177,866 matches
-
amețeli și momente de confuzie. Într-o bună zi, Philip dă peste unul din romanele lui Bentley, face legătura cu Harriet Scrope, pune cartea la loc în raft și-i cad ochii pe cartea de alături, în care găsește un text despre George Meredith și Chatterton: părăsit de nevastă în 1856, acesta a fost salvat de la sinucidere de stafia lui Chatterton. Cartea în întregime s-ar vrea bântuită de stafia tinereții pierdute și a bătrâneții nevăzute, dar Ackroyd nu e în
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Aflăm că vorbele cu care tatăl lui Tim o pomenea ("Ave! Strălucitoare Cecilia...") sunt un fragment din Purcell, care a murit chiar în ajunul lui 22 noiembrie, ziua Sfintei Cecilia. Se recurge masiv la tehnica motivului repetat, care dă coerență textului în T.S. Eliot. Chiar și tărâmul pustiu e invocat de câteva ori. După o vreme lungă și fără de vise, de adaptare la școală, apare visul cu muzicianul William Byrd. Acesta din urmă explică: Cred că sensul morții mele este să
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
la ferma unde, în 1992, e bătrân, trăind în umbra familiei lui Edward. Edward are o nepoată pe nume Cecilia. Nimic nu mai are importanță crucială. Timothy se ocupă acum cu "lucruri simple", cum ar fi să scrie English Music, text care recreează (ca mai toate romanele lui Peter Ackroyd) poezia sufletului. 2.3. Peter Ackroyd: Textul de dincolo Orice alt autor în afară de Peter Ackroyd ar fi făcut din Documentele lui Platon în cele din urmă o distopie. Romanul începe prin
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
nepoată pe nume Cecilia. Nimic nu mai are importanță crucială. Timothy se ocupă acum cu "lucruri simple", cum ar fi să scrie English Music, text care recreează (ca mai toate romanele lui Peter Ackroyd) poezia sufletului. 2.3. Peter Ackroyd: Textul de dincolo Orice alt autor în afară de Peter Ackroyd ar fi făcut din Documentele lui Platon în cele din urmă o distopie. Romanul începe prin a arunca mileniul trei, împreună cu anii dintre 1500-2300 în "Era Decăderii" (cum zice traducerea în română
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
numește Documentele lui Platon, datate toate din anii 2030, 2299, 2302, 2304, 2310, 2350, 2998, 3399, 3506, 3640, 3705. Imaginea Pământului din 2030 (trecutul îndepărtat al romanului, din care nu pare să fi rămas nicio carte, niciun obiect) apare în textul intitulat Nouă teorie asupra pământului (toate traducerile de aici încolo sunt ale autoarei, nu ale ediției apărute la Polirom): Mă gândesc ades, în vremurile de azi, de comunicare instantanee și universală, cum privesc planeta noastră observatori de departe. Probabil că
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
perpetuu" (p. 134). Semenii lui consideră că el "a intrat într-alt vis" (p. 139 ultimele cuvinte din roman). Romanul lui Ackroyd e o filozofie a minții, și, așa cum mi-a spus chiar el într-un interviu, "Mintea e sufletul". Textul lui îl învață pe lector să mediteze cu acest suflet. Peter Ackroyd, The Plato Papers, 1999 (Vintage, 2000) 2.4. Martin Amis: Tehnica derulării inverse Săgeata timpului (1991), de Martin Amis e în primul rând incitantă prin tehnica ei. Romanul
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
viitor, ne confruntăm cu concluzii hilare, care ar fi comice dacă n-ar avea conotații de o disperare tragică. Titlurile capitolelor nu capătă sens decât după ce terminăm cartea. Ele trebuiesc citite abia după ce ne-am familiarizat cu logica răsturnată a textului. What goes around comes around (Ce trece vine) vrea să spună că vârsta poate fi dată înapoi și cel în vârstă poate fi iar tânăr, viața poate contrazice firea lucrurilor: cu toate că avem de-a face doar cu un șiretlic al
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
lucrurilor: cu toate că avem de-a face doar cu un șiretlic al autorului, aceasta e legea firii în acest volum. You have to be cruel to be kind ( Ca să fii bun trebuie să fii nemilos) prefigurează tema romanului, lagărele de concentrare. Textul lui Amis îi descrie pe medicii nemți (inclusiv pe eroul principal) din lagăre ca redând viața (invers decât în realitate) cadavrelor de evrei. Cât despre cruzime, ea vine înainte de bunătate, fiindcă ea constă în uciderea ce precede reînvierea. Romanul se
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
tehnica cinematică. Combinația e un gen de artă nou, care oripilează. Lectorul e deopotrivă revoltat și entuziasmat. Se simte inteligent fiindcă a scos dopul unei sticle al cărei conținut e pe cale să-l otrăvească. Cititorul se simte deștept, dar lectura textului lui Amis e una deprimantă. După cum s-a văzut deja, povestea romanului e extrem de simplă: se naște un băiețel neamț, se însoară, se face doctor, are un copil care-i moare. Intră foarte devreme în SS și merge în lagăre
