19,653 matches
-
împreună și, poate, să le fi împărțit? Erau acești doi bărbați, ale căror opțiuni politice îi făceau dușmani de moarte, de fapt, colaboratori? Zâmbi în sinea ei doar gândindu-se la asta. Șeful CIA declarase moartea lui Nour o crimă obișnuită pentru colaborare: poate că avea dreptate, dar se gândea la un tip greșit de colaborare. După aceea, își mută privirea de la obiectul din ceramică, observând din nou brațul fără trup așezat pe umărul lui Nour. Era posibil ca această fotografie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
că se găsea bucătăria. O împinse, dar era bine închisă. Bătu la ușă, aproape șoptind. —Doamnă Guttman? Sunt Maggie Costello. Ne-am cunoscut ieri. În timp ce vorbea, apăsă mânerul și deschise ușa. Privi în întuneric. Îi trebuiră câteva secunde să-și obișnuiască ochii, apoi desluși conturul unei mese cu mai multe scaune, toate goale în capătul celălalt. Se uită spre chiuvetă și spre blatul de gătit. Nu era nimeni. Abia atunci coborî privirea spre podea, unde zări o formă ce părea a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
fi ridicol! spuse Jaafar Naasri, observând figura înspăimântată a lui Mahmud și râzând cu poftă. —Nawaf n-o să te lovească. Lopata e ca să-ți poată arăta colecția noastră. Capul lui Mahmud se învârtea. Nedormit și zăpăcit, când ochii i se obișnuiră cu întunericul, văzu că această fâșie de pământ sterp era de fapt acoperită cu pământ brun, nisipos, asemenea celui dintr-o grădină de legume. Iar acum, îndemnat de tatăl său și deloc deranjat de amenințarea cu cuțitul a lui Mahmud
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
Uri. Ascultă-mi sfatul. Nu pune la încercare răbdarea Celui de Sus. Capitolul 19 Aman, Iordania, șase luni mai devreme Jaafar al-Naasri nu era omul pe care să-l poți grăbi. „Cei care se grăbesc sunt cei care sunt prinși“, obișnuia să spună. Încercase să-i explice asta fiului său, dar era prea nătâng să-l asculte. Naasri se întreba dacă fusese blestemat să fie înconjurat de prostie chiar în propria lui casă. Avusese grijă să se însoare cu o femeie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
altul. —Bine, deci nu el. Atunci cine? Cine ce? Cine i-a omorât pe părinții tăi. Haide. Pe cine suspectezi? Uri își luă ochii de la șosea și se uită la Maggie ca și cum nu ar fi crezut-o. — Știi, nu sunt obișnuit să lucrez așa. —Așa cum? Împreună cu o altă persoană. Când fac un film, mă ocup singur de toate. Interviuri, filmări, montaj. Nu sunt obișnuit să am lângă mine o tipă din Irlanda care își bagă coada. Nu sunt „o tipă din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ochii de la șosea și se uită la Maggie ca și cum nu ar fi crezut-o. — Știi, nu sunt obișnuit să lucrez așa. —Așa cum? Împreună cu o altă persoană. Când fac un film, mă ocup singur de toate. Interviuri, filmări, montaj. Nu sunt obișnuit să am lângă mine o tipă din Irlanda care își bagă coada. Nu sunt „o tipă din Irlanda“, mulțumesc foarte mult. Genul ăsta de tâmpenii misogine s-ar putea să meargă în Israel, dar nu cu mine. OK? Uri se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
o tipă din Irlanda“, mulțumesc foarte mult. Genul ăsta de tâmpenii misogine s-ar putea să meargă în Israel, dar nu cu mine. OK? Uri se mai uită o dată la Maggie. —OK, OK. Întâmplarea face că nici eu nu sunt obișnuită cu asta. Când sunt în cameră, sunt pe cont propriu. Doar eu și cele două tabere. —Cum așa? Cred că merge pur și simplu mai bine în felul ăsta. Fără ajutoare, fără consilieri... Nu, vreau să spun cum de faci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
șirul de cifre pe care i-l dictase Jaafar la telefon. Se semnă ca un agent manipulant acceptat și strecură din nou formularul pe sub geam. —Bine, domnule Blyth-Pullen, mă întorc într-o secundă, spuse Tony. Henry se așeză în locul său obișnuit din zona de așteptare și începu să frunzărească un exemplar din numărul de ieri al Evening Standard. Dacă părea relaxat, asta se-ntâmpla pentru că era într-adevăr astfel. În primul rând, avea de-a face cu angajații BA, nu cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
e cu ea. De câte ori n-a fost întrebată când va ajunge șeful ei, moderatorul? Sau dacă e drăguță să aducă trei cafele pentru delegația franceză. Sau ce bine era că exista și ceva frumos la aceste discuții plictisitoare, cenușii. Se obișnuise cu asta și, desigur, folosise acest lucru în avantajul ei. Îi punea pe picior greșit pe negociatori, îi făcea mai candizi decât intenționaseră să fie. Îi spuneau lucruri pe care nu le-ar fi spus unui moderator „adevărat“, ca și cum discuțiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
