19,653 matches
-
vrăjitorie. Așa deci. Trebuie să accepți că lumea în care trăiai nu era un loc simplu, unul obișnuit. Vultur-în-Zbor încuviință. — Chanakya, zise Virgil Jones, prin care nu mă numesc pe mine însumi, ci pe anticul rege filozof cu acest nume, obișnuia să spună că lumea nu este nici ceea ce pare, nici ceea ce nu pare, nici mai mult și nici mai puțin, ci toate astea laolaltă. Și ceea ce pare a fi, și ceea ce nu pare a fi. De fapt cred că Chanakya
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
de ce“-urile rămase fără răspuns, ca și la câteva rămase încă neîntrebate. în timp ce Virgil Jones îl trăgea pe Vultur-în-Zbor către luminiș, i-a spus: — O, Doamne, prietene! Mi-aș fi dorit să nu ți se fi întâmplat tocmai ție. Grimus obișnuia să spună că în aceste păduri un om fie se pierde, fie se regăsește pe sine. Asta e diferența dintre noi. Eu nu pot decât să mă pierd. Domnule Vultur, dumneata nu ești un om realizat. Asta ți-e slăbiciunea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
suficient de întremat ca s-o poată urmări. Se ridică în picioare. Și auzi vocea lui Virgil Jones. — Problema lui Grimus, spuse vocea, este că nu poate controla Efectul. Zona lui de propagare devine din ce în ce mai mare. Va trebui să te obișnuiești treptat cu asta. Controlează-ți gândurile. Ușor. Mintenaș, mintenaș îl prindem pe călugăraș. Dimensiunile interioare sunt locuri singuratice. Noi ni le creăm, ca să zic așa. înfricoșator lucru: fiecare om cu propriul său univers. Imaginează-ți efectul. Oamenii înnebunesc. Asta e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
teorii? Un tip din K - o să-l întâlnești - se crede filozof, Ignatius Gribb, Ignatius Q. Gribb. Q de la Quasimodo. I.Q. Gribb, înțelegi. N-am știut niciodată dacă inițialele ilustrau stilul lui de a glumi sau pe cel al părinților lui. Obișnuia să spună: Nu există ființe umane vii. Cu toții suntem niște Umbre și de jur împrejur, plutind prin aer, există așa-numitele Forme. Lucruri precum emoții, rațiuni și așa mai departe. Ele îl iau în stăpânire pentru o vreme pe unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
îndreptau spre marea lor încercare. DOUĂZECI ȘI CINCI Toate culorile erau aiurea. Cerul era roșu, iarba mov, apa de un verde aprins. Vultur-în-Zbor clipi, dar ele nu se schimbară. Privi un timp îndelungat scena nepământească și apoi, treptat, pe măsură ce ochii i se obișnuiau cu lumina puternică, totul reveni la normalitate. Se aflau pe malul unui râu. în spatele lor era un deal bine împădurit și gura tunelului lor. Râul umplea spațiul dintre tunel și dealul învecinat, apoi se vărsa în ceea ce fusese un lac
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
vei lua parte la Ordonarea finală. Serios. Asta conferă o oarecare simetrie confruntării noastre, ce zici? Hai să-ncepem, se răsti Virgil Jones. Lui Vultur-în-Zbor, care privea, i se păru că a urmat doar o perioadă de inactivitate totală. Nefiind obișnuit cu Dimensiunile Exterioare, nu putea intra pe câmpul de luptă. Virgil Jones stătea nemișcat, cu capul plecat, brațele întinse și mâinile desfăcute, ca un om care împinge o ușă foarte grea. Apoi s-a prăbușit fără de veste. O materie inertă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
propria iubire, o digerează și o scuipă. Mistuit de sucurile gastrice ale iubirii ei. Scuze. Liv. Din casa soarelui răsare până în hăul cel negru, casa gaură neagră, urcușul tău și prăbușirea parțială. Amărăciunea de la apusul mândriei tale, îmi pare rău. Obișnuia să-mi ciufulească părul și într-o zi mi-a smuls un smoc din rădăcină. Doamna întunericului, cea cu pielea albă păr bălai ochi albaștri atât de frumoasă și atât de nedreaptă și totuși atât de frumoasă. Focul din ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Era un bărbat cochet, cu o față tinerească și aceiași ochi bătrâni pe care-i aveau dintotdeauna cei de pe insula Calf. în prezent acei ochi păstrau în ei o privire de-o plictiseală infinită - o păstrau ca și cum ar fi fost obișnuiți cu ea. Ușor abătuți, ei se uitau în jos, la mâinile-i bătătorite care smulgeau picioarele unui păianjen cu gesturi scurte și hotărâte. Omul cel elegant se numea Vânătorul. Numele său complet era Anthony St. Clair Peyrefitte Vânătorul, dar tovarășul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
