11,725 matches
-
o serie de sarcini pierdute, arhiducesa dă naștere unui băiat sănătos pentru care avea încă de la început planuri mărețe, dorind să-l facă împărat. Socrul ei, Francisc I era bătrân, iar Ferdinand, fiul cel mai în vârstă și totodată moștenitorul tronului era bolnav și debil mintal. Ambițioasa prințesă, foarte interesată de problemele politice a observat vidul de putere ce exista la curtea vieneză la începutul secolului al XIX-lea și a decis să umple acest gol cu personalitatea ei marcantă. Nu
Prințesa Sofia de Bavaria () [Corola-website/Science/310546_a_311875]
-
la căderea lui Metternich căruia îi reproșa "că urmărește un lucru imposibil și anume să conducă monarhia fără împărat cu un cretin ca reprezentant al coroanei", aluzie la cumnatul său împăratul Ferdinand. Sofia își împiedică soțul să preia succesiunea la tron, renunțând astfel să devină împărăteasă. În felul acesta ea a pregătit terenul pentru ca fiul ei, "Franzi", să urce pe tron la Olmütz în decembrie 1848. Pentru acest lucru Franz Joseph îi va rămâne toată viața recunoscător mamei sale. Tânărul împărat
Prințesa Sofia de Bavaria () [Corola-website/Science/310546_a_311875]
-
un cretin ca reprezentant al coroanei", aluzie la cumnatul său împăratul Ferdinand. Sofia își împiedică soțul să preia succesiunea la tron, renunțând astfel să devină împărăteasă. În felul acesta ea a pregătit terenul pentru ca fiul ei, "Franzi", să urce pe tron la Olmütz în decembrie 1848. Pentru acest lucru Franz Joseph îi va rămâne toată viața recunoscător mamei sale. Tânărul împărat se lasă condus de mâna ei fermă în primii ani ai domniei, chiar dacă Sofia a dat asigurări că: "odată cu urcarea
Prințesa Sofia de Bavaria () [Corola-website/Science/310546_a_311875]
-
Olmütz în decembrie 1848. Pentru acest lucru Franz Joseph îi va rămâne toată viața recunoscător mamei sale. Tânărul împărat se lasă condus de mâna ei fermă în primii ani ai domniei, chiar dacă Sofia a dat asigurări că: "odată cu urcarea pe tron a fiului meu am luat decizia categorică să nu mă mai amestec în nici o afacere de stat. Nu mă mai simt îndreptățită să o fac știind că, după 13 ani în care țara a fost a nimănui, acum a ajuns
Prințesa Sofia de Bavaria () [Corola-website/Science/310546_a_311875]
-
în politică cât și în viața de familie. Ea punea mare preț pe respectarea și păstrarea etichetei regale la curtea austriacă. Arhiducesa a păstrat pe tot parcursul vieții un jurnal detaliat în care făcea însemnări zilnice. Imediat după urcarea pe tron a fiului ei, Sofia începe să-i caute acestuia o soție. Ea își dorea pentru Franzi o prințesă de origine germană. Prin această alianță spera că va întări poziția Austriei în Confederația Țărilor Germane, poziție amenințată tot mai mult de
Prințesa Sofia de Bavaria () [Corola-website/Science/310546_a_311875]
-
păți nimic pe teritoriul vasalului său, Nicolae Alexandru. Voievodul muntean renunță la suzeranitatea ungară în 1359. Până la sfârșitul domniei lui Nicolae Alexandru se pare că nu s-au ameliorat raporturile între el și regele ungar, căci imediat după suirea pe tron a fiului său, Vladislav I, Ludovic îl apostrofează afirmând că a urmat „obiceiurile rele” ale tatălui acestuia. Nicolae Alexandru moare la 16 noiembrie 1364, fiind înmormântat în biserica de la Câmpulung, ctitoria sa și a tatălui său. Pe piatra de mormânt
Nicolae Alexandru () [Corola-website/Science/298712_a_300041]
-
1990 a fost propus ca și candidat pentru scaunul Patriarhal ; Candidatura nu i-a putut fi acordată la scaun având în vedere faptul că acei candidați propuși trebuie să aibă cetățenia sovietică (care era o cerință a statutului candidaților la tronul Patriarhal, fiind acordată Mitropolitului Filaret Denisenko, actualul Patriarh al Kievului . El a fost președintele Comisiei de numărare a voturilor , fiind ale, Mitropolitul de Leningrad Alexei (Ridiger). Decizia Consiliului Academic al Academiei Teologice din Kiev la 24 septembrie 1999, "pentru lucrări
Antonie (Bloom) de Suroj () [Corola-website/Science/334928_a_336257]
-
au intrat în dormitorul lui Alexandru Ioan Cuza și l-au forțat să abdice și să părăsească țara. Pe actul iscălit de Cuza scria: „"Noi, Alexandru Ioan I, conform dorinței națiunii întregi și angajamentului ce am luat la suirea pe Tron, depun astăzi, 11 februarie 1866, cârma guvernului în mâna unei Locotenențe Domnești și a Ministrului ales de popor"“. Într-adevăr, în 1859 Cuza a fost pus să jure că va abdica după 7 ani de domnie pentru a lăsa tronul
Monstruoasa coaliție () [Corola-website/Science/303074_a_304403]
-
