330 matches
-
Orientaliștilor de Lordul Primar la reședința sa Mansion House. Aici se toastează într-o serie de limbi exotice, precum chineza și asiriana. Carol, spiritual, toastează și el în franceză, scuzîndu-se că deși nu este filolog orientalist prin formație este totuși orientalist prin apartenența sa geografică (aluzie la țara sa de adopție). Lista invitaților, notată cu rigoare germană de Carol în Jurnal, cuprinde nume celebre: Henry Creswicke Rawlinson (părintele asiriologiei, cel care a descifrat primul cuneiformele și a interpretat primul un text
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/1104_a_2612]
-
de descoperirea vestigiilor culturii mazma din Peru, care, vizitând țara noastră în 1968 a văzut monumentele megalitice din Bucegi, Ciucaș și alte locuri, este înclinat să creadă că, cel puțin unele dintre ele, au fost prelucrate de artiștii din vechime . Orientalistul Constantin Daniel a explicat felul în care preoții geto-daci intrau în starea de „călători prin stele”, vizionari și prezicători: suprimarea hranei și privarea de somn însoțea în mod constant sub formă de post toate misterele antice. Pe baza privării de
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
documente; 976 pentru cei sudici și 907 pentru cei nordici (Gelu, dux Blacorum) cu aproape patru secole, după cum putem coborî apariția primului text în limba română (1521, Scrisoarea lui Neacșu) în anul 982-992, după cum dovedesc inscripțiile de la Basarabi descifrate de orientalistul Constantin Daniel , pe baza cărora putem afirma că limba română scrisă a apărut în același timp cu celelalte limbi romanice. Cu siguranță că studierea temeinică, etno- lingvistică a populației străromâne din Sinai, ar contribui la mai buna cunoaștere a formării
Momente din Istoria României Orientale by Ion Cernat () [Corola-publishinghouse/Science/91880_a_92359]
-
totuși actor, ci bibliotecar la Fundația Universității, unde va funcționa din 1913 până la pensionare. Ultimii ani de viață adaugă, la durerea pierderii în război a unicului său fiu, indigența și boala. Este frate cu poetul Vasile Al-George și unchi al orientalistului Sergiu Al-George. În 1909, A. publică în „Convorbiri literare” traducerea unei poezii de Carmen Sylva, în 1910 - versuri și proză în ziarul „Epoca” și mai multe articole în „Ordinea”. Până la primul război mondial, va colabora asiduu la „Arta” (unde semna
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285211_a_286540]
-
, Aram M. (19.III.1898, Constanța - 10.XI.1964, București), clasicist, orientalist și traducător. Urmează cursurile Liceului „Gh. Lazăr” din București și ale Universității din Cernăuți (1923-1926). Studiază la Paris, sub îndrumarea lui Émile Bréhier, filosofia și limbile clasice și orientale (1926-1928). În 1931 își ia doctoratul în țară, cu teza Cosmologia
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287088_a_288417]
-
complexul eventual față de erudiția spre care Îndreaptă Honigberger. Erudiției istorice, geografice, arheologice, botanice, medicale, orientaliste, religioase și literare Îi reproșez eu Însumi a fi Întârziat apariția traducerii și declanșarea altor proiecte. Dar În opera lui Borges sunt amintiți mai mulți orientaliști, mai multe periodice decât recunoaștem, Într-un prim moment, În aliajul minuțiozității cu nostalgia. Sau, În fine, admit că atâtea amănunte pot părea o „junglă” - dar atunci În accepția originară a termenului sanscrit j³ògala (despre care Francis Zimmermann a scris
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
calamități. Cum În ele am redescoperit ecoul lui Honigberger În felul În care, mi-am Închipuit, Îl descoperise și Oltelniceanu, mă Întreb dacă am strâns Într-adevăr mâinile tuturor celor care le-au citit după ce apăruse Secretul doctorului Honigberger. Indianiștii, orientaliștii, istoricii europeni cu care am discutat despre Honigberger sunt Însă deja prea numeroși pentru a le putea evoca aici fie și doar numele. Tuturor colaboratorilor europeni, asiatici și americani ai primelor volume din Stvdia Asiatica li se datorează, de fapt
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
N.L.Burman, care a compilat o Flora Indica În 1768. Prima sinteză, Însă, a fost dată de William Roxburgh, Hortus Bengalensis, Serampore, 1814, apoi de W. Roxburgh, Flora Indica, 3 vol., Serampore, 1820-1832, un nume cunoscut mai mult botaniștilor decât orientaliștilor. Continuatorii sunt: N. Wallich, Plantes Asiaticae Rariores (London, 1830-1832), mai detaliat R. Wight, Illustrations of Indian Botany, 2 vol., Madras, 1840 și 1850, apoi Icones plantarum Indiae orientalis, 6 vol., Madras, 1840-1852, și J.O. Voigt, Hortus Suburbanus Calcuttensis, Calcutta
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
