19,653 matches
-
evitat logicul. Se știe că toți copiii sunt orbi când e vorba de părinții lor și mai Înclinați ca niciodată să nu vadă latura copilărească din ei - condiționarea inevitabilă a trecutului. La Început Încercăm cu toții să le atribuim părinților ceea ce obișnuia să-i fie atribuit lui Dumnezeu: puterea nelimitată de a interveni și Înțelepciunea incontestabilă. Evident, conceptul teologic nu a fost altceva decât o idealizare a acestui lucru. Defectul său este confuzia inevitabilă dintre autoritate și liberul arbitru - amăgirea comună că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
așezați pe o creangă de sicomor ca o pereche de ciorapi prost Împletiți, din cei care se atârnă În ajunul Crăciunului, aruncând ocheade amoroase instrusului În grădina lor - Înseamnă pentru mine ceea ce cupele de la Societatea de Horticultura Înșiruite pe poliță obișnuiau să reprezinte pentru el: un semn al ordinii Într-un haos nedrept, răsplata perseverării Într-o filosofie corectă. Mai puțin contează, cred eu, că haosul lui este Întâmplător ordinea mea. La scurtă vreme după acea primă vizită, mi-a trimis
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
pare a veni dintr-o altă lume, o dată ce te afli În inima pădurii. Bineînțeles că există și păsări... o vrabie de pădure, invizibilă, al cărei ciripit nu se pierde aici, așa cum se Întâmplă de obicei, printre toate sunetele celorlalte păsări obișnuite de grădină, și nici nu se topește În propria-i ubicuitate În Marea Britanie; este penetrant și răspicat, individual, de neînlocuit; cu toate că, o clipă mai târziu, Îi auzim din nou țipătul izbucnind prestissimo. Pădurea mea, pădurea mea, nu va fi niciodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
un puști care tocmai scăpase dintr-un stagiu de trei ani în Poliția Militară din Canal Zone. Îmi sorbea fiecare cuvânt cu servilitatea tenace a unui cățeluș de companie și era atât de îndrăgostit de munca polițiștilor în civil, încât obișnuia să frece menta în secție după terminarea orelor de patrulare, trăgându-se de șireturi cu gardienii, dând cu prosopul în afișele cu indivizi dați în urmărire generală, lipite în vestiar, și, în general, se încurca printre picioarele tuturor până când îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
citeam ziarele. Voiam să mă detașez un pic de faima mea locală și singura modalitate posibilă era să mă dau la fund o perioadă. Rănile mi se vindecau, iar după o săptămână ardeam de nerăbdare să mă întorc la lucru. Obișnuiam să-mi omor după-amiezile așezat pe treptele din spatele casei, urmărind cum pândește păsărelele motanul proprietăresei. Chico tocmai pusese ochii pe o gaiță albastră, când am auzit o voce cântată care mă interpelă: — Nu te-ai plictisit încă? M-am uitat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
insistat cu lecțiile astea și eu devenisem gelos pe Laurie. Am început s-o las singură când ieșea să se joace, după orele de școală. Și mai era și fata asta nebunatică de se mutase în cartier. Era o destrăbălată. Obișnuia să se îmbete în cadă și și-o punea cu toți băieții. Când Laurie a fost răpită, eu tocmai i-o trăgeam tipei. Ar fi trebuit să o protejez pe sora mea. M-am întins după brațul partenerului meu, ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
bune cu alte femei. The Swank Spot avea o fațadă de cabană din bușteni și o ușă dublă, batantă, ca a unui saloon din filmele western. Interiorul era îngust și slab luminat. Mi-a luat mult timp până să mă obișnuiesc cu întunericul. Când ochii mi s-au adaptat, am văzut vreo douăzeci de femei care încercau să mă ucidă cu privirea. Unele erau limbiste în cămăși kaki și pantaloni militărești. Altele erau puicuțe în fuste și bluzițe. O zdrahoancă mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
lat. Avea un chip ridat și bronzat și o claie de păr alb, care probabil că fusese cândva nisipiu. I-am apreciat vârsta cam la vreo cincizeci de ani, iar după strângerea de mână mi-am dat seama că era obișnuit cu munca fizică. Glasul său avea un accent scoțian puternic și tăios, diferit de imitația graseiată, feminină, a lui Madeleine. — Te-am văzut luptând împotriva lui Mondo Sanchez. L-ai făcut terci. Ai fost un nou Billy Conn. Mi-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
