505 matches
-
de comunicare, și este considerată o echivalență de sens între două enunțuri. Este vorba de o echivalență dinamică, inerentă, pentru că ea nu cuprinde valori, care, în afara unui context, să arate o aceeași semnificație sau identitate referențială. Noile tendințe arată că parafraza este un fapt de limbă, generat de fenomenul echivalenței semantice la nivelul sistemului, o relație pe care toți vorbitorii unei limbi, în orice circumstanță, sînt în măsură să o recunoască și să o actualizeze, în interiorul unei comunități lingvistice. Dimpotrivă, reformularea
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
relevanța în special în interacțiune, unde aspectele ei sînt legate de o organizare secvențială ce ține seama de asumarea enunțării de către locutor, de reacția alocutarului, dar și de inițiativa pe care o are unul sau celălalt în efectuarea reformulării. V. parafrază, topos. BENVENISTE 1966; JAKOBSON 1973; GÜLICH 1983; DUCROT 1984; FUCHS 1995; ADAM 1997; NORÉN 1999; VION 2000; DSL 2001; CHARAUDEAU - MAINGUENEAU 2002; ADAM 2004; BUSSMAN 2008. CS REFORMULATOR. Prin termenul reformulator se denumește un marcator discursiv care are funcția de
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
concretizată în sistemul de raporturi similare celor care permit funcționarea unei propoziții sau fraze, proprietate numită coeziune (coerență sintactică), manifestată prin acord, recțiune, ordine discursivă, dar și prin fenomene care transgresează nivelul sintactic propriu-zis: izotopie, anaforă, continuitate presupozițională, recurență, paralelism, parafrază, proforme, elipsă, consecuția timpurilor, intonație etc. Nici din perspectivă generativ-transformațională nu se poate postula o autonomie conceptuală pentru text, întrucît majoritatea fenomenelor pe care le pune în evidență un proces generativ de texte corect formate constituie, în egală măsură, apanajul
[Corola-publishinghouse/Science/84947_a_85732]
-
și a încercat apoi să polemizeze cu schismaticii mai concret, din punctul său de vedere, opunând literaturii populare a donatiștilor, compusă din imnuri și cântări, un Psalm contra donatiștilor (Psalmus contra partem Donati), scris în 393. E vorba de o parafrază sau un rezumat al operei lui Octatus din Milevi prin care îi combate pe donatiști, dar, fiind compusă sub forma unui cântec, cu toate tehnicile necesare învățării pe de rost, aceasta trebuia, în intenția lui Augustin, să ajute la instruirea
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
orientează de preferință spre teme de actualitate tratate în mod mai liric și mai intimist; alți poeți, în schimb, se întorc la finalitățile didactice care caracterizaseră poezia creștină încă de la origini și care se manifestaseră, de exemplu, în compunerea unor parafraze poetice ale Bibliei. 1. Ciprian Galul Cel mai puțin cunoscut dintre acești poeți este cel care deschide seria (a trăit probabil la începuturile secolului al cincilea); opera și personalitatea lui au fost descoperite treptat prin studiile făcute în epoca modernă
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
ale Bibliei. 1. Ciprian Galul Cel mai puțin cunoscut dintre acești poeți este cel care deschide seria (a trăit probabil la începuturile secolului al cincilea); opera și personalitatea lui au fost descoperite treptat prin studiile făcute în epoca modernă. O parafrază în versuri a Heptateuhului ar fi, așadar, opera lui Ciprian din Galia, personaj extrem de obscur din moment ce scriitorii medievali îl confundă cu mai cunoscutul Ciprian din Cartagina; el trebuie plasat însă în Galia primelor decenii ale secolului al cincilea: paralele textuale
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
presbiter căruia Ieronim îi dedică, între 415 și 418, exegeza Psalmului 89. Oricum, pare că opera a ajuns până la noi mutilată și că ar cuprinde toate cărțile istorice din Vechiul Testament. Heptateuhul lui Ciprian Galul este, în maniera lui Iuvencus, o parafrază în hexametri, însă nu pare un poem unic cu o structură organică, ci mai degrabă pare format dintr-o serie de șapte poeme separate unul de altul. Poetul a folosit un text biblic anterior versiunii lui Ieronim și și-a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
din Nola; totuși, prozodia și metrica sunt deseori defectuoase, adică nu mai respectă regulile metricii clasice. Poetul cunoaște totuși instrumentele tradiționale ale poeziei latine, de exemplu folosirea frecventă a aliterației. În ansamblu pare să respecte în mod mai riguros regulile parafrazei biblice care e mult mai puțin liberă decât la Iuvencus. Acest lucru e în contrast și cu parafrazele biblice ale poeților următori, cum sunt Sedulius, Draconțiu, Avitus și Arator. Bibliografie. Ediție: CSEL 23, 1, 1891 (R. Peiper). Studii: J. Fontaine
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
