208 matches
-
arată că direcția derivării este reflexive > nonreflexive și se întreabă de ce dispare morfemul se în cauzativizare. Pesetsky (1995: 214) arată că verbe de tipul break 'a sparge, a rupe' și grow 'a crește', care alternează între sensul incoativ și cel cauzativ, par să implice morfemul CAUS. În unele cazuri, trebuie să presupunem existența morfemului CAUS pentru că a fost suprimat Cauzatorul Ambiental; în alte cazuri, CAUS adaugă numai un argument la predicatul incoativ la origine. Pesetsky (1995: 109) vorbește despre un it
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
faptului că structurile cu it ambiental acceptă obiecte interne. Pesetsky (1995: 111) observă că it se referă la cauze ale vremii, ale emoțiilor, în afara unui control conștient. Pesetsky (1995: 112) arată că ambientul reflexiv exprimă sursa internă a emoției; subiectul cauzativelor morfologice este un element din lanțul cauzal. Acest rol tematic este numit Cauzator Ambiental (engl. Ambient Causer, A-Causer). Pesetsky (1995: 115) susține că inacuzativele autentice sunt cele fără Cauzator Ambiental, care nu acceptă niciun fel de pasiv. Cauzatorul Ambiental este
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
al construcțiilor medii la nivel sintactic funcționează la nivel lexical pentru formarea ergativelor (apud Matsuzaki 2001: 115). Alexiadou și Anagnostopoulou (2004: 116−118) arată că morfologia proiecției Voice este asociată cu detranzitivizarea în alternanțele de tranzitivitate (cum este și alternanța cauzativă). În greacă, anticauzativele sunt formate pe baza vDEVENI/ REZULTAT, care încorporează un grup adjectival, un VoiceP sau o construcție posesivă. În multe limbi, morfologia asociată cu detranzitivizarea este prezentă la membrul intranzitiv al alternanței; această morfologie este împărțită de predicatele
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
unui pronume, a unui clitic sau a unui element din flexiunea verbală. Morfologia de detranzitivizare apare în absența argumentelor externe. Pentru verbele deadjectivale, autoarele propun o soluție diferită (Alexiadou și Anagnostopoulou 2004: 121, 133): anticauzativele deadjectivale sunt de bază, iar cauzativele sunt derivate prin adăugarea unui nivel cauzativ înalt; anticauzativele sunt mai complexe decât cauzativele și pasivele. 5.3.2.1. Modelul lui Chierchia (2004 [1989]) În bibliografia consultată, singurul sistem semantic coerent de analiză a verbelor inacuzative este cel propus
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
unui element din flexiunea verbală. Morfologia de detranzitivizare apare în absența argumentelor externe. Pentru verbele deadjectivale, autoarele propun o soluție diferită (Alexiadou și Anagnostopoulou 2004: 121, 133): anticauzativele deadjectivale sunt de bază, iar cauzativele sunt derivate prin adăugarea unui nivel cauzativ înalt; anticauzativele sunt mai complexe decât cauzativele și pasivele. 5.3.2.1. Modelul lui Chierchia (2004 [1989]) În bibliografia consultată, singurul sistem semantic coerent de analiză a verbelor inacuzative este cel propus de Chierchia (2004), care reia și completează
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
detranzitivizare apare în absența argumentelor externe. Pentru verbele deadjectivale, autoarele propun o soluție diferită (Alexiadou și Anagnostopoulou 2004: 121, 133): anticauzativele deadjectivale sunt de bază, iar cauzativele sunt derivate prin adăugarea unui nivel cauzativ înalt; anticauzativele sunt mai complexe decât cauzativele și pasivele. 5.3.2.1. Modelul lui Chierchia (2004 [1989]) În bibliografia consultată, singurul sistem semantic coerent de analiză a verbelor inacuzative este cel propus de Chierchia (2004), care reia și completează o primă formă din 1989. Autorul și-
