2,129 matches
-
feciorul îi pregătise deja hainele și îl ajută să se îmbrace. Erau haine de sărbătoare comandate cu ceva timp în urmă special pentru această seară. Ca în fiecare an, soții Mirzaian mergeau să petreacă Ajunul împreună cu văduva lui Ienăchiță Văcărescu, domnița Ecaterina, în palatul de pe Podul Mogoșoaiei. De fiecare dată, evenimentul îi amintea lui Manuc de Rusciuk, orașul în care se cunoscuseră. În acea perioadă, prințul se bucura de iubirea primei sale soții, Avet, nu primise încă titlul de mare dragoman
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
chefuri și căpătuială rapidă, și a sporit-o doar cu bandiți albanezi, cârjalii sau dezertori din oastea sultanului.” La scurt timp după acea întâlnire, Ienăchiță reușise să obțină înlăturarea și pedepsirea năstrușnicului pescar de către Înalta Poartă și revenise în țară. Domnița Ecaterina, soția poetului, femeie cultivată și rafinată, apreciase mult căldura acelei prietenii înfiripate la Rusciuk. De aceea, în casa de pe Podul Mogoșoaiei prințul se bucura întotdeauna de o deosebită atenție, continuând să fie considerat un oaspete bine primit chiar și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Apoi îl așeză în picioare și își lăsă mâinile pe umerii lui. ― Dar... dumneata Nicolache, divinule, neasemuitule, de ce ai luat tu numai un singur bilet? Nicolae zări deodată sluga, care aștepta liniștită lângă ușa podului. ― Te-a trimis mama, Romico? ― Domnița Ecaterina mi-a poruncit să nu-i mai apar în față dacă nu v-aduc jos. Au sosit colindătorii. ― Să nu-i mai apari în față, Romico, pentru că acolo îi voi sta eu cât de curând. Vorbea cu amabilitatea calmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
din siminoc și flori-de-paie viu colorate înveseleau interiorul cortului, făcându-l să semene cu un pavilion de vară. Pe mese cu ștergare scrobite fuseseră așezate mai multe samovare și tăvi cu pahare prinse în filigrane de argint. Acolo, sub cort, domnița Ecaterina, văduva Luminăției Sale, Poetul, și clucereasa Elenca, nora sa, dimpreună cu fiii lor, Nicolae și Iancu, își primeau invitații. Doi flăcăi zdraveni și chipeși îi săltau din sănii și-i purtau de subsuori până la podium, ca să nu li se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
tocurile ca niște mosorele aurite. Femeia stăpânea o tehnică mult prea subtilă de înaintare, iar ninsoarea nu făcea decât să-i desăvârșească efectul de plutire. Era fascinant. ― Dar mergeți odată, flăcăi, și aduceți-o mai repede sub cort! se dezmetici domnița Ecaterina, făcând semne prietenești cu mâinile spre femeia de pe alee și clătinându-și în același timp capul în semn de mare admirație pentru croiala pelerinei îmblănite de pe umerii invitatei sale, care purta semnătura unui maestru croitor parizian. Flăcăii însărcinați cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
de fapt cei doi tineri îngenuncheați. Zâmbi amuzată și trecu printre ei, continuându-și drumul. Atunci, într-o tacită înțelegere a situației, alergară spre ea tinerii boieri. Nicolae și Iancu o ridicară de subsuori și o depuseră pe podium, lângă domnița Ecaterina, care o primi cu brațele deschise. ― Ne-ai răpit cu totul, draga mea. Ne-ai reamintit momentele de grație care ne delectau pe vremea neasemuitului meu soț și iubit. În timp ce gazda îi prezenta favoritei sale invitații, Iancu își tot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
recunosc, este o veritabilă performanță, dacă mă gândesc că iubita mea mamă cu greu poate fi urnită să placă într-adevăr pe cineva. Și lucrurile au continuat cu câteva vizite reciproce, ceea ce iarăși mi se pare cu totul neobișnuit din partea domniței. Dar, în final, înclin să o înțeleg, pentru că femeia m-a cucerit și pe mine. ― Dumneata, Nicolache, vrei să mă faci să cred că te-ai înamo... Domnița Ecaterina apăru însoțită de favorita sa și Nicolae se grăbi să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
câteva vizite reciproce, ceea ce iarăși mi se pare cu totul neobișnuit din partea domniței. Dar, în final, înclin să o înțeleg, pentru că femeia m-a cucerit și pe mine. ― Dumneata, Nicolache, vrei să mă faci să cred că te-ai înamo... Domnița Ecaterina apăru însoțită de favorita sa și Nicolae se grăbi să-i iasă înainte, glumind pe seama obiceiului românesc de a „sălta boierii”. ― De data asta, însă, a fost un nesperat prilej pentru noi, boierii, de a „sălta”... o zeiță. ― Draga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
însoțită de favorita sa și Nicolae se grăbi să-i iasă înainte, glumind pe seama obiceiului românesc de a „sălta boierii”. ― De data asta, însă, a fost un nesperat prilej pentru noi, boierii, de a „sălta”... o zeiță. ― Draga mea, interveni domnița, vino să-mi cunoști și nepotul. Toți ne punem mari speranțe în el. Mon cher Ianco, ai în fața ta pe Alexandra Marioritza, fiica lui Mihail Comnenul, cărturarul, pe care Luminăția Sa l-a primit de multe ori în casa asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
