2,851 matches
-
impulsul de a-i crede pe reprezentanții săi aleși. Bărbatul care își făcuse personalități multiple ca să poată folosi banda HOV1. Sylvie râse când citi povestirea. —E afectuoasă. Și oricum, nu e despre tine, Bărbate. —Despre cine e? Ea își umflă nările. —E despre oameni. Pachete îngrozitor de bizare de simptome ambulante. Despre noi toți. Râde de oamenii cu deficiențe cognitive? Chiar și lui i se părea că sună ridicol. I-ar fi propus să-și ia o vacanță, doar că tocmai și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
măcăleandru în toate punctele cardinale, oricât de departe ar fi mers. Clădirile, casele, mașinile, iarba și trunchiurile copacilor străluceau necontenit, suprasaturate. Parc-ar fi nimerit într-un diapozitiv cu un festival al recoltei. Praf și tulpini de porumb uscat în nări - nu mai ținea minte de când nu mai simțise un miros atât de fățiș. Se simțea ca la șaptesprezece ani, când, fiind în ultimul an la Dayton Chaminade, își asumase sarcina de a scrie câte un gazel în stil persan pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
secția de poliție. Duane Cain fusese eliberat. Sergentul Fagan nu era de serviciu și nimeni nu era dispus să-i dea detalii. Noaptea era rece, iar lumea, la fel de lipsită de aer ca un meteorit oarecare. Răsuflarea îi ieșea înghețată din nări și-i scălda mâinile în abur aspru. Se lovi cu coatele, ca să-și mențină plămânii în funcțiune. Se urcă iar în Corolla ei și traversă orașul, ajungând în câteva minute la apartamentul lui Cain. El deschise ușa la asaltul ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
de dolari pe lună. În sfârșit, anomaliile de pe harta lui Mark i se par logice. Știe ce s-a întâmplat. —Prietenul lui Karin, spune el. Ecologistul. L-ai intervievat prin telefon, acum un an. Ochii ei sunt o jale, iar nările ei roșii freamătă ca ale unui iepure. Ceva din ea rămas încă tenace eliberează acea ultimă părticică din el care n-o iubește încă. —Apa, spune ea. Nepăsător. Jurnalistic. — Era un reportaj despre apă. Mai străbat jumătate de kilometru în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
Dar acum, pentru un scurt răgaz, se cunosc unul pe altul, tocmai pentru că au stat departe. Măcar cineva tot rămâne pe-aici. Eu asta fac. Mai bine stai unde cunoști. Unde să te duci, când peste tot se dezlănțuie iadul? Nările ei freamătă, iar ochii îi ard. Nicăieri, încearcă ea să spună, dar nu poate. —Vreau să zic, câte case are un om? Flutură din mână spre fereastra cenușie. Nu-i chiar cel mai nasol loc unde poți să te întorci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1902_a_3227]
-
opreau să ia o gustare festivă cei care terminaseră deja defilarea. În fiecare an, de ziua națională, eu eram în culmea fericirii. Din cauza mirosului de friptură, care urca până la ferestrele noastre. Alergam pe balcon și simțeam cum mi se lărgesc nările ca ale lui Fernando, taurul cel cuminte, când adulmecă petalele florilor. Teribil îmi plac desenele animate. Pe axa principală, care lega Gara de Nord cu Piața Operei, mesele înguste erau acoperite cu hârtie albă, iar pe hârtie rămâneau pete verzui de muștar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
pulbere fină. An după an, în august, orașul mirosea a friptură și nenumărate mâini învârteau prin aer stegulețele de hârtie, până aproape de blocul nostru. La început, tata și cu mine vorbeam adesea despre Toni și Pietro; atunci aveam deodată în nări mirosul lui Toni, iar duminica Parcul Central mirosea ca și campo sportivo. Orice ochi albaștri ne aminteau de ochii lui Pietro și orice fotografie de nuntă avea ceva din fotografia de pe perete, din sufrageria familiei Flumian. Acum, melancolia mea avea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
goale, iar la umbra copacilor halbele cu bere sunt mereu pline. Pe la ora trei după-amiază veneam înspre casă, având grijă să umblu încet și să respir cât mai puțin cu putință, fiindcă aerul era înăbușitor și îl simțeam neplăcut în nări. Treceam pe lângă scara C, când mi-a ajuns la ureche un fluierat, ca și cum m-ar fi chemat cineva, însă nu am văzut pe nimeni. Tocmai voiam să merg mai departe, când fluieratul s-a făcut auzit din nou. Înălțând capul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2370_a_3695]
-
