19,653 matches
-
Cu-atâta mai bine!, rosti bucuroasă Ochenoaia, care Întrebă copilul: Ai obosit, vrei să te iau În brațe?! Nu, că-s băiat mare!, spuse Va reproducând În alt sens vorbele Anetei pe care acum ani i le spunea când copilul, obișnuit cu moftulețele executate În tocmai și la timp de către Dorița ori Didița, solicita să fie luat merchea de către fata ce dorea să fie lăsată cu gândurile ei Însorite și Îndreptate cu precădere către Niță. Niță? Și copilul, aflat În plină
Milenii, anotimpuri şi iubiri (sau Cele şase trepte ale iniţierii) by VAL ANDREESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1708_a_2958]
-
fata Zâniței pe care Vasile (soțul ei) nu o accepta deocamdată. În loc de o lună de zile trecuseră trei și, atunci când mai rămăseseră doar două săptămâni până la Începerea noului an școlar, Mamaia primi o scrisoare care o supără foarte tare. Se obișnuise cu prezența nepotului său. În serile de vară vorbeau multă vreme și despre multe, era mulțumită de răspunsurile băiatului Vioriței și atunci spunea: Vedeți voi fetelor că Dumnezeu lucrează și are grijă de toți și de toate?! Băietu’ ista a
Milenii, anotimpuri şi iubiri (sau Cele şase trepte ale iniţierii) by VAL ANDREESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1708_a_2958]
-
servit cu o cană cu lapte și o felie dintr-o pâine mare și extrem de albă, tăiată cu multă Îndemânare, sub privirile sale și a fost plăcut surprins de faptul că În lapte s-a pus puțin zahăr, așa cum se obișnuia la Cățălești. Apoi, după-amiază, Maricuța, ajutată de fiica sa, au așezat o masă bogată, cu multe bunătăți gătite de către o gospodină desăvârșită, așa cum avea el să constate mai târziu și așa cum mereu o lăuda Victor pe noua lui soție, o
Milenii, anotimpuri şi iubiri (sau Cele şase trepte ale iniţierii) by VAL ANDREESCU () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1708_a_2958]
-
ambiguitatea și propozițiile terminate cu semn de Întrebare. Focul e un lucru prea categoric, pune capăt oricăror discuții pe indiferent ce subiect. Îl cunoșteam bine pe Frank, pe vremuri am jucat bridge cu el la Clubul Nautico. Spuneți-mi, Frank obișnuia să fure În copilărie? Am ezitat să-i răspund, dar Sanger strecurase Întrebarea Într-o manieră atît de lejeră, Încît aproape că mă simțeam apropiat de el. — Mama noastră a murit cînd eram mici. Am rămas... o familie destrămată. Frank
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
n-o să-l deranjeze că te vezi cu Crawford. S-ar putea să-i sune vreun clopoțel dacă o să creadă că Încerc să-i iau locul. E cu bătaie lungă. — Bine. Dar fii cu băgare de seamă, Charles. Tu ești obișnuit să observi de pe margine, or, lui Bobby Crawford Îi place să participe toată lumea. Ai devenit mult prea interesat de el. CÎnd o să observe asta, o să te-nghită cu fulgi cu tot. După un moment de reflecție, se aplecă și-mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
moralist. Poliția nu-i bună de nimic, te aburește cu promisiuni vagi, și toată situația asta Îți creează un sentiment de nedreptate, senzația că te-nconjoară o lume de nerușinați. Totul În jurul tău, tablourile și argintăria cu care te-ai obișnuit să fie acolo, totul se Încadrează În această nouă matriță morală. Devii mai conștient de tine Însuți. Zonele adormite ale minții tale, În care n-ai mai scotocit de ani de zile, devin iar importante. Începi să te reevaluezi, așa cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
Imediat ce-o văzură, între cei doi Khani se iscă o încordare plină de dușmănie: care va pune mâna pe așa o femeie? Fratele lui Nasser, mai mic cu trei ani, era văduv și își căuta o pereche, pe când fotbalistul, obișnuit cu onorurile și răsfățat totdeauna, oriunde apărea, nici nu se împiedicase în gândul că o ființă ca ea ar fi putut să-i reziste. — Piața Ketabi, chiar la rond, o să ai cu ce să vii pân-acolo, zece zile de-
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
educe, ci să te umilească. ― Am rămas cu ce gândeam. ― Galilei, orice inchiziție urmărește să creeze două realități. Una la vedere. Alta ascunsă. Controlând realitatea aflată la vedere, Inchiziția o controlează și pe cea ascunsă. În felul acesta, oamenii se obișnuiesc că nu contează ce crezi. Contează ce spui. Și fiecare spune ceea ce i se cere să spună, ceea ce simte că trebuie să spună, dacă ține să-și apere pielea. La început o face din silă, apoi din obișnuință. Și, după
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