să-i întâlnească privirea ușor surprinsă, zâmbind apoi și așteptând tresărirea reflexului de încântare pe buzele ei, înainte de a i-o săruta fericit că putea oferi o mostră din galanteria deprinsă în timpul anilor de studenție petrecuți la Viena și Pisa. Domnița Ecaterina urmări din ce în ce mai uimită desfășurarea acestui dialog mut. Era ca și cum tocmai ar fi surprins trezirea la viață a unui bărbat. Și noua prezență pe deplin masculină o tulbura. Îi reamintea fermecătoarea undă de magnetism care o învăluia întotdeauna în preajma soțului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
vindecătoare pe care fata l-a scornit în noaptea aceea ca să-mi aline suferința, căci pe ea n-am mai văzut-o niciodată, iar eu m-am făcut sănătos încă de a doua zi și pentru totdeauna.” Femeile adunate în jurul domniței Ecaterina sporovăiau despre copii, bucate, modă, ca și despre ultimul bal al ofițerilor ruși, onorat de Marele Komandir, Kutuzov. Marioritza încă nu se obișnuise cu limba vorbită în saloanele bucureștene. Era contrariată de amestecul franco-român al conversațiilor din jur. Stătea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
crezut bărbatul care se vaită din nimic decât femeia care îndură o adevărată dramă. Norocul ei fusese că, în cele din urmă, Alecu ajunsese să-l scârbească până și pe părintele său, Ienăchiță. Și acolo, în casa Poetului și a domniței Ecaterina, soția sa de a treia, găsise, în sfârșit, înțelegere și ajutor. După opt ani de la cununie, trecând peste toate prejudecățile societății, peste neghioabele îndemnuri la ascultare din partea cunoscuților și peste expiratele citate biblice repetate în duhnirea băuturii de gura
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
invitați. Toți purtau costume mai mult sau mai puțin exotice. Manuc îmbrăcase costumul alb al unui prinț indian, cu un mare safir prins în turban, deasupra frunții. Mariam avea o minunată rochie din mătase și o coafură de zeitate chinezească. Domnița Ecaterina și clucereasa Elenca zâmbeau sub voaluri pastelate de cadâne. Obrajii lui Stimo, secretarul marelui dragoman Dimitrie Moruzi, răsăreau rumeni din barba inelată a lui Darius, regele perșilor. Se „nimerise” alături de Marioritza.. Locul era extrem de strâmt, așa că el o ținea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Că nu va mai fi nici o minte născocitoare de sultan care să ne împiedice să facem asta sub motiv că starea proastă a drumurilor ar descuraja pe eventualii năvălitori. Toată lumea izbucni în râsete, amintindu-și de celebra găselniță a sultanului. Domnița Ecaterina schimbă o privire cu clucereasa Elenca și clătină din cap. ― Degeaba vă entuziasmați, dragii mei! Chiar dacă, să zicem, vom scăpa de otomani, nu noi vom fi aceia care vom hotărî ce va fi și ce nu va fi sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
nu numai oameni dornici să scape de o opresiune sau alta, dar și cele mai noi invenții ale începutului de secol, pulsul puternic al progresului: vapoare mânate de forța aburului, trenuri, șine de fier, macarale puternice... Mariam se așeză lângă domnița Ecaterina. Asculta povestea unor încurcături dintr-un proces mai vechi, dar era atentă la cei doi. Îi privea ca și cum ar fi privit un tablou în curs de realizare. Și mâna pictorului nevăzut închega sub ochii ei portretele lor. Erau într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Privea apele Dâmboviței. Nu mai erau întunecate. Căpătaseră o tentă galbenă spre maluri, acolo unde reflectau mai bine culoarea ramurilor de sălcii care se pregăteau de înmugurire. Se gândea la apropiata plecare a tânărului Iancu în surghiun. Își amintea cuvintele domniței Ecaterina despre frământările cluceresei Elenca. „Atâta bărbat mai are și ea în casă. Un fecior. Răsfățat, crescut în rafinamente de femeie. El este singura ei iubire și bucurie. Se va prăpădi de dorul lui. Nu vorbește cu nimeni despre asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
totul ineficientă. Dar, într-un fel, era liniștit. Kutuzov va pleca, desigur, în cel mult două luni. Și atunci, familia tânărului va putea interveni pentru readucerea lui din surghiun. Acest lucru, din păcate, nu i-l putea mărturisi de pe acum domniței Ecaterina. Prințul se ridică și își invită prietenul să ia loc la masă. Kutuzov îl salută cu căldură, se așeză, făcu câteva observații vesele asupra poftei lui deosebite de mâncare și comandă pe măsură. Apoi i se adresă abrupt: ― Dragul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