de mahorcă, deopotrivă. O, și ce femei! Din alea lungi și albe cu flăcări și În ochi dar și pe buze! A nins mult peste noapte. În așteptare, sania este plină cu paie și pături călduroase. Caii scot aburi pe nări și cerul se boltește la fel de mat deasupra lor. „Mă bucur, prietene, că ai venit În locurile mele de exil, sunt pustietăți În care adevărul și dreptatea sunt socotite doar de vânt! Poate Îți iei vreo mireasă de pe aici! Avem mirese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2020_a_3345]
-
poarte numele „Satan“ și numai pentru a avertiza călărețul inocent. —Ăsta nici măcar nu e cal, am subliniat cu vocea tremurândă. E un soi de bestie fioroasă hibridă uriașă de felul celor care-ți apar în coșmaruri. Probabil scoate flăcări pe nări și mănâncă bebeluși. În timp ce eu îi dădeam înainte cu protestele, Brenda mă ghida calmă către niște trepte. —Toffee e cel mai potrivit cal pentru tine care nu ai experiență și ești și puțin speriată. Nu te lăsa speriată de mărimea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1939_a_3264]
-
femeia aceea, în Little Venice, acolo unde se întâlneau. Avea încredere totală în mine. A, el știa că ea se întâlnește cu cineva. Chiar m-a întrebat, dar nu i-am spus nimic, nici măcar o vorbă. A tras aer pe nări, într-un mod zgomotos. Mi-a trebuit ceva până să-mi dau seama că de fapt râde. — Doamna Frank i-a spus până la urmă. Aproape că o luase razna. Știa că se întâmplă ceva cu Catherine, dar nu știa ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1980_a_3305]
-
de fum se desfăcea rotindu-se și oscilând în aer ca într-un dans lent. Da, da, asta era, dansul... Când îi cuprinsese în mâini mijlocul și a început să se rotească în ritmul acela obsedant, i-a pătruns în nări mirosul părului ei și i-a simțit pe obraz respirația caldă. Trupurile lor alunecau alături fără patimă, într-un ritm care nu era al lor, alunecau contopindu-se, dar rămânând ele însele, drepte, rigide, depărtate spațial, unite doar în avântul
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pe spate, dormea. — Doamne ferește, se sperie tânărul. Pe perna albă fața lui Constantin Brâncoveanu era roșie, roșie vineție, și atât de umflată încât firele bărbii și ale mustății se ridicaseră vâlvoi ca o perie. Nasul umflat și el își micșorase nările și fiecare respirație se auzea ca un șuier. Puse lumânarea la loc și îngenunche și el în fața icoanei Născătoarei de Dumnezeu. Psalm după psalm, rugăciune după rugăciune, ca un susur continuu însoțeau respirația suferindului. La intrarea doctorului, Ștefan, concentrat, tocmai
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
frizate îngrijit lăsau vederii gura rumenă, frumos conturată, cu buza de jos plină și răsfrântă ca o petală, ochii mari, căprui, cu albul curat aproape transparent aveau ceva melancolic și prin mărimea lor subliniau noblețea nasului subțire, ușor coroiat cu nări mici. Instructorii de la școala de ieniceri îi pierduseră urma, nu se știa despre el de unde era; venea și el ca toți ceilalți din devșirmé, adică fusese copil de creștini, dar nu era revendicat nici de grupul ienicerilor sârbi, nici de
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
pe mutește. La ieșire, în curtea elegantului palat imperial, doi demnitari otomani i-au prezentat voievodului darul sultanului, un cal de rasă arăbească din grajdurile împărătești. Brâncoveanu a luat căpăstrul cu mâna lui, l-a ținut câteva clipe admirând freamătul nărilor armăsarului nervos, apoi l-a înmânat lui Ștefan, șoptindu-i: — Vezi dacă e însemnat cu semnul hergheliilor brâncovenești. — Nu e, șopti Ștefan. Exaporitul, fiind la mică distanță, cu ciudă se simți obligat să-i arate voievodului cât de onorat fusese
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
lasă-i vorbă. Noi o să așteptăm aci, în sanie, până te întorci. Haina, domnește căptușită cu spinări de samur, îi ținea cald și tot așa macatul dublat cu blană de lup îi încălzea picioarele și genunchii. Frigul doar îi uscase nările și-i îmbujorase obrajii iar acum, admirându-și ctitoria Colței, chipul său exprima un fel de fericire mirată. I se părea că i mai sună în urechi glasul blând al lui vodă: „Hai, neică Mihai, să ne ctitorim Bizanțul nostru
Ultimul Constantin by Ileana Toma () [Corola-publishinghouse/Imaginative/834_a_1866]
-