al autorului, Îi arată limpede traiectoria științifică și sensul concentrat al descoperirii Asiei. La fel de clar rezultă caracterul său cosmopolit - aceste „tărâmuri ale medicinei” devin mai productive În Asia prin viziunea unei „republici”, nu fără a avea multiple conexiuni cu discursul orientalist european al epocii. 26. În fond, și Victor Jacquemont va nota În jurnalul său astfel de atitudini homeopatice, pe care - trebuie mereu amintit - Honigberger le deprinde după revenirea În Europa, În Viena lui Hahnemann; cf. Journal dans l’Inde, Firmin
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
tindea, treptat, către cunoscutul apogeu. Dacă primul savant european care scrie o introducere În budismul indian Îi va rezerva un loc și lui Honigberger (cf. ediția postumă Eugène Burnouf, Introduction au bouddhisme indien, Paris, 18762), aceasta se datora deja interesului orientaliștilor francezi de a Începe diferite misiuni de cercetare, cu concursul autohtonilor, și În spațiile neutre, unele dintre ele reluate mai târziu chiar de către englezi. Este util aici comentariul lui Lafont din 1987, când publica primele rezultate ale investigațiilor sale, derivate
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
să ne reamintim că Marco Polo credea, bunăoară, că idolatria Își are originea În Kashmir, de unde s-a răspândit În toată Asia; iar de aici pornește o lungă serie de ipoteze și dezbateri despre idolatria asiatică, ce străbate Întregul discurs orientalist din secolul al XIV-lea până la Începutul secolului XX, cunoscut și la noi tocmai prin intermediul primelor reviste românești. 230. Despre noul val epidemic există și rapoarte oficiale britanice, iar pentru datele referitoare la contaminările din posesiunile sau zonele de influență
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
Krankheitsformen (pp. 205-387) și Materia Medica (pp. 389-590). Întreaga observație a lui Honigberger are un caracter cu totul particular, al cărui ecou este foarte amplu după un secol și jumătate: proiectele lui Honigberger aparțin primelor generații ale acelor foarte puțini orientaliști care scriau și pentru cei care furnizau documentele, În acest caz documentele botanice și medicale. Faptul că o carte cum e Thirty-Five Years in the East e dedicată astfel deopotrivă sikhșilor și indienilor e poate cel mai novator aport al
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
traducerea unor pasaje despre Honigberger - inutil de arătat cât de rare și de prețioase - pe care le-am desprins din studiile consistente pe care i le-a consacrat un prieten, Jacquet, În 1835-1839. Este cea mai importantă mărturie a unui orientalist din timpul vieții lui Honigberger. Tânărului savant francez i se datorează nu numai primele comentarii asupra lui Honigberger, dar locul intervențiilor sale - Journal Asiatique, unde Jacquet este unul dintre organizatori - Îi sporește În așa măsură prestigiul, Încât Honigberger Însuși se
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
se datorează nu numai primele comentarii asupra lui Honigberger, dar locul intervențiilor sale - Journal Asiatique, unde Jacquet este unul dintre organizatori - Îi sporește În așa măsură prestigiul, Încât Honigberger Însuși se Înscrie de acum În una dintre primele generații de orientaliști și exploratori europeni ai Asiei. Dincolo de concurența colonială dintre Franța și coroana britanică, lui Honigberger i se aducea, inclusiv ca membru al Société Asiatique - prezentat În ședința din 3august 1835 de către Însuși Jules Mohl și corespondentul său Eugène Jacquet -, un
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
costă -, faptul că Jena, Parisul sau Sankt-Petersburgul de la 1800-1810 au avut, fiecare, reacții mai ample și mai acurate la descoperirea Indiei decât tot secolul al XIX-lea românesc. Mi-e teamă să nu fi apărut aici și echivoca noblețe a orientalistului care știe că propria civilizație nu a avut niciodată colonii În Asia. Dar Între critica lui Edward Said (de tipul „nici o civilizație nu trebuie să șmaiț studieze Asia de pe poziții sau cu consecințe colonizatoare”) și mai straniul ei revers strict
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
mărturisire poziția lui Eliade (e chiar reproșul acut și sugestiv pe care Îl va face Dubuisson Întregii opere a lui Eliade: un refuz al valorilor iluminismului) cu poziția proprie (problema recepției culturii iluministe În Sărindarul interbelic fiind o polemică proprie orientalistului care va vorbi și va scrie despre „India și originile structuralismului”3). Ultima dată Al-George va reveni asupra situării sale Într-un interviu despre Eliade, care amplifică contextul, fără a salva Însă impresia de gest neacoperit pe care o comunică
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
nuvelă fantastică ce pornește de la secretul său? Că ispita exista, aveam să-mi dau seama În 1996 când, cercetând arhiva indianistului, iranistului și arabistului Constantin Georgian (1850-1904) de la Biblioteca Academiei din București, observând amploarea uitării care Îl Înecase printre puținii orientaliști români din secolul al XIX-lea, am descoperit câteva bilete aluzive pe care Georgian nota traseele unei călătorii asiatice amintind de Ïambhala - și am ezitat câteva zile, captiv modelului Honigberger, să continuu studiul erudit sau să caut urmele necesare unei