din jur. Era un loc preferat. Aici obișnuia să stea dimineața, când își bea cafeaua, sau la apusul soarelui, înainte de a reveni acasă după o zi obositoare. Cotul adânc al râului oferea priveliști liniștitoare. Din verdeața grădinilor răsăreau turlele bisericii Domnița Bălașa, clopotul greu de pe dealul Mitropoliei, suspendat ca un ceaun mare pe trei bârne încrucișate, palatul Brâncoveanu, cu firide în ziduri groase și arcade albe la ferestre. Prin cristalul ușii de la intrare se zăreau cele două brațe ale scării interioare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
înecate sub ape. Peste noapte, revărsarea râului inundase o bună parte din străzile orașului și inundația continuase pe tot parcursul zilei. Ca să ajungă la biroul lui de afaceri, Manuc luase o barcă și, tot cu barca, trecuse apoi prin fața bisericii Domnița Bălașa, până la han. Apa urcase mult. O auzea clipocind sub podeaua pavilionului. Cât vedea cu ochii, nu mai exista nimic altceva decât o întindere de apă în care ultimele raze se multiplicau în reflexe arămii. Arcul podului se ridica deasupra
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
cândva acel zâmbet, dar pe buzele unei femei. Pictorul plecă și prințul nu încercă să-l rețină. Scrisoarea rămăsese pe măsuță. O uitase sau o făcuse uitată? Într-o clipă, Manuc prefiră toate chipurile Marioritzei. Sub beteala porții de la casa domniței Ecaterina, stând acolo, sub ninsoare, pe jumătate ireală, dar atât de vie... Buzele ei brusc întredeschise și mirarea din privirea fixată asupra despicăturii, după ce pantalonul lui fusese sfâșiat de un spin în timpul vânătorii cu șoimi. Simțise arsura acelei priviri pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
În interiorul trăsurii, pe pernele de catifea roșie, îngemănate într-un sărut total, ardeau două trupuri detașate de restul universului ca însăși nemurirea. Și martori nu erau decât un joben, un baston și... două pistoale. Abandonate toate. Mute. PAGINĂ NOUĂ 33 Domnița Ecaterina și clucereasa Elenca pășeau alături pe alee. Veneau de la capela Văcăreștilor și se îndreptau spre momântul Luminăției Sale. Femeile nu se grăbeau și nici nu simțeau nevoia să vorbească. Se bucurau în tăcere de blândețea zilei. În pivnițele casei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
Femeile nu se grăbeau și nici nu simțeau nevoia să vorbească. Se bucurau în tăcere de blândețea zilei. În pivnițele casei, erau vinuri din recoltele anilor 1748, 1726, 1719 și chiar din 1706. Pentru a sărbători evenimentul revenirii nepotului său, domnița Ecaterina pregătise o sticlă de cristal fin lucrat, în care vinul acela vechi de un secol avea să strălucească la masă cu o splendoare ademenitoare. Dar, mai întâi, trebuia să împartă bucuria lor și cu dumnealui, Poetul. Unchiul și nepotul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2340_a_3665]
-
și pentru cei din 1944. Astfel, la 28 iunie 1940, în ordinul Prefecturii locale adresat primarilor din județ, se stipula: “Binevoiți a lua urgent măsuri pentru pregătirea cartiruirii, spre a primi refugiații din județele Bălți și Soroca, iar în comuna Domnița Maria, intelectualii și autoritățile din aceleași județe. De asemeni, în fiecare seară se va comunica Prefecturii o evidență a refugiaților care vor fi trecuți nominal pe liste. Se va face în fiecare comună o cantină pentru cei nevoiași și, totodată
MEMORIILE REFUGIULUI (1940 - 1944) by Ioan Seniuc () [Corola-publishinghouse/Memoirs/799_a_1663]
-
masculin“ (fr.) Ce stil, ce oameni și ce vremuri!?... Toate acestea parcă ar fi O mie și una de nopți și sunt numai de ieri! Marți, la 14 iunie a fost pusă, în fața Regelui și Reginei, piatra fundamentală a bisericii Domnița Bălașa, care a fost în întregime reconstruită așa cum o vedem astăzi. Această biserică a fost clădită întâia oară la anul 1784 de către Domnița Bălașa, fiica prințului Constantin Basarab Brâncoveanu, reclădită în 1831 de către banul Grigore Basarab Brâncoveanu, din nou reclădită
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]
-
de ieri! Marți, la 14 iunie a fost pusă, în fața Regelui și Reginei, piatra fundamentală a bisericii Domnița Bălașa, care a fost în întregime reconstruită așa cum o vedem astăzi. Această biserică a fost clădită întâia oară la anul 1784 de către Domnița Bălașa, fiica prințului Constantin Basarab Brâncoveanu, reclădită în 1831 de către banul Grigore Basarab Brâncoveanu, din nou reclădită la 1838 de băneasa Safta Grigore Basarab Brâncoveanu. După ce serviciul divin a fost oficiat de mitropolitul primat, s-a procedat la semnarea actului
Bucureştii de altădată by Constantin Bacalbaşa () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1328_a_2730]