7,832 matches
-
scenă, comedia cu același nume, a fost pusă în repetiție la Teatrul Național din București în toamna anului 1939, fără a fi însă reprezentată. Dintr-o perioadă anterioară datează romanul Dragoste cu termen redus, publicat abia în 1934. Aici, între narator și personajul principal există o subtilă diferență de percepere și atitudine; în timp ce personajul e prins cu adevărat într-o poveste de dragoste, cu lirismul, inocența și trăirile contradictorii aferente, naratorul, care știe mult mai mult, îl ridiculizează punându-l în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286492_a_287821]
-
Dragoste cu termen redus, publicat abia în 1934. Aici, între narator și personajul principal există o subtilă diferență de percepere și atitudine; în timp ce personajul e prins cu adevărat într-o poveste de dragoste, cu lirismul, inocența și trăirile contradictorii aferente, naratorul, care știe mult mai mult, îl ridiculizează punându-l în ipostaze care scot în relief iluzionarea neroadă, ignoranța, așteptările și frământările vane, întreg comicul situației îndrăgostitului naiv. Metamorfoza de la imaginea purității virginale a sorei medicale de care se îndrăgostește militarul
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286492_a_287821]
-
imaginea purității virginale a sorei medicale de care se îndrăgostește militarul cu termen redus la revelarea brutală a adevărului că aceasta era o practicantă a amorului liber este trăită cu înfrigurare de personaj și cu evidentă satisfacție a persiflării de narator. Capacitatea de a fixa o psihologie și de a reface discursul interior al personajului, care conține comentarii mute ale întâmplărilor vizibile, umorul inteligent și proaspăt, alimentat cu observații și calificative proprii registrului comic, produc o narațiune modernă, alertă, cu fraze
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286492_a_287821]
-
citate "sonetele deșănțate" ale lui Aretino (1524), scrise pentru a ilustra o serie de gravuri de Giulio Romano care înfățișau diferite poziții sexuale. Imensa majoritate a operelor pornografice sunt însă povestiri. Acestea pot fi asumate în mod direct de către un narator exterior poveștii sau de către un narator care este totodată personaj în interiorul ei. Ele se pot, de asemenea, prezenta la modul mai puțin direct, prin intermediul unor formatări non-narative, care nu sunt, la drept vorbind, genuri, ci "hipergenuri", mari forme de organizare
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
1524), scrise pentru a ilustra o serie de gravuri de Giulio Romano care înfățișau diferite poziții sexuale. Imensa majoritate a operelor pornografice sunt însă povestiri. Acestea pot fi asumate în mod direct de către un narator exterior poveștii sau de către un narator care este totodată personaj în interiorul ei. Ele se pot, de asemenea, prezenta la modul mai puțin direct, prin intermediul unor formatări non-narative, care nu sunt, la drept vorbind, genuri, ci "hipergenuri", mari forme de organizare textuală: dialogul, scrisoarea, jurnalul intim... Iată
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
deocheată: "Impulsul libidinal al primului degajă, din cauză că satisfacerea sa este împiedicată de femeie, o tendință ostilă față de această a doua persoană și apelează la a treia persoană care inițial îl deranja ca aliat"*. Ibid., p. 148. Spunându-și povestea deocheată, naratorul îi face plăcere naratarului, pus astfel în postura de evaluator al calității enunțării tendențioase. Aceasta din urmă implică un al treilea, femeia, care a făcut obiectul unei transformări: a trecut de la statutul de tu la cel de persoana a treia
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
interpelat în calitate de subiect doritor luat individual, în poveștile deocheate este inclus, înainte de orice, ca participant la veselia colectivă. Povestirea atribuită lui San-Antonio, deși ține de o lectură individuală, se străduiește constant să aducă în scenă un al treilea complice: personaje, narator, cititor, toate se presupune că aparțin aceleiași comunități, întemeiată pe valorile hedoniste asumate la modul ostentativ atât în povestirea propriu-zisă, cât și în narațiune. Reculul poveștilor deocheate tradiționale și difuzarea masivă a pornografiei sunt incontestabil legate. De altfel, literatura pornografică
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
puternic pornografice. Cartea este alcătuită din trei părți. Prima și a treia țin clar de erotic, iar partea centrală este pornografică. Unitatea de ansamblu este asigurată de faptul că textul se prezintă ca o succesiune de fantasme atent elaborate de narator, acest "rege al zânelor" care domnește, în imaginarul său, peste o mulțime de femei supuse. Următorul pasaj extras din prima parte este tipic erotic: "Toată după-amiaza, în lumina striată, stătuse într-un maiou bărbătesc care-i mângâie sânii la orice
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
