3,752 matches
-
acțiunea de la Pitești. Sosit în Pitești pe 4 februarie 1949 împreună cu restul lotului, a fost trimis în camera 1-corecție, unde vor începe primele tatonări pentru pornirea acțiunii. Prin martie 1949, directorul Dumitrescu i-a întrebat dacă vor cărți de literatură marxistă și le-a adus câteva volume, probabil într-o încercare de a vedea care era atitudinea celor din cameră față de „reeducare”. Imediat după sosirea sucevenilor, în aprilie 1949, contactele dintre aceștia și camera lui Pătrășcanu s-au stabilit prin Gheorghe
[Corola-publishinghouse/Science/2118_a_3443]
-
a genului epidictic (convocând autori ca Joseph de Maistre, Salvador Dali și făcând o ocheadă la E. M. Cioran), defragmen(ta)torul nostru glosa consecvent pe teme structuraliste, folosind referințe la logică și istoria ei pentru a vehicula obsesiile ne(o)marxiste ale textualismului militant (printre care teama de elita textocraților, castratori ai imaginarului social). Iar când, în 1988 (crel, nr. 4), Luca Pițu continuă povestea alterității invocându-i pe Derrida, Joyce, Levinas, Blanchot, Martin Buber, Deleuze, Nietzsche (autori de orientare diversă
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
afectivă care apar la încrucișarea istoriei individuale și a istorie colective, într-o relație reciprocă de auto-generare. O biografie trebuie să poată da seama de sensul unei vieți, în alegerile sale fundamentale: dragoste, profesie, opțiuni ideologice susține ne(ur)o-marxistul contemporan cu autorul studiilor despre narcisism (Bernard Muldworf, 116). Se prea poate (iar specialiștii în "resurse umane", poliția politicii corporațiilor și asociațiilor ar fi de acord). Depinde însă de fragmentul de cuvânt pe care pui accent: pe viață (bios) sau
[Corola-publishinghouse/Science/1502_a_2800]
-
de iarnă, în W. Shakespeare, Opere complete, VIII, București, 1990; Rudyard Kipling, Cartea junglei, ed. 2, I-II, București, 1969 (în colaborare cu Mihnea Gheorghiu); Cântecul bizonului. Din literatura pieilor roșii, introd. trad., București, 1978; Casa cu multe ferestre. Critici marxiști americani, pref. trad., București, 1981; Puiul de ren, Basme eschimose, București, 1996. Repere bibliografice: Vlad, Convergențe, 45-46; George, Sfârșitul, I, 56-60; Cornel Moraru, „Direcții în poezia secolului XX”, FLC, 1976, 8; Artur Silvestri, „Direcții în poezia secolului XX”, LCF, 1976
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287359_a_288688]
-
din Occident. Cert este faptul că Biserica le-a vorbit în aceeași măsură săracilor (ispitiți de patima invidiei) și bogaților (ispitiți de avariție). O critică teologică a ideologiei neoliberale s-ar cuveni înrădăcinată așadar nu într-un etos de tip marxist, ci mai degrabă într-o continuitate cu tradiția filantropică a Bisericii dintotdeauna 2. Critica amoralismului economic revine așadar nu neapărat la o poziție de stânga, ci mai ales la înțelegerea imenselor dezastre pe care le produce decuplarea liberului schimb de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
publicații de o rară minuție. Dezavuând simplificările, latura de unicitate, surpriză și enigmă a evenimentului istoric își recapătă locul în narațiunea istorică. Crezul naiv în progres profesat de Voltaire (1694-1778), Gibbon (1737-1794) sau Comte (1798-1857), iluziile hegelienilor sau convingerile materialiștilor marxiști au fost dezarmate de grotești evidențe statistice. Avansul spectaculos al cercetării istorice nu mai pretinde deloc astăzi să ia locul Providenței. Până și istoria Bisericii - a crezurilor și a sinoadelor ecumenice, cel puțin - a ajuns să fie scrisă fără „ipoteza
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
