18,826 matches
-
găsit iubirea unică. Pentru că nici nu a căutat-o! Iubirea - o pată de sublim pe existența noastră. Telescoapele artei sfredelesc sufletul, așa cum știința nu a visat vreodată. Dragostea ridică ratingul fiecărei clipe. O iubire poate dura și cât statuia unui nor. Pentru creatorii de artă, iubirea continuă să fie o bornă spre eternitate. Iubirea - un alt cui în coasta perisabilității. Orice femei ar merita să beneficieze de cel puțin o replică din cele adresate Julietei. În iubire, prognozele sunt mai riscante
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
ale progresului pot fi stresul și bolile psihice. S-au complicat teribil lucrurile! Nu mai poți greși ca lumea decât cu ajutorul unui computer performant. Contemporaneitatea își menajează tubul digestiv, nu și sufletul. Progresul tehnic a transferat din grotă în zgârie nori trupul, nu sufletul. Știința și cultura viitorului nu vor mai rezista decât sub imperiul esențialului. Am intrat în noul mileniu mult mai decojiți de optimism. Neobarbarii pariază pe deșert. Epoca actuală trece și spiritul prin grilele profitului. Hiperspecializările recente generează
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
la siloz un camion încărcat cu grâu, cu care ocazie trebuia să predea și să primească niște facturi și alte câteva hârțoage. Căile de acces, ce legau tarlalele între ele, precum și drumul spre siloz nu erau pietruite. În urma vehiculelor, rămâneau nori de praf atât de dens, încât nu se vedea înainte nici măcar la zece metri. Tocmai trecuse pe lângă ei un alt camion în viteză. Din ambele părți geamurile glisante erau deschise larg. Nu se știe prin ce minune, în cabină a
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
prin ce minune, în cabină a intrat și un sticlete rătăcit care zbura în neștire pe deasupra capetelor lor. Erau numai ei doi: Bidaru și șoferul militar băiat tânăr, fără experiență. Acesta, încercând să închidă geamurile glisante pentru a nu lăsa norul de praf să pătrundă în cabină și să alunge în același timp pasărea rătăcită care-l încurca la condus, a pierdut controlul volanului și s-au trezit amândoi într-un șanț de la marginea drumului cu roțile în sus, cu sacii
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
depus, forța aburului a învins, trenul s-a urnit, accelerația a început să crească simțitor, odată cu ea și temperatura din compartiment. Oră matinală de sfârșit de iulie. Se simțea încă răcoarea nopții de vară. Un cer senin fără urme de nori. Soarele, ca o portocală aruncată dintr-o livadă celestă, își făcuse deja apariția la orizont. Razele sale pătrundeau prin fereastra cu geam rabatabil al compartimentului, pentru a se opri pe chipurile călătorilor. Se prevestea încă o zi caniculară. Pasagerii deveniseră
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
de anumite componente din partea exterioară a vagonului, asemănător cu un geamăt de durere a unei ființe muribunde, dar care se deosebea total de cel al locomotivei, îi făcu să întrerupă discuția. Toți erau atenți la ce va urma. Între timp, norii se adunaseră chiar deasupra trenului. Fulgerele, însoțite de trăsnete din ce în ce mai puternice, se succedau la intervale din ce în ce mai mici, iar călătorii erau din ce în ce mai îngrijorați. Unii își făceau cruce și se rugau: cei mai precauți în gând, cei mai curajoși cu voce tare
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
vecinătate a cascadei Niagara. Multe se loveau chiar de sticla ferestrelor, sporind îngrijorarea călătorilor. Apa șiroia pe partea exterioară a geamului și din această cauză nu se putea vedea prea bine ce se întâmplă afară. E o adevărată rupere de nori! exclamă tatăl profesoarei. Ne-am pricopsit și noi cu ceva! Bine că s-au strâns deja cerealele de pe câmp!, îi răspunse ironic soția. Apoi, cu gândul la propriul buzunar, continuă ca pentru sine: Iar se vor scumpi toate; mai ales
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
tuturor, deschise fereastra. Bineînțeles, cea de pe coridor, cealaltă fiind blocată. Voia să vadă consecințele furtunii care deja trecuse. Aici în gară totul părea mai liniștit, viața intrase în normal. Liniștea de după furtună se așternea văzând cu ochii. Grindina dispăruse, în timp ce norii goneau undeva, spre sud, cerul se degaja răspândind mai multă lumină. Doar luciul caldarâmului, proaspăt spălat, precum și apa, care se scurgea șiroaie în unele locuri, erau ultimele dovezi ale furtunii ce acum se dezlănțuia în altă parte. Spaima, prin care
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
