4,492 matches
-
trase: Hai, zi odată. Vorbește. — Îmi pare rău. — ăsta devine un obicei. Ajungem noi la fundul sacului. Ia vino-ncoace, să stăm de vorbă cu tatăl meu. — Vă rog, iertați-mă. Glasul lui Hiyoshi suna întocmai ca un țipăt de maimuță. Ofuku nu slăbi strânsoarea. Porni în jurul casei. Cărarea care ducea de la magazie spre intrarea în grădina casei era mărginită cu un desiș de bambuși chinezești înalți. Deodată, Hiyoshi se opri în loc. — Ascultă, spuse el, privindu-l crunt pe Ofuku și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
străbătu pe hoț prin șira spinării. De unde să știe el că îl provoca un băiat de cincisprezece ani, care lucra la prăvălia de oale? Când întoarse capul, fu uimit de ceea ce văzu: un adolescent cu înfățișare ciudată și chip de maimuță, care îl privea cu o expresie stranie. Tenzo îl sfredeli un moment din ochi. Cine ești? întrebă el, mirat. Hiyoshi uitase complet de pericol. Avea o expresie nepătrunsă. — În regulă, ce se-ntâmplă aici? întrebă el. — Cum? exclamă Tenzo, zăpăcit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Vrei să fii unul de-ai noștri? — Da, așa e. — Câți ani ai? — Cincisprezece. Și de ce vrei să te faci hoț? — Stăpânul mă mână ca pe un cal. Cei de-aici își bat joc de mine, mă numesc tot timpul „maimuță”, așa că aș vrea să devin bandit ca voi și să le-o plătesc. — În regulă, te las să vii cu noi, dar numai după ce-ți dovedești spusele. Explică ce-ai vrut să zici adineaori. Cum că veți fi uciși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
s-o facă. S-a gândit că ar fi mai bine dacă am chibzui și am găsi un pretext inofensiv ca să-l concediem. — Bine. Am ajuns în punctul unde nu mai suport să-l văd pe băiatul ăsta cu față de maimuță lucrând aici nici măcar o jumătate de zi. Acum ce face? — Împachetează mărfuri în magazie. Pot să-i spun că vrei să-l vezi? — Nu, te rog nu. Nu suport să-l mai am în fața ochilor. Acum, că e de acord
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
evenimentele din timpul nopții, nu spusese nimănui, dar era foarte mândru - atât de mândru, încât se aștepta în taină la laudele stăpânului. Ofuku, însoțit de cel mai voinic vânzător din magazin, care-l intimida cel mai mult pe Hiyoshi, spuse: — Maimuță, azi poți să pleci. Unde să plec? întrebă Hiyoshi, surprins. — Acasă. Mai ai așa ceva, nu? — Am, dar... — Ești concediat începând de azi. Poți să-ți păstrezi hainele. — Și, din bunătatea stăpânului, îți mai dăm și asta, adăugă vânzătorul, întinzându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și a trupului ei, atât de slăbite de sărăcie și naștere, îl făcu să-și înghită lacrimile. Nasul nu-i mai curse, dar rămase un moment nemișcat, fără a ști ce să cafă în continuare. Sângele îi fierbea de revoltă. — Maimuță, strigă un lucrător, ce-i cu tine? Iar ai încurcat-i, hai? Ți-a spus să pleci, nu? Ai cinșpe ani și, oriunde te-ai duce îți vor da măcar de mâncare. Fii bărbat și nu te mai smiorcăi. Fără
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un mesager cu daruri: o șa splendidă și aur de două ori cât valoarea carafei. În aceeași zi, îl chemă pe Matsubara Takumi și-i spuse să se pregătească pentru a pleca într-o scurtă călătorie. Apoi, ieși pe verandă. — Maimuță! strigă el. Hiyoshi ieși în fugă dintre copaci și îngenunche în fața lui Koroku. Mai întâi se dusese la Futatsudera, dar se întorsese imediat la Hachisuka, unde-și începuse noua viață. Era ager la minte și gata să facă orice. Oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Luă ceașca și, îngenunchind, o puse în fața scăunelului de campanie al lui Koroku. Apropiindu-se, îi șopti: — A venit un mesager din Mino, în secret. Să-l aduc aici? Sau mergeți dumneavoastră la el? — Din Mino? se ridică imediat Koroku. Maimuță, condu-mă. Unde l-ai lăsat? — De cealaltă parte a pădurii. Între Saito din Mino și Hachisuka nu era încheiat nici un tratat oficial, dar de ani de zile se legaseră într-o alianță secretă pentru a se ajuta reciproc în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