plasat la o distanță care permite scenei reprezentate să-și păstreze un statut estetic. Această proză poetică rafinată contrastează puternic cu scriitura secvențelor pornografice, care exhibă absența punctuației și o pronunțată oralitate, redând cât mai fidel excitația sexuală pe care naratorul este însărcinat să i-o împărtășească cititorului. În următoarea scenă, de pildă, enunțătorul se masturbează elaborând o fantasmă pornind de la o fotografie publicitară înfățișând un aparat de masaj: "unde a ajuns mașinăria chestia asta masează cu apă rece fotografia e
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
este vorba despre un prezent care istorisește o întâmplare deja încheiată (prezentul narațiunii) sau care evocă evenimente ce se desfășoară în momentul enunțării (prezentul deictic): aceste enunțuri la prezent creează ceea ce pretind că descriu într-un univers de fantasme unde naratorul este totodată creator și actor. Dacă Le Roi des fées operează o simplă juxtapunere între erotic și pornografic, în aceeași perioadă seria romanescă Emmanuelle căuta mai degrabă să facă un compromis între acestea. De altfel, compromisul i-a și permis
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
unui contract mai mult sau mai puțin explicit între indivizi, care devin astfel parteneri voluntari. Propunerea de a se angaja într-o relație sexuală nu se împiedică de verosimilitate, fiindcă adevăratul contract este, de fapt, cel care se stabilește între narator și cititor, care trebuie să fie asigurat că găsește în operă un număr suficient de secvențe pornografice împlinite. Cu privire la acest punct, este o diferența netă între veritabilele opere pornografice și operele din care doar anumite secvențe sunt pasibile de o
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
pentru a justifica scena, că el merge să se masturbeze. Se întâmplă însă ca unul dintre personaje să se prefacă a ține piept, pentru scurt timp, avansurilor celuilalt. În Anti-Justine de Restif de la Bretonne, e cazul tinerei Conquette Ingénue, fiica naratorului, care, făcându-și socotelile, vrea să se căsătorească virgină. Acceptă totuși să fie linsă. "O lingeam cu înflăcărare, pândind clipa când avea să dea drumul licorii virginale, ca să mă arunc pe ea și s-o pătrund. Slobozi încă de la a
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
Apare aici foarte exact ideologia care însoțește difuzarea pornografiei canonice. În realitate, acest roman de Restif include o doză zdravănă de violență, dacă e să ne gândim fie și numai la faptul că intriga se bazează pe practicile incestuoase ale naratorului față de fiica lui în copilărie, adolescență și la maturitate. Dar, fiindcă personajele au nume fanteziste ("Montencon", "Doamna Poilsoyeux", "Brideconin", "Vitnègre"*...), iar scenele reprezentate frizează adesea delirul, se produce o îndepărtare de real care eufemizează această violență. În orice caz, nu
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
draperia care scapă din șnur ca metaforă a femeii care cedează). Recursul la aluzie ne transpune în registrul erotic, pe care pornografia îl respinge. Precizând că ea "se gândi că niciodată nu se iubiseră mai puțin ca în ziua aceea", naratorul întărește doxa care opune sexualitatea și iubirea veritabilă; ceea ce justifică oblic eliziunea scenei. Scena pornografică construiește nu un tablou unic, pe care l-am putea fixa într-o singură imagine, ci o configurație dinamică de diferite relații între mai mulți
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
să fie satisfăcută. Dispozitivul pornografic vizează plenitudinea. 2. Înlănțuirea scenelor Cum se înlănțuie scenele într-o operă? A priori, autorul dispune de două strategii majore: prima constă în a le juxtapune renunțând la orice intrigă veritabilă. Este mai ales cazul naratorului care se mulțumește să descrie o serie de fantasme. După cum am observat deja, aceasta este tehnica folosită în Le Roi des fées. În forma aceasta de organizare elementară, episoadele tind să fie permutabile. Lucrul acesta se observă într-o carte
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
pregnant disocierea între un real frustrant și imaginar, trimite cititorul la condiția lui efectivă, în loc să-i propună ficțiuni compensatorii urmând să-i fie înfățișate ca parte integrantă a realității. Astfel, se recurge adesea la o altă tehnică de juxtapunere: un narator homodiegetic adică un narator care este și personaj al povestirii își istorisește aventurile sexuale unui terț; regăsim acolo un dispozitiv de narațiune în întregime clasic. Cealaltă formă de înlănțuire a scenelor implică o intrigă veritabilă, ale cărei secvențe nu mai
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
real frustrant și imaginar, trimite cititorul la condiția lui efectivă, în loc să-i propună ficțiuni compensatorii urmând să-i fie înfățișate ca parte integrantă a realității. Astfel, se recurge adesea la o altă tehnică de juxtapunere: un narator homodiegetic adică un narator care este și personaj al povestirii își istorisește aventurile sexuale unui terț; regăsim acolo un dispozitiv de narațiune în întregime clasic. Cealaltă formă de înlănțuire a scenelor implică o intrigă veritabilă, ale cărei secvențe nu mai sunt permutabile. Pentru a