decât vîntul? N-o fac din vanitate rănită, te rog să mă crezi. Poate, chiar nu mai am vanități. O fac dintr-o mare nevoie de liniște. ― Nu te îngrijorează această nevoie, Galilei? ― La început, m-a îngrijorat Nu eram obișnuit să rămân singur. Dar când am auzit cam ce se sporovăiește pe seama mea, m-a cuprins o revoltă surdă. Am înțeles că nu mai interesa pe nimeni, de fapt, ce gândeam eu. Nu mai eram decât un "caz". Și acela
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
lase să cerceteze, să afle cu cine stă de vorbă. Acu să nu se uite că fata lui e atât de speriată, așa sânt femeile la măritat, ce, parcă a lui nu fugise când îl văzuse, dar cu timpul se obișnuise... Meșterul vorbea frumos, cu bunăvoință. Îi plăcuse chipul cîr-ciumarului și credea că în cele din urmă se vor înțelege. Nu prea se împăca cu gândul că Stere avea prăvălie la groapa Cuțaridei, el ar fi vrut ca fata să rămână
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
ce dădeau la spate. Altfel, oamenii se știau. Să tot fi fost vreo suta-două de suflete. Se lipiseră și gunoierii. Trăgeau spre bordeiul lui Grigore. Ei între ei se înțelegeau. Odăile lor erau joase, făcute din chirpici, nu le păsa, obișnuiți cu traiul prost. Unul, Tănase, ședea mai bine, avea gospodărie curată, spoită totdeauna cu var, că luase muiere vrednică, nu ședea. El tot pe la Stere petrecea. Îl vorbea pe cîrciumar: - Ăsta ne cumpără pe toți! Unii n-aveau de unde să
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
ai milă de altul. Mânca și el cu ceilalți, niște lături rămase din farfuriile mușteriilor, dar nu se băga de seamă.Noap-; tea dormea într-o odaie lungă și joasă, umedă și întunecoasă, cu femeile laolaltă, bucătărese și jupânese, se obișnuise, nu-i păsa. Tat-său venea o dată pe an, îi aducea o pâine mare, albă, făcută de surorile 81 de acasă, îl pupa în creștetul capului și-l întreba pe jupân dacă e ascultător. Domnul Vasiliu n-avea de ce să
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
crește. Îl știi cu leafă, fă-i loc în carnet! Azi îi dai, mîine-i dai, el nu zice nu! Tu scrii! La ziua lor, scoți socoteala: atât și-atît! Trebuie să plătească! Altfel nu le mai dai și, când i-ai obișnuit, e greu să-i mai dezveți. Socotelile știi cum se fac. Tragi din condei. Din șase, ies șaisprezece. Ce, adică, dacă ei ar fi în locul tău, n-ar face la fel? Dacă le place, că n-o să cânte cocoșul tău
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
ele, sărutau podoabele altarului și se trăgeau către naos, în umbra stranelor. Ochii lor bătrâni, plini de ape, albi în pânza aceea de lumini amestecate, străluceau mărunt, clipind când și când. 136 Baba Mița se uita împrejur, după ce se mai obișnuise. Își vedea vecinele, spăsite toate, ascultând vocea preotului, și le măsura cu privirea ei aprigă. Baba Chirița, una puțină și slabă ca scândura, de nu mai avea dinți de loc, morfolea singură ocări văzând vânzoleala muierilor tinere care ieșeau repede
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
rece, se rostogolea peste coroanele despuiate ale fagilor. În pădurea Munteniei venea o noapte sură și înfricoșătoare. Vântul lovea trunchiurile subțiri și drepte. I-a 159 luat o frică pe pungași! Se uita Horea împrejur, se uita Oacă. Nu erau obișnuiți. Parcă tot mai bine era în mahalalele lor, la golitul buzunarelor! Pe cerul lucios și verde răsăriseră stelele. Auziră din depărtare chiotele negustorilor beți. Zurgălăii săniilor sunau ușor în aerul rece. Puseră mâna pe retevei și lăsară focul. S-au
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
n-o să doarmă destul, că începea hîrțuiala. La patru, când se întorcea, după ce dădea socoteala jupânului, trebuia să spele căruța, să-i curețe arcurile de noroi, lasă țesălatul calului, maturatul grajdului și altele; ieșea sufletul din el. Numai că se obișnuise. La cinci de dimineață, pornea cu căruța plină pe poarta brutăriei. Jupânul îi număra cornurile și pituștile de doi lei. La coada căruței, lăsa trei sute de pâini, tari și negre, să fie la îndemînă. Într-o parte stăteau franzeluțele cu
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
acoperise zăpada. Plângea degerat: - Mă prăpădesc, fraților, mă prăpădesc, nu mă lăsați, nu mă lăsați... Cântecul ciudat, care nu semăna cu nici un cântec știut și spus vreodată, nu se mai isprăvea. Lupii fugiseră la câțiva pași, și după câtăva vreme, obișnuindu-se cu zgomotul instrumentelor, se apropiaseră din nou. Ședeau pe labele dinapoi și așteptau. Lumina vânătă a începutului de zi îi făcea și mai înfricoșători. Erau cât niște viței, cu capetele mari și coame înspicate de gheață, dârji în așteptarea
