18,324 matches
-
socioumane „repertoriul de semne/semnale” este vocabularul/lexicul personal al fiecărui individ, format din toate noțiunile/conceptele pe care le-a procesat și le-a interiorizat prin simbolizare și categorizare specifică (semnele), asociate, fiecare dintre ele, cu câte o etichetă lingvistică sub formă de termeni/cuvinte (semnalele). Acest „repertoriu de semne/semnale” se instituie într-un veritabil „rezervor” la purtător, pentru comunicarea curentă, mereu în expansiune și îmbogățire, odată cu vârsta și experiența de viață ale indivizilor, având două componente/zone relativ
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
redundanța (care, de altfel, apare și-n lumea naturală în care trăim, ca un surplus precantiv, structural-funcțional - de exemplu, în sistemele vii, dar și în cele artificiale) este intim asociată înseși limbii și limbajului uman, fiind favorizată chiar de structuralismul lingvistic și favorizând, la rândul ei, învățarea și utilizarea comunicării interumane. Abaterea, în ambele sensuri, de la o „redundanță optimă”, denumită și „eundanță”, generează mari probleme în procesarea mesajelor și în sesizarea informației strict necesare, căci: - la o redundanță mult exagerată, informația
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
sale comunicaționale, „combustibilul” fiind furnizat de repertoriul de semne, iar această forță crește progresiv odată cu vârsta persoanei, dar e favorizată semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
progresiv odată cu vârsta persoanei, dar e favorizată semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba nativă, de a o folosi curent și corect, simbolizând, codând/decodând informații, trimițând
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
vârsta persoanei, dar e favorizată semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba nativă, de a o folosi curent și corect, simbolizând, codând/decodând informații, trimițând și primind
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
dar e favorizată semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba nativă, de a o folosi curent și corect, simbolizând, codând/decodând informații, trimițând și primind mesaje, este
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba nativă, de a o folosi curent și corect, simbolizând, codând/decodând informații, trimițând și primind mesaje, este una dintre componentele
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba nativă, de a o folosi curent și corect, simbolizând, codând/decodând informații, trimițând și primind mesaje, este una dintre componentele cele mai dificile și mai complexe, ceea ce o face greu de
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
puțin de opt niveluri interioare, de la simplu la complicat (abilitatea de articulare și pronunție, abilitatea de a descrie obiecte, abilitatea de a descrie imagini, fluența cuvintelor în propoziție, fluența ideilor în frază, sensibilitatea gramaticală, cunoașterea verbală/lingvistică și raționamentele verbale/lingvistice), performanța lingvistică reprezintă o adevărată scară de încercare pe care copiii și tinerii se cațără treptat, unii neajungând neapărat până la vârful „plenar” nici la maturitate. Într-adevăr, există și adulți care au unele probleme în registrele superioare nivelului „fluența cuvintelor
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
opt niveluri interioare, de la simplu la complicat (abilitatea de articulare și pronunție, abilitatea de a descrie obiecte, abilitatea de a descrie imagini, fluența cuvintelor în propoziție, fluența ideilor în frază, sensibilitatea gramaticală, cunoașterea verbală/lingvistică și raționamentele verbale/lingvistice), performanța lingvistică reprezintă o adevărată scară de încercare pe care copiii și tinerii se cațără treptat, unii neajungând neapărat până la vârful „plenar” nici la maturitate. Într-adevăr, există și adulți care au unele probleme în registrele superioare nivelului „fluența cuvintelor în propoziție
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
registrele superioare nivelului „fluența cuvintelor în propoziție”, fiind carențiali, într-o anumită măsură, în a-și prezenta organizat opiniile, a respecta flexiunile gramaticale, a interioriza unele cunoștințe prezentate verbal sau a reflecta și a raționa eficient prin intermediul limbajului interior. „Productivitatea lingvistică” și „abilitatea lingvistică” sunt parametrii mai degrabă cantitativi ai forței comunicante a persoanei, pretându-se la măsurători specifice ale numărului de cuvinte produse într-un anumit timp, respectiv ale numărului de mesaje construite pe o topică anume, tot contra cronometru
