19,653 matches
-
cele două opțiuni o veți alege. Alegerea vă aparține. Duratele de viață comparative în ziua de astăzi După ce am văzut cât de mult pot trăi practicienii implicați ai taoismului, să aruncăm o privire asupra duratelor medii de viață ale oamenilor obișnuiți din ziua de astăzi. Conform ediției din 1985 a raportului World Health Statistic Annual, publicat de Organizația Mondială a Sănătății din Geneva, liderii mondiali ai longevității, atât pentru bărbați, cât și pentru femei, sunt Japonia, Elveția și Islanda, Statele Unite ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
pentru purificarea organismului. Purificarea organismului este esențiala pentru toate școlile de gândire taoistă. Importanța ei se bazează pe opinia ca, încă din primul moment al vieții, începem sa poluăm starea inițială a corpului, a respirației și a minții. Scopul dietelor obișnuite de curățare a organismului este acela de a evita procesul inexorabil al poluării și decăderii. „Îmbătrânirea” nu este numai o chestiune de timp; aceasta reprezintă și viteza cu care permitem corpului nostru să decadă după o perioadă de timp. Unele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
în loc să permiteți corpului și respirației să preia conducerea, ca în activitățile obișnuite. De exemplu, vă va fi mai ușor să vă controlați dieta și bărbaților le va fi mai simplu să-și controleze ejacularea odată cu începută practica meditației. Meditația regulată obișnuiește corpul și repirația să preia comenzi de la minte și, astfel, să reverseze uzura constantă a spiritului cauzată de pierderea nedisciplinată de esență și energie. De asemenea, meditația pune timpul în perspectivă. Majoritatea oamenilor spun: N am timp să meditez, sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
fie destul de calmă pentru a abandona numărătoarea și a vă adânci în liniște în golul „minții vide”. Mențineți starea de echilibru mental cât mai mult posibil sau până la sfârșitul perioadei de meditație. Pe măsură ce practicați și progresați în meditație, vă veți obișnui să-i comandați minții să „tacă” și să-i spuneți corpului să „stea nemișcat”, iar treptat ele vor învăța să asculte. Exercițiul regulat descrește timpul necesar pentru a intra în starea de „minte vidă” de fiecare dată când meditați. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2250_a_3575]
-
de bine, Încât se bucura În sinea lui că nu mergeau nicăieri de revelion. Cu atât mai mult cu cât trebuia să recunoască, oricât de greu, că sentimentele sale față de Iolanda nu aveau limpezimea legăturilor de circumstanță cu care se obișnuise. I se adeverea faptul ca doar senzațiile nu-i erau de ajuns pentru a judeca o relație. Dar cum să străpungă tăcerea ei ostilă? Și ce să afle? Cum să-i smulgă rochia asta Îmbrăcată parcă pe ascuns pentru o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
arăta calmă, cina bogată și rezerva de „Triferment” liniștitoare. Domnul Moduna culese o măslină de pe salata de boeuf cu speranța că doamna Moduna va Înțelege semnalul și se va așeza și ea la masă, În fața unei căni de ceai, cum obișnuia de multă vreme Nimic nu l-ar fi oprit pe domnul Moduna să atace movila de cârnați afumați din mijlocul mesei, Înălțată chiar de el pe un capac de lemn cu diametrul unei roți de „Pegas” pliant, dacă În pragul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
un profil anume. Licențiați să fie. Se Îmbrăca cu gust și dansa frumos, cu stil chiar. La votcă nu prea rezista ori, e bine știut faptul, stagiarii plecau din oraș atât de repede, Încât biata Sușu nu apuca să se obișnuiască cu băutura asta pe care, ea personal, o găsea mai puțin grozavă decât se zicea. În altă companie Însă nu obișnuia „să servească”. Șușu avea răbdare și Încredere nemărginită În procesul de privatizare care, iată, aducea În oraș și specialiști
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
ori, e bine știut faptul, stagiarii plecau din oraș atât de repede, Încât biata Sușu nu apuca să se obișnuiască cu băutura asta pe care, ea personal, o găsea mai puțin grozavă decât se zicea. În altă companie Însă nu obișnuia „să servească”. Șușu avea răbdare și Încredere nemărginită În procesul de privatizare care, iată, aducea În oraș și specialiști străini. În vila de oaspeți de la U.P.S.A. se mai ocupase un apartament pe lângă cel locuit de domnul Sirvain, căruia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