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
introduce cititorul în istorii care suspendă interdicția respectivă. Textul pornografic, care formulează și ordonează fantasmele din opere tipărite în numeroase exemplare, socializează dorința. El reprezintă ceea ce se dovedește partajabil, așa cum o atestă, la modul performativ, însuși actul lecturii, care unește naratorul și cititorul și, deopotrivă, cititorii între ei. 3. O pseudo-narațiune Chiar și atunci când povestește ceva, narațiunea pornografică nu poate fi decât o pseudo-narațiune. Acest fapt se verifică la nivelul fiecărei scene, ca și la nivelul de ansamblu al intrigii. Economia
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
inițială ("O"), cu numele unei fantezii motivate sexual ("Grandvit"31), o poreclă ("Lou"), ba chiar să fie desemnate printr-un pronume ("el"): așa se face că în scenele sexuale din Le Roi des fées nu există decât doi actanți: "eul" naratorului și "ea/ele", reprezentând creaturile pe care cel dintâi și le imaginează. Se subînțelege: patronimul numește o origine, o familie, strămoșii, inserția socială; prenumele, în schimb, este legat de intimitate, individualizează fără să individualizeze, pentru că într-o colectivitate tot felul
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
care cea a diferenței sexuale este cea mai neînsemnată. 3. Un focalizator Conștiința focalizatoare este, în ultimă instanță, autorul, care a selectat pentru cititorii săi ceea ce el consideră excitant. Dar nu direct cu autorul se confruntă cititorul, ci cu un narator. Naratorul trebuie să fie suficient de distanțat pentru a dispune operațiunile în tablouri, dar și să găsească soluții pentru a reduce la maxim distanța, pentru a reda afectele. A priori, autorul dispune de două mari opțiuni: fie să-l facă
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
cea a diferenței sexuale este cea mai neînsemnată. 3. Un focalizator Conștiința focalizatoare este, în ultimă instanță, autorul, care a selectat pentru cititorii săi ceea ce el consideră excitant. Dar nu direct cu autorul se confruntă cititorul, ci cu un narator. Naratorul trebuie să fie suficient de distanțat pentru a dispune operațiunile în tablouri, dar și să găsească soluții pentru a reduce la maxim distanța, pentru a reda afectele. A priori, autorul dispune de două mari opțiuni: fie să-l facă pe
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
trebuie să fie suficient de distanțat pentru a dispune operațiunile în tablouri, dar și să găsească soluții pentru a reduce la maxim distanța, pentru a reda afectele. A priori, autorul dispune de două mari opțiuni: fie să-l facă pe narator focalizator, punct de vedere care organizează perspectiva și care este sursa afectelor, fie să transforme unul sau mai multe personaje în focalizator(i). Poate exista, de asemenea, un amestec între cele două procedee, dacă naratorul trece de la punctul său de
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
fie să-l facă pe narator focalizator, punct de vedere care organizează perspectiva și care este sursa afectelor, fie să transforme unul sau mai multe personaje în focalizator(i). Poate exista, de asemenea, un amestec între cele două procedee, dacă naratorul trece de la punctul său de vedere la cel aparținând unuia sau mai multor personaje. De fapt, trebuie avut în vedere, într-un text dat, ansamblul parametrilor care pun în relație situația de enunțare cu scena reprezentată. Trebuie evaluate două dimensiuni
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
avut în vedere, într-un text dat, ansamblul parametrilor care pun în relație situația de enunțare cu scena reprezentată. Trebuie evaluate două dimensiuni: dimensiunea referențială și dimensiunea modală a textului. Când este abordată dimensiunea referențială, se observă mai ales dacă naratorul este un actor, dacă procedeele reprezentate se petrec în același timp cu enunțarea, sau în trecutul apropiat, sau dacă sunt povestite de un narator aflat în afara situației de enunțare. Acest lucru privește îndeosebi toate persoanele, timpurile verbale, indicatorii de timp
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]
-
referențială și dimensiunea modală a textului. Când este abordată dimensiunea referențială, se observă mai ales dacă naratorul este un actor, dacă procedeele reprezentate se petrec în același timp cu enunțarea, sau în trecutul apropiat, sau dacă sunt povestite de un narator aflat în afara situației de enunțare. Acest lucru privește îndeosebi toate persoanele, timpurile verbale, indicatorii de timp și de loc. În cazul dimensiunii "modale", se evaluează mai degrabă distanța care se stabilește între enunțător și enunț, mărcile subiectivității (judecăți de valoare
by DOMINIQUE MAINGUENEAU [Corola-publishinghouse/Science/983_a_2491]