și adaptarea principiului identității spiritului uman = Spirit Universal, rezultau în cultura occidentală două curente "complet" opuse ce-și adîncesc, însă, fără nici un dubiu, rădăcina unitară în același monism indian: 1) curentul idealist sau Idealismul pe de o parte; 2) curentul marxist sau materialist pe de altă parte. Primul se referă la întreaga realitate material-spirituală ce privește ideea, spiritul, transcendența (într-un fel), lumea materială fiind considerată de respectivii gînditori ca un soi de măyă a filozofilor indieni antici, adică un soi
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
pe care l-am citat deja, și mai ales de Raymond Schwab în cartea sa fundamentală la care ne vom referi și mai pe larg: La Renaissance Orientale. Era inevitabil ca cel care a admis monismul, fie el idealist sau marxist, să nu se fi simțit nevoit să explice prezența diversității și de aceea să trebuiască să recurgă la teoria evoluției, care nu este altceva decît teoria devenirii, cu noi aplicații și concluzii, a gîndirii indiene, dar și a celei greco-romane
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
Whitman, un poet al muncii și al libertății), I. Șerbeanu (G.B. Shaw și H.G. Wells, de asemenea un act de revendicare ideologică, în virtutea categoriilor estetice de satiră și utopie practicate de cei doi autori). Apar voci susținând un discurs ideologic marxist explicit: Ion Vitner, Mihai Novicov. Se fac traduceri din lirica rusă. Cronică plastică este semnată de Eliza Repețeanu. Rubrică „Vitrină cărților” cuprinde cronici, recenzii, semnalări de carte. Alți colaboratori: Marin Sârbulescu, Eugen B. Marian, Gh. Niculiță. C.Tt.
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289234_a_290563]
-
opera direct în franceză și nu a mai avut nevoie de intermediari. Asta a fost o greșeală a celor care, înainte de ´89, dădeau același nume, susținând că avem de-a face numai cu materialiști. Bineînțeles că puneau în evidență linia marxistă la nivelul marelui anonim, dar concluzia e că nu știm să ne popularizăm. Și mai există ceva care mi-a provocat adesea amărăciune: sunt colegi din diverse domenii care, atunci când merg în străinătate, nu vorbesc ce trebuie și nu numai
Convorbiri fără adiţionale by Cornel Galben () [Corola-publishinghouse/Science/692_a_986]
-
și membru corespondent al Societății de Arheologie din Paris. În capitala Franței, unde își face studiile juridice, tânărul moșier cu febrilități reformiste (altminteri, monarhist) intră în contact cu cercurile socialiste. Cu banii primiți de acasă, editează o revistă de profil marxist, „L’Ère nouvelle” (1893-1894), în paginile căreia sunt inserate texte ale unor personalități de rezonanță. Se afirmase și el întrucâtva, nu numai prin spiritul lui de farsă. La Bruxelles prezidează primul congres internațional al studenților socialiști. E prezent, cu puncte
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286760_a_288089]
-
Doar apărarea intereselor economice ale populației rurale va forma o familie politică specifică: cea a partidelor agrariene. Un singur partid ocupă spațiul urban: Partidul Elvețian al Automobiliștilor. Clivajul între sectorul primar și sectorul secundar s-ar putea citi, în termeni marxiști, ca o opoziție între sectoarele de producție rămase precapitaliste și restul sectoarelor de producție. Mai concret, acesta pune în opoziție țăranii și lumea agricolă cu industriile de prelucrare și distribuție precum și cu societatea industrială și urbană în general. În majoritatea
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
ziar al mișcării, s-a ciocnit de refuzul și egoismul claselor conducătoare. Nedorind și neputînd să-și asume puterea prin forță, cartismul s-a slăbit pînă la dispariție. Membrii săi s-au repliat într-o acțiune sindicală în cadrul unor grupări marxiste. Mișcarea muncitorească britanică a rămas, din punct de vedere politic, demobilizată pînă la sfîrșitul secolului al XIX-lea. A) Partidele laburiste. Simbioza dintre elementele politice, sociale și ideologice ce constituie mișcarea muncitorească și stînga care caracterizează laburismul este posibilă datorită
