1,728 matches
-
ridicate, fapt care va reduce și mai mult spațiul fiscal necesar relansării economice durabile. Al cincilea risc, destul de consistent, ar fi cel legat de neîndeplinirea țintelor convenite în acordul preventiv cu FMI, CE și BM. Afectarea țintelor macroeconomice prin măsuri populiste poate activa scenariul negru de mai sus, prin creșterea neîncrederii în capacitatea guvernului de a duce la capăt reformele promise. Efectele se vor exprima în creșterea costului de finanțare, fapt care va pune presiune și mai mare pe eforturile de
România spre Compactul Fiscal by Cristian SOCOL () [Corola-publishinghouse/Science/206_a_422]
-
în perioada comunistă, în societățile Europei Orientale ponderea orașelor și a imaginarului occident-tal era mult mai mică decît cea a identităților tradiționale ortodoxe rurale. În schimb, aceasta a crescut din ce în ce în Europa centrală, generînd astfel o mentalitate populistă conform căreia țărănimea era privită ca un obstacol în calea "europenizării". 2 De la națiunile medievale la țările protestante În Evul Mediu se folosea expresia Gesta Dei per Francos care însemna că francezii sînt brațul înarmat al lui Dumnezeu. Cel puțin
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
toate acestea, se cuvine să lăsăm deoparte circumstanțele franceze și revoluționare, pentru a-i atribui un sens mai general, precum Eric Hobsbawm. După el "însăși acțiunea de democratizare, adică de transformare a supușilor în cetățeni, tinde să producă o conștiință populistă care, din anumite puncte de vedere, se deosebește cu greu de patriotismul național sau chiar șovin, căci dacă "țara" este oarecum "a mea", atunci poate fi considerată cu mai multă ușurință preferabilă celei a străinilor".180 Vom obiecta numai față de
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
venerează dreptul tuturor popoarelor de a se dezlănțui fără rezerve. Destinat unui mare viitor în perspectiva naționalismului romantic și apoi al extremei drepte antidemocratice, Volksgeist-ul, spiritul poporului, constituie în ochii săi singura valoare imperativă. Interesant este faptul că această filantropie populistă nu l-a împiedicat pe Herder să rămînă fidel prejudecăților inega-litare ale epocii sale. El aderă la teoria climatelor a lui Montesquieu și crede în superioritatea genetică a anumitor grupuri chiar dacă obiectează față de conceptul de rasă, fiindcă, dacă îi neagă
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
doua jumătate a secolului al XIX-lea este marcată de o filozofie și o sociologie dualistă ce subliniază contrastul dintre comunitate, considerată naturală și binefăcătoare și o societate modernă socotită ca fiind dezumanizată. Această opoziție este mai evidentă bineînțeles la populiștii ruși ai anilor 1840. O regăsim apoi la Tönnies în de-ceniul 1880-1890, sub aspectul unei opoziții dintre comunitate (Gemeinschaft), născută dintr-o voință naturală (Wesenwille), și societate (Gesellschaft), percepută ca produsul artificial al unei voințe raționale exterioare (Kürwille). Și în
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
urma o traiectorie facțioasă, va face campanie pentru generalul Boulanger în 1887 și apoi va încerca în 1899 să-l antrenze pe generalul Roglet într-un marș pe Elysée în numele unui proiect republican antiparlamentar, Déroulède contribuie la formarea unui sentiment populist al națiunii care transcende politica. "Arca sfîntă"281, care este armata pentru adepții patriei tradiționale, va înceta încetul cu încetul de a mai fi respinsă de către susținătorii națiunii cetățenești, "naționalismul militar" fiind și-așa destul de ridicol, împodobit cu haina tricoloră
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