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
le cunoscuse Îndeaproape. Cum cartea sa apăruse Însă pe la mijlocul veacului trecut, suspectam pe autor de oarecare lipsă de spirit critic.” Practicile relatate de doctorul sas sunt departe de a putea fi considerate oculte, iar dacă spiritul critic În maniera unui orientalist de la 1940 nu e atuul său, Îl suplinesc Însă spiritul științific și observația justă. „Nu știam, Însă, că doctorul acesta descindea dintr-o familie de vechi brașoveni. Or, acum, tocmai amănuntul acesta mă interesa.” Cred că se poate ghici ce
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
India”, probabil chiar Întreaga bibliografie a tezei sale din 1936. Biblioteca adăpostea exact ceea ce Eliade poate nu a Îndrăznit să-și Închipuie că exista În țară sau chiar În București, În biblioteci și arhive private ale unor savanți indianiști și orientaliști. Un examen mai atent arată Însă că o parte din aceste treizeci de mii de volume nu sunt numai localizabile, dar și accesibile Încă: prin reunirea fondurilor indianiștilor români din secolul al XIX-lea, În majoritatea lor păstrate În fonduri
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
naratorul nu aveau să o facă - dar avea să facă, după nuvela din 1940 și Într-un cert raport cu ea, Arion Roșu și, Într-o mai mică măsură, doi dintre prietenii și colegii săi de generație (prima generație de orientaliști români): Anton Zigmund-Cerbu1 și Sergiu Al-George (și poate și Marcel Leibovici). Biblioteca acestui indianist secret care era Zerlendi e Însă plină de texte „oculte”, „teozofice”, titulatură sub care Eliade include aproape tot ceea ce poate fi numit așa În Europa (pp.
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
din 1732, și va documenta incomparabil David Seyfort Ruegg În câteva conferințe la Collège de France În 19941. La noi Însă nu sunt mai mult de zece autori care au folosit, În cunoștință de cauză, În afară de Eliade și alți câțiva orientaliști (fără tibetologi, căci În România nu a existat niciodată vreunul...), imaginea Ïambhalei. Scriind recent despre Ïambhala diferitelor versiuni europene de Tibet (de la misionarii iezuiți la exploratorii din secolul XX), am putut verifica inconsistența și, la limită, dezinteresul autohton chiar și
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
de geografie mitică 2), Eliade, Guénon, Oppitz, Brauen sau miriade de glosatori umili care au promovat o dată cu popularizarea extrem de incongruentă a acestui mit. Dintre ei, mă voi opri În câteva rânduri la Rolf A. Stein, unul dintre cei mai mari orientaliști din secolul XX, a cărui târzie (după vechiul sistem francez) și fastuoasă teză de doctorat susținută și publicată În 1959 atacă, cu o coerență ireproșabilă, poate cea mai dificilă epopee din câte există - cea a eroului tibetan Gesar -, În jurul căreia
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
fusese menționat Între - În ordine - Vidyarnava, Wilson, Monier-Williams, L. Jacolliot, Leroy și problema „Rope Trick”. De atunci Vidyarnava, care reprezenta autoritatea indiană În probleme de istorie a filosofiei și religiilor indiene, se desparte de contextul excentric Într-o direcție, iar orientaliștii secolului al XIX-lea, cum erau Wilson și Monier-Williams, În direcția opusă. Ultimii doi, autori de mari gramatici și dicționare sanscrite, figurau cu siguranță și În biblioteca lui Zerlendi. Ca și Jacolliot care, deși lectură de tinerețe, e discret sau
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
enigmatici decât autorul său. Cât despre Eliade, după cele câteva mențiuni din anii ’30, el nu a scris decât mult mai târziu despre Honigberger, În Patañjali et le Yoga (1962). Oabsență a sa care, ca și cea a paginilor despre orientaliștii români (alții decât cei contemporani), este explicabilă la o scală sintetică prin abandonarea proiectului unui Itinerariu critic al culturii românești formulat În 19301, deci a completării celui spiritual pentru uzul generației, proiect care ar trebui Însă amplu și corect asociat
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]
-
Înregistrându-le și acționând astfel asupra imensei Întârzieri a istoriografiei românești. Există o cantitate atât de impresionantă de pierderi ireparabile În secvențele acestui racord, Încât oricine ar trebui să se teamă de complacerea În confort, dezorientarea sau neputința unora dintre orientaliștii români, la care se adaugă figurația fără repere, dar mai puțin vinovată, a actorilor culturali care i-au preluat. Astăzi sau acum un secol, nu contează: este o istorie a cărei filosofie deocamdată se repetă. Unii au semănat și seamănă
[Corola-publishinghouse/Science/2270_a_3595]