627 matches
-
în același timp ca nu cumva să se înțeleagă că ar fi vorba despre o schimbare. Dificultățile unității muncitorești Se întîmplă că în acest stadiu al căutării unei înțelegeri cu socialiștii, ecourile rămîn limitate pretutindeni unde social-democrația constituia un bloc hegemonic în sînul clasei muncitoare. Astfel în Marea Britanie, CPGB semnase în 1933 un acord de unitate de acțiune cu Independent Labour Party, dar pierzînd influență și militanți. Însuflețind marile acțiuni ale șomerilor, partidul comunist se trezește înconjurat de ostilitatea organizată a
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
naționale aveau să determine configurații foarte diferite. În Franța, dualitatea Vichy-de Gaulle, dispariția partidelor politice, altele decît PCF, ștergerea centralelor sindicale, altele decît CGT, deschid comuniștilor un cîmp foarte larg al luptei sociale și patriotice. Partidul cucerește atunci o poziție hegemonică în sînul clasei muncitoare și, în același timp, construiește un dispozitiv ce atrage spre el o parte esențială din capitalul partriotic. Așa cum scrie Stéphane Courtois, PCF acumulează atuuri: Organizațiile solide ale PCF și ale Frontului național, a FTP, a organizațiilor
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
cu cei douăzeci de deputați ai lor, comuniștii suedezi negociază sprijinul lor din exterior pentru anumite guverne social-democrate. VKP-ul este deci unul dintre rarele partide comuniste care au reușit să găsească o politică eficientă și coerentă în fața celei mai hegemonice social-democrații din Europa. Aparatul social-democrat dorește chiar în mod clar menținerea partidului comunist deasupra fatidicului prag de 4%, necesar asigurării prezenței în parlament. Prezența comunistă garantează o majoritate a stîngii. Votul util stîngii, handicap important pentru numeroase partide comuniste, joacă
Europa comuniştilor by José Gotovitch, Pascal Delwit, Jean-Michel De Waele [Corola-publishinghouse/Science/1433_a_2675]
-
sunt exemple dintre cele mai puternice. Ele se deosebesc de alte conflicte militare, chiar între marile puteri, nu numai prin imensele pierderi înregistrate, dar și prin urmările majore pe care le-au avut. Teoretic, acestea pot fi tratate drept războaie hegemonice, iar la sfârșitul fiecăreia s-a putut afirma că lumea s-a schimbat într-o manieră incontestabilă și irevocabilă. Modificările suferite de ordinea internațională au depășit cu mult intențiile inițiale ale principalilor beligeranți: ele au fost însoțite de puternice transformări
RELATII INTERNATIONALE by Radu-Sebastian Ungureanu () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1517]
-
actorii sistemului.113 Spre exemplu, legitimitatea statului suveran se bazează pe valori, altele decât principiul suveranității în sine. Christian Reus Smith a utilizat conceptul de scop moral al statului pentru a conceptualiza valorile justificatoare și a argumentat că diferite idei hegemonice despre scopul moral al statului au conferit suveranității diferite înțelesuri în diverse perioade istorice.114 Un alt subiect cercetat sunt consecințele "naționalizării" actorilor statali într-un sistem teoretic care încearcă să explice schimbările epocale ale sistemului internațional.115 Constructiviștii aduc
by IOANA LEUCEA [Corola-publishinghouse/Science/958_a_2466]
-
o atenție prea mare principiului organizator al suveranității pentru că acesta nu are o valoare independetă, auto-referențială, ci este cuprins în cadre constitutive mai largi, numite structuri constituționale. Aceste complexe ideologice pot fi dezasamblate în trei componente normative: 1.) o credință hegemonică cu privire la scopul moral al statului care reprezintă centrul acestui complex normativ; 2.) un principiu organizator al suveranității; 3.) o normă sistemică a justiției procedurale.275 Pentru Reus-Smith, constitutivitatea normelor și a practicilor instituționale face parte dintr-un proces istoric și
by IOANA LEUCEA [Corola-publishinghouse/Science/958_a_2466]