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
expletiv. IP, ˘[E(arrive−sosi(g))](⊥) = arrive−sosi(g) 3 NP, ⊥ I', ˘[E(arrive−sosi(g))] 3 I, ˘ VP, arrive−sosi(g) 3 V, arrive−sosi NP, g ! ! e arriva Gianni e sosește Ion Implicațiile modelului Chierchia pentru interpretarea alternanței cauzative Alternanța tranzitiv−intranzitiv apare ca urmare a faptului că în structurile inacuzative argumentul intern poate fi externalizat prin deplasarea NP. Chierchia (2004: 36) arată că alternanța tranzitiv−intranzitiv este specifică verbelor inacuzative, membrii unei astfel de perechi fiind legați prin
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
asigurarea]' *The boat sunk [PRO to collect insurance] ' Vasul s-a scufundat 120 [PRO pentru a încasa asigurarea]', autorul ajunge la concluzia că inacuzativele și pasivele sunt supuse unor operații diferite. În alternanțele tranzitiv−intranzitiv, verbul tranzitiv tinde să fie cauzativ. Sensul verbului inacuzativ affondare 'scufunda' este forma reflexivă a cauzativului, reprezentată prin C(α). Reprezentarea verbului intranzitiv affondare 'scufunda' este: affondare−scufundaintranz = R(affondare−scufundatranz) = R(C(α)). Proprietatea vasului care îi permite să se scufunde este reprezentată astfel: ˘[R
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
a scufundat 120 [PRO pentru a încasa asigurarea]', autorul ajunge la concluzia că inacuzativele și pasivele sunt supuse unor operații diferite. În alternanțele tranzitiv−intranzitiv, verbul tranzitiv tinde să fie cauzativ. Sensul verbului inacuzativ affondare 'scufunda' este forma reflexivă a cauzativului, reprezentată prin C(α). Reprezentarea verbului intranzitiv affondare 'scufunda' este: affondare−scufundaintranz = R(affondare−scufundatranz) = R(C(α)). Proprietatea vasului care îi permite să se scufunde este reprezentată astfel: ˘[R(affondare−scufundatranz)](the boat−vasul). Propunerea autorului este deci ca
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
sink−scufunda)](x) =˘[sink−scufunda(x)](x). Relația dintre R și RI este de același tip cu relația dintre P și PI: sunt identice din punct de vedere vericondițional, dar forma logică este diferită. Verbul intranzitiv care participă la alternanța cauzativă este legat de corespondentul său tranzitiv prin operația de reflexivizare, care are două trăsături specifice: factorul cauzator e înțeles static; operația de reflexivizare este de tipul unei "internalizări". Atunci când argumentul intern al unui verb inacuzativ ca affondare 'scufunda' este externalizat
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
fără corespondent tranzitiv implică operația de reflexivizare, dar aceasta se aplică unei relații abstracte. Dacă soluția este acceptată, inacuzativele beneficiază de o interpretare unitară, care are formula R(C(α)), unde R este reflexivizare internă sau externă, C este operatorul cauzativ, iar α este un predicat abstract cu un singur loc. C(α) este realizat uneori ca verb tranzitiv, alteori nu. Argumentele aduse de Chierchia (2004: 40−45) în sprijinul acestei soluții sunt: (a) valența instabilă a verbelor inacuzative − conform lui
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
lipsindu-le argumentul intern, nu ar exista motive să suporte schimbările de valență mult mai ușor decât inergativele; (b) morfologia reflexivă, specifică unei clase largi de verbe inacuzative, sprijină ideea că inacuzativele reprezintă reflexivizări de tip special ale unor forme cauzative tranzitive; în unele situații, reflexivul este încorporat lexical în forma verbului, fără să existe consecințe morfologice, iar în alte situații operația de reflexivizare determină apariția unui clitic sau a unui element în morfologia verbului; (c) distribuția grupului da sé (engl.
