19,069 matches
-
într-un final de simfonie în care pîrîitul tubelor și zbierătul trompetelor se dezlănțuie triumfător, în personaj are loc o transformare. Roșu și transpirat, e se scoală trepidînd în picioare ca să predea profesorului coala albă. Recunoscînd că n-a învățat, mărturisește că a avut intenția să copieze. Față de colegi își luă atunci în mod solemn angajamentul că nu va mai repeta gestul. Abia acum conștiința i se liniștește. Luminoasă și fierbinte, raza de soare îi șoptea felicitări. Observam la cei care
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
Nu ți-e bine? - Mă doare capul, zvîrli ea rece. Din ce în ce mai stîngaci, nu știam ce ar fi fost mai potrivit să fac: să continuu lectura ori să o las baltă. Asta însă a hotărît Patricia. - Lasă caietul. O să apară vecina. Mărturisesc că l-am închis cu ușurare. Ca trăsnetul, o veste căzu peste studenți. Cineva scrisese o poezie și o arătase unui coleg, cerîndu-i după aceea s-o distrugă. Erau versuri împotriva regimului. Imprudent, colegul apucase s-o citească însă și
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
Îi impusese să-i ceară mîna, procedînd cu atîta iscusință încît, atunci cînd ea și-a dat consimțămîntul, pictorul se crezu în paradis. Chiar azi, la gîndul că ar fi fost refuzat, bătrînului îi bătea inima. - Nu pictez femei, îmi mărturisi Goilav după ce am rămas singuri. Nu au expresie. Fața lor e lipsită de musculatură. Din cauza cărnii, pe chipul unui bărbat stă scrisă toată istoria vieții sale. Un obraz de femeie nu are biografie. Nu mă gîndisem la asta, dar, politicos
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
Eu însumi nu pot ieși din acest tipar. - Și nu vă înspăimîntă această neschimbare? - Fără prefaceri nimic nu există dar, cu vîrsta, îți place ca primenirea să aibă un contur stabil. Aici apare o lume pe care o guvernează legi. - Mărturisesc că nu mi-e foarte limpede... - Oi fi prea tînăr să ai preferințe pentru efemer. Cît este el de întîmplător, cu timpul hazardul se face una cu legea, ca două fețe ale unui singur lucru. Legea și întîmplarea sînt, la
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
care n-o poate împlini decît statul. Tot el va anihila pe „vameși”. - Automat statul intră în mîna celor care știu să profite de împrejurări. - Societatea va fi organizată ca mare producătoare de bunuri împărțite după nevoi. - Cîți își vor mărturisi măsura reală a propriilor nevoi? - Nu e necesară nici o mărturisire. Nevoile se calculează. - Doamne, oare cum poți calcula visul fiecăruia? Înseamnă să distrugi orice speranță. Din om va dispare însuși mobilul acțiunii. Cine-mi poate socoti mie nevoia sufletească care
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
piață cu cireșe. Reciproc, se otrăveau cu bîrfe și cu intrigi. În cancelarie auzeam doar rețete de zacuscă și întîmplări cu sugari. Relatarea întoarcerilor nocturne ale soților băutori ocupa, în cronicile lor, un loc important. La rîndul meu le-am mărturisit că eu cunosc o rețetă de ceai pe care de curând mi-o împărtășise bunul meu amic Shakespeare. Ocheadele bănuitoare pe care, fățiș ori în ascuns, mi le aruncau dăscălițele trădau impresia ce le-o făcusem. Aveau aerul că se
CARTIERUL SULAMITEI by MARCEL TANASACHI () [Corola-publishinghouse/Imaginative/513_a_701]
-
final. Acum știi, Sophie. Trebuie acționat în consecință. Rainer își înfige o unghie în palmă. Și‑ar dori îngrozitor de mult s‑o aibă pe Sophie, care la rândul ei o vrea cu tot atâta tărie. Numai că nu și‑o mărturisește. Rainer îi spune Sophiei că el e un animal de pradă, iar ea e prada. Sophie zice: Nu pricep despre ce‑i vorba. Nu vrei să vii și tu o dată să jucăm tenis? Rainer spune că el nu joacă decât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
adresate Sophiei, ceea ce implică un procedeu subtil. Iubire, așa sună titlul și la fel de stângace e și continuarea, fiindcă poetul e închis în sine. Deci, iubire. Chipul tău mi se arată zi și noapte. Carissima... așa începea scrisoarea în care‑ți mărturiseam dragostea... Roșind... îmi ascultai jurământul de iubire. Sărutări... Ți‑am sărutat buzele roșii, lumânări ardeau înaintea noastră, iar noi priveam prin flăcările albe și prin sticla șlefuită a paharelor. De unde să iei aici altă sticlă șlefuită în afară de sticla ochelarilor, că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1971_a_3296]
-