că nu vreau să-ți ascund... La început nu mi-ai plăcut, așa că... — Spune-mi acum. Madeleine se uită la mine. Nu ne despărțea decât o fâșie de cearșaf transpirat. — Vara trecută mă plimbam din bar în bar. Prin barurile obișnuite din Hollywood. Am auzit de o fată care, cică, ar fi semănat foarte mult cu mine. Am devenit curioasă și i-am lăsat în mai multe locuri bilețele, cu „Sosia ta ar vrea să te-ntâlnească“ și numărul meu de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
noi, Linda? Fata începu să se joace iar cu șervețelul. O simțeam cum își stoarce creierii derutați și cum întoarce situația pe toate fețele. Într-un târziu oftă: — Spuneți-mi Lorna. Dacă mă întorc în Iowa, va trebui să mă obișnuiesc cu numele ăsta. Millard zâmbi. Harry Sears își aprinse o țigară și își așeză stiloul peste carnețel. Pulsul îmi bătea în ritmul „Nu Madeleine, nu Madeleine, nu Madeleine“. — Lorna, ești gata să vorbești cu noi? întrebă Russ. Fosta Linda Martin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
Madeleine era parcat pe aleea din spatele bungalow-urilor, iar ușa de la camera 11 era descuiată. Am intrat, am simțit aroma parfumului ei și mi-am mijit ochii până ce-am fost răsplătit cu un chicotit. Pe când mă dezbrăcam, ochii mi s-au obișnuit cu lipsa de lumină și am văzut-o pe Madeleine - un nud luminos pe un petic de cuvertură. Ne-am împreunat atât de viguros, încât arcurile patului au izbit podeaua. Madeleine își croi drum între picioarele mele, podidindu-mă cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
băgat-o în buzunar și i-am încătușat mâinile la spate juniorului, în timp ce el hohotea ușurel. Padre oftă: — O să ai o viață de iad până când ieși la pensie. — Știu. — N-o să te mai întorci niciodată la Birou. Deja m-am obișnuit cu rahatul, padre. Nu cred c-o să fie chiar atât de rău. • • • L-am condus pe Johnny la mașină și am mers cale de patru cvartale, până la secția Hollywood. Pe treptele de la intrare își făceau veacul reporteri și fotografi. A
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
de dimineață în mâna lui Madeleine să nu însemne o călătorie undeva. Speram că deghizarea ei în Dalia de acum două nopți nu a fost și ultima. Am stat acolo și am urmărit trecătorii: soldați, bețivani de-ai locului, oameni obișnuiți din cartier, ce intrau și ieșeau din rstaurantul de alături. Mă gândeam să mă las păgubaș, dar m-am îngrozit la gândul următorului popas - Ramona -, așa că am rămas pe loc. Imediat după miezul nopții apăru și Packardul lui Madeleine. Coborî
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
se spune, ultimul șurub, intră tovarășa Smaranda și zice... — Cine-i tovarășa Smaranda? îl întrerupse Iuliu Corodan, directorul UNIVAX-ului. — He, he, he! râseră în unanimitate ceilalți roboți. Nu știți cine e tovarășa Smaranda? He, he, he! Cu multe se obișnuise Iuliu Corodan de când era director la UNIVAX, numai râsul inuman, metalic al roboților nu-l putea suporta. Chițcăitul lor îl călca pe cei câțiva nervi pe care avea permisiunea să-i mai poarte. Bătu cu o rocă marțiană în masă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
-l avem decât pe ăsta, și-și mângâie „Lauserul” automat. Îmi pare rău, zise Felix S 23. Asta este, ce să-i faci, oftă bărbosul și scoase din buzunarul de la spate o sticlă plată. Nu beți doamnă? — Mulțumesc, nu prea obișnuiesc, zise Getta 2. — Păcat, făcu bărbosul și trase o dușcă. E whisky „Haley”, de vreo 50 de ani. Ia zi-i ceva, măi Pavka, din chestia aia. Blondul puse jos „Lauserul” și-și trase în față balalaica. — Cântați și voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
da mătura din mână nici pentru zece comenzi. Cu o mătură se poate trăi, cu o comandă mai greu. Adevărul este că nici eu n-aș da comanda din mână, zise Felix. Azi comanzi una, mâine alta, până la urmă te obișnuiești. Și să știți că nici să comanzi nu e așa greu. Totul e să ai cui. — Nici profesia mea de corector de traiectorii nu e rea, făcu Dromiket 4. Ai corectat o dată greșit? Nu-i nimic, mai corectezi o dată. Eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
apoi trase afară din globul de pe cap mațul de cauciuc și la urmă își deșurubă și globul, așezându-l la picioare lângă tub. — Să mă omori - zise omul ștergându-se de sudoare -, da’ nici până astăzi nu m-am putut obișnui cu toată fierăria asta. Da’ dacă astea sunt condițiili... Păi cine te pune să umbli așa în spațiu? zise Dromiket 4. — Nevoia, dom’șef, răspunse omul. Când acasă plâng copilașii, ce să faci? Îți iei sarsanaua și te duci oriunde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