hegemonia prin provocarea de reacții separatiste în rîndul celorlalte naționalități. Cel de-al doilea se înscrie în strategia de reconversie politică și xenofobă a membrilor elitei comuniste care, în Iugoslavia, în URSS și-n alte părți mizează pe acest artificiu populist pentru a-și păstra locul. Intervine apoi, în al treilea rînd, intriga clasică a intelectualilor care, copleșiți de tulburarea înconjurătoare, folosesc ocazia pentru a ocupa locuri conducătoare în perspec-tiva noii stări de lucruri, ignorînd faptul că alții vor plăti pentru
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
îngrijorare în Voievodina și la Kosovo, regiuni al căror statut de autonomie în sînul Republicii Sîrbe părea pe drept cuvînt amenințat. Îngrijorarea va crește cînd, în 1987, Milosevic îi înlătură pe opozanții săi din cadrul Ligii comuniștilor și obține o consacrare populistă triumfală în contextul unei manifestații a sîrbilor din Kosovo care-l aclamă ca pe un Vozd (ghid, șef militar) și apoi cînd acesta accede la puterea supremă în toamna lui 1987, prin mijlocirea unui fel de puci din sînul partidului
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
a se orienta spre naționalism. În Slovenia, președintele Milan Kucan ratează ocazia care i-ar fi permis în 1990-1991 să devină erou al independenței. În Slovacia, fostul responsabil al Tinerilor comuniști, Vladimir Meciar, face un joc dublu utilizînd o frazeologie populistă analoagă celei a lui Milosevic fără a renunța însă la stilul autoritar dobîndit în anii săi de formare. În România, Ion Iliescu, care reprezintă tipul desăvîrșit al fostului nomenclaturist pus pe tușă, se erijează acum în mielul democratic și în
by GUY HERMET [Corola-publishinghouse/Science/968_a_2476]
-
mentalitatea interbelică și cu ideologia naționalistă a acelui timp. Scandalul Încercării de reabilitare a lui Antonescu, În care Gheorghe Buzatu este printre personajele principale, ține doar de partea cea mai vizibilă a unei afinități politice arareori declarate. Faptul că personajele populist naționaliste interbelice sînt citate extensiv și cel mai adesea favorabil În detrimentul celorlalte nu este tocmai Întîmplător. Personajele „preferate” ale istoriei românilor rămîn tocmai cele care se află În genealogia ideii de naționalism integrant, a ideologiei naționale și a proiectului totalitar
[Corola-publishinghouse/Science/1866_a_3191]
-
începând cu romanticii. Literaturii i se recunoaște impactul ideologic pe care îl poate avea, ea este o adevărată putere „spirituală”, conduce politica, domină puterile statului. Mulți exprimă această convingere în epocă (Shelley, Hugo etc.) Ideologizarea literaturii cunoaște și o expresie populistă, „poezia socială”, care va deveni sub influența curentelor socialiste - „poezia muncitorilor”, „a proletarilor”. Va exista o literatură care exprimă și apără interesele clasei muncitoare. Un rezultat al acestor împărțiri este stratificarea și ierarhizarea literaturii pe criterii de clasă (proletară, burgheză
LITERATURA ȘI JOCURILE EI O abordare hermeneutică a ideii de literatură by Elena Isai () [Corola-publishinghouse/Science/1632_a_2909]
-
instituțiile democratice ar fi avut condiții pentru a evolua în timp. Un exemplu cu totul aparte a fost intervenția clandestină a serviciilor secrete de informații ale Statelor Unite în Guatemala, în 1964, care a determinat destituirea guvernului ales al unui președinte populist cu vederi de stînga, Jacopo Arbenz. În urma prăbușirii Uniunii Sovietice, țările din centrul Europei și cele baltice s-au mobilizat rapid în vederea instalării instituțiilor democratice. Mai mult, Statele Unite și comunitatea internațională în ansamblu, au început să se opună regimurilor dictatoriale
Despre democraţie by Robert A. Dahl [Corola-publishinghouse/Science/1397_a_2639]
-
