427 matches
-
el... - Îți știu pasiunea pentru cai. Spune-mi despre oameni. - Ridică brațul. Indică direcția spre dreapta. Nu știu de ce. - Privește spre mongoli. - Ai dreptate. Mongolii sunt În urma lui. Ciudat. Credeam că nimeni nu mai stă În picioare pe furtuna asta. Galopează spre Amir. Spahii Încearcă să se ridice. Mongolii Îi seceră cu iataganele. Aud urlete de durere. - Le aud și eu. Spune-mi ce vezi. - Nu mai știu unde să mă uit. Totul se Întâmplă În același timp. Sus, Apărătorii lovesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
e Pietro? - Cu Alexandru, răspunse Gâlcă. - Salvat... - De un necunoscut. Apărătorii au sosit prea târziu. - I-am văzut plecând... cum adică prea târziu? - Achingii voiau să-l ucidă. N-au reușit. Văd că Pietro se Întoarce. - Cu Alexandru? - Nu. Alexandru galopează, Împreună cu luptătorul necunoscut, spre locul În care se află mongolii. - Luptătorul necunoscut... Gâlcă, ia un ochean. Privește prin el În locul meu. Spune-mi tot ce mișcă În zona mongolilor. Gâlcă privi atent prin ocheanul Întins de spătarul Costea. Imaginea se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
voce pe care n-avea de unde s-o cunoască, dar o recunoscu Într-o străfulgerare. Ajută-mă, tată... Pornește atacul... Timpul se derulă Înapoi, ca o străfulgerare de imagini. Era noapte. În depărtări se auzeau zgomotele unei bătălii. Un cal galopa, tot mai departe de zgomotele acelea, care erau acoperite deja de vaierul vântului. Și printre foșnetele ierbii și printre tropotele copitelor se auzi un strigăt pierdut și deznădăjduit: Ștefăneeel! Apoi strigătul dispăru, Înghițit de infinitul nopții, iar privirile urcară spre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
greu, săgeți Îi fulgerau prin umăr, piciorul Îi era de plumb. Nu se vindecase. Dar trecuse dincolo de durere. Căpitanul nu răspunse. Măria sa Îi Încredințase soarta acestei bătălii. Care Întârziase destul. Ridică brațul drept și porni la galop. În urma lui, Apărătorii galopau cu armele În cumpănire. Arcașii depășiră formația. O linie de săgeți aprinse traversă cerul, căzând la o sută de pași În fața lui Ștefănel. Presiunea asupra mongolilor scăzu. O altă linie perfectă de săgeți aprinse căzu În adâncime, lovind cai și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Spadei porniră Într-o cursă nebună printre stejarii bătrânei păduri. Măria sa era În primejdie. Încetul cu Încetul, Înțeleseră. Retragerea sultanului era adevărată, dar contraatacul era ucigător. Pe flancuri, prin păduri, direct asupra voievodului. Ștefănel și Alexandru ieșiră primii din pădure, galopând lipiți de coamele armăsarilor. Aveau caii cei mai buni. La aproximativ douăzeci de secunde În urmă, dinspre dreapta, ieși În luminiș căpitanul Oană, urmat de Pietro. La patru lungimi de cal se ivi coloana albă a Apărătorilor. Bănuielile căpitanului se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
găsit și v-a tot boscorodit; o fi fost și armata asta odată și-odată, dar acum nu-i mare scofală, că vremurile s-au primenit și altele sunt rosturile... Nu puneți la inimă spusele sale. Ei, dar, cum vremea galopa, și noaptea se lăsa, am ciocnit noi ce-am ciocnit, dar ne-am și ridicat și-am mulțumit fiindcă, vorba ceea, călătorului îi șade bine cu drumul. Când acolo, fetele, care fuseseră mute în fața lui moș Vasile, au prins dintr-
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
studenție. Și, numeroase chipuri de colegi, prieteni, profesori. Și nesfârșite roiuri de amintiri cutreieră adâncurile ființei. Și retrăiesc acei ani burdușiți, ticsiți de visuri, încărcați și cutremurați de uimiri, întrebări, încercări, căutări, frământări, dezamăgiri și ispititoare împliniri, peste care timpul, galopând de zor, se prăvale neiertător, îndepărtându-mă și înstrăinându-mă cu fiecare an ce trece, de această mirifică lume. ... Iată-mă-s pe holul larg și înalt, de la intrare în Universitate. Lume multă. Buluc de băieți și de fete. Zumzet
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
compromis cu supușii și suspușii lui Stalin, pentru care s-a dezonorat și a fabricat acel roman la comandă, Mitrea Cocor, un biet țăran calic ce s-a lăsat înșelat atât de ușor de Fata Morgana a colhozului? * ... Anii au galopat. Și multe s-au schimbat. Cele două busturi în mărime naturală, care fuseseră ca și Stalin, odinioară, în Piața Aviatorilor cocoțate pe pilaștri de marmură din capătul scărilor ce urcau la etaj au fost date jos. E greu de spus
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