-
propria lor dinamică internă, și parțial produse de mediul internațional. Dinamica internă și cea internațională sunt ambele esențiale. Christian Reus Smith a utilizat ideea de scop moral al statului pentru a conceptualiza valorile justificatoare și a argumentat că diferite idei hegemonice despre scopul moral al statului au conferit suveranității diferite înțelesuri în diverse perioade istorice.340 Legitimitatea statului suveran se bazează și pe alte valori, nu numai pe principiul suveranității în sine. Robert Jackson analizează consecințele faptului că în procesul decolonizării
by IOANA LEUCEA [Corola-publishinghouse/Science/958_a_2466]
-
încercat să măsoare insecuritatea umană. În timp ce majoritatea metodologiilor sunt inovative și sofisticate, elementul comun izbitor este eșecul de a admite natura subiectivă a categorizării și implicațiile politice ale cercetării lor. Problema implicațiilor politice nu este privită critic întrucât reifică înțelegerea hegemonică actuală a securității umane ca politică a Vestului generos care încearcă să modereze eșecul și sărăcia din Sud prin folosirea unei înțelegeri esențializate a "umanului". În centrul celor cinci indexuri care au propus modalități de măsurare a securității umane se
by IOANA LEUCEA [Corola-publishinghouse/Science/958_a_2466]
-
între teoriile orientate spre rezolvarea problemelor și cele critice (vezi și capitolul Teorii marxiste ale Relațiilor Internaționale). Astfel, feminismul teoriei critice în Relațiile Internaționale nu își propune cercetarea obiectivă a unor aspecte din Relațiile Internaționale, ci teoretizarea contestatară a structurilor hegemonice de cunoaștere și de putere existente, completată prin reflecția asupra surselor de transformare a sistemului prin identificarea și cultivarea forțelor sociale cu interese contrahegemonice. Feminismul teoriei critice, aidoma teoriei critice, aduce în plus reconsiderarea rolului și a valorii urmăririi evoluțiilor
RELATII INTERNATIONALE by Olivia Toderean () [Corola-publishinghouse/Science/798_a_1516]
-
curent cultural -, ale cărui scopuri sunt cele "(...) de a deconstrui adevărurile aparente, de a distruge ideile dominante și formele culturale acceptate, sacralizate, autoritare și de a se angaja într-un adevărat război pentru a submina sistemele de gândire închise și hegemonice"488. Aceste obiective asumate de cei mai mulți dintre gânditorii postmoderni și, pe urmele acestora, de către teoreticienii "noului val" trebuie însă puse în relație cu modificările de structură ale aranjamentelor și practicilor socio-politice. În acest fel, tezele postmoderne pot fi circumscrise mai
by Daniel Şandru [Corola-publishinghouse/Science/1033_a_2541]
-
n-au apelat la dialectică pentru a fonda adevărul credinței creștine (sau, altfel spus, credința lor în adevăr). Părinții au admis că orice știință își vizează obiectul „după general”, tinzând astfel să elaboreze un „metadiscurs”. Orice știință are o tendință hegemonică în relația cu celelalte discipline. Dar teologia este singura „știință” care nu practică demascarea, deși susține că temeliile sale țin de o crucială dezvăluire (apokalypsis). Țesutul discursiv al teologiei nu poate fi, de aceea, decât retoric (alcătuit, la rigoare, numai
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
într-o psihologie a confortului lăuntric. Relaxarea dogmatică este urmată de sincretismul liturgic și etica indignării sindicaliste. Bogatul pios este contestat de săracul invidios. Solidaritatea și binele comun ies, neobservate, din orice discuție. Dialogul academic al teologiei cu alte discipline „hegemonice” precum filozofia continentală dă naștere acuzei de „elitism”. Articularea unei viziuni metafizice despre om sau univers - ancorată eventual în epifania unui Bine transcendent - e socotită dacă nu direct „fundamentalistă”, măcar potențial „intolerantă”. Limbajul neutru al „diferenței” descalifică orice discurs „fundaționalist