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
senzația de familiar, de la mâncarea care e vomată în loc să fie înghițită, la copiii împinși înapoi în pântece în momentul morții), dar spectacolul întârzie. Treptat ne obișnuim să defamiliarizăm în ritmul autorului. Mai rămânem în urmă pe alocuri, dar suntem îndemnați textul ne presează să ne grăbim. În cele din urmă reușim să pricepem: timpul curge înapoi și urmează să ajungem în toiul celui de-al Doilea Război Mondial. Căutăm detalii edificatoare. Aflăm că eroul a fost doctor în lagăre. Aflăm mai
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
cu cât vine direct din înțelegerea independentă a lectorului. Nu ni se spune ce poveste urmărim ori ce atitudine ar trebui să adoptăm. Decidem singuri aceste lucruri. Nararea trebuie să fie cel puțin la fel de inventivă ca și substanța volumului, pentru ca textul să aibă efect. Martin Amis a aflat cel mai bun mod de a comunica: a inventat eul scindat. Eul cărții e mai întâi eul interior, care vorbește despre trup ca despre "el", iar despre ființa întreagă a eroului ca despre
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
noastră. Așa că nu lăsăm nicio urmă pe ocean, de parcă ne-am scunde cu mare succes înaintarea. (p. 109) Pesemne John se uita înapoi către Europa când a părăsit-o, așa că acesta e înțelesul privirii lui înainte acum. Știm deja că textul trebuie citit în oglindă. În ciuda dorinței nestăvilite a autorului de a șoca, romanul afirmă o opinie generală. Dacă istoria e acum un adevăr știut de toți, textul lui Amis dovedește că literatura poate câștiga atunci când cuvintele pierd teren. Martin Amis
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
părăsit-o, așa că acesta e înțelesul privirii lui înainte acum. Știm deja că textul trebuie citit în oglindă. În ciuda dorinței nestăvilite a autorului de a șoca, romanul afirmă o opinie generală. Dacă istoria e acum un adevăr știut de toți, textul lui Amis dovedește că literatura poate câștiga atunci când cuvintele pierd teren. Martin Amis demonstrează resursele tehnicii atunci când născocește acest dialog complicat al lui Eu cu El: tehnica romanescă e inepuizabilă, iar tehnica inventivă/stilul narării este omul. Martin Amis, Time
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
conferă lui Bradbury statutul de ironist al intelectului este My Strange Quest for Mensonge, Structuralism's Hidden Hero (1987). Este o carte încântătoare pentru cei ce au lăsat în urmă structuralismul și deconstructivismul. Umorul este subtil și servește cauza clarității textului critic. Primul lucru pe care îl descoperim când deschidem cartea, înainte chiar de a vedea titlul, este o fotografie mare a unui cap chel văzut de la spate, iar dedesubtul ei scrie că aceasta pare să fie unica imagine păstrată a
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
unica imagine păstrată a lui Mensonge. Chiar și numele fotografului e sub semnul întrebării. Întregul volum este un prietenos semn de întrebare, care pare să-l descoasă pe lector încotro vrea s-o ia. Pentru cei ce aspiră la un text critic limpede, cartea e fără îndoială bună și o lectură agreabilă. Prima pagină îl citează pe Michel Foucault ("Ce e un autor?"): Ce importanță are cine vorbește?" Bradbury deconstruiește deconstructivismul. Ni se spune: ... datorită Deconstructivismului, adevărul e o chestiune nerezolvată
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
fără îndoială bună și o lectură agreabilă. Prima pagină îl citează pe Michel Foucault ("Ce e un autor?"): Ce importanță are cine vorbește?" Bradbury deconstruiește deconstructivismul. Ni se spune: ... datorită Deconstructivismului, adevărul e o chestiune nerezolvată. Bradbury detestă snobismului complicării textului, dar știe că o opoziție deschisă duce la prozelitism, așa că el cochetează cu dușmanii deconstructivismului în șoaptă: Structuralismul-Deconstructivismul, în funcție de modă, sunt "fie absurdități, fie o filozofie remarcabilă". Persiflarea lui ambiguă ne previne în legătură cu "epoca semnificantului incert, când cuvântul nu se
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
sunt cu toții decedați, sau, dacă nu sunt, ar trebui să fie. Acest gen de critică urmărește deconstrucția "autorului ca persoană". Moartea autorului, indispensabilă nașterii lectorului, e dorită cu patimă de autorul deconstructivist, care se așează în centrul atenției odată cu decesul textului analizat. Bradbury ne lămurește că "non-prezența lui Mensonge este temeiul autorității lui, ori tocmai al lipsei acesteia". Elogiul lui Mensonge se bazează pe o "tăcere estetică" a autorului, dar nu și a criticului, care vorbește la nesfârșit. Crearea unui nou