fericit alături de soția, copiii și familia lui? După plecarea trenului din stația Focșani în interiorul vagonului s-a făcut mai multă lumină, nădușeala aproape că dispăruse, iar la orizont, în direcția în care înainta trenul, nu mai exista nici o urmă de nori. Revolta stomacului înăbușită, cerul senin, aerul ozonizat, răcoarea relativ plăcută a unei zile promițătoare din luna lui cuptor, și nu în ultimul rând, exemplul pozitiv al prietenului său îi inoculă în suflet o doză de optimism și speranță. În definitiv
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
a patra oară! O nepoțică... de toată frumusețea! Trei kilograme și o sută! Toți sunt sănătoși! Trenul, pe măsură ce înainta spre sud, se înfunda tot mai mult într-o umbră ce devenea din ce în ce mai densă și mai misterioasă. La apus, adunați ad-hoc, norii negri ce acopereau orizontul în întregime; la răsărit liziera, de-a lungul căreia întreaga garnitură se strecura cu viteză și încăpăținare, au învăluit în întuneric și pe neașteptate micul compartiment. Fețele călătorilor aproape că nu se distingeau. Geamurile erau deja
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
profunzimea, dimensiunea și complexitatea momentului trăit de el, cum a mai făcut-o și altădată; se va închide în sine. În caz contrar, s-ar putea să creeze o impresie falsă: un bătrân senil, plin de emfază, cu capul în nori, care vrea să braveze, un Don Quijotte în blugi. De aceea, rosti cu o voce tare un "Mulțumesc!", suprimând partea cea mai importantă a simțirii sale: "Ura! Sunt cel mai fericit om de pe mapamond! Am devenit nemuritor!", chiar în momentul
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
întreaga ei suprafață; în rest apă. Peisajul era sublim. Pe Pământ, chiar și cu binoclu nu ar fi putut privi niciodată la o distanță mai mare de câțiva kilometri în jurul său. Din avion nici atât: ori vedea sub el doar câțiva nori albi ca spuma și Soarele orbitor deasupra, ori câteva ogoare ca niște preșuri pe care puteai călca la nevoie; ori acoperișurile caselor în interiorul cărora se adăposteau semenii lui, ființe minuscule de dimensiunea unor furnici. Acum avea în față un peisaj
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
destinație! Ai dormit profund. Ce te agitai așa? cred că ai visat ceva urât. Nu, n-am visat nimic. Totul a fost pură realitate. * * * O masă de aer potrivit de caldă, chiar ademenitoare, sub un cer senin, fără urme de nori, presărat cu stele ca în mijlocul lunii lui cuptor, îl îndemnă pe Bidaru, nu în premieră, să parcurgă întreaga distanță cu "mașina sindicatului" sau, mai pe înțelesul tuturor, cu piciorul. Nu avea de făcut altceva, decât o discretă plimbare nocturnă, ceva
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
mașina sindicatului" sau, mai pe înțelesul tuturor, cu piciorul. Nu avea de făcut altceva, decât o discretă plimbare nocturnă, ceva mai lungă, care putea deveni chiar plăcută, dacă știa s-o fructifice. Era trecut de miezul nopții. Lipsa totală a norilor, adierea ușoară a unui vânticel călduț de primăvară abia perceptibil, stelele care se zăreau pe cer printre luminile fluorescente ale tuburilor cu neon, toate la un loc se puneau chezășie că ploaia nu constituia o amenințare imediată. Ca să se simtă
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
întâmplare din cele cinci, îl desfăcu până la capăt și aruncă umbrela pliantă în buzunarul deschis al genții pe trei sferturi goală ce atârna, ca de obicei când era la drum, de umărul său stâng. Cerul fiind senin fără urmă de nori, spera să nu mai aibă nevoie de ea cel puțin deocamdată. Se afla pe Calea Dorobanți în fața Liceului I.L. Caragiale, nu singur, ci împreună cu eul său. Tocmai a condus-o la autocar pe Dana, de care se despărțise nu fără
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
subțire aproape ca în miezul verii. Era cam la o jumătate de oră distanță de casă când, ieșind dintr-un supermagazin, observă că vremea se schimbase brusc, aproape să nu-și creadă ochilor. Instinctiv, privi în sus, pe verticală. Câțiva nori negri, parcă ieșiți dintr-un cazan cu smoală topită, s-au fixat deasupra orașului, sabotând orice intenție a soarelui de a se mai arăta. Nu apucă să facă decât câțiva pași când simți cum o șfichiuitură de aer de origine
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