ori, în ultimii ani, în Polonia, spune-mi ce schimbări ai sesizat că s-au produs după accederea în UE! Liviu Antonesei: Păi, schimbările sunt multe, majoritatea pozitive, dar nu numai. În politică, la primele alegeri de după aderare, au câștigat populiștii gemenilor care, pentru că nu aveau majoritatea suficientă, s-au aliat cu radicalii naționaliști. Dar, cum s-a văzut la recentele alegeri locale, lucrurile se reașează, acestea au fost câștigate de liberali, pe de o parte, de social-democrații care erau la
by Dorin Popa în dialog cu Liviu Antonesei [Corola-publishinghouse/Science/1051_a_2559]
-
Europa etc., dar mai mult decât asta a funcționat ca strategie electorală. Cu o lună și ceva înaintea alegerilor de anul trecut, Tusk era cu vreo 15% în frunte în sondaje. În acel moment, a început accentuarea discursului "moralist" și populist, de fapt, cu care geamănul a și câștigat președinția, cu voturile vârstnicilor, ale populației rurale și din orașele mici. Și n-a fost doar atât. Conservatorii au început niște atacuri atât de murdare la adresa lui Tusk și a liberalilor încât, după
by Dorin Popa în dialog cu Liviu Antonesei [Corola-publishinghouse/Science/1051_a_2559]
-
Primul Război Mondial l-a reprezentat avântul crescut al jurnalelor populare, precum L'Ami du Peuple al lui François Coty, care atingea 700.000 de exemplare la sfârșitul anilor '20, la concurență cu cele patru ziare mari. Era un cotidian populist, cu anumite tendințe către fascism; proprietarul său a ajuns la ruină însă câțiva ani mai târziu 244. Presa și-a continuat progresul pe măsură ce creștea numărul celor care beneficiau de educație, devenind astfel potențiali cititori. În 1939, Paris-Soir avea un tiraj
Catolicii în spaţiul public. Presa catolică din România în prima jumătate a secolului al XX-lea by Iulian Ghercă [Corola-publishinghouse/Science/908_a_2416]
-
în primul rînd insistența junimiștilor asupra separării complete a artei și politicii; în al doilea rînd, convingerea lor că nici un individ nu trebuie să renunțe la identitatea lui de dragul națiunii. În perioada aceea, Iorga a avut cîteva contacte cu mișcarea populistă larg răspîndită în România, considerată echivalentă cu aceea a narodnicilor ruși Poporanismul. Ca să-i găsim originea (ca în atîtea alte cazuri în România), trebuie să privim peste Prut. Nu este de mirare faptul că unul dintre cei mai importanți reprezentanți
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
un istoric"118. Temperamentul său violent era un izvor în plus de necazuri. În politică, reacțiile violente duc la ispășiri la fel de mari ca și inconsecvențele. Inamicii politici ai lui Iorga l-au criticat pentru temperamentul său romantic și violent. Liderul populist G. Ibrăileanu afirma că Iorga are "sensibilitatea unei femei"119, iar criticul literar Sanielevici îl numea "o femeie cultă înzestrată cu sensibilitate." Dezbaterile publicate ale Parlamentului român conțin cîteva epitete vulgare memorabile. Iorga era numit "femeia cu barbă" sau chiar
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
înverșunați erau colegii lui din domeniul literaturii și al politicii naționaliste care încălcaseră principiile naționalismului său cultural. Iorga n-ar fi acceptat în veci să se împace cu Iuliu Maniu, liderul național țărănist sau, cu atît mai puțin, cu liderul populist Constantin Stere. Ura lui pentru Corneliu Zelea Codreanu, Căpitanul Gărzii de Fier, și pentru scriitorii moderniști ca Tudor Arghezi era fără margini. Nu putea să-i ierte nici pe cei care colaboraseră cu germanii în timpul primului război mondial, ca Alexandru
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
a devenit principala sursă însuflețitoare a Legiunii". Ambele opinii erau exprimate de cei considerați de către "Naționaliști" drept "minorități ostile". În monumentala sa operă, Armein Heinen respinge părerile autorului acestei cărți conform cărora Legiunea ar fi putut avea o oarecare inspirație populistă comună tuturor mișcărilor fasciste. Heinen era convins că Iorga și Cuza au fost inspiratorii direcți ai Legiunii. Cu tot respectul cuvenit, populismul considera națiunea ca alcătuind un tot. El accepta chiar și clasele sociale superioare, cu condiția ca acestea să