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
fluența cuvintelor în propoziție”, fiind carențiali, într-o anumită măsură, în a-și prezenta organizat opiniile, a respecta flexiunile gramaticale, a interioriza unele cunoștințe prezentate verbal sau a reflecta și a raționa eficient prin intermediul limbajului interior. „Productivitatea lingvistică” și „abilitatea lingvistică” sunt parametrii mai degrabă cantitativi ai forței comunicante a persoanei, pretându-se la măsurători specifice ale numărului de cuvinte produse într-un anumit timp, respectiv ale numărului de mesaje construite pe o topică anume, tot contra cronometru, ambele componente semnalând
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
tot contra cronometru, ambele componente semnalând totuși și aspecte semnificativ calitative privitoare la bogăția repertoriului de semne, la capacitatea de asociere, de evocare, de dezvoltare ideatico-contextuală etc. a persoanei și depinzând, de asemenea, de vârstă, experiență, educație și temperament. „Competența lingvistică” rămâne însă componenta supremă a forței comunicante a individului uman, ea valorificând practic, cumulativ, dar și sinergic, toate celelalte trei componente „alimentatoare”, și constă în capacitatea persoanei de a face prompt și oportun selecții inspirate și inteligente între cuvinte, sintagme
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
optimal propriile idei, opinii, considerații etc., asigurând maximă forță evocatoare mesajului și un impact al său la recepție (Adler și Rodman, 1991). Evident că la copii și chiar la tineri, până la un punct, nu se poate vorbi de o competență lingvistică autentică , deși în aparență ei formulează, îndeobște, corect mesajele emise, dar chiar și în rândul adulților acest nivel suprem nu le este accesibil tuturor, cu toate că încrederea în sine și stima de sine accentuată le pot da impresia și celor carențiali
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
corect mesajele emise, dar chiar și în rândul adulților acest nivel suprem nu le este accesibil tuturor, cu toate că încrederea în sine și stima de sine accentuată le pot da impresia și celor carențiali sub acest aspect că sunt absolut „competenți” lingvistic, ceea ce complică, în educația adulților, funcționalitatea comunicării. Cele patru mari componente ale forței comunicante a persoanei adulte nu sunt, de regulă, dezvoltate în aceeași măsură la același nivel, existând discrepanțe de la sensibil la semnificativ între ele, ceea ce diminuează, în cele
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
adulților, funcționalitatea comunicării. Cele patru mari componente ale forței comunicante a persoanei adulte nu sunt, de regulă, dezvoltate în aceeași măsură la același nivel, existând discrepanțe de la sensibil la semnificativ între ele, ceea ce diminuează, în cele din urmă, competența sa lingvistică, forța comunicantă fiind astfel dizarmonică, derutantă, înșelătoare chiar pentru formator. Nici aportul gradului de educare prealabilă a individului nu este întotdeauna cert, dat fiind faptul că, de exemplu, în materie de productivitate și abilitate verbală/lingvistică, persoanele cu educație precară
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
o discuție ș.a. (Adler și Rodman, 1991). Pentru formatorul de adulți, în educația adulților este nu doar util, ci de-a dreptul necesar să-i identifice la timp și să-i abordeze în consecință pe acești „falși performeri” sau „pseudoexperți” lingvistici, care vorbesc mult și spun puțin, consumând timp din comunicare, privându-i pe alți colegi (cursanți adulți) de accesul la discuții, doar pentru că-și etalează forța comunicantă „abrazivă” și „colțuroasă”. Abilități de ascultare superioaretc "Abilități de ascultare superioare" Cu toate că atât
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
respectiv „producția” și „consumul” de limbaj, reprezintă oralitatea ca întreg, ca ipostază primordială a comunicării interumane, cele două „laturi” au fost abordate totuși separat în teoria comunicării, cel mai tentant de studiat fiind, desigur, vorbirea, considerată mult timp o activitate lingvistică de prim rang. Abia pe la mijlocul secolului XX a început să fie luată în seamă, după cum merită, și îndelung neglijata ascultare, mult timp pusă în umbră de mai „vizibila” și mai „energetica” vorbire. Și totuși, vorbirea apare, privind ontogenetic evoluția comunicării
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
