19,069 matches
-
ori, când este și ceva mai vechi (!), îl mazilești direct în magazie... Ca „simplu cititor”, aș pune problema altfel. Poate că femeia și-a dorit un copil (dorință absolut firescă), dar un copil de la el, nu de la altcineva! A și mărturisit-o la începutul poveștii lor. S-o fi gândit să-l păstreze în sufletul și în viața ei printr-un vlăstar proaspăt, frumos, vital, a cărui prezență va suplini (mai bine-zis: va compensa) retragerea lui treptată (sau bruscă, cine știe
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
tânără” - spunea cândva o frumoasă bunică din Schinenii Vasluiului. Sau, cum se mai zice azi, ai vârsta pe care o simți, nu pe care o citești în acte. Domnul R. ar dori să nu i se „interprezete” faptul că își mărturisește gândurile și emoțiile trăite în ultima vreme alături de Teodora. La fiecare întâlnire o ascultă atent cum îi descrie progresele din ultimele zile ale vietății din burta ei. Începe să creadă că tot acolo „se coace” și „norocul” său, însemnând ieșirea
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
Mai cu seamă că, luat de val, a uitat de multă vreme să mai fie copil. Alături de micuța Clara ar putea să-și mai limpezească privirea încețoșată, să vadă din nou lucrurile „în toată frăgezimea și puritatea originară”, cum îi mărturisește Teodorei, bucuros că l-a acceptat și în calitate de chiriaș. Cu contract „semnat și parafat” la notar pentru că, i-a spus ea pe tonul cel mai serios, „afacerile sunt afaceri!”. Iar el i-a dat dreptate, ghicind imediat că voia să
Jurnalul lui P. H. Lippa by Gheorghe Drăgan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1687_a_3006]
-
cerdac a zăcut Chimircan aproape șapte ani de zile. Vara pe prispă afară, iar iarna în casă pe pat, întorcându-l de pe o parte pe alta, că nu-și mai dădea duhul, că nici nu avea bună voință să-și mărturisească păcatele la preot. Cu chiu cu vai s-a spovedit, apoi s a dus. Dar la vreo doi ani a căzut bolnavă și Rarița, care, parcă trasă la indigo, a zăcut ca și Chimircan tot așa de mult și a
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
Profira lui, după câțiva ani de la moartea Catrinei, a căzut și Ghițișor la boală și a zăcut la pat mai mult de șapte ani și nu-l mai strângea Dumnezeu și cu chiu cu vai a acceptat să se spovedească. Mărturisind că într-adevăr a avut relații sexuale cu noră-sa și cu mama lui, cu Rarița și că el i-a luat zilele lui Ion, care nu mai murea și, de frică că va vorbi, s-a gândit să-i
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
de nimic, părinte. Cum adică, fiule, nu-ți era frică de Dumnezeu? Aa, aa părinte, ce zici? Ce Dumnezeu? Ce Dumnezeu? Nu, nu vezi, părinte, că mie îmi este rău? Rău, rău, părinte, rău. Da′ zici că vrei să te mărturisești! Ce faci? M-ai chemat doar să te văd? Sau să te spovedești? Da, da, spun părinte, spun, da′ nu ne aude nimeni? Dar mă ierți părinte? Mă ierți sau nu, ca să știu ... Te iert, fiule, cum să nu te
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
preot. Mult rău ai mai făcut ... Atunci la ce ai mai venit la mine? Hoțule și escrocule, să mă minți că mă ierți ca să-ți dau bani și ca să afli taina vieții mele? Hă? De ce nu-mi dai împărtășanie? Ai mărturisit că nu poți posti și că nu obișnuiești să te rogi la Dumnezeu. Atunci cum vrei să-ți dau eu Sfânta Împărtășanie? Nu pot, fiule, nu pot, că-i păcat mare, mare păcat. Fugi de aici, pleacă de la casa mea
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
de restul corpului. Petruță a mers cu două autocare încărcate cu credincioși de la Cultul Creștin după Evanghelie din cartierul Nicolina din Iași. Arghir nu a povestit nimic. Doar Petruță a spus tot cu lux de amănunte felul cum s-a mărturisit răufăcătorul și starea lui jalnică și îngrozitoare în care se afla de mai bine de șapte ani. Muribundul, care încă mai avea glas, a rugat personalul azilului să trimită scrisori la copiii lui Sturza și ai lui Tudose, rugându-i
Imagini din lumea satului by Gheorghe Boancă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1187_a_2744]
-
și cumpănit în care își îndeplinea funcția publică" de ambasador al Florenței pe lîngă papalitate, Machiavelli pare să retrăiască, prin prietenul său, timpul cînd el însuși era activ, mai ales atunci cînd îl îndemna să continue astfel. Nu ezita să mărturisească ironic dorința de a schimba soarta lui cu aceea a prietenului. Frazele cu acest conținut devin un clișeu și nu reclamă decît mîhnirea inactivității, din ce în ce mai accentuată. Principele e scris la începutul acestei perioade, într-un fel de frenezie (furor), de
