632 matches
-
că nu au nimic în comun cu Camus (și cu nici o conștiință gânditoare). Acești autori de o mortală insipiditate și acești critici care au inventat un vocabular pedant, sucit și stereotip pentru a spune, în cel mai bun caz, specioase platitudini, mai pasionează încă pe câțiva adolescenți simpatici (care, desigur, se vor coace cu timpul) și sunt luați în serios și de unii cărturari maturi care de copt n-au cum să se mai coacă, dar ale căror judecăți se vor
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
deformările și îngroșările pe care aceasta inevitabil o suferă atât în interpretările și aplicările adepților, cât și în ale adversarilor. Eu îl învinovățesc de pildă pe Goethe pentru exaltarea „vieții” și „organicului”, de unde a rezultat o „biolatrie” ce propagă numai platitudini, opacitate și barbarie latentă, ori patentă. Și câți nu ar mai fi de învinuit pentru consecințele degradate ale doctrinelor lor: Machiavelli, Nietzsche, Darwin, Hegel, Platon, Aristotel, Descartes e tutti quanti. Numai operele anodine sunt inocente. Un tribunal care ar adopta
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
nuanțări, „exegeze”, negații paradoxale, detectări paralele de note complementare etc. Dar asupra clasicilor noștri ca fenomen global nu s-a statornicit un asemenea loc comun: s-au formulat despre cei mai de seamă nu locuri comune, ci o droaie de platitudini; apoi au venit analize subtile, profunde, care însă nu au instaurat acele judecăți lapidare și memorabile ce devin locuri comune. Nu mă îndoiesc o secundă de valoarea supremă și universală a lui Eminescu, Caragiale, Creangă, Sadoveanu, Iorga, Arghezi, Ion Barbu
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
accepta cu nici un chip: ideea că gazetăria e altceva decât literatura, că presupune o preocupare de efemer, de senzațional sau un refuz al ideii. Există un anumit stil, așa-numit gazetăresc, vioi, grăbit; am constatat că vioiciunea este deseori limbajul platitudinii. — Se poate înțelege că vorbiți despre Luceafărul cum îl vedeam eu cândva, - o, plăcerea de a zice cândva - acum vreo câteva săptămâni, și cum încercam să-l facem. Acolo n-am văzut această vioiciune, această superstiție a imaginii, a unor
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
misogin, falocrat și violent pentru corpul femeii. Bineînțeles, aceste practici nu fac obiectul confesiunilor întrucât ele nu sunt considerate ca vinovate. Remușcările sunt proscrise: oricum, ele nu-și au rostul... 3. Asasinatul, una din artele frumoase... Până aici, nimic anormal: platitudini de-ale Spiritului Liber. Liniile generale, tezele obișnuite, doctrina clasică. Numai că Jan din Brno împinge lucrurile mai departe. Nu se știe dacă e animat de vreo dorință de a formula idei ale rațiunii, excesive, cu scopul de a convinge
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
al exaltării, lipsite de capacitatea de a izola trăsătura dominantă și specifică și mai ales de a o conceptualiza convenabil. Locul expresiei pregnante este luat de indigeste descrieri în care citatul își pierde forța de a defini, contopindu-se în platitudinea unui comentariu ce nu se poate desprinde de text. SCRIERI: Lucian Blaga. Comentarii la o discuție filosofică, Sibiu, 1944; Inițiere în poezia lui Lucian Blaga, București, 1974; Pompiliu Constantinescu - „un Saint-Just al opiniei critice”, Iași, 1981; G. Călinescu - poet și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287841_a_289170]
-
autobiografice cu descrieri ale României postceaușiste. Dintre acestea se distinge Le Roman du retour (1992), care relatează episodul revenirii în țară, întrerupt pe alocuri de flashuri trimițând la experiențele din exil. Ca document social, cartea nu rezistă, de vină fiind platitudinea stilistică și unghiul limitat de observație, căci autorul conferă tuturor evenimentelor, fie și anodine, proporții apocaliptice. În schimb, textul e notabil ca document moral și conține câteva scene și reflecții semnificative pentru psihologia exilatului: „Anul trecut, când am trecut pe la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289957_a_291286]
-
eu ostil artei pusă în rețetar. Ofensiva sa e îndreptată împotriva ideilor "comode", pentru că "singure ideile incomode sunt generatoare de viață, de luptă și de [...] cultură"5, tot așa cum aceeași ofensivă are drept țintă pretențiile academice, lipsa de talent, impostura, platitudinea în literatură etc., iar această luptă o duce pe două fronturi: pe cel teoretic-atipic unde își formulează categoric și tranșant viziunea asupra propriei ars poetica și, mai ales, pe frontul experimentării lirice, unde sondează dimensiunea amorală (în sensul etimologic al
by Minodora Sălcudean [Corola-publishinghouse/Science/1086_a_2594]
-
cercul familial este locul însuși al unei ospitalități resimțite ca insuficiente, indiferente și meschine. Ne gândim evident la judecățile negative, transcrise de Kafka în Jurnalul său, ale familiei sale despre activitatea sa de scriitor, cea a unchiului spunând "mereu aceleași platitudini", parcurgând cu privirea hârtiile de pe masa lui Kafka sau ale tatălui căruia îi oferă cartea ("pune-o pe noptieră"). Sfârșitul fragmentului este interesant fiindcă el aduce mai puțin un răspuns și mai mult o completare la ceea ce precede, cu lumina
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