Groapa by Eugen Barbu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295563_a_296892]
-
și pe apă. După cum tot În Plutarh stă scris despre risipa năprasnică de daruri, ospețe, spectacole prin care Își cucerește prietenii, dar și dușmanii, despre felul cum, spre a le intra pe sub piele spartanilor la care se refugiază, nobilul atenian obișnuit cu luxul renunță la mantiile scumpe din stofă de Milet, la parfumuri și podoabe. Se spală În apa rece a râurilor de munte, Își lasă părul să crească, mănâncă „vestita fiertură neagră”, vorbește puțin și aspru. În timp ce În Tracia, spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
ai epocii pentru paginile dedicate cochetăriei militare. Ceea ce i-ar putea apropia pe militar și pe dandy, În afara grijii atente pentru ferchezuială (cu unica observație că militarul poartă uniformă, așadar un veșmânt „de serie”) ar fi impasibilitatea afișată a amândurora. „Obișnuit cu surprizele, militarul e greu de uimit. Prin urmare, aici, semnul specific al frumuseții va fi nepăsarea marțială, un ciudat amestec de placiditate și Îndrăzneală; e o frumusețe ce se naște din necesitatea de a fi gata să mori În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
aflu pedigree-ul; n-a știut nici să Înoate, nici să urce pe-un cal, În timp ce eu sunt un mare Înotător și un călăreț destul de bun; și pe deasupra mai joc și crichet”1. Oricât ar părea de ciudat pentru cei obișnuiți cu locurile comune despre Byron (romantism, spirit revoluționar, Înflăcărare, eroism), „viața și opera” acestuia datorează Îndeajuns de mult dandysmului pentru a-l așeza În deschiderea paradei noastre. Spiritul rebel, de contestatar impenitent, Îl animă Încă din adolescență. Suita de eroi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
mai puțin avansurilor, atunci când ele i se făceau sub forma unui prânz bun. Iubirea sa pentru mese, fină ca un gust și exigentă ca o pasiune, fusese mereu una dintre laturile cele mai accentuate ale sibaritismului său. Această senzualitate, destul de obișnuită la oamenii spirituali, Îi făcea vanitatea mai puțin de nevindecat; dar aplombul său fără pereche copleșea totul: „Cine-i ăla care vă salută, Sefton?”, Îl Întrebase el pe lordul Sefton, Într-o plimbare prin oraș. Iar cel care-l salutase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
acest homme à femmes din Lauzun Își vârâse spinul În sângele princiar atât de mândru. Ea spune, vorbind despre Henriette a Angliei, ducesa de Orléans: „Nu aveam nici o Îndoială că putea nutri pentru ea acea curtenie... o simpatie pe care obișnuia să o Îndrepte spre multe femei”. În acea clipă, ea Începe să-și citească În suflet: „Dumnezeu (spune Domnișoara cu o gravitate à la Bossuet) este stăpânul stărilor noastre. Ni le Îngăduie atât cât le poate Îndura vanitatea spiritului nostru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
primelor noastre aforisme, formulate după cum urmează: I Țelul vieții civilizate, ca și al celei primitive este repausul. II Repausul absolut produce spleenul. III Viața elegantă reprezintă, În sensul larg al termenului, arta de a Însufleți repausul. IV Omul care este obișnuit cu munca nu poate Înțelege viața elegantă. V (Corolar) Pentru a fi fashionable, trebuie să guști plăcerea repausului fără să fi cunoscut munca: altfel spus, să câștigi la loterie, să fii fiul unui milionar sau prinț, să te bucuri de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
pe ea Însăși; putem vedea prin ea, ba chiar și prin el. Charles Baudelairetc "Charles Baudelaire" Dandy-ul*tc "Dandy‑ul*" Omul bogat, fără ocupație și care, blazat chiar, nu face decît să urmărească fericirea; omul crescut În lux și obișnuit din tinerețe cu supunerea celorlalți, cel care, În sfîrșit, nu are drept profesie decât eleganța se va bucura Întotdeauna, oricare ar fi vremurile, de o fizionomie distinctă, cu totul aparte. Dandysmul e o instituție vagă, tot atît de ciudată ca
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
să se Întoarcă În sânul burgheziei. Or, nici nu poate fi vorba de așa ceva: mai Întâi, două sute de ani de favoare regală l-au Învățat s-o disprețuiască; dar, mai cu seamă, parazit al unei clase parazite, el s-a obișnuit să se considere ca un cleric, cultivând gândirea pură și arta pură. Dacă revine În sânul clasei lui, funcția i se modifică radical: burghezia, Într-adevăr, deși e o clasă opresivă, nu este parazitară; ea Îl exploatează pe muncitor, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]