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
dovada capacității sale. Voi încheia acest capitol citînd o frază a lui Machiavelli, care mi s-a părut foarte ciudată: "Venețienii, neavînd încredere în Ducele de Carmagnol, care comanda trupele, au fost obligați să-l facă să părăsească această lume". Mărturisesc că nu înțeleg ce înseamnă a fi obligat de a face pe cineva să părăsească această lume, altceva decît a-l trăda, otrăvi, asasina. Iată cum înțelege Doctorul în Crimă să facă inocente acțiunile cele mai negre și mai vinovate
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
armatele lor; dar cum puțini suverani din Europa sînt într-o asemenea situație, sînt de părere că ei nu riscă nimic cu auxiliarii, atîta timp cît numărul soldaților proprii este mai mare. Machiavelli nu scria decît pentru principii mici și, mărturisesc, nu văd la el decît idei mici; n-are nimic măreț și adevărat, pentru că el nu este un om onest. Cine face războiul pentru alții este slab; cine-l face cu ajutorul altora este foarte puternic. Fără să mai vorbim despre
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
pentru a vă cere un sfat foarte important - trebuie să iau o decizie și nu știu În cine să mă Încred și n-am curaj să-i Întreb pe părinții mei...așa că mă Îndrept către dumneavoastră... și pot să vă mărturisesc asta numai pentru că nu vă cunosc și nici nu va fi nevoie să vă cunosc. Acum, uitați care e situația. În 1929 m-am măritat cu un bărbat care servea În armata Statelor Unite și În același an, el a fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
voința că rămase Întinsă, fără vlagă pe canapeaua joasă cu pledul de mătase verde-Închis și două perne multicolore, rezemate de peretele cu tapete florale dominînd În roșu. Tapetele erau de pe vremea părinților, căci locuia În casa În care copilărise. Nu mărturisea, dar privea, uneori, totul din unghiuri politice, sociale și profesionale; era obligată de presiunea timpului, altfel nici nu i-ar fi stat mintea la așa ceva. Și În acele momente gîndea oamenii, fără voie, În determinarea strictă a evenimentelor ce alcătuiau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
atunci: - Cu nimic, domnule judecător! Făcu o jumătate de pas, Îmi luă iar fața În mîini și-mi sărută din nou fruntea și obrajii. Apoi: Cel mai important e că vă iubesc, spuse. Iată, nu mă sfiesc să v-o mărturisesc. Vă uitați la mine mirat. Și Încet, Încet ca-ntr-o catifelare, fără să ne dăm seama, făcurăm doi pași pînă În dreptul canapelei, ne așezarăm liniștiți pe spate, În timp ce mîna ei dreaptă, strecurată sub mine, Îmi apăsa omoplații, iar cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Încoronarea primului rege; femeile erau atît de atente, deși subiectul nu le era străin, că aproape nu-mi observară intrarea În cameră, decît În momentul În care, Înclinîndu-mă ușor, rostii, În pauza cîtorva secunde, cu politețe, dar și afectuos - căci mărturisesc că-mi erau simpatice -: „Sărut mîinile, doamnelor!”. Ele Îmi răspunseră În cor dezordonat: „Bună ziua!”, apoi una din ele adăugă: „Bine-ați venit!” și, odată cu aceasta se amestecară vorbe ce măriră pauza, după care domnul Pavel Își reluă elanul. Nu spusese
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
CÎte două!” precizai eu. Fiica se ridică de la masă, și În timp ce Începu să-și facă loc printre consumatorii ce ocupau fără rost intervalul dintre mese, mă adresai Anei, pentru a umple golul ce se ivise dar și pentru a-mi mărturisi satisfacția cu privire la rezultatul consultului medical, cu gîndul mai mult la tatăl ei care mă rugase, Îngrijorat, pentru acest serviciu. - Bine că ești sănătoasă! Ea zîmbi: - Știam că n-am nimic. Rămăsei uimit: - Cum adică? Și tatăl tău era atît de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