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
inacuzativele sunt reflexive, deci subiectul acestora trebuie să fie asociat atât cu rolul tematic specific subiectului (Agent, Cauză), cât și cu cel specific obiectului (Temă/Pacient); ( d) aspectul inacuzativelor este influențat de faptul că acestea reprezintă reflexivizări ale unor structuri cauzative; cauzativul implică, semantic, ducerea la capăt a unei stări cauzative; în cazul în care cauzativul este nonstatic, trebuie să fie telic (adică evenimentul trebuie să aibă un punct culminant) − vezi supra, 4.4. În Postscriptumul adăugat în 2004 la articolul
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
sunt reflexive, deci subiectul acestora trebuie să fie asociat atât cu rolul tematic specific subiectului (Agent, Cauză), cât și cu cel specific obiectului (Temă/Pacient); ( d) aspectul inacuzativelor este influențat de faptul că acestea reprezintă reflexivizări ale unor structuri cauzative; cauzativul implică, semantic, ducerea la capăt a unei stări cauzative; în cazul în care cauzativul este nonstatic, trebuie să fie telic (adică evenimentul trebuie să aibă un punct culminant) − vezi supra, 4.4. În Postscriptumul adăugat în 2004 la articolul redactat
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
atât cu rolul tematic specific subiectului (Agent, Cauză), cât și cu cel specific obiectului (Temă/Pacient); ( d) aspectul inacuzativelor este influențat de faptul că acestea reprezintă reflexivizări ale unor structuri cauzative; cauzativul implică, semantic, ducerea la capăt a unei stări cauzative; în cazul în care cauzativul este nonstatic, trebuie să fie telic (adică evenimentul trebuie să aibă un punct culminant) − vezi supra, 4.4. În Postscriptumul adăugat în 2004 la articolul redactat în 1989, Chierchia își revizuiește teoria, acceptând sugestii formulate
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
subiectului (Agent, Cauză), cât și cu cel specific obiectului (Temă/Pacient); ( d) aspectul inacuzativelor este influențat de faptul că acestea reprezintă reflexivizări ale unor structuri cauzative; cauzativul implică, semantic, ducerea la capăt a unei stări cauzative; în cazul în care cauzativul este nonstatic, trebuie să fie telic (adică evenimentul trebuie să aibă un punct culminant) − vezi supra, 4.4. În Postscriptumul adăugat în 2004 la articolul redactat în 1989, Chierchia își revizuiește teoria, acceptând sugestii formulate de Reinhart în mai multe
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
articolul redactat în 1989, Chierchia își revizuiește teoria, acceptând sugestii formulate de Reinhart în mai multe articole, și arată că nu reflexivizarea (notată aici REFL) singură derivă inacuzativele, ci reflexivizarea "plus altceva". Proprietatea esențială a inacuzativelor care participă la alternanța cauzativă este faptul că pot avea ca subiect eventualități: The explosion sank the boat ' Explozia a scufundat vasul' The gust of wind opened the door ' Rafala (de vânt) a deschis ușa'. Noutatea față de teoria formulată în 1989 este ideea împărțirii rolurilor
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
fie identic cu celălalt. O consecință imediată a acestei situații este că verbele care nu pot avea ca subiect eventualități (notice 'a anunța', love 'a iubi', fear 'a se teme') nu acceptă închiderea reflexivă și deci nu participă la alternanța cauzativă și pot accepta θ-sharing: *The explosion notice/fears Bill ' Explozia a anunțat/temut pe Bill'. În schimb, verbe ca it. piacere 'a plăcea' sau engl. scare 'a speria' pot avea subiect de tip eventualitate, pot accepta închiderea reflexivă: The statue
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
inacuzative și reflexive reflectă faptul că ambele sunt derivate de la un verb cu două locuri, prin reducere, morfologia reflexivă fiind semnul că a avut loc o reducere; reducerea este o operație mai complexă decât reflexivizarea și se aplică unui verb cauzativ invizibil. Reinhart (1996) arată însă că există o singură operație de reducere, care derivă predicatele cu un singur loc de la predicate cu două locuri; operația acționează asupra unei perechi de roluri (intern și extern) și îl poate reduce pe oricare