poezele? Să povestim filme? Poate. Eu pentru altceva mă pregătisem. L-am cam urât pe Leac, cum a putut să mă părăsească așa, cocostârc. Dar de unde să știe ce băiat sensibil eram eu? Și cum aș fi putut să-i mărturisesc tot? Îl alesesem tocmai pentru că nu era el omul căruia să-i plângi pe umăr. Nu de asta aveam eu nevoie, nu de un umăr de plâns, ci de un model. Un model cu coaie. Asta nu Însemna că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
făceau consumație, nu se Întindeau la o bere, nici nu luau vomitive de doi lei. La fel ca și Tibi. Un rafinat al acoolurilor, având În plus gusturi literare decente. Cred că cei mai mulți dintre noi Îl invidiam, fără s-o mărturisim. Fiindcă noi ne doream proletari, ăsta devenise, tot lucrând la cooperativa Celebrului animal, idealul nostru social. Iar la Tibi, la casa de la țară, ne duseserăm să sărbătorim 1 Mai muncitoresc. Veți spune că ipocriți și pozând. Dar asta făcea parte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
a lăsat-o ușor să cadă. Dacă aș inventa scena, aș zice că a lăsat-o să cadă a lehamite. Ar fi În avantajul meu, m-ar justifica. Dar, cum nu inventez nimic, nici despre mâna Cristinei, nici despre altceva, mărturisesc că habar nu am a ce a lăsat-o să cadă. Pe genunchiul meu. Întârziind acolo destul de mult, atât cât să-mi fac și eu curaj, s-o iau și eu de mână. Pam-pam! CAPITOLUL VII. ÎN CARE CELEBRUL ANIMAL
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
noul stil, așa că mai bine ar fi fost să dăm Înapoi, să devenim reacționari adică. Cam așa ar fi sunat evaluările noastre prealabile dacă vreunul dintre noi s-ar fi luat În serios și ar fi avut curajul să-și mărturisească visul de mărire. Nu știu, de fapt, ce-o fi fost În sufletele celorlalți camarazi din C.a., dar așa păreau să stea lucrurile: ne pregăteam să intrăm În vogă. Nu eram chiar atât de hazardați În presupunerile noastre. Celebrul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
doar că era prea insistent și că, de obicei, dezamăgea. De pildă: era complet fascinat de femeile din România, tinerele i se părea foarte Îndrăznețe și provocatoare, aproape că saliva povestind. Am râs cu Leac de el atunci când ne-a mărturisit uimirea că aici poate străvede atâta lenjerie prin hainele de stradă. Îl lăsase cu gura căscată cantitatea de decolteuri și chiloți tanga, You can see through their pants, spunea el ridicând mâna și indicând cu arătătorul și opozabilul Îngustimea lenjeriei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
citit deja: mai frumoasă și Îndelung de mine venerată, să-i spunem Diafana. Femeie fatală, băgase deja un bărbat În mormânt alcool și diazepam, cam feminin suicidul, dar good for him!, bine că n-a supraviețuit, adică. Iar eu Îi mărturiseam lui Alexi toate astea și Încă multe altele. Selecții din admirațiile mele de impotent, cu un number one across the nation: Cristina. În vreme ce Viviana, fără să Înțeleagă nimic din vorbele-mi de rușine, căuta să scape de buluceala negrului, Înghesuindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
Doamne-ajută, când i-a spus: Ce-ar fi dac-am rămâne lipiți și după ce se termină dansul?, eu am invitat-o pe fată, În numele americanului, la o partidă de sex anal, chiar atunci și chiar acolo. Până la urmă, după ce am mărturisit excitarea lui Alexi la gândul lungului șir de bărbați care-i trecuseră printre picioare, i-am lăsat baltă. Am trecut pe canapea, din nou lângă Viviana. Nu mă uitase! M-a luat În brațe, mi s-a cocoțat În poală
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
valora o avere. Sorin e un bun exemplu pentru felul În care, fără să mai facă artă, a supraviețuit Celebrul animal. S-a dovedit că important era să ai fantezie și să-ți permiți excesele, În felul acesta ajungeai să mărturisești prin propria-ți viață o doctrină În care credeai, deși n-ai putut s-o Închegi. Totuși cel mai edificator caz de supraviețuire a fost cel al lui Leac, e adevărat că și cel mai elaborat. Leac și-a Început
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
ei, pozează mai mult decât era Îngăduit În C.a. Părea cuprinsă de o adevărată paranoia, nu doar În ce privește vendeta anti-Pârvu, Începuse chiar să susțină că are impresia că suntem urmăriți, repera mereu indivizi sau mașini suspecte prin sat, ne mărturisea senzația că-i este ascultat telefonul. Și-a ieșit complet din minți când doi funcționari de la Protecția Copilului au venit să inspecteze, de altfel binevoitori, activitățile filantropice ale lui Sorin. Nici cu el nu mă mai Înțelegeam bine fiindcă, intrând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1895_a_3220]