al semețelor conifere străjuind miracole de iarbă, totul Într-un timp irealizabil, fie coborînd În semicercuri unduioase imaginînd hamacuri de odihnă. În aceeași zi răspunsei scrisorii ce conținea În final și cîteva urări pentru mine. Doamna Pavel umplu două pagini mărturisindu-și nostalgii regăsite după vremuri cînd domnul Davidsohn Îi deschidea ușa casei zîmbind. Îi auzea glasul În prag: „Să nu vă plîngeți niciodată pentru că totdeauna poate fi și mai rău. Dumnezeu nu lasă pe nimeni!” Și tot În aceeași zi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Îmi traversă ca o imaginație odaia: „Și totuși te iubesc, dar asta e altceva!” Era tîrziu, foarte tîrziu. 12. Vocea ei se mai Întoarse de cîteva ori, zile și zile, ajunsesem să-i simt lipsa, dar nu Îndrăzneam a-mi mărturisi această slăbiciune de teama viitorului pe care nu-l puteam desluși; era confuz și depărtat, ivindu-se uneori ca expresie a altei lumi. Treceam pe lîngă banca de altădată din grădina publică. Stăteam pe ea, acum, rezemîndu-se de stinghiile orizontale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
lucrurile nu sunt simple, vorbii. Am cunoscut judecători militari, unul dintre ei Îmi era apropiat și-mi spunea că aplică și el niște legi, că ar pleca dar nu mai poate pentru că ar deveni el Însuși suspect - Îi e teamă - mărturisindu-mi că În asemenea procese se simte mai arestat decît cei din boxă, pe care-i judeca, adăugînd că tot ce poate e să ușureze pe cît cu putință consecințele legilor absurde pe care e pus să le aplice. Numai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mirați că vă spun acestea. Trebuie să cred În Dumnezeu: numai faptul că m-am Întîlnit cu dumneavoastră e o dovadă a existenței lui, căci mi s-a Împlinit dorința de a vă Întîlni odată și dată, să vă pot mărturisi și să-mi cer iertare pentru ce-a fost. - Nu știu ce să vă răspund, spusei. Cred că nu aveți egal. - Nici dumneavoastră. Vedeți, continuă cu unele pauze, așa s-a pierdut cel mai frumos vis al omenirii. Nici un om de bună
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
vă aflați, căci aplicați legile de consolidare a acesteia, a regimului instaurat de ea? Aș vrea să fiți sincer cu mine, cum sunt și eu cu dumneavoastră. - Pentru că eu acționam, răspunsei - ceea ce n-ați Înțeles atunci - În numele principiului pe care mărturisiți că-l ignoraserăți, acela al independenței judecătorului, a principiului potrivit căruia judecătorii nu aveau voie să facă politică, iar la urne ei trebuiau să garantez buna-credință, corectitudinea, respectarea voinței prin voturi a cetățenilor, a libertății lor de exprimare, or dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
săptămîni de la plecarea profesoarei. Îi simțeam lipsa, iar doamna Pavel, paznic În singurătățile casei, m-aștepta zilnic cînd veneam de la tribunal, după care nu mai contenea vorbindu-mi despre nepoată; este sigur că Încerca o suferință pe care n-o mărturisea ca atare, dar lunga deschidere de vorbe forma pentru ea tot atîtea bandaje secționate de curgerea zilelor, cu care-și oblojea nerostitele răni sufletești, căci cu plecarea Margăi Popescu se ștersese și ultima rudă ce-i mai deschidea ușa și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
și director la Seminarul „Veniamin Costacheʺ din Iași, un om cu calități și de o cultură înaltă, specială. Câtă încredere și cinstire purta Aurel Leon revistei și slujitorilor Bisericii, ne o spune personal în „P reotul-parohʺ (15 octombrie 1990) când, mărturisind că publicația „Cuvânt și Sufletʺ lupta „nesubvenționată de nici un for , nu mai de cititoriʺ, conchidea: „să nu uite nici cel mai izolat preot paroh, nici cel mai pustnicit monah că are un prieten devotat în această revistă de religie a
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
asemenea acaparare... „Scriind această istorie, am consultat/citit diferite surse. Nu le-am nominalizat la subsol și nu am îngreuiat lectura cu„Indice bibliograficʺ, deoarece mi am propus să realizez un eseu concentrat, istorie, nu un tratat academ icʺ, își mărturisește autorul intenția, derutându-ne într-un fel. Eseu? Literatură istorică? De câte ori n am citit noi eseuri, unele întinse, tot așa, pe foarte multe pagin i, f ără ca autorii lor să ne fi transmis măcar un palid mesaj, niște informații
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
că v-au plăcut cvadropoemele mele.” Dar cui nu-i place „joaca” cu caleidoscopul copilăriei, cu imaginistica matură, creatoare de opere de artă? Adevărul cel mare din cartea scrisă de Adrian Butnaru Novaci și Duda pagini de istorie „Trebuie să mărturisesc că adesea am fost ten tat să încep lucru la o asemenea monografie. Timpul necesar cercetării arhivelor însă mi-a lipsit întotdeauna și când mă pregăteam, acum în prag de pensionare, să mă apuc în sfârșit, de o asemenea treabă
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]