2,310 matches
-
grea „să ne fie de bine”. Să mai stăm puțin - propuse bătrânelul. Poate ne mai dau ceva. — Exclus - răspunse mohorât doctorul Peleto. Am văzut cina afișată la bucătărie: sos de lobodă și punct. — Ce înseamnă punct? - întrebă bătrânelul. — înseamnă - explică răbdător medicul - că poți să stai până dimineață că tot nu primești nimic, înțelegi? — înțeleg - răspunse bătrânelul. Dar dacă stăm până dimineață, prindem micul dejun. Toți se uitară năuciți la el. Raționamentul moșneagului le scăpa. Păi da - continuă el - de ce să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
tonului defensiv din vocea mea, când nu aveam nimic de apărat. Am știut asta de la bun început. —Cum? Am oftat. Trebuia să explic totul amănunțit încă o dată. — Am pus lanțul pe instalație și l-am atârnat chiar eu, am spus răbdătoare. Pe balcon era deja un cârlig în formă de opt, de la candelabrul care atârnase acolo, și firește că am testat întâi cârligul. E ca acela de la galeria unei draperii, doar că mai mare. Răsucești lanțul în jurul lui într-un model
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
biografia mea explicită, pe care am transpus-o organic în Vremea minunilor. După părerea mea, trebuie îmbinate două calități pentru a scoate un text literar. Prima este aproape de naivitate: a te lăsa surprins de viață, a fi curios, a asculta răbdător și entuziasmat poveștile vieții, a te lăsa dus de senzații, a gândi în imagini. A trăi aproape de simțuri și a le folosi conștient. A asculta spre lume, dar și spre propria ființă. Este o lume nonverbală a fantasmelor. Dar apoi
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
și o iau la goană spre Hall 8, la americani și britanici. La intrare, calc pe „ceva“ și cad în preacinstitul fund, spre amuzamentul unui grup de japonezi care totuși au bunul-simț să nu mă pozeze. La standul Grasset, ascultam răbdători, luptându-ne cu somnul, rezumatele unor „bestselleruri“ franțuzești. La un moment dat, chiar în spatele nostru se iscă o rumoare apocaliptică. Mă uit la madame și o întreb din priviri ce se întâmplă. Îmi răspunde la fel de plictisită: „Umberto Eco“. Maestrul s-
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2184_a_3509]
-
mai pot suporta gîndul că nu știu ce s-a Întîmplat cu soțul meu, că nu-i cunosc motivele... — Ei, dar nu am impresia că ești chiar atît de disperată... — Vi se pare ciudat, nu ? Poate prea m-am obișnuit să fiu răbdătoare... Deci, i-ai Încredințat afacerea fratelui dumitale mai mic, dacă Înțeleg bine. Dumneata n-ai făcut nimic ? — Eu am tot așteptat... zi după zi... — Deci doar ai așteptat? — Fratele meu nu mi-a permis să Întreprind nimic și pe urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
La prima oră va trebui să-i dau telefon Iulianei s-o liniștesc... Da, despre transferul fratelui la secția de neurologie am uitat să o pregătesc. Să nu se sperie, biata fată... E grozavă! Frumoasă, cu suflet mare, blândă și răbdătoare, inteligentă... De ce oare am simțit că ascunde o tristețe adâncă? Nu, nu! Nu este cea cauzată de situația fratelui..., este ceva personal, special”, medita Eugen, în timp ce-l examina cu privirea pe Iustin. Lidia Combei, asistenta de serviciu, îl însoțea ca
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
la fel de încet și aproape la fel de puțin. De data aceasta, a rămas cu ei deschiși ceva mai mult timp. Apoi, a treia oară, a ridicat pleoapele cam la jumătate și a văzut mai multe umbre proiectate ca pe un ecran luminos. Răbdător, a privit lung, parcă așteptând să se așeze imaginile. A închis ochii și, după câteva clipe, i-a deschis din nou, în întregime, cu încetinitorul. Aceleași imagini se profilau mai bine, dar păreau că sunt în ceață. A zâmbit. A
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
sprijin! Jumătate din cei prezenți se ștergeau la ochi printre aplauzele adresate vorbitoarei. Iustin s-a înclinat mulțumind și s-a sprijinit încet de Laura. Se simțea obosit. A venit și Iuliana imediat lângă el, sesizând starea lui. Au așteptat răbdători ca sala să fie evacuată și l-au condus la biroul Laurei, nu mai înainte ca el să adreseze mulțumiri întregului personal care-l asistase la operație. Acolo, firesc, au urmat serii de îmbrățișări și sărutări, dar și o mică
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