FX Făurei Ileven: — Ne apropiem de Cosmic School. Oprim sau ocolim? — Cosmic School? zise comandantul Felix S 23. Ce-i asta? — Din câte am auzit - răspunse Dromiket 4 -, e un fel de școală experimentală; îi învață pe copii să se obișnuiască în cosmos. Felix S 23 păru că se gândește puțin. — E gratis sau cu taxe? făcu el. — Cu taxe, răspunse Dromiket. Taxe mari. Dar se zice că e ultimul răcnet. Au o utilare ceva de groază, nu le lipsește nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
o mișcare dibace, le umplea până la semnul scrijelit pe interior și le dădea înapoi. Cu prudență, comandantul Aciobăniței cufundă lingura în lichidul roșietic, o duse la buze și gustă: nimic. Avea un gust cu nimic deosebindu-se de alte gusturi obișnuite de ciorbă. Ce ciorbă e asta? — Ciorba nr. 3, răspunse tânăra mediocră de vizavi, înfulecând deja cu poftă. — Și - spuse comandantul răscolind cu atenție prin farfurie - pe ce bază e făcută? — Cum pe ce bază? spuse ușor contrariată tânăra. Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
Nu veți mai fi comandant, nu veți mai călători, nu veți mai vedea cosmosul. — De călătorit, am călătorit destul, cosmosul, cât s-a putut, l-am văzut, însă mi-ar părea rău să nu mai fiu comandant, spuse Aciobăniței. Mă obișnuisem. Dar, mă rog, dacă nu se poate... Nu vreți să luăm puțin loc pe aceeași bancă? Doar câteva clipe, răspunse tânăra. Se apropie ora când trebuie să dormim. Se așezară. Rămas în urmă, pilotul Amărășteanu dădea târcoale unui tractor cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2120_a_3445]
-
pe unde dispăruse câte un copil, micul ticălos era găsit de cele mai multe ori dormind între rufele ei, liniștit și sugându-și degetul. Astfel nu e de mirare că Iacob a fost vrăjit în acea zi la fântână. Ceilalți bărbați erau obișnuiți cu frumusețea Rahelei și cu parfumul ei minunat, dar lui Iacob trebuie să i se fi părut o apariție năucitoare. S-a uitat în ochii ei și a fost copleșit. Când a sărutat-o, vocea lui a fost ca geamătul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
poate propunerea ei a supărat-o. Bilha spunea că a așteptat atât de mult un răspuns încât începuse să se întrebe dacă nu cumva vorbele îi rămăseseră doar în inimă și nu trecuseră de fapt bariera buzelor. Dar Bilha era obișnuită cu tăcerile și a așteptat. Până când Rahela s-a întors înspre ea și a sărutat-o. Apoi s-a lipit de femeia aceea micuță și parcă s-a încălzit de la căldura trupului ei. - Iar lacrimile care îi curgeau nu erau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
între ei și aproape niciodată nu stăteau împreună. Issa se ținea pe lângă Rahela, care părea vrăjită de atenția lui și îl lăsa să-i care lucruri. Tali devenise cel mai bun prieten al lui Dan, fiul Bilhei și cei doi obișnuiau să doarmă unul lângă altul în cortul ei. Stăteau cu gura căscată și-l ascultau pe fratele lor mai mare, Ruben care era, de asemenea, atras de liniștea și pacea care o înconjurau pe mătușa mea. Lea încerca să-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
un pas în urma lui. Inna nu s-a adresat direct lui Iacob, ci i-a vorbit Rahelei, dar suficient de tare încât să audă și el. Moașa și-a pledat cazul cu vorbe meșteșugite, care sunau ciudat în gura ei, obișnuită cu cele mai directe și câteodată nerușinate vorbe. - O, prietenă a mea, a zis ea, n-am putut suporta să vă văd plecând. Viața mea n-ar mai avea nici un rost fără tine și sunt prea bătrână ca să-mi iau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
cea mai frumoasă perioadă a vieții mele. A fost ca un vis. Cel mai des cântam seara, chiar înainte de culcare sau dimineața devreme, când încă mai eram plini de viață. După-amiaza, toată lumea era epuizată din cauza mersului și înfometată. Femeile se obișnuiau greu cu sandalele, pentru că acasă stăteam de obicei desculțe, atât în corturi, cât și în afara lor. Inna ne oblojea bătăturile și bășicile dureroase cu ulei de mirt. Nu duceam lipsă de poftă de mâncare. Zilele lungi și mișcarea ne făceau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]