nu ar fi decît o Închisoare atroce, cu un singur condamnat la Întuneric ” ... Frumos! Sau, cît de exact și de util pune problema, vorbind despre jurnalul importantului critic de teatru Valentin Silvestru :” Partea publicată pînă acum se Încheie cu Însem nările anului 1967. A nu publica la timp Jurnalul, În totalitatea sa, ar fi o vină de neiertat pentru diriguitorii teatrului românesc și ai tipăriturilor. Cartea se cere scoasă la lumină așa cum și-a dorit-o autorul ei, fără Îndreptări, ca
Jurnal teatral, 4 by Bogdan ULMU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1599_a_2908]
-
pentru ea. În afară de tren, cel mai bine îmi amintesc de tanti Mae. Mirosea atât de tare a parfum, că uneori nu puteai să te apropii de ea fără să te înțepe nasul și îți era greu să tragi aer pe nări. N-am văzut niciodată pe nimeni cu păr și haine ca acelea și câteodată mi se întâmpla să stau așa și să mă uit la ea, pur și simplu. Când aveam patru ani, mama a dat o petrecere pentru câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
undeva prin întunericul dinăuntru, am văzut-o făcându-mi cu mâna. I-am făcut și eu cu mâna și i-am zâmbit. Apoi a pornit motorul și a început să se miște. Mirosul urât al autobuzului mi-a intrat în nări, așa că m-am dat în spate pe trotuar și l-am urmărit până a dispărut pe partea cealaltă a dealului, iar asta a fost ultima oară când am văzut-o pe tanti Mae. Capitolul nouă Începuse să se întunece când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2063_a_3388]
-
dreptul năuc de plăcere și, între timp, mă uit cum îi suie pe picioare strâmt, lent, chinuitor de delicios ciorapii transparenți care dau cărnii ei o nuanță de-a dreptul ațâțătoare. Mă trag mai aproape de ea, cât să prind în nări pudra cu care s-a dat după baie - și ca să văd mai bine elasticul complicat al portjartierului de care îndată vor fi prinși ciorapii (cu surle și trâmbițe, fără doar și poate). Miros uleiul cu care a lustruit cele patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
pe care o încalci: încălcarea în sine e de-ajuns ca să-L scoată din sărite - pur și simplu. El nu poate suferi nicicum neascultarea în sine și nici nu o dă uitării atunci când se așază furios (probabil scoțând fum pe nări și cu siguranță chinuit de-o migrenă teribilă, ca taică-meu în culmea constipației) și începe să taie numele din cartea aia. Când datoria, disciplina și supunerea slăbesc - ei, da, iată mesajul pe care-l înghit de fiecare dată de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
Gerul pișcându-te de nas...“ Jeratic în casa mea? Nu, nu, ale lor sunt nasurile din cântec. Nu-i vorba nici de nasul lui negru, turtit, nici de nasul meu lung, borcănat, ci de niște minunății micuțe, cârne, ale căror nări se îndreaptă automat spre nord încă de la naștere. Și așa râmân pentru tot restul vieții. Ei sunt întruchiparea copiilor din cărțile de colorat, copiii la care se referă indicatoarele rutiere pe lângă care trecem la Union, New Jersey, cu textul LOC
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
se încovoaie îndărăt, către gură. Peste câțiva ani n-o să mai pot nici mânca, chestia asta o să atârne drept în calea mâncării! Nu! Nu! Nu se poate una ca asta! Intru în baie și mă opresc în fața oglinzii, îmi împing nările în sus cu două degete. Din lateral încă nici nu-i așa de rău, însă în față, acolo unde aveam buza de sus, nu se mai află decât dinții și gingia. Grozav goi! Parcă-s Bugs Bunny! Decupez câteva bucăți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
obicei, prin intermediul poponețului, până-n vârsta de trei ani. Învățam că lucrurile se-ntâmplă independent de eforturile tale impetuoase, că toate strategiile, tenacitatea, ingeniozitatea și vigoarea pot să nu însemne nimic sau să nu te ducă nicăieri. Începeam să simt în nări cât de neplăcut poate să miroasă viața. O tânără pe care am cunoscut-o la două luni după întoarcerea mea la Chicago mi-a completat educația la acest capitol cu o răzbunare. La drept vorbind, se cuvine să adaug că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1907_a_3232]
-
putere foarte mare de vindecare și vindecă tot felul de răni, chiar vechi. După câteva tratamente cu abur cu coada calului și cu tătăneasă, am făcut guturai și frison. Am stat la pat vreo două zile, timp în care, din nara dreaptă mi-a curs un lichid subțire maroniu, foarte iute, care mi-a provocat durerea urechii drepte și a amigdalei drepte, iar din nara stângă mi-au ieșit bucățele roșii, cu foarte puțin sânge. A fost o stare de boală
Războiul cu întunericul by Ivone Narih () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91642_a_93256]