463 matches
-
au oferit. Într-o atmosferă de bună dispoziție s-a trecut în final la toasturi: pentru regina Olandei, pentru președintele României, pentru secretarul general al ONU, pentru pace... La închinarea în sănătatea reginei Juliana, stareța s-a uitat la mine întrebător și eu i-am spus: "Maică, dacă nu închini se supără oaspeții, e regina lor". Maica a făcut un gest de "fie" și a băut paharul. Întrebarea s-a repetat când s-a închinat pentru Ceaușescu, eu argumentând: "Maică, poate
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1543_a_2841]
-
casă. Masa era încărcată cu gustări diferite: brânză, afumături, ouă moi și răscoapte, ridichi verzi, pâine și o sticlă cu un conținut galbeN-auriu. Mă obișnuisem cu surprizele care mi le asigura, dar de data aceasta am privit-o lung și întrebător, gestul ei mi se părea prea prevestitor a ceva care avea să mă bucure în mod d eosebit. Sunt gravidă! mi s-a adresat ea, toată îmbujorată, și mi-a sărit de gât, sărutânduămă. La rândul meu, am sărit de pe
Întoarcere în timp by Despa Dragomi () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1236_a_2192]
-
La fel ca tipul din roman, Clay. - Asta e asociația pe care am făcut-o și eu, am zis, deschizând sertarul. Mai există o alta? Am găsit un pix și mi-am ridicat privirea spre el. Se uita la mine întrebător. Exact ca tipul din roman. Ai dreptate, l-am asigurat eu, dar pe urmă nu m-am putut abține: Îmi pari foarte cunoscut. A dat din umeri. - Și ce specializare ai? am întrebat. - Vreau să fiu scriitor. Se părea că
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
M-am desprins încet de birou în timp ce secretara continua să mă studieze de parcă aș fi descins dintr-o altă lume. Cum nu-i oferisem nici o explicație pentru această pierdere de timp, fața ei se contractă cu nedumerire, apoi mă privi întrebător și zise: „Mr. Ellis, sunteți okay?“ Însă îngrijorarea ei era total artificială, deși încercase sincer s-o disimuleze. Nu mă puteam lăsa descurajat de această mică înfrângere. Trebuia să procesez cumva chiar și informația respectivă. Știam acum ceva - sigur - despre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
întotdeauna condamnați. Ghiozdanul lui Robby atârna pe un umăr, cămașa scoasă din pantaloni și cravata în dungi gri-roșii desfăcută la gât: parodia unui om de afaceri. Robby se zgâia la Porsche și la bărbatul de pe locul șoferului. Robby îl privea întrebător, de parcă ar fi fost cineva cărui nu-i știa numele. Întrebările mele urmau să se contopească cu întrebările lui. Îi simțeam îndoielile în timp ce rămase rigid în fața mașinii. Îl imploram să se miște. Trebuie să te supui, îl imploram. Trebuie să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2048_a_3373]
-
sală, nehotărât. Se oprește în dreptul meu și-și plimbă privirea pe bicicleta înțepenită în podea, pe care eu pedalez în neștire. Mă privește. Încep să mă simt ca o instalație dintr-un muzeu de artă modernă. Mă uit la el, întrebător. Mai aveți mult? Aș încerca și eu o tură. Mă uit la ecranul digital. Am alergat douăzeci și trei de minute. Îi zâmbesc amabil și-i spun că termin imediat. Oliver îmi zâmbește și el, apoi se uită prin sala
Opere cumplite-vol. 2 by Florin Piersic junior. () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1343_a_2707]
-
sortimentele de înghețată. Îmi termin discursul, apoi mă întorc spre ea. Se gândește. Da, vreau una de căpșuni. Mă uit spre femeia care stă în spatele vitrinei. Îmi zâmbește, apoi îmi arată un carton expus în vitrină și-și ridică sprâncenele, întrebător. Mă uit pe cartonul din dreptul vitrinei. 1 cupă - 5 RON. 2 cupe - 10 RON. 3 cupe - 15 RON. O rog să mi dea două cupe. Femeia se apleacă puțin în interiorul vitrinei și începe să sape cu un instrument de
Opere cumplite-vol. 2 by Florin Piersic junior. () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1343_a_2707]
-
îmi observ un gând trecător: CE CAUTĂ MAMA LUI AICI??? Alfonso îmi face semn să mă așez la masa lui, el cu mama lui se așază pe rogojină, Eliza ia loc pe bancheta de lemn după care toți se uită întrebător la mine. În mod evident, vreau nu vreau, deja am intrat în horă și, deși nu am idee de ce se întâmplă, aprind o țigară, suflu fumul prin jur și pe Eliza, scuip niște alcool în jur, apoi începem să vorbim