Tron, depun astăzi, 11 februarie 1866, cârma guvernului în mâna unei Locotenențe Domnești și a Ministrului ales de popor"“. Într-adevăr, în 1859 Cuza a fost pus să jure că va abdica după 7 ani de domnie pentru a lăsa tronul unui 'prinț străin dintr-o țară nemegieșă cu România', precum se cerea într-una din prevederile divanelor ad-hoc din 1857. Două zile mai târziu, Cuza părăsește Bucureștiul spre Brașov, iar în 10 mai 1866 prințul Carol de Hohenzollern-Sigmaringen este proclamat
Monstruoasa coaliție () [Corola-website/Science/303074_a_304403]
-
au sosit sub protecția directă a Coroanei, ca urmare comunitățile evreiești engleze se găseau adesea în jurul castelelor. Evreii foloseau Turnul drept refugiu atunci când erau amenințați de violențe antievreiești. Moartea lui Henric I în 1135 a lăsat Anglia cu succesiunea la tron în dispută; deși regele îi convinsese pe cei mai puternici baroni ai săi să jure susținere pentru împărăteasa Matilda, la doar câteva zile după moartea lui Henric, Ștefan din Blois a sosit din Franța pentru a revendica tronul. Importanța orașului
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
succesiunea la tron în dispută; deși regele îi convinsese pe cei mai puternici baroni ai săi să jure susținere pentru împărăteasa Matilda, la doar câteva zile după moartea lui Henric, Ștefan din Blois a sosit din Franța pentru a revendica tronul. Importanța orașului și a Turnului său sunt marcate de viteza cu care el și-a asigurat Londra. Castelul, care nu mai fusese de ceva timp utilizat ca reședință regală, era de obicei lăsat în seama unui conetabil, poziție deținută la
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
Turnul a fost asediat pentru prima dată în istoria sa. Longchamp a capitulat în fața lui Ioan după doar trei zile, hotărând că are mai multe de câștigat din capitulare decât din prelungirea asediului. Ioan i-a urmat lui Richard pe tron ca rege în 1199, dar domnia sa s-a dovedit nepopulară în rândurile multora dintre baronii săi, care s-au unit împotriva sa. În 1214, în timp ce regele era la Castelul Windsor, Robert Fitzwalter a venit cu o armată în Londra și
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
dus la izbucnirea Primului Război al Baronilor. Chiar și după ce s-a semnat Magna Carta, Fitzwalter a continuat să controleze Londra. În timpul războiului, garnizoana Turnului a trecut de partea baronilor. Ioan a fost detronat în 1216 iar baronii au oferit tronul Angliei prințului Ludovic, fiul cel mai mare al regelui Franței După moartea lui Ioan în octombrie 1216 însă, mulți au început să-l susțină pe prințul Henric, fiul cel mai mare al acestuia. A continuat un război între facțiunile ce
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
și-a petrecut Crăciunul în siguranța zidurilor Turnului și nu la Windsor așa cum îi era obiceiul. Când Henry Bolingbroke a revenit din exil în 1399, Richard a fost închis în Turnul Alb. El a abdicat și a fost înlocuit pe tron de Bolingbroke, care a devenit regele Henric al IV-lea. În secolul al XV-lea, nu s-a construit prea mult la Turnul Londrei, dar castelul a rămas un loc important de refugiu. Când susținătorii răposatului Richard al II-lea
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
un loc important de refugiu. Când susținătorii răposatului Richard al II-lea au încercat o lovitură de palat, Henric al IV-lea s-a adăpostit în Turnul Londrei. În această perioadă, castelul a mai întemnițat câteva persoane de vază. Moștenitorul tronului scoțian, viitorul rege Iacob I al Scoției, a fost răpit în timp ce călătorea în Franța în 1406 și închis în Turn. Domnia lui Henric al V-lea (1413-1422) a readus Anglia în avantaj în Războiul de O Sută de Ani împotriva
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
cum ar fi bătălia de la Agincourt, mulți prizonieri de rang înalt au fost închiși la Turn până când au fost răscumpărați. Mare parte din a doua jumătate a secolului al XV-lea a fost ocupată de Războiul Rozelor între pretendenții la tron din casele Lancaster și York. Castelul a fost din nou asediat în 1460, de această dată de o forță yorkistă. Turnul a fost avariat de artilerie, dar a capitulat doar după ce Henric al VI-lea a căzut prizonier în bătălia
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
yorkistă. Turnul a fost avariat de artilerie, dar a capitulat doar după ce Henric al VI-lea a căzut prizonier în bătălia de la Northampton. Cu ajutorul lui Richard Neville, al XVI-lea Conte de Warwick (poreclit „făcătorul de regi”) Henric a recucerit tronul pentru scurtă vreme în 1470. Edward al IV-lea a revenit însă rapid și Henric al VI-lea a fost închis în Turnul Londrei, unde a fost probabil și omorât. În timpul războaielor, Turnul a fost fortificat pentru a rezista tunurilor