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
sindicaliste. Ideologia se exprimă, în acest caz, la nivelul tendințelor, organizate în grupuri restrînse ca în cazul grupului Tribune sau în constituante originale ale partidului ca, de exemplu, Fabian Society sau Independent Labour Party sau Social Democratic Federation de orientare marxistă care dispăruse. Un astfel de pluralism ideologic este însoțit de un pluralism filozofic și religios mult mai accentuat. Astfel că Partidul Laburist primește, în mod proporțional, mai multe voturi de la minoritatea catolică decît oricare alt partid. La Glasgow există o
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
statistică puternică între a fi catolic, a aparține Comunității irlandeze și a susține clubul de soccer celtic din Glasgow! Laburismul n-a putut evita tensiunile dintre socialiști ca Aneurin Bevan, apoi Tony Benn sau Ian Nikardo, de o oarecare orientare marxistă și social-democrați ca Hugh Gaitskell, apoi Roy Jenkins. Importanța aripii de stînga a fost mare: fiind la putere, partidul a mers foarte departe pe calea naționalizărilor. Harold Wilson, de două ori prim-ministru, era un vechi bevanist care a evoluat
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
Revoluției franceze din 1848 și partidului condus de Ledru-Rollin, candidatul lor la primele "prezidențiale" din istoria alegerilor din Franța. Ei strîngeau la un loc vechi republicani de stînga ai Monarhiei de Iulie (Ledru-Rollin, Lamartine) și socialiști așa-numiți "utopici" de către marxiști, cum ar fi muncitorii Albert și Louis Blanc sau "furieriștii" (Victor Considérant), dar și creștini precum Buchez. Primii se pretindeau urmașii iacobinilor marii Revoluții și babouvismului 1 , ceilalți întruchipau tendințele individualiste rezultate din "aristocrația muncitorească" și din grupurile de meșteșugari
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
cu fizic de gorilă. 3. Tradiția social-democrată. De dată mai recentă decît celelalte două precedente, tradiția social-democrată apare în ultima treime a secolului al XIX-lea. Partidele provenite din această tradiție se deosebesc prin patru trăsături clar distincte: internaționalismul, originea marxistă, legătura cu sindicatele și tipul de organizare. Partidele social-democrate s-au unit la inițiativa Internaționalei din 1864 sau au fost profund transformate de aceasta. Ele au practicat un internaționalism solidar pînă la războiul din 1914 care a dus la dezmembrarea
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
servit drept dogmă și pe care au încercat să-l răspîndească și să-l impună tuturor partidelor muncitorești. Abia în 1951 Internaționala a acceptat, prin declarația sa de la Frankfurt, fundamentele umaniste și creștine alături de cele marxiste. Apoi, social-democrația, la inițiativa marxiștilor, a strîns legăturile cu sindicatele. O legătură la fel de puternică ca în cazul tradiției cartiste dar funcționînd în sens invers: sindicatele erau veritabila curea de transmisie în cadrul partidului. Afinitățile sînt, încă, foarte puternice mai ales în Suedia iar cele două ramuri
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
Pînă în anii '60 acestea puteau fi considerate sozial-ghetto parteien. Dacă cartismul este de origine engleză iar curentul democrat-social este francez, social-democrația este de origine germană. Sozialdemokratische Partei Deutschlands întruchipează prototipul de partid social-democrat. Mai întîi ca propovăduitor al ortodoxismului marxist și ca loc al dezbaterilor doctrinale de o calitate intelectuală nemaiîntîlnită în altă parte, unde s-au confruntat Bernstein în numele revizuirii doctrinei, Rosa Luxemburg în numele revoluției și Kautsky în numele ortodoxiei; apoi, practic(nd, pînă la Kurt Schumacher, un marxism verbal