descoperită vederii sale de retragerea grăbită a Agathei.. El era cel ce va pleca. Amânase atât de mult această plecare, Încât se punea Întrebarea dacă ea Își mai avea rostul: prestanța urgenței se dizolva În frivolitatea capriciului. Apoi, lumea se obișnuise În așa măsură cu ideea absenței sale Încât, văzându-l, Îl credea Întors pentru o scurtă vizită sentimentală. Nu se grăbea să se lepede de aura nostalgică cu care Îl dăruia miopia distrată ori orgolioasă a concitadinilor săi. Impostura Îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
lui Grațian venea parcă din altă lume. Am citit ceva. Nu știi nimic, punctă fără milă Grațian. E regizor de film. A lui e Moara cu noroc. Nu a lui Slavici? Ești un dobitoc! tună Grațian. Nu se supără. Era obișnuit cu limbajul violent al lui Grațian. Ce face un regizor de film? Are o pâlnie și strigă În ea. Și? În mintea sa destul de leneșă altfel, se Înfiripă pe neașteptate ideea unui spectacol năstrușnic care nu avea nimic cu viața
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
două ori pe zi și spunea Tatăl nostru Înainte de culcare. Din păcate nu putea renunța Încă la paharul cu vin și nici la ceașca de cafea. Drept urmare uneori avea convulsii puternice și stări de agitație cu care Marta nu se putea obișnui. El Însă socotea boala de care suferea ca pe un semn ceresc și o trăia cu smerenie. Singura sa neliniște, nemărturisită până azi, era că, de un timp, Îi veneau În minte cuvinte pe care le folosise doar În copilărie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
mai multe ori anunțul, apoi Își descheie tacticos nasturii „paltonului său de ocazii”, lăsând să se reverse peste revere un superb fular mov de mohair cumpărat de Zorela de la Galeria Fondului Plastic de Sfântul Nicolae. Își lăsă prietenii să se obișnuiască cu bazaconia de pe ecran și deschise ziarul tot la pagina de publicitate. Alese fără ezitare un text subliniat Încă de acasă cu carioca verde și citi rar, apăsând pe fiecare cuvânt: Revelion cu vânzare: Ziffer, Hollosi, Nagy Oszkár. Bufet rece
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
ea. A acceptat invitația, uitând că nu avea costum de baie. Nici ea nu avea, dar lucrul ăsta nu o Îngrijora deloc. Știa un loc ferit, greu accesibil, unde costumul de baie era un moft. Apoi, studenții de la Arte erau obișnuiți cu nudurile și cu nudismul. Drumul spre acel loc, numit de ea golf, trecea prin pădure, printre ferigi și ciuperci. Călca rar. Nu părea grăbită. Avea timp să privească În jur și să verifice dacă toate erau la locul lor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
1 de la Hungaroring. La câteva luni a primit o vedere din Göteborg. Acolo, se pare, mai erau locuri pentru români. Mai târziu, o altă vedere, de data asta din Helsinki. Apoi nimic, timp de câțiva ani. Când Începuse să se obișnuiască cu plecarea ei, a primit o scrisoare din Paris, semnată doar de ea. A reținut câteva amănunte: lucra la Beaubourg, făcuse un DEA În Istoria Artelor, pe soțul ei Îl chema Michel, de unde el trase concluzia că se măritase. Cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
să Îl arunce În foc. Cum la vârsta ei, puține lucruri o mai speriau, deschise plicul. Găsi o scrisoare de câteva pagini bune scrisă pe foi de observație medicală, fără dată și fără loc În partea dreaptă, sus, cum se obișnuiește. Caligrafia era Îngrijită, stas cum se zice, ca a militarilor trimiși În rezervă, sau la pensie, tot aia e. Prima frază o puse pe gânduri: Durerea când este adevărată nu are nici timp nici loc. Urma un semn al exclamării
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
din copilărie, Împăiată și plimbată prin toată țara pe un trailer. În gura larg deschisă a balenei luminată de un beculeț stăteau ca două fanoane rupte ghidul și șoferul pe care nici nu l-am văzut la Început, Încât cei obișnuiți cu avioanele au zis că autocarul era pus pe pilot automat. Nici măcar nu era un autocar, ci un vapor somnambul eșuat pe o plajă de granit. Am urcat În autocar și am căutat peste tot. Degeaba. Din Teodosie n-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
În deșert, ei hoinăreau prin pustă. În pustă, ca și În deșert, ești mereu undeva și peste tot În același timp. Ca să poți vorbi de „locuri”, Îți trebuie un spirit de observație sau o memorie ieșite din comun, atunci când indicatoarele obișnuite de orientare lipsesc. Drumul pe care mergeau nu mai fusese umblat demult, pentru că iarba era la fel peste tot, adică indigo, și aproape de aceeași Înălțime. Ea mergea desculță, adulmecând aerul În care se făcea tot mai simțit mirosul de broaște