Chemarea Călătorii în lumea șamanilor amazonieni by Ingrid Daniela Cozma () [Corola-publishinghouse/Memoirs/821_a_1747]
-
nu mi-ați dat-o? Nu erați aici. A văzut-o tovarășul Marinescu și-a luat-o el. Altă dată să nu-i mai dați hîrtiile care trebuie să ajungă la mine. Mulțumesc! Secretara iese. Don Șef mă privește lung, întrebător: Ce i-ați făcut lui Marinescu? Nimic, strîng din umeri. Erați dimineață amîndoi în stație. V-a cerut o țigară și nu i-ați dat, surîde Don Șef. Îmi cere mereu, apoi își amintește că eu nu fumez. Vedeți?... Să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
Pentru toți cîți ne cunosc, noi doi sîntem perechea ideală. Aș vrea să-i spun, ca replică, "numai pentru tine nu", dar mă tem să n-o tulbur, așa că tac și strîng din umeri, privind-o din cînd în cînd întrebător, sigur că-mi va spune tot ce are de spus. Vezi, și-aici voiam să ajung, continuă doamna Cristina, în șapte ani, soțul meu nu a avut timp să citească, în liniște, o dată, de la un cap la altul, cele treizeci
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
tehnice și, mai ales, organizatorice. În Consiliul Oamenilor Muncii s-a stabilit să fiți numit șef de secție în Zona Patru..." Acum, tînărul inginer, prezent și el la această discuție, stă bine înfipt în scaun, fumează impasibil și mă privește întrebător probabil vrea să se termine odată această discuție, să se ia o hotărîre și să poată pleca acasă. Oare, în locul lui, eu ce-aș fi făcut? Ce puteam să fac?! Aș fi făcut ceea ce-am făcut și astăzi, cînd
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
se umple de zîmbet, iar mîna ei dreaptă se ridică încet, rămînînd cu palma întinsă, într-un gest tandru de chemare: Am ales... Vii? Vlad își saltă sacul, prinzîndu-l strîns sub braț și se apropie de Brîndușa, privind-o lung, întrebător: Ești hotărîtă? Altfel nu veneam aici. Știi ceva, Brîndușa: apropo, de ce i-ai spus lui Mihai, că tu nu ai fi scris vreo..., spune Vlad, arătînd cu privirea spre declarația ruptă. Îți mai amintești? Cînd am aflat că Iordache urma
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
prieten cu Brîndușa. Asta ar explica multe... Anume. Să zicem... chiar cele întîmplate azi, în sala de consiliu. Pe dracu! exclam eu iritat. Dracu', nedracu', dar am intrat și eu în joc... Întorc capul spre șef și-l privesc lung, întrebător. El își scoate o țigară și o aprinde. Trage cîteva fumuri, le savurează, apoi surîde: Numai doi oameni care s-au iubit cu patimă cîndva pot să se sfîșie astfel. Asta în public, spune grav Don Șef, că în particular
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1531_a_2829]
-
împăunez cu ceva care nu-i al meu, replică Eduard. Să ne asumăm fiecare ceea ce suntem! Ce rost are să mint că sunt o persoană interesantă dacă, de fapt, nu sunt? Mai bine-ar fi să fie invers, nu? Se uita întrebător la Bobo, ca și cum aștepta cu adevărat un răspuns de la el. — Am și eu un cca-dou pentru tine, zise deodată Bobo. Ddar să nu mă întrebi niciodată dde unde l am! Desfăcu rucsacul și scoase de acolo un caiet studențesc mototolit
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
spre ea agale, spunându-i pe șoptite: - Hai să-ți arăt ceva. O dusese apoi la o fereastră de la care se vedea drumul principal, uscat și albit de lumina lunii de mai. Nu era nimic de văzut. Ghighina se întorsese întrebător spre bărbatul care acum îi apucase ușor mâna dreaptă, o privise până în fundul sufletului, apoi o sărutase, luându-i buzele între buzele sale ca pe nișe boabe de struguri. Îi plăcea, dar mai mult era curioasă, era flatată și totodată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
Ministerul Culturii, evident, cu ajutorul lui Andrei Ionescu. Îi plăcea din când în când să stea cu ea. Era deschisă, prietenoasă și incapabilă de legături trainice. Flori stătea cu picioarele întinse, cu bocancii lustruiți, ieșiți de sub rochia lungă, și îl privea întrebător. Știa că Andrei voia să-i spună ceva și așa și era. - Hai, vrei să te duc undeva cu mașina? Bineînțeles că voia, știa că e doar un pretext, era evident că el avea neapărat nevoie să stea cu ea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
care-l am eu în sertar. Mă rog. Care se află în sertarul unde ne-am întrunit noi prima oară. Știi despre ce vorbesc, da?" "Cum să nu știu, Șefu'. Gata, am plecat să vi-l aduc." Dorinel mă privește întrebător. Adică pentru el n-am nicio misie? "Băiete", îl iau mai familiar, doar e mâna mea dreaptă, "tu, împreună cu Costel, stați de pază aici și nu-l scăpați din ochi pe portar. Când te chem eu, îmi spui tot ce-