totuși instrumentele tradiționale ale poeziei latine, de exemplu folosirea frecventă a aliterației. În ansamblu pare să respecte în mod mai riguros regulile parafrazei biblice care e mult mai puțin liberă decât la Iuvencus. Acest lucru e în contrast și cu parafrazele biblice ale poeților următori, cum sunt Sedulius, Draconțiu, Avitus și Arator. Bibliografie. Ediție: CSEL 23, 1, 1891 (R. Peiper). Studii: J. Fontaine, Naissaince de la poésie..., op. cit. 2. Endelechius Severus Sanctus Endelechius, probabil prieten cu Paulin din Nola, și născut în
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
text și elemente relevante din istoria lui Cristos care au o semnificație importantă pentru oameni. Așa cum făcuse deja Iuvencus, și Sedulius își construiește narațiunea sa pe baza Evangheliei după Matei și o completează cu celelalte, chiar dacă el nu scrie o parafrază, narațiunea sa fiind deci mult mai liberă. Sedulius e un poet mult mai înzestrat decât Iuvencus; narațiunea sa e vie, stilul pur și limpede, versul corect. Poezia sa e solemnă, fără să fie grandilocventă, înflorită, armonioasă și amplă fără să
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
iar cea de-a treia este trimisă unui important funcționar din Roma, unui anume Partenie, nepot al lui Ennodius; este scrisoarea amintită mai sus în care poetul evocă propria tinerețe petrecută la Ravenna. Arator vrea să urmeze vechea practică a parafrazei în versuri a textului sacru și, în același timp, vrea să sublinieze semnificația lui spirituală (într-adevăr, cunoaște bine cele trei niveluri de semnificație, istorică, morală și tipică). Interesul pentru interpretarea spirituală este preponderent pentru că numai câteva pasaje sunt efectiv
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
parafrazate; altele sunt omise, rezumate sau amintite, poetul insistând asupra alegoriei și, mai ales, asupra simbolisticii numerelor. Surprinzătoare este structura poemului lui Arator. Poetul a împărțit în pericope textul lui Luca și le-a rezumat în proză; apoi a compus parafrazele în versuri ale acestor rezumate. În acest fel, narațiunea neîntreruptă din Fapte a devenit o înșiruire de episoade (circa patruzeci în total, fiecare având cam cincizeci de versuri). Primul cânt este dedicat istoriei lui Petru iar al doilea faptelor lui
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cum sunt episodul transformării soției lui Lot în statuie de sare (o „metamorfoză” descrisă în manieră ovidiană) și descrierea revărsării Nilului. Multe alte episoade sunt imitații evidente ale marilor poeți și ale miturilor clasice. S-ar putea vorbi încă de parafrază biblică, în maniera lui Iuvencus, însă Avitus își ia mai multe libertăți în raport cu textul sacru. Opera e precedată de o prefață în proză în care poetul, adresându-se unui episcop cu care e prieten, enunță principiile pe care le-a
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
editare prin care unele scrisori au fost împărțite în una sau mai multe epistole diferite, iar din altele s-au păstrat doar extrase. Unele nu sunt scrisori adevărate, ci doar exerciții de stil (de ex. II, 216 care e o parafrază a unor părți dintr-o omilie a lui Ioan Hrisostomul). De altfel, în general, scrisorile lui Isidor sunt destinate publicării și el însuși spune că o epistolă nu trebuie să fie lipsită de eleganță, însă autorul trebuie să evite excesul
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
cina mistică. În secolul al șaselea, în sfârșit, ar fi fost compuse trei tropare scurte de către Simion Stâlpnicul, în urma cutremurului din 577; mai este cunoscut totodată cel intitulat Unul-Născut, compus de împăratul Justinian I (527-565) în 536, care e o parafrază în versuri a simbolului Crezului constantinopolitan la care se adaugă formule doxologice și o rugăciune pentru mântuire. În cursul secolului al patrulea sunt înlocuite aproape toate imnurile foarte vechi și, în același timp, se dezvoltă o bogată producție nouă, influențată
[Corola-publishinghouse/Science/2080_a_3405]
-
le găsesc rezonabile și singurele posibile într-un viitor apropiat. Până atunci, până la conștientizarea acestui adevăr, într-o societate înstrăinată de valorile spiritului, scriitorul autentic rămâne singur, pe margine. februarie, 1995 Ai noștri tineri la Berlin Titlul de mai sus - parafrază a unui binecunoscut poem eminescian, epurat desigur de conotațiile ironice adăugate de poet la 1876 - enunță un adevăr aproape de necrezut în condițiile sărăciei și izolării noastre suverane. De data aceasta însă întâmplarea chiar trebuie crezută. În lunile martie-aprilie curent un
[Corola-publishinghouse/Science/2015_a_3340]
-
ci numai o parte a textului sau un anumit aspect. Pentru a evita complicații inutile, sugerez folosirea termenului de "text-oglindă" pentru mise en abyme. Indicații pentru cititor Cînd fabula primară și fabula în ramă pot fi parafrazate astfel încît ambele parafraze să aibă unul sau mai multe elemente în comun, subtextul este un semn al textului primar. Locul textului înrămat textul-oglindă în textul primar determină funcția sa pentru cititor. Cînd textul-oglindă se află aproape de început, cititorul poate, pe baza textului-oglindă, să