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
pentru că există și așa ceva, acea necesară consistență de o clipă. Tot ce trece peste, se banalizează precum frontierele de stat În spațiul Schengen. Acum Înțelegea de ce fusese atent la felul În care silueta ei zveltă, cu care credea că se obișnuise, Înainta pe drumul acela demult părăsit și pe care ea l-ar fi putut găsi cu ochii Închiși: urma drumului ascuns acum de iarbă era Încrustată În memoria tălpilor ei goale. Klaus, spuse el Încet, aproape fără voie. Să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
umărul la strămutarea câtorva lucrări din casa Ster Într-un loc necunoscut și impropriu. Întocmai ca struții pe care Îi văzuse la televizor Într-o fermă din Bihor. Ce să caute ei printre găini, rațe, gâște, bibilici și alte orătănii, obișnuite cu gustul de țuică al ierbii și cu mirosul de borhot care delimita vag suprafața mereu schimbătoare a fermei, spre disperarea Tribunalului din Oradea, obosit până la a regreta repunerea În posesie a fraților Hedeșan, Avram și Domițian, ultimul Învinuit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
el sub apăsarea ta. Scara care duce la mansardă e liberă, iar lumina stinsă. Cu atât mai bine. Eu văd În Întuneric. Ca pisicile. Urcară scara fără ca ea să-și scoată mâna din buzunarul său. Un gest cu care Îl obișnuise Violeta. Ori de câte ori erau singuri În lifturi. Sau pe străduțe Întunecoase. De data asta Însă se simțea ca un câine de apartament scos afară la ore fixe ca să urineze, ținut strâns de zgardă ca să nu-și dea drumul pe scări, cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Îi venea În minte filmul Război și Pace al lui Bondarciuc cu bătălia de la Borodino și cu prințul Andrei rănit? Străinul de lângă el putea fi cel mult un Bezuhov slab, crescut Într-un orfelinat și plecat cu sorcova cum se obișnuiește de Anul Nou. Lipit de străin cum era, Îl simțea lipsit de orice ajutor. Își scoase mănușile de lână, mari ca două lopeți, și i le așeză sub cap. Apoi, cu batista mereu la Îndemână În buzunarul hanoracului său umplut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
din lemn de brad care depășea dimensiunile saltelei cu zece centimetri pe fiecare din laturile sale. Era acasă la el. Simțea acest lucru pentru prima oară. Iolanda, ca și dincolo, În trecere. Un lucru cu care va trebui să se obișnuiască. Deocamdată Însă se mulțumea să savureze sfârșitul peregrinărilor sale pe care, spre bucuria lui, nu o trăia singur. Sau se simțea acasă pentru că nu era singur. Ar fi vrut să povestească ce simțea, dar socoti că e mai bine să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
Petru netezi hârtia, atât cât teama de a nu o primejdui prin grabă Îi permitea, și descoperi un nud de femeie. Înainte chiar de a aprecia starea desenului, nudul se răsuci cu spaimă și grabă În forma cu care se obișnuise de lunetă fără lentile prin care nu se vedea nimic altceva decât se vede În mod obișnuit, fără acea tulburătoare modificare a distanței, prin care toate Îți par la Îndemână. Îndreptă din nou sulul de hârtie poroasă ajutat acum și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1856_a_3181]
-
tata o luase pentru mine, deși din cu totul alte motive. Îmi dau seama acum că „Războiul cel Mare“ Îl vămuise de două ori cu cruzime - nu numai În anii cumpliți petrecuți În tranșee, ci și ca efect social. Îl obișnuise cu gustul vieții de ofițer și gentleman, mai cu seamă În perioada de după război, când se afla cu armata de ocupație În Germania. De atunci fusese condamnat la ethosul și aspirațiile unei anumite clase, unui anume mod de trai, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
lor, erau prea apropiate de natură. Iar pentru natură tata nu numai că nu arăta nici un fel de interes, ci manifesta chiar o ostilitate fățișă (care, În fața propriei mele pasiuni, era de obicei redusă la o neîncredere plină de scepticism). Obișnuia să susțină că În cei trei ani În Flandra văzuse destule câmpuri și respirase Îndeajuns aer curat cât să-i ajungă o viață Întreagă, iar plimbările cele mai scurte sau picnicurile cele mai simple, departe de casă și șosea, le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]