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
propagandei postbelice care, potrivit opiniei generale, minimaliza pierderile Germaniei și În același timp Îi exagera În mod deliberat „crimele”. În primii ani ai Republicii Federale existaseră semne că aceste sentimente s-ar putea transforma Într-o resurgență periculoasă. Diversele partide populiste ale dreptei naționaliste câștigaseră deja 48 de locuri În parlament la alegerile din 1949 - de trei ori mai multe decât comuniștii și aproape la fel de multe ca liber-democrații. Îndată ce refugiaților li s-a dat dreptul la organizare politică a apărut Blocul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
chiar apogeul nesperat al artei „elitiste” În Europa. Circumstanțele erau neobișnuit de favorabile: „calitatea europeană” (sintagmă ce nu avea deocamdată o conotație ironică) se bucura pentru prima oară de finanțare publică de anvergură, dar nu era Încă expusă la cererea populistă de „accesibil”, „relevant” sau „responsabil”. Cu premiera pariziană la Théâtre de Babylone a piesei lui Samuel Beckett En attendant Godot (Așteptându-l pe Godot, martie 1953), teatrul european intra În epoca de aur a modernismului. Peste Canalul Mânecii, Compania Dramatică Engleză
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
legăturile sale cu producția capitalistă și puterea imperială - care făceau legătura cu Bonn și Washington. Adevăratul „aparat represiv de stat” erau lacheii imperiali de la Bonn; victimele erau cei care se opuneau războiului american În Vietnam. În această logică bizară, tabloidul populist Bild Zeitung, care critica acerb politica studenților, era un nou Der Stürmer, studenții erau noii „evrei”, iar lagărele de concentrare naziste - doar o metaforă utilă pentru crimele imperialismului. Un slogan radical inscripționat În 1966 pe zidurile de la Dachau spunea: „Vietnam
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
s-a Înscris În tiparul occidental, cu un pol de centru-stânga și unul de centru-dreapta - În speță, Alianța Populară a lui Fraga (rebotezată În 1989 Partidul Popular), care a obținut surprinzătorul scor de 26,5%. Partidul Socialist avea o platformă populistă și anticapitalistă, care promitea printre altele să protejeze slujbele muncitorilor și puterea de cumpărare și să scoată Spania din NATO. Ajuns la putere, González a continuat Însă politica de austeritate economică, a demarat modernizarea (și ulterior privatizarea progresivă) a industriei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
catolici, sindicaliști, pacifiști, troțkiști ortodocși și mulți alții. În diversitate stătea forța: ei constituiau În practică exact acel complex de organizații civile și politice care se află la antipodul statului-partid. Cel puțin o distincție (cea dintre democrații liberali și naționaliștii populiști) era deja vizibilă: Între Mazowiecki și Wa³êsa, de exemplu; În Ungaria, Între democrații liberi cu tendințe stângiste (conduși de János Kis și alți intelectuali disidenți) și naționaliștii din vechea linie a Forumului Democratic. Existau, cum am văzut, și diferențe generaționale
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
săracă și destul de defavorizată. Același impuls ce i-a Împins pe mulți dintre locuitorii germanofoni (aproximativ trei milioane În total) să plece urechea la separatiștii pronaziști i-a făcut și pe unii slovaci (dintre cei două milioane și jumătate) să simpatizeze populiștii lor care cereau autonomia și chiar independența. În martie 1939, când Hitler a absorbit regiunile cehe Într-un „Protectorat al Boemiei și Moraviei”, În Slovacia a fost creat un stat-marionetă clerical și autoritar, condus de prelatul Jozef Tiso. Slovacia ca
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]