să-i revăd în taină, să mă reculeg și să mă spovedesc lor în tăcere, cuminte, întreg, ca să pot începe o nouă zi cu speranțe, cu încredere, în ciuda faptului că și bătrânețile acestea înaintează, mi-adaugă noi beteșuguri, că timpul galopează, că simt cum se-nmulțesc noi dificultăți și adversități... Fiindcă, în fond, ce-i bătrânețea? Aceleași dorințe, cu mai puține disponibilități și posibilități... Bătrânul Stranski se opri. Tăcu câteva clipe. Și mă privi, ca și când ar fi vrut să-mi pătrundă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
o veritabilă sărbătorire la Motelul Ilișești, la care-au participat invitați din țară și întreg colectivul de salariați de la Secția pe care o condusese atâția ani. A fost un moment emoționant, foarte complex. Bițu nu credea că anii au putut galopa așa de năvalnic și că trebuia să-și părăsească postul. Stătea la o masă centrală. Și plângea. Avea în preajmă un frate, o cumnată, fiul și nora, colegii de facultate de la alte secții din țară, lucrători drumari, colaboratori, pensionari, foști
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
orice supererou în devenire. 16 Așa, și cum s-a întîmplat? Păi, n-a fost greu. Cornel încă simțea furia de ieri, cînd s-a dus la pîine și oamenii răi și-au bătut joc de el. În cap îi galopau multe scenarii: cum să-i fi pus la punct pe oamenii răi, cum să le fi dovedit că el e un supererou pozitiv, iar ei să se fi înclinat în fața lui și altele. Uneori furiile rămîneau în el și creșteau
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
ferma de vaci și a adăpa calul. Era un cal iute, iar când urca dealul o făcea la pas și era plăcut să-l ai la șaretă. De data asta, nu am putut să-l fac să meargă încet. A galopat până la iazul cu apă și s-a repezit în mijlocul acestuia. Apa nu era foarte adâncă, dar odată intrată șareta în apă, în timp ce calul bea apă, puțin câte puțin mă afundam în mâlul moale de pe fundul iazului. Mă uitam disperată în
BIETUL OM SUB VREMI by DORINA STOICA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/531_a_938]
-
călărie din Parcul Lincoln, și acolo nu mai avea nimic stângaci. Nu uitasem cum să stau în șa, ca în vremurile din Evanston. Dar nu făceam mai mult de atât, stăteam în șa, nu călăream cu adevărat. O urmam când galopa cu viteză, cât de repede puteam, roșu la față, lovindu-mă tare de șa, folosindu-mi greutatea ca să ghidez calul. Reușeam să mă țin în șa, dar o amuza tare modul în care mă descurcam. Și eu eram amuzat, când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
greu. Dar când mi-a cumpărat o mănușă ca să pot ține un vultur pe braț, și mi-am pus-o, m-a năpădit un sentiment straniu de parcă eram un jucător de câmp într-un meci al demonilor și trebuia să galopez într-o parte sau în alta ca să prind o piatră arzândă din aer. Așa că mă simțeam foarte nesigur. Nu că nu aș fi vrut să merg cu ea, lucru pe care nici nu mai avea rost să-l pun sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
și dacă aș fi întrebat-o, mi le-ar fi spus. Așa că am ocolit subiectul și am folosit timpul liber de care dispuneam făcând poze cu Caligula pe brațul meu în fața catedralei; până când niște polițiști călare care au apărut parcă galopând afară de pe poarta clădirii, ne-au alungat din piață. S-au purtat destul de grosolan cu mine. Am înțeles că spuneau că vulturul e periculos, și că voiau să-mi vadă actele. S-au purtat mai politicos cu Thea, dar cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
care se apropia de el, apoi și-a închis fălcile și a rămas agățat de coapsa păsării, curbat de la forța atacului și mușcăturii sale. Una din acele coapse care îi împrumuta păsării o imagine de călăreț al lui Attila care galopează prin aer. Caligula a scos un sunet. Nu cred că mai fusese lovit în viața lui și uimirea sa a fost enormă. A smuls de pe el șopârla și, după ce și-a încleștat ghearele în ea și a rănit-o de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
parcă să vadă dacă totul e în ordine, a ridicat și Bizcocho capul. Și exact în momentul ăla, Thea și-a smuls bandana din păr, făcând semnul pe care-l stabilisem. Am găsit șiretul glugii și am îndemnat calul să galopeze în jos, simțind că nu era momentul în care să mă cruț în vreun fel. Bizcocho a pornit foarte repede. Probabil că alesesem o cărare mult prea abruptă, pentru că armăsarul cel bătrân a luat-o la galop mult mai repede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
