteligent și de atent, încât eram convinsă că aveam să mă obișnuiesc rapid cu noua situație. — Tocmai au fost livrați niște trandafiri pentru tine, m-a anunțat David, zâmbind și deschizând ușa larg, ca să scoată în față un buchet enorm, format din trei duzini de trandafiri roșii, cu cozi lungi. Am alergat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
biroul meu. Iar eu priveam, cu o teamă din ce în ce mai mare cum, în fiecare săptămână, muntele de dosare, de lângă unul dintre pereții biroului, creștea cu constanță. Când ajungeam să iau legătura cu cei mai noi autori ai mei, aceștia erau deja obișnuiți cu șocurile. Majoritatea trecuseră deja prin trei, poate chiar patru editori de la Grant. Când am sunat-o să mă prezint, una din femei și-a exprimat obosită speranța că eu aveam să rezist mai mult decât precedentul editor. Am asigurat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
-ți aduc de băut? După două pahare de votka-tonic șocant de țepene, devenisem un cvartet de hohote de râs, iar eu îi priveam cu tandrețe pe toți cei aflați în cameră. Asta e o familie cu care m-aș putea obișnui, m-am gândit în vreme ce Randall II îmi umplea, din nou, paharul, iar Lucille îmi mai oferea un Dunhill. Era plăcut să întâlnești oameni care refuzau să renunțe la vicii. Stomacul mi se lamenta în surdină - nu luasem decât o îmbucătură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
de oră mai târziu. Te caută Vivian; te tot sună de pe la opt și jumătate. Pare să fie... David nu și-a terminat propoziția. Într-o dispoziție neagră? am adăugat eu sec. Vrei să spui că nu ți-a oferit salutul obișnuit cu „Cum te cheamă, pune-o pe idioata aia cu creier de vrabie, care nu e bună de nimic, să mă sune“? La Grant Books, nu ne mai rămăsese nimic altceva, decât să facem glume macabre. Abia atunci am observat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
La vremea respectivă, izbucnisem într-un hohot de râs. Acum îmi dădeam seama că Phil nu glumise deloc. Eu simțeam câte puțin din ambele tendințe. Capitolul treisprezecetc "Capitolul treisprezece" Cuiul înfipttc "Cuiul înfipt" Sally Jones nu era decât o gospodină obișnuită dintr-o suburbie. Asta până în ziua când a înlocuit Windex-ul1, tocănițele și ședințele cu părinții cu cătușe, jucării sexuale și orgii... N-am mai putut să continuu. În dimineața aia, ajunsesem la birou sperând c-o să fiu în stare să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
văd, mami. Am așteptat week-end-ul ăsta de când ai plecat. Era adevărat - dar, în același timp, tot eram puțin tristă să mă întorc acasă și să nu-l găsesc pe tata lângă mama. Trecuseră cinci ani, dar eu tot nu mă obișnuisem cu gândul ăsta. — și eu la fel, draga mea. Harry! Mama l-a îmbrățișat strâns. — Arăți grozav! — și tu la fel, Trish! și se pare că ai muncit din greu, a zis Harry, arătând către picăturile de vopsea de pe blugii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
eram acolo, cu Randall. Totul era atât de perfect. * * * Deci, ți-a plăcut masajul? Mă bucur, draga mea. Randall a zâmbit, amestecându-și café au lait-ul. Mâncam la Deux Magots, din arondismentul șapte, o cafenea unde Sartre și George Sand obișnuiau să mănânce croisante, atunci când făceau o pauză de filozofie. Cafeneau asta era puțin cam prețioasă și cu prețuri cam piperate, dar turistul din mine o adora. — A fost cel mai bun masaj care mi s-a făcut vreodată, i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
schimbat două cuvinte. Pe bune, dacă n-aș fi avut diamantul ăla, aș fi crezut că visasem totul. și poate că, tocmai de-asta, nu mă deranja realmente faptul că nu puteam anunța logodna la serviciu. Încă trebuia să mă obișnuiesc eu cu gândul. — David, ai timp în dimineața asta să te uiți pe catalogul cu ilustrații pentru cartea cu frumuseți din anii ‘50? am întrebat, trezindu-mă din analiza logodnei. Aș vrea să trimit ilustrațiile alea până, cel târziu, miercuri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
lui David c-o să mă ocup eu de asta. Apoi m-am lăsat pe spătarul scaunului și am luat o gură din cafeaua care era fierbinte și mi-a opărit cerul gurii. O să mai dureze câteva zile până când o să mă obișnuiesc cu gândul. Până în week-end, o să urmăresc cu frenezie Nunțile Marthei Stewart. O să-mi arăt inelul oricărei persoane aflate pe o rază de zece kilometri. O să fiu nevoită să mă abțin să nu spun tuturor oamenilor pe care o să-i întâlnesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
oamenilor pe care o să-i întâlnesc că mi-am găsit Alesul și că a fost foarte romantic și, bine, dacă insistă să audă povestea cu Parisul de la început, atunci o să le-o mai spun încă o dată. După ce aveam să mă obișnuiesc mai bine cu gândul, era destul timp să dau pe-afară de încântare. Am așezat manuscrisul lui Luke pe birou. În timpul zborului cu avionul înapoi, către New York, trecusem prin aproape toate paginile, iar acum mă hotărâsem să-mi încep ziua ușor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]