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
cu se nu pot fi considerate ca fiind tranzitive, se nu este un obiect clitic și aduc două argumente în sprijinul acestei idei: (a) inserția expletivă din franceză este posibilă pentru reflexive, dar imposibilă pentru tranzitive; (b) din analiza construcțiilor cauzative din franceză reiese că reflexivele funcționează ca intranzitivele. Verbele reflexive sunt derivate prin operații lexicale (prin reflexivizare) care afectează rolul tematic intern, legându-l de rolul tematic extern și blocând astfel așezarea sa în poziția obiectului. Autoarele propun următorul parametru
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
unei valențe sintactice, iar impersonalizarea rezultă în urma reducerii cazului nominativ. 5.3.3.3. Critici, alternative Koontz-Garboden (2009: 77) urmează analiza lui Chierchia (2004), aducând argumente suplimentare. Diferența de interpretare propusă de acest autor este că verbele incoative derivate din cauzative rețin operatorul CAUZĂ, pe când în interpretarea lui Chierchia, operatorul CAUZĂ era șters. Koontz-Garboden (2009: 80) formulează ipoteza monotonicității: Operațiile de formare a cuvintelor nu elimină operatorii din reprezentările lexicale. Dacă la Chierchia anticauzativizarea presupune o operație de reflexivizare, Koontz-Garboden (2009
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
operație de reflexivizare, Koontz-Garboden (2009: 80) susține că reflexivizarea și semantica lexicală specifică a verbului interacționează într-un mod intim. Koontz-Garboden (2009: 82) arată că sensul unui verb de schimbare de stare poate fi descompus în reprezentări care exprimă sensul cauzativ și cel de schimbare de stare, folosindu-se operatorul CAUZĂ și operatorul DEVENIRE (care au fost introduși în semantica generativă timpurie − Lakoff 1965). Acești operatori au fost tratați ca primitive semantice sau sintactice − Pesetsky (1995), Hale și Keyser (2002), Embick
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
au fost tratați ca primitive semantice sau sintactice − Pesetsky (1995), Hale și Keyser (2002), Embick (2004a), Arad (2005)126 − cu diferite nume: micul v, FIENT. v introduce două tipuri de eventualități: evenimente și stări. CAUZĂ este operatorul responsabil de semantica cauzativă și reprezintă relația dintre două evenimente (unul îl cauzează pe celălalt). DEVENIRE este operatorul schimbării de stare și reprezintă relația dintre un eveniment și o stare. Anumite verbe sunt specificate în grad înalt și acceptă Cauză agentivă, altele sunt subspecificate
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
subspecificate și pot avea Agent, Instrument, Cauză naturală, iar pentru relațiile tematice nespecificate, autorul utilizează termenul Efector (Van Valin și Wilkins 1996127). Koontz-Garboden (2009: 84) arată că verbele cu alternanță care sunt supuse anticauzativizării au o formă nemarcată morfologic, folosită cauzativ, iar când apar cu un clitic reflexiv au utilizare incoativă. Specificul variantei tranzitive a acestor verbe este acela că denumește un eveniment de schimbare de stare având cauză externă, fără a specifica modul în care are loc această schimbare. În privința
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]
-
specifica modul în care are loc această schimbare. În privința situației din limba spaniolă, Koontz-Garboden (2009: 84−85) arată că subiectul verbului romper 'a rupe' poate fi Agent, Instrument, Forță naturală sau Eventualitate statică 128, adică Efector (rol tematic generalizat); verbele cauzative din spaniolă sunt derivate printr-o operație al cărei rezultat este adăugarea cliticului reflexiv se. Se este o marcă a reflexivizării; ia un predicat cu două argumente și îl reflexivizează. Koontz-Garboden (2009: 89) observă că apariția grupului por sí solo
[Corola-publishinghouse/Science/84999_a_85785]