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
el privește doar spre trecut. Rămăsese pentru el întrebarea, de ce visa numai ochi? Se întoarse cu fața în jos și iarba rece, mătăsoasă, îi învălui fruntea. Ca o nălucire de o clipă, văzu alți ochi albaștri larg deschiși, privindu-l întrebător. În ei se zbătea o întrebare ca o sălbăticiune mică prinsă în laț. Și acum, ca și atunci îl cuprinse acea panică fără motiv. Doamne, cât este de atunci? Întinse mâna și pipăi iar firul rece de oțel al șinei
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
vorbit de telefonul pe care l-ați primit? Și-o imagina În halat de baie, cu părul ud, În apartamentul unde valizele abia fuseseră desfăcute. Aparatul mai avea un receptor? Altfel, probabil că Romanel era În fața ei și o privea Întrebător. — Care telefon? — Cel pe care l-ați primit ieri-seară la hotel. — Nu-mi dau seama ce... — Trebuie să vă amintesc cuvintele interlocutorului? Nu v-a sfătuit să mai rămâneți două-trei zile la Vichy? Nu v-a anunțat că vă va
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
mă Îndoiesc, soției dumneavoastră i se va permite să vă viziteze. Gândul acesta Îl tulbura pe Pélardeau, care se uită În cele din urmă la Maigret cu un aer disperat. — N-ați putea s-o faceți dumneavoastră? Maigret se uită Întrebător la colegul lui și Lecoeur dădu din umeri, vrând parcă să pună că nu era problema lui. Voi face tot ce pot... Va trebui să fiți precaut, pentru că, de câțiva ani, a Început să sufere cu inima. Nu mai suntem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2055_a_3380]
-
plătit niciodată atât cât meritam. —Cu-atât mai rău pentru el, zise Aidan. Și-acum ce-ai de gând? întrebă Darcey. —Acum am puțin timp liber înainte să plec la Jugomax, în California, le spuse ea. —Jugomax? Aidan o privi întrebător. —E o companie nouă din State. Una dintre filialele lui. O companie care vinde jucării și jocuri pe internet. El crede că o să fie un mare succes. Deocamdată încă se lucrează la detalii, dar eu sunt pe lista de plată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
Eu mă duc doar să iau niște paracetamol. Darcey se ridică de pe scaun. Mă întorc într-o clipă. —Te simți bine? Aidan părea îngrijorat. —O mică durere de cap, recunoscu ea. Din cauza buzei și a piciorului... —Ce? o privi Nieve întrebător. —Poveste lungă, spuse Darcey. Încercă să nu șchiopăteze până în bucătărie, însă piciorul o ustura groaznic. Deschise ușa de la frigider și-și turnă un pahar cu apă, apoi luă vreo două pastile. Simțea că durerea de cap nu avea nimic de-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
spuse ea. Am ieșit la prânz cu cei din consiliu și am băut șampanie. Nu, deșteapto. Sărbătorim faptul că nu ne-am prăbușit pe pistă. Darcey râse. — Asta nu avea cum să se întâmple. Cum zici tu. Neil o privi întrebător, iar ea ridică din umeri. —De ce nu? Te-ai gândit la vreun loc anume? Merseră la restaurantul Roly’s din Ballsbridge, unde Darcey de-abia îl împiedică pe Neil să mai comande șampanie. Un pahar de vin îmi ajunge, zise
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
baltă, cu ce te-ai ocupa aici? întrebă el. Darcey ridică din umeri. Tocmai asta-i chestia. Cam același lucru, probabil. Trebuie să îmi câștig existența. Nu sunt ca Nieve, care poate să facă orice pentru bani. Neil o privi întrebător, iar Darcey îi povesti despre conversația de la telefon cu Nieve din seara plecării. — Deci se pare că pune pe hârtie senzaționala poveste a lăcomiei în lumea afacerilor, spuse ea. Lucru ironic, dar atât de caracteristic lui Nieve. Și nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]
-
pe scări și apoi în holul de marmură al hotelului. Neil stătea aproape sprijinit de una din coloanele pătrate. Era cu spatele la ea și privea prin ușa deschisă a hotelului la strada din față. —Neil! Bărbatul se întoarse și o privi întrebător. —Mai spune-mi o dată, îl rugă ea. Ce să-ți spun? — Ce simți. Nu pot să trec prin asta din nou, zise el. Am spus-o o dată. Eu... — Într-o singură propoziție, stărui ea. Doar o dată. Încă o dată. Pe scurt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1942_a_3267]