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
nevoia autorului de a fi susținut de râsul lectorului, Mensonge are o teză, deconstruiește o teorie. Malcolm Bradbury s-a săturat de critica agresivă, care nu are nevoie de limbaj limpede, care se dispensează de fapt de comunicare, chiar de textul autorului. Cartea lui Bradbury dovedește cu succes inutilitatea ininteligibilului. Putem uza dar nu trebuie să abuzăm de limbaj. 2.6. Alan Brownjohn: Romancierul alb Poetul Alan Brownjohn este și critic literar și romancier. Primul roman pe care l-a publicat
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
să spună că autorul nu ne comunică starea de spririt a unor personaje albe ci, mult mai ingenios, resentimentul creatorului la adresa nevoii de compasiune a personajelor tradiționale. Tânărul romancier Brownjohn este un Desperado, prin zgârcenia cu care se implică în text. Există în principal în roman "mânie și frustrare", multă stângăcie, irosire de vreme și idealuri, care sunt în fond false idealuri abia ghicite (dar pe care un est-european le urăște dinainte), o imensă singurătate. Aici duce drumul romancierului Brownjohn: fiecare
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
vie. Cum stătea acolo, calmă și detașată, privind la cerul inundat de un soare orbitor, știa că își are un rol al ei, special, și poza teatral. Dar era un sentiment minunat. Autorul se preface că e foarte prezent în text, când de fapt își retrage emoțiile și ne lasă în compania unei simple foi de hârtie și a unor eroi deliberat goliți de orice reacție în afara neliniștii stârnite de senzația de gol. Romancier alb, care scrie despre pericolul roșu cu
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
grijă să n-o trădeze cu nimic. Dacă e să apreciem acest gen de proză, trebuie să ne schimbăm deprinderile de lectură și să "curățăm" nu numai râul, ci și propria noastră sensibilitate, care abia așteaptă să fie solicitată de text. Textele lui Alan Brownjohn refuză să ne implice. 2.7. Aldous Huxley: Anularea viitorului Ceea ce îl leagă pe Huxley de epoca Desperado, cu toate că el a murit în 1963, când simptomele erau încă vagi, este mai ales ironia. Huxley este maestrul
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
să n-o trădeze cu nimic. Dacă e să apreciem acest gen de proză, trebuie să ne schimbăm deprinderile de lectură și să "curățăm" nu numai râul, ci și propria noastră sensibilitate, care abia așteaptă să fie solicitată de text. Textele lui Alan Brownjohn refuză să ne implice. 2.7. Aldous Huxley: Anularea viitorului Ceea ce îl leagă pe Huxley de epoca Desperado, cu toate că el a murit în 1963, când simptomele erau încă vagi, este mai ales ironia. Huxley este maestrul ironiei
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
să fie captat de istorisire. Lirismul verbului e nesemnificativ. Pe primul loc e patima în sensul de întâmplare. În universul imaginat de Huxley în distopie, care e în același timp infernul și paradisul literaturii SF, inteligența e descurajată să iscodească. Textul e derutant pentru că tărâmul închipuit de Huxley reprimă înțelegerea, deși romanul despre aceste ființe care nu sunt încurajate să gândească este scăpărător. Ironia lui Huxley este un mod de gândire, dar și manieră literară și ipostază a sensibilității. Ținta ironiei
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
Aceasta ne readuce la ideea de distopie: viitorul este văzut ca un non-prezent, o non-existență. Autorul Desperado amenință că-l va înlocui pe lector. Nu aflăm din lectură cu ce anume, fiindcă, atunci când simțim că începem să ne dezintegrăm, părăsim textul. Se întâmplă ades în opera Desperado să ne săturăm de text. Lectorul Desperado se luptă din răsputeri să-și păstreze identitatea. Lectura Desperado este extrem de invazivă și se bazează tocmai pe această mândrie a lectorului de a supraviețui. Conflictul text-lector-autor
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]
-
un non-prezent, o non-existență. Autorul Desperado amenință că-l va înlocui pe lector. Nu aflăm din lectură cu ce anume, fiindcă, atunci când simțim că începem să ne dezintegrăm, părăsim textul. Se întâmplă ades în opera Desperado să ne săturăm de text. Lectorul Desperado se luptă din răsputeri să-și păstreze identitatea. Lectura Desperado este extrem de invazivă și se bazează tocmai pe această mândrie a lectorului de a supraviețui. Conflictul text-lector-autor se repetă la infinit și din el se naște noutatea Desperado
by LIDIA VIANU [Corola-publishinghouse/Science/982_a_2490]