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
fabulei este atunci în mare măsură cunoscut, funcția textului-oglindă nu mai este predicția, ci retrospecția. O simplă repetiție a fabulei primare într-un text-oglindă nu ar fi atît de interesant. Funcția sa este mai ales de a-i spori semnificația. Parafraza textului primar și a celui înrămat pe care am făcut-o pentru a deduce asemănarea va avea o semnificație mai generală. Acest sens mai general un om întotdeauna pierde în fața birocrației sau, și mai abstract, "nimeni nu-și poate învinge
by MIEKE BAL [Corola-publishinghouse/Science/1018_a_2526]
-
și conținutului lor: să aleagă formatul cel mai agreabil adecvat, să asigure cât mai ademenitoare coperți, să ornamenteze paginile, copios, cu ilustrații splendide, să procure, pentru imprimarea textelor, cerneluri speciale, de culori diferite. Inspirația e livrescă prin excelență. [...] Unele sunt parafraze, pastișe, rezumate, comentarii, adnotări, glose, parodii. În conținut, versurile sunt, adeseori, clasice stricto sensu, cuminți, însă clasicismul este mistificat în permanență prin neologizări, ce introduc o notă de parodie subțire (cam de felul celei călinesciene) sau, mai rar, coborât în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290668_a_291997]
-
ai mișcării „neopatristice” din secolul XX au făcut impresionante eforturi în încercarea de a redefini sarcinile teologiei ortodoxe. Totuși, la Stăniloae n-a fost vorba niciodată de întoarcerea nostalgică la textele Părinților Bisericii, în stilul minor al unei teologii a parafrazei. Pr. Stăniloae a încercat să realizeze sinteza între meditația asupra scrierilor Părinților, Scriptură și propria sa cercetare, marcată de un dialog viu cu filozofia contemporană. Traiectoria operei sale nu încearcă decât să răspundă aceleiași întrebări capitale: „Cine ziceți voi că
[Corola-publishinghouse/Science/1998_a_3323]
-
dreaptă. Ce să nu fățărești nici a mic, nici a mare, nici a văduvă, nici a venetic, nici pre cel sărac să nu-l miluiești cu judecata, nici de cel bogat să te rușinezi și să-i fățărești” etc.), folosind parafraze pe teme biblice și insistând apoi asupra veștejirii păcatelor grele. Fire autoritară și dominatoare, Nifon nu pregetă, în numele unei sacre severități, să se amestece chiar în chestiuni a căror rezolvare, aparținând evident și „ariei” religioase, punea în discuție însăși autoritatea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290531_a_291860]
-
certe/ devenite fantomatice în acest moment cu semnificație intensă de plecare.// Târziu a venit destituirea mea din anotimp!/ Prelungă ca o figurină de El Greco năluca mea valsată de platani/ pe bemoli ar fi vrut să mimeze cumplita ei aventură/ dar parafrazele lui Noiembrie exprimau suficient drama clanului meu de golani". E un joc de-a retorismul romantic fără însă ca asta să facă textul să devinul unul de o asemenea natură, e joc parodic și autoparodic, pentru că orice alunecare spre "metafizica
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
pe care universul nou le refuză. Poezia are un anumit tragism, inspiră o tristețe ascunsă, disimulată în indiferența cu care e construit universul poetic, dar marcat prin trimiterea la El Greco. Refacerea textului din altele e subliniată și de trimitele la "parafraze", textul se pierde-n intertext, singurele modificări sunt date de renunțarea la registrul solemn și tratarea vechilor teme în registrul banalului. Un titlu ca Puțin alcool, pe lângă propunerea ca temă a beției, aduce și ironia prin modalizatorul de cantitate puțin
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
imagistic și la nivel expresiv, către cotidian și eliberarea lor de obsesia transcendentalului ce definise poezia modernismului interbelic. Producerea unor astfel de mutații în poezia contemporană era remarcată și de Alex. Ștefănescu 238, acesta observând că poezia a devenit "o parafrază a poeziei", ironizându-și propriul sentimentalism, evitându-se sau șarjându-se cuvintele mari, textul dând impresia de improvizație și nu de construcție riguroasă. S-a observat de multe ori tendința criticii de a reconstitui tabloul literaturii pornindu-se dinspre prezent
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]
-
potrivi în mare parte și pentru a caracteriza poezia lui Geo Dumitrescu și Ion Caraion: "un spectacol al feeriei anodine, prozaice și convulsive, cu automatisme burlești și crispări comice, redactat în limbaj carnavalesc, iritat, melancolic, parodic, folosind procedeele pastișei, ale parafrazei, ale clișeului"242. În încercarea acesta de a identifica ecourile generației Albatros în poezia contemporană nu ne vom opri asupra ultimelor orientări în poezia contemporană (așa cum nu insistăm nici asupra poeziei promoțiilor '60 sau'70) pentru că ele nu sunt încă
[Corola-publishinghouse/Science/84975_a_85760]