în locul ăla, parcă trecuse tancu’ p-acolo. Te umpli de respect când vezi așa ceva. Rămase tăcut un moment. — A doua oară, continuă omul, a vrut să mă viziteze el pe mine. Dormitul e o treabă riscantă pe pământul lui Bigfoot. Obișnuiam să-mi pun un sistem de alarmă în jurul taberei - niște sârme întinse peste tot, care făceau să sune clopoței și să zdrăngăne tigăi. într-o noapte m-am trezit și el era acolo. Stătea așa și se uita în jos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
violent. — Unde-o să se ducă? întrebă Vultur-în-Zbor. — O, la Iocasta, unde altundeva? rosti fața cea roșie, cu sprâncene înfoiate. Ea e singura care-l va primi. Presupun, zise o față îngustă, cu trăsături elegante, că va trebui să ne obișnuim iar cu el. — Nu aici, spuse Flann O’Toole. N-o să intre în Imperiul lui Napoleon. — Pot să mă așez? întrebă Vultur-în-Zbor. — Poți, zise Flann O’Toole. Și va trebui să răspunzi și la niște întrebări. Cinism pe fața elegantă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
pereche destul de nepotrivită de pantaloni foarte vechi îdar imaculați) de catifea reiată și papuci de casă moi. Ochii i s-au aprins, strălucitori și violeți, atunci când a văzut că Vultur-în-Zbor era treaz. — A, zise el, domnul Vultur! Fii bine-venit, după cum obișnuiau să spună cei din La Belle France. Permite-mi să dau degetul mare cu dumneata. Vultur-în-Zbor hotărî că fie mai dormea încă, fie nu auzise bine. — Degetul mare? — Da, da, da, da, da! se repezi piticul. Uite-așa, vezi? Țopăi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
face din noi toți niște lași. Peckenpaw zise: — Ha? — N-ar fi trebuit să fie așa, spuse Vânătorul. — Ha? a repetă Peckenpaw. — Cale-Bătută, începu Vânătorul, de ce-ai venit pe insulă? Peckenpaw medită grav asupra întrebării. Apoi răspunse: — M-am obișnuit să fiu viu. PATRUZECI Leagănul, Elfrida în el, Vultur-în-Zbor în spatele lui, Irina sprijinită de marele frasin de care era legat leagănul. Umbreluța de soare a Elfridei așezată lângă cea a Irinei, închisă și inutilă în umbra liniștitoare a copacului. Elfrida
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
ea pe un ton egal. — Bine, a zis scurt Vultur-în-Zbor și a pornit către ușă. — Vultur-în-Zbor, a zis silueta. — Ce-i? Bărbatul s-a oprit în ușă și s-a întors; femeia stătea impasibilă. — Nimic, a spus ea. Doar mă obișnuiam cu numele tău. Dar dacă tot ai de gând să-l vezi pe Virgil, spune-i c-am trecut pe-aici. Cine să-i spun c-a trecut? a întrebat Vultur-în-Zbor, devenind curios. Silueta s-a gândit un moment, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Liv și de unde ea domina orașul K. Virgil și Vultur-în-Zbor își dăduseră întâlnire aici, în pădure. — Ca în vremurile bune, a spus Vultur-în-Zbor. Media dispăruse. Absența lui Vultur-în-Zbor era o ușurare. Absența lui Virgil o bănuise și încercase să se obișnuiască dinainte cu ideea. Dar să găsească în patul Mediei un bărbat, și încă unul prăpădit ca acesta, iar Media să nu fie de găsit niciunde, asta era aproape mai mult decât putea suporta Iocasta. Media, sărmana, îndrăgostita de Media, tocmai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
dus la ușa din față. Peckenpaw era acolo când a deschis-o. — Casa Fiului Răsare își reia activitatea, a anunțat madame Iocasta. Era dimineață. CINCIZECI ȘI DOI Nicholas Deggle era așezat în balansoar, în mijlocul puișorilor ieșiți din ou, așa cum se obișnuise să facă. Se gândea la sincope. Se pare că doamna O’Toole nu fusese deloc conștientă de ele. Poate că mintea ei sucită pur și simplu le negase existența, așa cum nega evidența din fața ochilor și-i permitea să-l vadă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
Dar s-a ales cu Prepelicarul. Un râs crud. în timp ce gândurile i se învălmășeau, Vultur-în-Zbor își dori să vadă chipul din spatele vălului. Și încă ceva, spuse Liv. Grimus este un bărbat foarte atrăgător. Poate așa se explică unele lucruriă Deggle obișnuia să-l numească frumușelul. Irina spunsese: „Nu ești omul care pari a fi...“ Gribb la picioarele patului, murmurând: „Remarcabil. Remarcabil“. Privirile de recunoaștere pe care le văzuse în Elbaroom și vorbele lui Peckenpaw, spunând: „Jones și un necunoscut“, spuse cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
camera aflată în vârful triunghiului. Prepelicarul nu se opri. Acum către latura dreaptă, își zise Vultur-în-Zbor, concentrându-se asupra direcției. A patra încăpere era cufundată în întuneric, cu doar câteva forme albe întrezărindu-se printre umbre. Pe măsură ce ochii i se obișnuiau cu lumina slabă, văzu că prin încăpere erau împrăștiate o mulțime de socluri pe care se aflauă ce anume?ă obiecte, ascunse de cearșafuri albe ca giulgiurile. Aceste fantome tăcute - nici una suficient de mare pentru a fi Trandafirul - erau întrucâtva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1986_a_3311]