pentru a sugera că drumul se încheiase. —OK, domnișoară Costello. Ăsta e capătul de linie. Aici faceți plata. Maggie îi mulțumi, după care deschise portiera. Înainte să iasă, se întoarse către el, punându-i o întrebare scurtă: Bem ceva? Nu obișnuia să bea, își dădu ea seama. Se purta atât de atent cu whisky-ul și cu apa, de parcă ar fi fost niște lichide rare și prețioase care trebuiau mai degrabă observate, decât consumate. Stilul ei - dai pe gât și comanzi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
o stare trecătoare, că e imposibil să dureze. Cu toate astea nu se putea abține: se bucura de acest moment dintre ei. Nu avea de gând să evite pur și simplu întrebarea cu o glumă sau schimbând subiectul, așa cum se obișnuise să procedeze cu nenumărații bărbați care îi făcuseră avansuri în barurile de noapte din capitalele lumii. Avea de gând să fie sinceră. De ce-ul sună atât de învechit, încât nu-l mai folosește nimeni. Îmi plac lucrurile învechite. Maggie se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
în locul lui. Nu sunt sigură de asta. Cunoașteți vreun motiv pentru care viața dumneavoastră ar putea fi în pericol, domnule Aweida? Spre surprinderea ei, patronul magazinului păru sincer surprins de întrebare. Era în doliu după vărul său, dar palestinienii erau obișnuiți să-și plângă morții. Îi părea rău pentru el, între ei existând dintotdeauna o legătură, având același nume. Dar asta nu însemna că trebuia să-i fie teamă. Nu-i așa? Maggie își dădu seama că va fi nevoită să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ridice. Uri o ajută imediat să se sprijine de niște perne și îi oferi un pahar cu apă. Luă câteva înghițituri, apoi simți o presiune ușoară pe părul ei - o mână care o mângâia pe cap. După ce ochii i se obișnuiră cu întunericul, îl văzu pe Uri îngenunchind lângă pat, mâna lui caldă se afla acum pe obrazul ei. —Rănesc tot ce ating. Toți cei de care îmi pasă sfârșesc prin a fi răniți... Maggie simțea cum îi alunecă apa pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
nou pe drumul principal, repetând în sens invers călătoria din zori pe care o făcuse cu Uri, șerpuind cu hotărâre în sus, spre Ierusalim. Simți cum îi trosnesc urechile. Acum traficul era mai intens, dar încă departe de traficul urban obișnuit la o oră de vârf. —Shabbat, shabbat, spuse șoferul, gesticulând către peisajul de dincolo de parbriz. Orașul se golea pentru Sabat, care începea în seara aceea, la lăsarea întunericului. Și în curând îl văzu, pe când mașina urca pe strada Hativat Yerushalayim
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
această călătorie printre moștenirile antice ale poporului evreu. Trebuie doar să mă urmați și putem începe. Îi conduse într-o pivniță, o încăpere în formă de arcadă boltită. Pietrele erau mai reci și mai cenușii decât cele cu care se obișnuise Maggie în Ierusalim și se auzea un bâzâit de ventilatoare, prin care se încerca disiparea mirosului mucegaiului uscat, crescut în întuneric. —OK, suntem toți? Vocea i se izbea de pereți. —Bun. Ne aflăm în încăperea pe care exploratorul britanic Charles
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
se întoarcă pe o parte doar ca să treacă, atât de îngustă era despărțitura. Auzi o femeie țipând în spatele ei: cineva tocmai văzuse arma. După asta ieși din nou într-un spațiu deschis, un fel de pivniță romană. Cum i se obișnuiră ochii, văzu că era de fapt un alt bazin, de data asta plin cu apă vâscoasă, stătută. Se opri o secundă, plămânii ei țipând după oxigenul din acest aer învechit, umed. Unde ducea acest bazin? Poate ieșea undeva afară și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
un acces instantaneu de tuse - și, la sfârșit, dându-i la o parte legătura de la ochi. După asta, o împinseră în jos, făcând-o să se așeze pe un scaun tare, de lemn. În timpul care îi trebui pentru a se obișnui cu lumina, bărbații cu măști de schi ieșiră din cameră. Aceasta era goală și lipsită de orice semn distinctiv, văruită într-un alb murdar, fără ferestre și fără nimic atârnând pe pereți. În fața ei se afla o masă. Poate că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