lega părul. Avea să călătorească incognito, deghizat în neguțător de ulei din Kiyosu. Hiyoshi își luă din nou hainele de vânzător ambulant de ace, din vara trecută. Aveau să se prezinte ca tovarăși de călătorie întâmplători, pe drumul spre Mino. — Maimuță, când ajungem la punctele de control, ar fi mai bine să trecem separat. În regulă. — Tu, care ești un palavragiu, încearcă să-ți ții gura, orice te-ar întreba. — Da, domnule. — Dacă te dai de gol, mă voi preface că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și două arcuri vechi pe umăr veni spre el, strigând cu glas mult mai puternic decât al lui: Arcuri vechi reparăm! Arcuri vechi reparăm! Când se apropie, reparatorul de arcuri se opri, cu ochii mari de mirare: — Ia te uită, Maimuță, tu ești, nu-i așa? Când ai ajuns aici, și cu cine? Hiyoshi era la fel de surprins. Reparatorul de arcuri era Nitta Hikoju, altul dintre oamenii lui Koroku. Stăpâne Hikoju, cum ai ajuns să dregi arcuri în Inabayama? Hm, nu-s
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
vei lăsa să-ți scape nimic? întrebă încordat Hikoju. Suntem pe teritoriu inamic, să știi. — Știu. — Ei, ar trebui să evităm să părem suspecți. Spinarea îi înțepenise și și-o plesni de două, trei ori, în timp ce se ridica. Unde stai, Maimuță? — În gangul din spatele hanului unde și-a luat cameră Stăpânul Shichinai. — Așa? Ei, voi trece pe-acolo într-una din serile astea. Ia seama mai ales cu ceilalți chiriași. Și, luându-și arcurile pe umăr, Nitta Hikoju porni spre oraș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Și îl simpatiza, fiindcă și el își lăsase mama acasă, departe. Deși o minciună, nu era josnică. Și cu toate că e absurd să susții că-ți mănânci scrisorile de la propria ta mamă, nu încăpea nici o îndoială că puștiul acela cu față de maimuță avea părinți, reflectă Mitsuhide, în același timp părându-i rău pentru adversarul său necizelat și neșcolit. Totuși, dacă acel tânăr neștiutor și naiv era unealta unui agitator, putea fi periculos ca un animal sălbatic. Nu era genul de om pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nici după apusul soarelui. Fiți atenți la focuri. De cum e gata un gazan, începeți să frământați chiftele de orez. Dădea să iasă, când îl observă pe Hiyoshi. Privindu-l curios, chemă un servitor. — Cine-i orășeanul ăsta cu mutră de maimuță? întrebă el. Nu l-am mai văzut pe-aici. — E în sarcina Stăpânului Mitsuhide. Mataichi îl păzește ca să nu fugă. Atunci, bătrânul îl remarcă pe Mataichi, așezat pe lada cu surcele. — Bravo! îi spuse el, fără a avea habar de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
hotarelor și a înfățișării străinilor. Nohachiro se întoarse și dădu raportul: — Zice că e vânzător de ace din Owari. Poartă un halat de bombac alb, pătat. De aceea îți amintește de un bâtlan. E un prichindel cu chip ca de maimuță. — Ha, ha! Nu-i nici bâtlan, nici cioară, ci maimuțoi, hai? Și încă unul gureș. Îi place să scuipe vorbe mari. În timp ce îl descoseam, a încercat să întoarcă foaia. M-a întrebat cine e stăpânul mreu, iar când i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
prompt. Hei! Vânzătorule de ace! Stăpânul meu vrea să-ți spună o vorbă. Urmează-mă. Kahei îl privi pe Hiyoshi. Ce anume găsea el atât de fascinant la acel tânăr scund și neîngrijit, cu haine murdare? Nu asemănarea cu o maimuță, pe care abia o băgase în seamă. Îl privi lung, atent, dar nu putea exprima în cuvinte ceea ce simțea. Îl îmboldea ceva în același timp complex și fără formă - ochii băiatului! Ochii erau numiți oglinzile sufletului. Nu vedea altceva de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-mi vine-a crede că stăpânul aduce unii ca tine. Îmi pari destul de dubios. Chiar atunci, Nohachiro își aminti de Hiyoshi și se înapoie să-l ia. — E-n regulă, îi spuse el portarului. — Ei, dacă zici mata... — Hai încoa', Maimuță. Portarul și ceilalți slujitori izbucniră în râs. — Da' ce-i ăsta, la urma urmei? Cu halatul lui alb și legătura de paie noroioase, arată ca mesagerul-maimuțoi al lui Buddha! Glasurile zgomotoase răsunau în urechile lui Hiyoshi, dar în timpul celor șaptesprezece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
chiar, în asemenea momente, putea fi dezarmant de fermecător. Inima lui era ca o floare prinsă de un arac din bambus, așteptând în liniște să treacă furtuna. N-avea să se lase tulburat de dușmănie, și nici slugarnic nu era. — Maimuță, vezi că e un grajd gol acolo. Poți aștepta înăuntru, unde vederea ta n-o să jignească pe nimeni, îi spuse Nohachiro și plecă să-și vadă de treburi. La căderea serii, mirosul de mâncare începu să iasă pe fereastra bucătăriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