informației primite de la decodare, interpretare, semnificare până la selecție, retenție și acceptare (Hybels și Weaver, 1986). Ascultarea este așadar un demers deosebit de complex, polimodal și polivalent (activitate psihică, neurolingvistică, semantică etc.), implicând plenar creierul, trimițându-i pe căi aferente specifice impulsuri lingvistice adecvate/corecte (auzul fonematic), dar solicitându-l, în același timp, să proceseze pe ariile corticale specifice, cvasiinstantaneu, dar și în succesiune ultrarapidă, o multitudine de minifaze/secvențe din mesajul primit, ce aproape că se suprapun în aglomerarea lor și accelerează
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
pentru a ameliora o anumită problemă socială. Pe măsură ce problemele sociale cărora era chemată să le ofere soluții ameliorative se internaționalizau (de exemplu, educația pentru pace, pentru toleranță etnică și religioasă, pentru grupuri marginalizate socialetc.), s-au făcut eforturi de compatibilizare lingvistică, termenii din limba engleză tinzând să se impună. Principalele confuzii terminologice în domeniu provin din utilizarea sintagmelor oarecum sinonime de educație continuă și educația adulților (continuing education și adult education). Acești termeni s-au impus rapid la nivel internațional, pe
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
în învățarea aferentă. Aceste competențe mai largi pot fi subdivizate în opt categorii: - comunicarea în limba maternă - abilitatea de a exprima și interpreta gânduri, sentimente, fapte, idei, în formă orală și scrisă (ascultare, vorbire, citire, scriere) și de a interacționa lingvistic în mod adecvat în diferite contexte sociale (laserviciu, acasă, în timpul liber etc.); - comunicarea într-o limbă străină are aceleași patru dimensiuni ca și comunicarea în limba maternă (ascultare, vorbire, citire, scriere), chiar dacă nu la același nivel de utilizare a limbii
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
celor transversale. Referitor la limbaj, testele de vocabular care au fost administrate demonstrează că acesta funcționează în tinerețe la parametri înalți, ceea ce nu absolvă tânărul de necesitatea stimulării asidue a acestei funcții. Altfel, adică în absența unei exersări sistematice, capacitățile lingvistice ale tânărului pot înregistra evidente eroziuni (Denney, apud Munteanu, 2004). Cât privește învățarea, definitorie pentru adultul tânăr este deplasarea centrului de greutate de la învățarea dirijată social la autodidacticism. Desigur, unele profesii reclamă, prin însuși specificul lor, învățarea din necesitate. Tânărul
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
socioumane „repertoriul de semne/semnale” este vocabularul/lexicul personal al fiecărui individ, format din toate noțiunile/conceptele pe care le-a procesat și le-a interiorizat prin simbolizare și categorizare specifică (semnele), asociate, fiecare dintre ele, cu câte o etichetă lingvistică sub formă de termeni/cuvinte (semnalele). Acest „repertoriu de semne/semnale” se instituie într-un veritabil „rezervor” la purtător, pentru comunicarea curentă, mereu în expansiune și îmbogățire, odată cu vârsta și experiența de viață ale indivizilor, având două componente/zone relativ
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
redundanța (care, de altfel, apare și-n lumea naturală în care trăim, ca un surplus precantiv, structural-funcțional - de exemplu, în sistemele vii, dar și în cele artificiale) este intim asociată înseși limbii și limbajului uman, fiind favorizată chiar de structuralismul lingvistic și favorizând, la rândul ei, învățarea și utilizarea comunicării interumane. Abaterea, în ambele sensuri, de la o „redundanță optimă”, denumită și „eundanță”, generează mari probleme în procesarea mesajelor și în sesizarea informației strict necesare, căci: - la o redundanță mult exagerată, informația
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]
-
sale comunicaționale, „combustibilul” fiind furnizat de repertoriul de semne, iar această forță crește progresiv odată cu vârsta persoanei, dar e favorizată semnificativ și de gradul său de educare. Ceea ce denumim însă generic „forță comunicantă” (gândindu-ne în primul rând la comunicarea lingvistică, prevalentă) constituie un set complex format din patru componente complementare cofuncționale: performanța lingvistică, productivitatea lingvistică, abilitatea lingvistică și competența lingvistică (Adler și Rodman, 1991). Din punct de vedere tehnic, performanța lingvistică, ce reprezintă capacitatea persoanei de a recurge la limba
[Corola-publishinghouse/Science/1947_a_3272]