ridică. Fiindcă lumina soarelui bătea puternic din față, Maggie nu reuși să distingă mai mult decât o siluetă la început. Dar pe măsură ce se apropie, își dădu seama că era înalt, cu părul tuns scurt, aproape ras. După ce ochii i se obișnuiră cu lumina, observă că avea probabil în jur de treizeci de ani și niște ochi pătrunzători, de un verde clar. Purta doar niște blugi și un tricou larg, dar, își zise Maggie, în alt context ar fi putut trece drept
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
fi uitate. Chiar sub violența percheziției și a asaltului oamenilor lui Miller, informația asta se cuibărise în capul ei și rămăsese acolo. Poate că nici n-ar fi trebuit să o mire lucrul ăsta; până și cei mai înverșunați dușmani obișnuiau să mențină deschis un canal de comunicare, fie printr-un magnat al afacerilor demn de încredere, fie printr-un prieten personal sau un prim-ministru al vreunui guvern străin. Bineînțeles că israelienii și palestinienii păstrau o cale de comunicare. Se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2274_a_3599]
-
și el. BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Crezi că e cazul aici? BĂRBATUL CU BASTON: Mai poți să știi? BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Poate că n-ar strica să dăm anunț la ziar. BĂRBATUL CU BASTON: O, nu! BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Așa se obișnuiește. Dacă are stăpân atunci să vină stăpânul și să-l scoată cum îl taie capul. BĂRBATUL CU BASTON: Te gândești la recompensă, este? BĂRBATUL CU PĂLĂRIE: Nu mă gândesc la nici o recompensă. Mă gândesc că toată lumea dă anunțuri la ziar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
lovit prea tare... Nu trebuia să mă lovești așa tare... MACABEUS (Ridică o sticlă, o caută în lumină și începe să scurgă ultimele picături în pahar; așteaptă îndelung până ce se scurge tot.) Pentru tine o fac. E bine să te obișnuiești cu bătaia. PARASCHIV: Dar nu mă lovi așa tare... La început e bine să mă lovești mai încet... MACABEUS: De ce să pierdem timpul? (Ia altă sticlă.) Se lungește prea mult... E bine să știi de la bun început despre ce e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
mai bine. Tot se mai atenuează... (Către BĂTRÎNUL CU BASTON.) Să vă dau puțină vată? BĂTRÎNUL CU BASTON: Nu suport vată-n urechi. Niciodată n-am suportat așa ceva. BĂRBATUL CU ZIARUL: Vă obișnuiți imediat. BĂTRÎNUL CU BASTON: Nu te mai obișnuiești la bătrânețe. Decât să-mi aud vata cum îmi foșnește în urechi, mai bine îl aud pe dumnealui. BĂRBATUL CU ZIARUL: Cum vreți. Da’-i infinit mai bine... (Pauză, Fiecare așteaptă într-o stare de paralizie, oarecum înfrânți. Treptat expresia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
supere pe voi. Da. ȘEFUL GĂRII: Afarăăă! Diavolul s-a întins deasupra noastră... Se întorc noriiiii...! Ha! O să tune. CASIERUL (Ușor amețit de alcool, încearcă să-l acapareze pe călător.): Domnule... Nu trebuie să-l judecați prea rău. Noi suntem obișnuiți. Eu, de pildă, când eram mic, încercam în fiecare zi să călătoresc prin ploaie. Am rămas cu un gust amar. Dar eu, domnule, n-am înnebunit, nu... IOANA: Tata n-o să poată dormi. Vai, o să fie groaznic. CASIERUL (Libidinos, persuasiv
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
și-o așază cu grijă pe peron; își scoate ceasornicul cu lanț și privește ora.): Hm! Să nu întârzie! (Atmosfera se conturează treptat pe sentimentul de așteptare și nerăbdare mascată; personajele devin simpli călători care așteaptă pe un peron; gesturi obișnuite de nerăbdare și îngrijorare; s-a întunecat și se simt pale de vânt; aerul vibrează în jurul gării și se aude un tremur al lucrurilor marcate de apropierea a ceva fabulos; această apropiere își trimite semne tot mai puternice, vântul răscolește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
stupidă: - N-am ajuns Încă? - După cum se vede, a răspuns sec taciturnul. - Totuși, patru ore nu sunt cam multe pentru treizeci de kilometri? am continuat pe acelasi ton ca si când mi s-ar fi deschis apetitul pentru o conversație obișnuită la drum lung. - Pentru treizeci de kilometri e mult, Într-adevăr; pentru patru sute cincizeci Însă, e o medie rezonabilă... Am făcut o mișcare nervoasă, aplecându-mă În față, ca și când aș fi vrut să trec prin sticla care despărțea cabina șoferului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]