să mergi cu un șofer profesionist și să nu-ți permiți, pe drum, fantezia de a te opri sa mănânci ceva. Printre sandwich-uri și ape plate apucate din zbor din geamul benzinăriei și degustate apoi, pe îndelete, în încăpătoarea și răbdătoarea mașină, la ce ai putea să te gândești o zi lumină? După ce ai epuizat toate subiectele de conversație cu omul de la volan, te lași în voia muzicilor de pe postul tău de radio preferat, care ți-a rezervat și o surpriză
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2193_a_3518]
-
Pentru că au trecut prin tot felul de întâmplări, situații și experiențe care atunci i-au marcat și pe care acum reușesc să le povestească glumind. Și pentru că povestea lor are o morală clară: pentru a avea succes trebuie să fii răbdător, perseverent, să muncești mult și mai ales să nu uiți să mai și glumești. Anamaria Neagu: Corespondent special care face transmisiuni în direct de la evenimente majore sau prezentator de jurnale? Dacă ar fi să alegeți doar una dintre cele două
TRANSMISIUNEA ÎN DIRECT by ANA-MARIA NEAGU () [Corola-publishinghouse/Journalistic/861_a_1560]
-
marea majoritate a timpului. Locul unde am depus reclamația era stăpânit de două private și două telefoane, care sunau fără oprire, atunci când nu erau scoase cu un gest scurt din furcă de amploaiate! Care găseau totuși timp, sub ochii mei răbdători să telefoneze naiba știe la ce distribuitor pentru a-și comanda un nou telefon mobil, „Samsung, model XJ5P7, cu clăpiță“. Iar când spunea „clăpiță“, degetele îi fluturau delicat în aer. Am plecat scârbit, cu un bilet mic în mână, ca
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
meduze textile și roșiatice, ce reprezintă eșecuri ale civilizației și respectului față de celălalt, care caracterizează atât de bine România. Am uitat boxele de calibru greu ce bubuie zi și noapte ca tunul sovietic la asaltul Berlinului. Acestea fiind spuse, aștept răbdător venirea „turiștilor străini“, dornici de o baie în Marea Neagră. Codruț, sunt scârbit să scriu toate acestea. Iar totul s-a degradat și urâțit într-un asemenea hal încât și indignarea apare ca o glumă tristă și o formă de autodistrugere
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
tihnă a gândului și nu ciocănire frenetică de taste. Un protest melancolic la adresa unei epoci și a unei țări grăbite și superficiale (pleonasm?), cu o literatură „fiziologică“ și siliconată, aflată într-o dezesperantă lipsă de repere. E greu să fii răbdător la nervi, e oximoronic de-a dreptul, dar tocmai grija aceasta față de limbaj dă îndreptățirea ultimă a revoltei. Scriu bine, scriu atent, și ce îndatorire mai gravă avem în acest dürftiger Zeit decât a încerca să păstrăm limba, supusă tuturor
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
fel, încât fiecare cuvânt, auzit (mai ales cel șoptit...) să-și lase ultima silabă pe pat, moale, amețită, sfârșită într-un abandon plin de promisiuni și împliniri tainice, pătând așternuturile în lumina copleșitoare a după-amiezii de atunci, din copilărie... Mama, răbdătoare, mare, albă în capotul lejer, verde, mă momea mereu să dorm în timpul zilei, măcar un sfert de oră. Se culca lângă mine, îmbietoare, deja ațipită, învelindu-ne pe amândoi cu un cearceaf subțire... Se auzeau, de afară, acarii (Bujoreanu și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2196_a_3521]
-
altcineva. Te iubesc, îmi spune Tim când ne oprim din sărutat. —Și eu te iubesc, îi răspund. Doar din obișnuință, sincer. Nici nu-mi dau seama când o spun. Îmi ia un secol să bag cheia în ușă. Tim așteaptă răbdător afară să mă vadă intrată cu bine. Odată ajunsă înăuntru, o iau cât pot de repede pe scări, încercând să evit o conversație cu părinții mei. Aud știrile în sufragerie și nu-mi vine să cred că e doar ora
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
scuze pentru întârziere, îngrozită că îmi ies aburi de alcool prin toți porii. — Fii fără grijă, spune, spre surprinderea mea, taximetristul. Am noroc. Am dat peste unul drăguț în dimineața asta. De obicei se enervează rău dacă nu îi aștepți răbdător la ușă. Am gâtul uscat acum, parcă aș avea șmirghel în gură. Mă întreb cum se simte Adam. Probabil e bine. Bărbații pot să bea mult mai mult decât femeile. Nu e nedreaptă viața? În cele din urmă ajung la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