-
vedea. Jocul nostru cere uneori puțină ticăloșie. S-ar putea să fiți neliniștită în legătură cu ceea ce aș vrea să vă întreb, să vă propun. În legătură cu scopul acestei întrevederi. Putem preciza, ca să nu vă agitați, că știu cam tot ce ați putea mărturisi. De asemeni, știu că vă socotiți nepricepută a aprecia greutatea faptelor. Și, ca măsură de prevedere, le considerați pe toate importante. Nu cumva să divulgați ceva. Știu cine erau obișnuiții casei unde ați fost invitată. Am citit cu plăcere rapoartele
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
întâlnește șansa unei enigme, a unei probe care să-l exprime. Păstrându-și nealterate, cel puțin așa crede, intuițiile, bucuria jocului. Dorința de a inventa, de a încerca altceva, în alt fel. Nu mă interesează, vedeți, ce mi-ați putea mărturisi. Știu totul despre voi. Vă pot oferi eu mai curând date despre oricare. Și despre mine. Să vă cunoașteți mai bine atât camarazii, cât și adversarul. Practic, trebuie să admit, suntem adversari. Teoretic, dacă ar fi să cercetăm în profunzimea
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
Mie un așa bărbat îmi place“... Înainte de a pleca, A.P. își avertizase colega : „M-a întrebat Șeful dacă am prevăzut sesizoare pe rețelele de drenaj. Vezi că s-a apucat să verifice“. „Eu am uitat, proiectul meu este deja gata“, mărturisi inginera. „Nu cumva să afle. Să nu mă vinzi, plătesc !“ Cât de exact memora Lucian toate cuvintele, deși păruse atât de cufundat în tratatul despre terenurile macroporice. — Mi-ai spus de multe ori că nu știi să eviți echivocul, nici
Cartea fiului by Norman Manea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/597_a_1348]
-
apă Învolburată foarte, dar dacă ne punem cu bulumacii pe ea, ne scoate În cel mult două zile la Marea cea mare. - Marea cea mare? - Așa spun bătrânele că-i zice, dar nici ele n-au văzut-o vreodată, ne mărturisi Runa. Când se făcu lumină, ajunseserăm deja pe povârnișul unui munte Înalt. Când și când, priveam Îndărăt, spre câmpiile acoperite de copaci, dar niciodată n-am văzut semne de-ale urmăritorilor noștri. Runa ne-a Îndemnat să mergem pe căi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2280_a_3605]
-
peste piciorușele jegoase; noi, acest bătrîn, fiicele lui și nepotul lui, trei funcționari de bancă, un desenator, doi tineri care lucrează la Hearst și cu noi, stimate domn, care uneori aducem cîte o fată În cameră, ne Îmbătăm, plîngem, ne mărturisim păcatele și slăbiciunile vieții, citim Shakespeare, Milton, Whitman, Donne și Biblia - și rubrica sportivă - noi, tineri caraghioși, bătrîni nebuni și zăpăciți cum sîntem, dar care n-am ucis niciodată, n-am jefuit și n-am bătut nici o femeie pînă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
se gătea și se-aranja ca să-l amețească, și nu făcea altceva decît să-l aștepte pe el, iar Lydia trăgea să moară În camera de sus și-și scuipa plămînii la fiecare suflare și știa tot ce se-ntîmplă. A mărturisit chiar el, mi-a spus cum l-a chemat, că doar știa că moare, sărmana, și i-a zis: „SÎnt bolnavă, Will. Știu că nu mai am nici un preț pentru tine. Știu că nu mai am mult de trăit, Will
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
spus cum l-a privit drept În ochi - „un lucru nu-l pot răbda: chiar În casa mea! Casa mea!“ - i-a zis: „Will, trebuie s-o lași În pace pe soția fratelui meu!“... Da, așa mi-a spus, a mărturisit chiar el, zice: „Doamne! Mare păcat pe sufletul meu. Cred că, dacă există un Dumnezeu În ceruri, o să-mi iau pedeapsa pentru asta!“ Și amărîta aia de bătrînă făcea toată treaba, gătea și trudea pentru ei, iar stricata aia vopsită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]
-
zis. „Dar știi, știi la fel de bine cum știi că ești aici“ - am zis - „că oamenii aceia erau Împovărați de păcate ca iadul“ - chiar așa i-am zis, vinovați de crimă, de omor pus la cale cu bună știință. Doar au mărturisit la proces că au intrat amîndoi În mina de mică sîmbătă după-amiază, cînd se dădeau banii, și că erau puși pe harță... asta-i tot ce-a fost. I-am spus și tatălui tău la vremea aia, dacă se duceau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2258_a_3583]