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
roman recent descoperit la 3,6 m sub the Minories, câțiva metri mai la nord. Opoziția față de Richard a escaladat până când el a fost ucis în bătălia de la Bosworth Field în 1485 de către lancastristul Henry Tudor, care a urcat pe tron sub numele de Henric al VII-lea. Începutul perioadei Tudorilor a marcat începutul declinului utilizării Turnului Londrei ca reședință regală. După cum afirma istoricul secolului al XVI-lea Raphael Holinshed, Turnul era pe atunci folosit mai mult ca „depozit de arme
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
italienne", dar nu s-a acționat niciodată în această direcție. Deși dotările garnizoanei au fost ameliorate prin adăugarea primelor cazărmi special construite pentru soldați („Cazarma Irlandeză”) în 1670, spațiile de locuit erau încă într-o stare precară. La accederea pe tron a dinastiei de Hanovra, situația membrilor acesteia era nesigură și, ținând cont de posibilitatea unei rebeliuni scoțiene, au reparat Turnul Londrei. Afeturile de tun adăugate în timpul Stuarților se deterioraseră. Numărul de tunuri de la Turn a fost redus de la 118 la
Turnul Londrei () [Corola-website/Science/310681_a_312010]
-
Abu Bakr l-a numit pe ‘Umăr ca succesor al său înainte de moartea califului, în 634. Din cauza firii sale stricte și dictatoriale, ‘Umăr nu era o figură foarte populară printre personalitățile notabile din Medina, în consecință venirea lui la succesiunea tronului a fost inițial descurajata de către companionii de rang înalt ai lui Abu Bakr. Cu toate acestea, Abu Bakr a decis să îl aleagă pe ‘Umăr ca succesor al său. ‘Umăr încă era vestit pentru extraordinară să voința, inteligență, viclenie politică
Umar () [Corola-website/Science/319336_a_320665]
-
Taxis văzând în ea un sprijin și un succesor. În acest fel, ea a devenit capul familiei până când fiul ei cel mare a devenit major. În 1877 fiica ei Elisabeta s-a căsătorit cu Prințul Miguel de Braganza, pretendent la tronul Portugaliei. Sănătatea fiicei ei s-a deteriorat după nașterea primului copil și a murit în 1881 la vârsta de 20 de ani. În 1879 fiica cea mare a Helenei, Louise, s-a căsătorit cu tânărul Prinț Frederic de Hohenzollern-Sigmaringen. Cuplul
Ducesa Elena de Bavaria () [Corola-website/Science/322603_a_323932]
-
În 1683, turcii amenință cu noi atacuri, dar sunt alungați de prințul Eugen de Savoya până la Belgrad. De asemenea, Austria devine o adevărată fortareață a catolicismului, împotriva răspândirii protestantismului. Dupa abdicarea lui Carol Quintul în 1556, Ferdinand I ajunge la tronul imperial, obținând în 1558 titlul de împărat. Când Ferdinand I moare în 1564, teritoriile stăpânite de acesta sunt împărțite între fiii săi. Coroana imperială este moștenită de cel mai în vârstă, Maximilian al II-lea și odata cu acesta dobândind
Istoria Austriei () [Corola-website/Science/317150_a_318479]
-
pun capăt războiului de succesiune. Austria intră în stăpânirea lui Carol al II-lea, care dobândește "Țările de Jos Spaniole" (Belgia și Luxemburgul actual) și preia controlul politic asupra unei mari părți a Italiei (republicile Napoli, Mantova și Sardinia), în timp ce tronul Spaniei revine lui Filip al V-lea, nepotul lui Ludovic al XIV-lea. Eliberarea de amenințarea turcească este semnalul de început pentru o înflorire, până atunci de neconceput, a artei și culturii austriece: clădiri superbe, cum ar fi remarcabilul palat
Istoria Austriei () [Corola-website/Science/317150_a_318479]
-
Habsburg. Din 1835 se menținuse problema șefului statului căci împăratul Ferdinand avea calități modeste și nu era un lider capabil să conducă statul aflat în dificultăți. La sfârșitul anului are loc o lovitură de palat: Ferdinand a fost înlăturat de pe tron și a fost înscăunat Franz Joseph care avea 18 ani, cu un simt al datoriei, cu credințe conservatoare, reticient în față unor schimbări bruște, dispus să înfrângă revoluția. În 1849 a promulgat o constituție și a dizolvat parlamentul. Constituția avea
Istoria Austriei () [Corola-website/Science/317150_a_318479]
-
pe italieni conduși de regele Carol Albert la Custoza. Deși a fost semnat un armistițiu, războiul a fost reluat piemontezii crezând că au o situație favorabilă. Carol Albert a fost însă din nou înfrânt la Novara și abdica, lăsându-i tronul lui Victor Emanuel I. La Veneția, rezistență s-a prelungit. Lajos Kossuth, un liberal radical maghiar, a format un guvern independent. Austrieici au început operațiuni pentru recucerirea Ungariei, ocupând orașele Buda și Pesta. Parlamentul se retrage la Debrecen, dar Alfred
Istoria Austriei () [Corola-website/Science/317150_a_318479]