întrebă cu glas obosit: — Se-apropie zorile? Dispăru din fereastră, dechise obloanele de ploaie ale verandei și privi luna care pălea. — Cocoșul încă n-a cântat, așa că mai e puțin până-n zori. — Vânzătorule de ace - ba nu, te vom numi Maimuța - de ce mături grădina în toiul nopții? — N-aveam ce face. — Probabil ar fi o idee bună să tragi un pui de somn. — Am și dormit. După ce dorm un timp, nu știu de ce, nu mai pot sta locului. Sunt niște sandale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
gardă, își dădeau toată silința și se întorceau de pe câmpul de instrucție roșii la față de efort. Vestea că Hiyoshi fusese luat ca servitor se răspândi repede prin conac. Grăjdarii îl tratau ca pe un începător și-i dădeau ordine. — Hei, Maimuță! În fiecare dimineață de-acum încolo, după ce ducem caii la păscut, să faci curat în grajduri. Bălegarul îngroapă-l în desișul de bambuși. După ce termină de curățit bălegarul, un samurai mai vârstnic îi spuse: Umple ulcioarele mari cu apă. Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ai lui Yoshimoto, dar și el avea o bogăție incomparabil mai mare decât casa de samurai pe care Hiyoshi le cunoscuse în Kiyosu, Nagoya și Okazaki. Primea numeroși oaspeți și până și slugile păreau s-o ducă trai pe vătrai. — Maimuță! Nohachiro îl căuta pe Hiyoshi în grădină. — Aici, sus. — Ce faci acolo? ridică Nohachiro privirea spre acoperiș. — Repar acoperișul. Nohachiro fu uimit. — Îți bați joc de tine, într-o zi caniculară ca asta. Ce te-a apucat? — Până acum, vremea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
întrucât aveau să rămână șase luni, bănuia pe bună dreptate că avea să fie pus la șmotru până i se învârtea capul. Nu trecuseră decât patru, cinci zile, iar el deja era frecat ca unul dintre proprii lor servitori. — Hei, Maimuță! Rufăria mea s-a murdărit. Spal-o. — Maimuța Seniorului Matsushita! Fugi și cumpără-mi niște alifie. Nopțile de vară erau scurte, iar munca în plus îi lua din timpul de somn, astrfel că într-o zi, la amiază, adormise adânc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
bună dreptate că avea să fie pus la șmotru până i se învârtea capul. Nu trecuseră decât patru, cinci zile, iar el deja era frecat ca unul dintre proprii lor servitori. — Hei, Maimuță! Rufăria mea s-a murdărit. Spal-o. — Maimuța Seniorului Matsushita! Fugi și cumpără-mi niște alifie. Nopțile de vară erau scurte, iar munca în plus îi lua din timpul de somn, astrfel că într-o zi, la amiază, adormise adânc la umbra unui copac de paulownia. Stătea rezemat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în gând, Hiyoshi înțelesese deja. „Agerimea lui îi năucește pe oamenii din jur,” cugetă Kahei. „E firesc să nască invidii și dușmănie.” Cu un zâmbet amar, îl întrebă: — Pentru ce îmi mulțumești? — Pentru că mă lăsați să plec. — Ai dreptate. Dar, Maimuță... Da, stăpâne? Dacă nu-ți ascunzi inteligența asta a ta, n-ai să reușești niciodată. — Știu. Dacă știi, de ce ai vorbit azi așa de nepoliticos, înfuriind pe toată lumea? Nu am experiență... După ce am spus-o, mi-am dat cu pumnii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ajuta. Acum îți pot spune că cei care te dușmăneau și te invidiau, te acuzau de hoție sub cele mai mici pretexte. Dacă se pierdea un bold, sau se rătăcea un cuțitaș ori o cutiuță, te arătau cu degetul zicând: „Maimuța e de vină.” Nu mai sfârșeau cu vorbele lor pizmașe. Provoci ușor ura celorlalți. Ar trebui să înțelegi asta. — Da, stăpâne. — Azi, n-am avut nici un motiv să te ajut. Servitorii mei aveau dreptate. De vreme ce am fost informat despre problema
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
să vadă pe cineva de partea cealaltă a gardului plin de praf. Ieși pe verandă. — Cine ești? Dacă ai o treabă, intră pe poarta din față. — E încuiată. Otowaka lungi gâtul să vadă mai bine și exclamă: — Ei, dar e Maimuța, fiul lui Yaemon, nu-i așa? — Da. — De ce nu ți-ai spus numele, în loc să gemi acolo ca o stafie? — Păi, poarta nu era deschisă, și când m-am uitat prin spate, dormeați, spuse el umil. Apoi, ați început să vă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]