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
arie care, cu ceva timp în urmă, era considerată a fi o idealistă și dezinteresată căutare a perfecțiunii prin studiul unor opere artistice sau filosofice cu valoare perenă. Centrele de putere, în modul cel mai evident imperiile, prin mecanismele ideologice hegemonice avute la dispoziție, au stabilit ce a fost sau nu cultură, și au promovat sau au exploatat cultura în scopul perpetuării și acumulării puterii și influenței celor aflați în poziții sociale importante. Și astăzi într-o societate democratică precum cea
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
februarie 1941, Luce a scris un articol ce îndemna SUA să își asume rolul de salvator al lumii, al valorilor democratice în ceea ce el numea secolul american. Perioada care a urmat celui de-al Doilea Război Mondial a confirmat poziția hegemonică a SUA în lumea liberă, poziție aparent paradoxal consolidată și de prezența celeilalte supraputeri, un regim totalitar, o alteritate constitutivă, în raport cu care se defineau țările primei lumi (un termen mai puțin uzitat decăt cel de țări din lumea a treia
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
apărut și a câștigat circulație în anii șaizeci, dar a devenit și mai important după căderea blocului comunist, în condițiile în care SUA este percepută ca singura supraputere militară și principalul exportator de ceea ce John Tomlinson (vezi bibliografia) numește cultură hegemonică și, mai important, exportator de cultură de masă. Conceptul este asociat cu atitudini critice la adresa unor fenomene și instituții, ce consideră (simplific și exagerez, pentru a atrage atenția asupra unor abordări extreme) cultura americană exportată ca fiind, în esență, cultură
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
și categorici. O astfel de narațiune esențialistă este și cea a excepționalismului american (vezi AMERICAN EXCEPTIONALISM). Această construcție ideologică a definit identitatea americană până la o dată foarte recentă, metanarațiune strâns legată de discursul Visului American (vezi AMERICAN DREAM), susținut de cultura hegemonică a comunității albe, mai ales cu descendență puritană. În aceeași direcție esențialistă, la sfârșitul secolului al XIX-lea, istoricul Frederick Jackson Turner a descris procesul de formare a caracterului american și a identității americane prin faimoasa sa teză a frontierei
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
dus la un al treilea val de feminism în America în anii nouăzeci. FRONTIER THESIS Teza frontierei, a istoricului Frederick Jackson Turner, expusă pentru prima dată la sfârșitul secolului al XIX-lea, deși considerată partizană și parțială, legitimând experiența culturii hegemonice WASP, a fost invocată cu succes și pare să aibă ilustrații convingătoare în America ultimelor decenii, precum poveștile de succes a două personalități, necorespunzând întru totul formulei White, Anglo- Saxon, Protestant. Potrivit lui Turner, sursa puterii americane, energia, caracterul combativ, spiritul
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
poate cere întărirea puterii statului în defavoarea libertăților cetățenilor, invocând motive de securitate națională. I IDENTITY POLITICS Politica identitară, într-un mod similar politicilor multiculturalismului, atrage atenția asupra contribuției segmentelor sociale care nu au fost reprezentate în trecut în construcția culturii hegemonice a Statelor Unite. Apărută în perioada mișcării drepturilor civile (vezi CIVIL RIGHTS MOVEMENT), a Noii stângi și al celui de-al doilea val al feminismului anilor șaizeci, politica identitară promovează identități anterior desconsiderate, afirmând dreptul lor la coexistență în concertul identitar
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