în regulă. E doar o reacție normală. Oricum, sunt bucuroasă că nu plânge. Cu asta ar fi greu să mă descurc. Debbie încă mai chicotește. Refuz să mă alătur. Ar fi foarte nepotrivit. În loc de asta, pur și simplu stau așteptând răbdătoare să se oprească. În cele din urmă o face, dar cu toate astea pare în continuare amuzată. —Katie, prostuțo. Se apleacă și îmi dă prietenește un pumn în umăr. Am rămas fără cuvinte. Serios. Are impresia că e o glumă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
toată noaptea la computer, uitând cu totul să mă bag în pat. Și eram atât de epuizată a doua zi, încât nu mai puteam să mă întâlnesc cu el. Dar nu s-a plâns niciodată. Nici măcar o dată. Și a citit răbdător manuscrisul pe măsură ce îl scriam. Din fericire, nu a întrebat niciodată cine era Adam. Nu eram sigură că era ceva de capul romanului, dar am continuat să scriu până când am ajuns la SFÂRȘIT. Pur și simplu trebuia să văd dacă pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2278_a_3603]
-
între timp, o jigodie de sergent major, s-a dus la el, și lovindu-l cu cizma, l-am auzit jignindu-l: „Mai trăiești, mă, mai trăiești ?” „Mai trăiesc, domnule sergent major !”, i-a răspuns politicos, cu mult bun simț, răbdător, omul Vasile Voiculescu, scriitorul. 10 Vestea eliberării lui V. Voiculescu, i-a venit telefonic, la 30 aprilie 1962, lui Radu Voiculescu, feciorul, de la medicul șef al Dispensarului T.B.C. Turda. Fusese transportat și lepădat acolo pentru a fi, eventual, preluat de
Academia b?rl?dean? ?i Vasile Voiculescu by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83084_a_84409]
-
moralitatea fiului, a fratelui, a soțului, a prietenului, a tatălui care ești. Nu cred într-un apărător al focilor din Groenlanda care n-a mai vorbit cu maică-sa, săracă, de luni întregi, sau care i-a dat soției mult răbdătoare papucii, pentru a se combina cu o tovarășă de idealuri ecologiste. Nu cred că face prea multe parale imaginea publică impecabilă a unui ins care, în particular, își troznește copiii; sau a activistului ajuns care nu-și mai recunoaște vechii
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2180_a_3505]
-
în cele din urmă Alexe și ochii lui clar-albaștri parcă îi întăreau spusele. Altfel n-ar avea nici un farmec, întări și soția. Pe urmă Alexe își încrucișă pe piept brațele, împinse buza de jos în față și rămase mut. Contempla răbdător încăperea. Nina și ea, după ce-l cercetă atentă de câteva ori, se pleoști moale pe canapea și înțepeni cu privirile în gol. Secundele se scurgeau lent, chinuitoare. Bang, bang, bang, bang! Bătaia inimii resimțită în timpane era pentru Carmina o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
nu este refuzată. Cu firea ei nu pare a fi exponentul care se lasă învins în lupta pentru existență, pomenită de ea. Mai departe pleacă la Matei, un băiat taciturn, necăsătorit, slăbuț, palid, cu părul rărit pe creștet, meticulos și răbdător, cu o vocație de înger, de-o politețe demodată cu femeile. Își saltă de pe cap căciula, sau basca, ce are, se înclină, la cuier își agață pardesiul tocmai la perete, chiar dacă știe că i se va murdări de var, lasă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
trecut, doi, maman spune că tu ai uitat, probabil, de rochia de la croitoreasă, trei coaforul, patru, o raită pe la apartamentul tău, de când nu l-ai mai văzut, hai spune? El părea bine dispus. A formulat câteva întrebări protocolare. A așteptat răbdător răspunsul. Pe urmă s-a interesat cu ce tren soseau ei, părinții, ca să-i aștepte la gară. A părut încurcat când i s-a spus că o să vină și Elena cu soțul. În cazul acesta Carmina nu mai vine cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
în sus, se vedea dantela furoului. El observă și se aplecă să-i așeze rochia. Câtă afecțiune! În mașină era o femeie, privea cu atenție, o atenție rece, mai mult mirată; aceea era desigur nora bătrânei. Bărbatul a ajutat-o răbdător să se așeze în mașină, a închis portiera, probabil o duceau la spital, nu știu de ce am avut impresia că e ultimul drum al bătrânei și dintr-odată am dorit să am și eu o asemenea duioșie, egală cu a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
și eu un om obișnuit, ca oricare altul. Mi s-a adus cafeaua și am sorbit o înghițitură fără să pun zahăr și lapte. Uite la el! O bea amară! — Pur și simplu nu-mi plac dulciurile, am spus eu, răbdător. Am impresia că ți-ai făcut o părere greșită despre mine. — De ce ești atât de bronzat? — Am fost în drumeție... două săptămâni. Cu rucsacul și cu sacul de dormit în spinare... De-aia m-am bronzat. — Pe unde-ai umblat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]