vrând să arate de ce sunt în stare, au smucit sania chiar în secunda când și stăpânul a împins-o. De la început au pornit-o în viteză. Va fi cea mai plăcută etapă din călătoria sa. Cerul senin, nici urmă de nori, iar din spate o adiere de vânt, plăcută și odihnitoare, îl împingea spre înainte, în avantajul câinilor și al lui personal. Din mers, cu gândul la bucuria cu care va fi întâmpinat de femeia și copiii lui, zări chiar în
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
și mai suculentă, fără pic de zăpadă deasupra ei. Se afla sus de tot, pe cel mai mare dintre toate igluurile din jur. Chiar deasupra capului, mult mai mic și mult mai fierbinte, pe un cer senin fără urmă de nori, dogorea Soarele. Din cauza căldurii excesive care îl înnebunea, transpirase în prostie. Cu alte cuvinte, era ud leoarcă. Se gândea numai la zăpadă. Un singur bulgăre cu care să se frece l-ar fi salvat măcar pentru început. Dar de unde bulgăre
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
deștepți, bravo lor! Dar despre ceilalți... ce știi despre ei? Sunt trențăroșii din fața noastră; al treilea și ultimul val, fără nume și fără identitate. Ei au privit în sus, spre înălțimi. Cu alte cuvinte au nimerit-o cu capul în nori. Pentru că au refuzat să privească în jos și să treacă prin spălătoria dotată cu tehnologii de ultimă oră, au fost pedepsiți de către aceiași dinozaurieni, adică, siliți să muncească într-un strict anonimat numai și numai pentru prosperitatea celor spălați. Oricât
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
însemnări, înainte de a-l băga în plic și a-l expedia, numai fragmentele subliniate cu carioca roșie ce se refereau strict la persoana lui: "[...] 20 iunie 1962... M-am întâlnit cu Bidaru. Cu Bela la braț și cu capul în nori, se plimbau prin Herăstrău. Au pus la cale o potlogărie. Vor să se căsătorească de Anul Nou. Îi cunună Batin Gheorghe cu soția (au fost și colegi de cameră la Nea Laie). Locul unde se vor cununa îl vor stabili
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
ca toți ceilalți, și soții Bidaru erau pregătiți pentru-ca în ziua ce va urma să se prezinte la datorie cu forțe relativ proaspete. Era într-o duminică dimineață. Soarele, care-și făcuse apariția pe un cer senin, fără urmă de nori, cu câteva ceasuri înainte, își trimetea razele lui binefăcătoare cu aceiași franchețe ca în luna lui cuptor. În balcon, la umbra a cinci frunze mari de colocazie ca cinci evantaie verzi, țâșnite cu fața spre soare dintr-un ghiveci așezat
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
se dezlănțuiră cu o violență de neînchipuit. Și, tot așa, brusc, stihia se potoli, ploaia a stat și a ieșit soarele; și, sus pe deal s-a înseninat un colț de cer. În fața ochilor, ca un miracol, curcubeul lucea deasupra norilor, care încet-încet se ștergeau... Acolo, cântecul ciocârliei care se înălța în văzduh curat, îi dezmierda auzul într-un chip îmbucurător; toată viața aceea proaspătă, care plutea în jur, o simțea pană în adâncul inimii, mângâindu-i parcă, toate fibrele trupului
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]
-
pe o furtună în lacul Ghenizaret. Călcau Sfinții, pe valuri, cu mare sfială și cu inima cât un purice. CAPITOLUL I Între viață și moarte er năpraznic. 1876... noaptea înspre Bobotează... Dinspre miazănoapte sufla un vânt tăios care îngheța nările. Nori grei fugeau învălătucindu-se pe cer, în straturi tot mai groase, aducând zăpezi. Pădurea era înecată într-o întunecime înfricoșătoare. Totul părea ca mort. Doar la casa pădurarului, în ochiul de geam lat de-o palmă, pâlpâia o lumină palidă
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]
-
să gângurească. Anton, simțindu-și ochii lăcrimând, dădu copilul în brațele bătranei moașe, și ieși din casă. Era ziua albă. Vijelia s-a potolit, ninsoarea a stat. La vreo doua sulițe pe cer, un soare palid abia se arăta printre norii aducători de ninsori. Anton cu pușca în mână, neaflându-și liniștea, se luă după urmele lupului, pornite din fața casei... El descifra ca de pe carte, orice urmă de sălbăticiune... Pădurar încercat din tată în fiu... era în stare să deslușească dâra
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]
-
împăcarea cu Dumnezeu, cu soarta... cu tot ce i-a fost scris... Sus pe cer, în mintea ei adormită, ciocâriile se legănau nevăzute... Dinspre miazănoapte sufla un vânt tăios, care îngheța nările. Soarele abia se zărea printr-o spărtură, de nori, sus în cumpăna amiezii. Clopotele băteau la Schitul din deal, de sfârșit al Sf. Liturghii. Era în ziua Bobotezei. Băteau rar și adânc, parcă, numărând clipele. Dangătele lor nu mai erau bătaie de clopote, erau tremur în carne. Iarnă aspră
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]