itineraries in this labyrinth, depending on the expertise and interests of the informed readers and general audience that it considers as interlocutors. Since many people today, for the better or for the worse, no longer see culture as merely Culture, hegemonic and based on Authority imposing Consensus, there will be many absences that elitists are likely to deplore (many brilliant American academics, such as philosopher John Searle, whom I admire, are left out). Instead, there will be names of extremely visible
Dicţionar polemic de cultură americană by Eduard Vlad [Corola-publishinghouse/Science/1402_a_2644]
-
eligibil și cei șapte Electori aleg candidații în funcție de interesele lor, rară să acorde vreun privilegiu "naționalității" germane a solicitantului. Totuși, Carol trebuie să facă față candidaturii neașteptate a lui François I, care intenționează să se opună în felul acesta intențiilor hegemonice ale Habsburgilor. Fiecare din cei doi candidați încearcă să-i corupă pe electori. În acest scop, Carol apelează la bancherii Fugger, dar trebuie să recurgă la forța armelor pentru a cîștiga. La 27 iunie 1519, Carol al Cincilea sau Carol
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
unei concepții europene care înlocuiește vechea concep ție imperială. Apare ideea de "echilibru european"54: în cadrul unui sistem de state nici o putere nu are dreptul să-și impună legea celorlalte. Pentru ca acest echilibru să fie respectat, pentru a împiedica tentativa hegemonică a lui Carol Quintul, Fran9ois I poate conta pe toți cei care se tem de concepțiile unitariste ale lui Carol Quintul. De acum înainte, împăratul, moștenitor al unor concepții medievale despre Europa, trebuie să înfrunte particularismele cărora le dă naștere
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
furia războaielor civile și a conflictelor europene ocupă primul plan al scenei, se naște astfel Europa rațiunii. Ea va cunoaște, la sfîrșitul secolului al XVII-lea și începutul secolului al XVIII-lea, o adevărată epocă de aur. Capitolul 9 TENTATIVELE HEGEMONICE ALE HABSBURGILOR ■ Fiul lui Carol Quintul, regele Spaniei, Filip al II-lea este cel mai puternic prinț din Occident. El încearcă să centralizeze posesiunile iberice (Spania și Portugalia), italiene și burgunde. Metalele prețioase venite din America îi permit să finanțeze
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
imperiul creștin. Aceasta nu înseamnă defel că prinții cei mai puternici din Europa au renunțat să refacă, în favoarea lor, unitatea europeană. Dar nu mai este vorba de a reuni ci de a domina. Mitul unității pierdute este înlocuit cu ambițiile hegemonice ale statelor. Nu este surprinzător faptul că de acum înainte inițiativa aparține celor două puteri rezultate din împărțirea imperiului lui Carol Quintul: Spania și Imperiul germanic. Timp de un secol, de la mijlocul secolului al XVI-lea la mijlocul secolului al XVII
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
imperial. Cedînd deci în fața particularismelor europene, Carol Quintul a făcut din fiul său regele Spaniei și cel mai puternic suveran din Occident. Introducînd în jocul său o Europă care se sustrage tentativelor de unificare, el a deschis calea către concepția hegemonică a Europei din epoca modernă. Într-adevăr, Filip dispune de teritorii care îi permit să intervină în întreg Occidentul. Primind de la tatăl său coroanele spaniole, el se consacră țelului de a desființa acele libertăți și privilegii care au contribuit în
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]
-
prin temperament, el consideră ci trebuie să rezolve singur toate problemele. Încetineala administrației de la Madrid devine proverbială: Dacă moartea ar trebui să mă caute la Madrid, aș fi nemuritor", declară în glumă un contemporan. Această mașinărie greoaie constituie instrumentul politicii hegemonice a lui Filip al II-lea. Politica sa este incontestabil imperialistă. El vrea să impună Europei dominația spaniolă. Dacă ale sale concepții sînt diferite de cele ale lui Carol Quintul, aplicarea lor în practică are aceleași caracteristici: statele naționale din
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/963_a_2471]