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
nd, pînă la Kurt Schumacher, un marxism verbal; după Congresul de la Bad-Godesberg din 1959 acesta a ajuns, un partid popular deschis tuturor și purtător al reformei sociale. A) Partidele majoritare. Lipsite de concurență, aceste partide au renunțat la convingerile lor marxiste, mult timp propovăduite, și au acceptat sistemul socio-economic existent pe care doreau să-l îmbunătățească în avantajul muncitorilor. Dar nimic din organizarea lor este vorba de partid de masă și nici din baza socială nu deosebește partidele social-democrate de echivalenții
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
societății în "grupuri" datorită religiei. Pentru ea, aceasta însemna luarea în considerare a unei puternice mișcări sindicale creștine care în Belgia sînt mult mai numeroase decît sindicatele socialiste! După ce au crezut în dispariția acestor organizații condamnate chiar de sensul istoriei marxiste, social-democrații din Benelux au ales între reînnoire și resemnare. Laburiștii olandezi și socialiștii flamanzi au optat pentru prima soluție, în timp ce socialiștii valoni și luxemburghezi s-au mulțumit cu rolul de aripă muncitorească a "lumii" sau de "stîlp" laic. După război
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
este liniștită. Sudul catolic s-a deosebit mult timp de Nordul protestant cultivînd un clivaj Biserică / Stat bazat pe considerații ce vizau dinastia, identificînd, la stînga, conservatori masonici de rang ca Emile Courbes sau Alejandro Lerroux acolo unde, în Nord, marxiștii atei și socialiștii creștini combăteau capitalismul sub denumirea mai degrabă de Brothers decît de Camarades. Refrenele Internaționalei au amuțit, iar "stînga salarială" înfruntă "dreapta patrimonială" avînd cifre și statistici previzionale drept sprijin, lăsînd deoparte considerațiile de tip spiritual. c) Se
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
de producție și de eliminarea, în consecință, a burgheziei capitaliste. I. Clivajul centru / periferie În secolul trecut, problema națională constituia o miză importantă în viața politică a Europei Centrale și în țările occidentale inclusiv Finlanda care aparțineau Imperiului Rus. Numeroși marxiști, începînd chiar cu Marx, îi vor consacra o întreagă literatură, remarcîndu-se astfel Rosa Luxemburg precum și Iosif Stalin, în timp ce pentru socialiștii austrieci ea va purta denumirea de austromarxism. Clivajul centru / periferie și-a găsit principala traducere parlamentară și partizană în adunările
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
îndepărtat pe K. Grosz, succesorul lui Kadar, și a realiniat partidul devenit socialist, pe pozițiile social-democrației occidentale, dovedind prin acte concrete că nu era vorba doar de jurăminte pioase. Karol Grosz, el însuși comunist reformator, dar partizan al unui model marxist al socialismului, va reconstitui partidul, dar fără să se bucure de nici un succes electoral. V. Concluzii Chiar dacă a ucis și a închis oameni, chiar dacă a torturat sau a supus organizațiile făcînd din ele simple instrumente niciodată un regim n-a
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]
-
Surprinși de rezistența fenomenului catolic, pe care au încercat cu insistență să-l slăbească, conducătorii comuniști și-au înmulțit, imediat după anii '50, atît concesiile făcute Bisericii, cît și jignirile față de sentimentul religios al populației. În alte părți, oportunismul partidelor marxiste față de "problema națională" apare chiar de la începutul secolului, acesta adăugîndu-se faptului că partidele comuniste din Est dispuneau de o carte sfîntă: lucrarea, practic nulă, pe care tovarășul Stalin o consacrase problemei naționalităților. În Polonia, oportunismul Partidului a dus la menținerea
by Daniel L. Seiler [Corola-publishinghouse/Science/1118_a_2626]