-
sa josnică? În mintea Karinei se dădea o luptă. Argumentele pro și contra atârnau în balanță pe ambele talere în mod egal, echilibrând-o. Nu mai reușea să-și dea seama dacă aceasta era într-adevăr soluția potrivită. Treptat se obișnui cu întunericul din cameră și începu să deslușească obiectele din jurul ei. Dulapul acela vechi, asemenea unui bătrân înțelept, care oferea sfaturi potrivite dar care nu erau luate în seamă, o privea cu blândețe. Măsuța elegantă era întruchiparea bunicuței cochete pregătită
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
medicamentului o resimți până în vârful degetelor de la picioare. Strânse din dinți și închise ochii, de parcă acestea ar fi diminuat cu ceva durerea. O căldură plăcută se răspândi apoi ca un fluid, prin tot corpul. Ce fusese mai greu trecuse, se obișnuise cu durerea. Numai să nu urmeze alte lovituri mult mai puternice și mai greu de înțeles și acceptat. Se întinse pe spate, cu picioarele atârnând pe lângă pat, așteptând să se usuce dezinfectantul pe rănile de la genunchi. Privea tavanul absentă, iar
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
dar adora parfumul lui care o ajuta să se destindă oricât de încordată sau nervoasă ar fi fost. Parfumul acela aromat, acrișor îi reamintea de pădure. Scoase jurnalul din dulăpiorul în care îl păstra, trase scaunul aproape de măsuța la care obișnuia să scrie și începu să-i împărtășească acestuia ultimele întâmplări pe care le trăise atât de intens și care o bulversaseră atât de mult. Literele se transformau în cuvinte sub vârful pixului mânuit la început cu sfială, amintirile îngreunând relatarea
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
și că nu e politicos să te manifești astfel oricât de bine te-ai simți, oricât de fericit ai fi. Chicotea când trecători încruntați o priveau ciudat, auzind în spate: „asta nu-i normală!”. Nu era, știa asta, dar se obișnuise atât de mult cu această etichetă încât nu o mai deranja absolut deloc, iar în acel moment chiar o amuza. Îi plăcea acea anormalitate, cea din seara aceea. Erau însă anumite reguli pe care le respecta cu strictețe și care
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
apă și zahăr, apoi fu supus torturii focului pentru elixirul parfumat care reușea să alunge și ultimele rămășițe ale somnului dulce în care se cufunda noapte de noapte. Era agitată. Parcă avea un surplus de energie cu care nu era obișnuită și pe care trebuia neapărat să-l consume. Se îmbrăcă repede cu o bluză neagră și o pereche de pantaloni de aceeași culoare. Se strâmbă în oglindă văzându-și imaginea desprinsă parcă dintr-o secvență dintr-un film de înmormântare
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
fi atât de rău Într un cuvânt!... Era din nou În picioare, În atitudinea lui teatrală, de pozeur, vizibil marcat. Trase aer adânc În piept, strânse pumnii și rosti puternic, sonorizând aerul În felul său, cu care Începusem să mă obișnuiesc: mmoaaarrteee... Cuvântul, grav În deschiderea sa, devenea la mijloc larg precum o apă fără margini, ca mai apoi să se Înnoade Într-un zăngănit de consoane, ca niște săbii Încrucișate, și, spre sfârșit, să se piardă Într-o vocală plată
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
de buze și Îl făceau să deschidă larg ochii, trezindu-l din reverie și aducându-l Înapoi, În camera sa. La ieșirea din clădire, orașul Îl Întâmpină pustiu. Se gândi să meargă prin Cartierul Vechi, Încercând, pe cât posibil, așa cum se obișnuise, să nu respecte traseele vechi. Un roi de gâze minuscule colcăia deasupra sa, dar nu le luă În seamă. I se dezvăluiau străzi Înguste, descărnate de lumina albă. Clădirile dormitau copleșite de căldura după-amiezii, care amorțise totul. Un sentiment straniu
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
găsi Înțepenit În mijlocul camerei, cu privirea fixă, cu gâtul aplecat spre În față, Într-o resemnare fără margini, asemeni condamnatului la spânzurătoare. O amintire din copilărie Îi traversă fugar creierul. Se văzu În vârful dealului cel Înalt, În clopotnița bisericii. Obișnuia să facă asta mereu, fără știrea nimănui, după ce multă vreme contempla de acolo, de sus, frumusețile văilor nesfârșite, străbătute de cele două râuri sclipitoare, casele micuțe, furișate În umbra spinărilor lungi de pământ, turmele de mioare risipite pe nesfârșitul pajiștilor
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]