Tom holbându-se la imaginea tulbure a capului filozofului, îndărătul căruia soarele rece, radios, sclipea pe ramurile frământate ale mărului. După aceea, ca și cum n-ar fi existat nimic altceva de făcut, amândoi se așezară din nou. Tom își simțea inima galopând și obrajii arzându-i. Își spuse: „N-am știut că poți roși și de teamă“. John Robert continuă, ca și cum lucrul pe care-l spusese era cel mai natural din lume: Am să depun o sumă pe numele ei, nu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
a fi hrănit cu sânge omenesc, pentru a crește falnic, într-o noapte. Prinții trufași ai legiunilor demoniace, își înalță, rând pe rând, cu semeție, frunțile smolite. Cei Patru Călăreți damnați ai străfundului tenebrelor, avangarda hoardei nelegiuite a puterilor malefice, galopează și aceștia întracoace. Peste tot teamă, spaimă, disperare, trădare și groază, violență, vrajbă, hulă, desfrânare, erezie, ură, păgânism. Întrebarea este... Putem salva ceva? Pot fi opriți cei răi? Și cum? glăsuiește Bursucul. Îngerul se îmbunează și-i zâmbește blând, ca
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
rău prevestitoare. Lipiți-vă de mine! îi strânge Arhanghelul împrejurul său, cu Sile și copilul botezat plasați la mijloc, ca o cloșcă decisă să-și apere puii. Se mișcă puterile întunericului! Spiritele rele! Scorpiile! Vin după cei morți... Un fluierat. Galopează...! Tropotă...! Sosesc...! Un freamăt. Vin...! Se-apropie...! Un vaier. Au ajuns...! S-st...! Le auziți...? O vâjâitură o țiuitură fluturată, ca un zgreapțăn fioros și prelungit, printre coroanele stufoase ale copacilor și printre firele electrice suspendate, de înaltă tensiune! Altă
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
fără de Maestru! Spiritul lui Gog și Magog! Satan...! țipă și Îngerul. Fratele îl zărește pe Boss ancorat, bălăbănindu-se ezitant pe marginea rupturii tectonice, cu răclița în brațe. Apoi, vede un cal și un călăreț galben-vineți, răsăriți din neant și galopând în șarjă, asupra Micuțului! Îngerul sesizează și el atacul în cavalcadă, și-și desfoaie aripi de pasăre-fregată, interpunându-se pe traiectoria Morții călare, pe curs net de coliziune cu iuțeală fantastică. Avocatul strânge tare din pleoape! Când le deschide, Moartea
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
timpul interior depinde de modul în care și l-a organizat omul, de împrejurări și, în fond, chiar de individul respectiv. Durata este legată tot atât de solidar de om și de emoțiile sale temporale, pe cât este viața de sistemul nervos. Secundarul galopa către cifra zece, încheindu-și primul tur complet. Deci de la plecarea doctorului Kair se scursese realmente un minut. Prescott îngăimă cu o voce scăzută, răgușită: "Prost să fie, și tot trebuie să se întoarcă în mai puțin de cinci minute
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
în capitolul VI din Cartea a II-a intitulată Despre deprindere. O capodoperă... Plecat nu departe de casă pentru o plimbare în pădure călare pe un căluț, Montaigne se întorcea liniștit, când unul din argații săi, un zdrahon voinic apare galopând pe un cal nărăvaș și vine ca o furtună spre el - „un om mărunțel călare pe un căluț”, povestește Montaigne... - lăsându-l apoi total inconștient, cu sabia sărită cât colo, cu cingătoarea ruptă, cu fața plină de sânge. Timp de
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
migratoare, din pricină că migrau, adică rătăceau dintr-un loc în altul. Unele năvăleau din părțile de miazănoapte ale Europei; altele dinspre răsărit, tocmai din Asia. Cu spada, cu sulița sau cu arcul, războinicii barbari porneau în cete după pradă. În frunte galopau căpeteniile. Apoi veneau căruțele, mânate de bătrâni sau femei. În căruțe încărcau copiii, corturile din piei de animale și tot avutul. Mai în urmă călătoreau turmele de vite sau hergheliile de cai. În năvălirile lor, migratorii căutau hrană și bogății
ÎNTRE LEGENDĂ ȘI ADEVĂR - auxiliar pentru istorie by ILONA ȘELARU, LILIANA – DANA TOLONTAN () [Corola-publishinghouse/Science/1150_a_1891]
-
luă numele de Movilă. Din el se trage neamul boierilor Movilești, dintre care unii ajunseră și domni. Ștefan-Vodă și Daniil Sihastrul Însoțit doar de doi tineri copii de casă, Ștefan-Vodă urca prin munții Bucovinei, în vara aceea fierbinte din 1476. Galopaseră vreo două ceasuri. Șiacum mergeau la pas, să mai răsufle caii. Ștefan sta în șa îngândurat, trist și tăcut. Slujitorii nu cutezau nici ei să deschidă vorba. --Acolo sus, e o chilie, nu? a întrebat deodată Ștefan, arătând cu o
ÎNTRE LEGENDĂ ȘI ADEVĂR - auxiliar pentru istorie by ILONA ȘELARU, LILIANA – DANA TOLONTAN () [Corola-publishinghouse/Science/1150_a_1891]