coduri particulare absconse. Egotismul Anei Blandiana își asumă sistematic maximum de umanitate; necontenita-i întoarcere în Eul propriu e totodată instalare în Eul universal; emoția trăirii pe coordonate ancestrale colective coexistă cu adâncirea în timpul ei particular. Mecanizarea limbajului, spațiile închise, platitudinea și celelalte îndepărtează de sensul viu al ființei: "Doamne, câtă literatură conținem! / Sentimentele vă amintiți? le-am învățat încă la școală" (Carantină). Întoarcerea la elementar ar reactiva prospețimea aurorală: "Vreau tonuri clare / Și culori în stare pură, / Vreau să-nțeleg
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
dinamică, franc opusă locurilor comune. Frontiera dintre cuvinte (titlul plachetei din 1988) devenea obiect de aprige explorări; interesau surprizele textului, disponibilitățile vorbelor din dicționar în sintaxa și mobilismul lor, sensurile inițiind în mister și suprareal, fulguranțele, petele de culoare suprapuse platitudinii. Nimic mai rebarbativ decât mimesis-ul. Fotografiile ne înjosesc amintirile stricându-le / ca murăturile în borcane" (Odaie cu semnal de alarmă), în timp ce sufletul tinde spre sublimități, căutând programatic revelații în universal. În esență, se năzuiește spre înalt și demiurgic, aspirând spre
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
stăpânirea aparatului conceptual, a informației, dar și amploarea perspectivei și înălțimea „punctului de vedere”, omniprezența perspectivei istorico-literare (chiar și în considerarea producției literare de dată recentă), perspicacitatea, echilibrul. Fără să fie cea a unui stilist „flamboaiant”, scriitura lui - echidistantă față de platitudinea pedanteriei fastidioase și de histrionismul „efectelor” căutate - comportă expresivitate și eleganță. Cronicile încep de regulă printr-o rapidă dar precisă raportare la context, la perspectiva tabloului de ansamblu, ori printr-o scurtă prezentare sintetică a scriitorului comentat (operată în chip
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286505_a_287834]
-
identitate, ce poate fi resimțită nu numai la nivel individual, ci și social, dacă dezorientarea devine un fenomen extins. Astfel, ne putem explica unele din marile probleme ale zilelor noastre: lipsa scopului, trăirea pierderii identității, sentimenul de gol interior, de platitudine și diminuarea stimei de sine. Fără a fi singura cauză, asemenea fenomene apar în viața unor societăți care trec prin schimbări profunde din punct de vedere sociopolitic și economic, cazul României de după anul 1989 fiind edificator. Kallos și Roth (1968
Psihologie interculturală: repere teoretice și diagnoze românești by Alin Gavreliuc () [Corola-publishinghouse/Science/855_a_1870]
-
e o nevroză, sau nevroza e o operă de artă”. Procesul creației artistice e astfel socotit de Jung ca un proces sănătos, iar încercarea freudistă de a-l explica prin metoda reductivă a psihopatologiei e declarată pur și simplu „o platitudine”. Să remarcăm acest lucru prețios din partea unui medic psihanalist, care se ridică vehement să apere demnitatea artei tocmai împotriva școlii din care face parte. Dar o întrebare se ridică în chip firesc, cum și de unde avem noi cunoștință de existența
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
la Radu Boureanu, Zbor alb), Pericle Martinescu, George N. Vrânceanu (despre Damian Stănoiu, Camere mobilate). Printr-o amplă cronică („Nunta” d-lui Călinescu. Simple păreri despre o carte proastă, 3-4/1933), G.M. Vlădescu desființează romanul Cartea nunții, definindu-l drept „platitudine, întuneric, dezolare, snobism, bălăceală prin toate apele literare [...] Sfidare, ofensă, batjocură”. Spiritul vehement al revistei se reflectă și în critica succintă a politicii editoriale practicate de Editura și Librăria Alcalay și de Editura Cartea Românească sau în nota referitoare la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287502_a_288831]
-
a publicului cititor, de pildă de angliști. Încă mai trăiesc persoane care au prins în copilărie Marele Război, ca să nu vorbim de cel de-al Doilea Război Mondial. De aici și necesitatea prezentării cronologice, cu informații care să depășească obișnuitele platitudini, deși Oscar Wilde, maestrul paradoxurilor, spunea cîndva Nothing is better than a good platitude. În rest, structura volumului este cea din volumele precedente, cu note de subsol (footnotes, mai succinte, uneori chiar scheletice) și note de capitol (end notes, mai
by ADRIAN NICOLESCU [Corola-publishinghouse/Science/1104_a_2612]
-
afective cu semenii dragi constituie factori vitali pentru reușita eliberării, ieșirii din labirint. Cel care intră în structura labirintică deține acești factori, aceste trăsături esențiale, dar, odată cu înaintarea inițială în labirint, el le resimte gradual diminuate, trecute din act în platitudinea potenței. Asistăm aici la o scădere în intensitate a unor astfel de componente ale trăirii sufletești până la un prag critic, la un moment de criză în care poate surveni sincopa întreruperii relației afective cu cei dragi, stingerea răbdării, a curajului
[Corola-publishinghouse/Science/84933_a_85718]
-
câteva ipoteze generale decât să studiem istoria statelor și a instituțiilor; este mai ușor să preluăm o dogmă populară decât s-o analizăm pentru a descoperi dacă este sau nu adevărată. Toate acestea conduc la confuzie, acceptarea frazelor și a platitudinilor și la multe dispute, urmate de un slab profit în ceea ce privește prosperitatea națiunilor 3. Limitele înțelegerii Cea mai grozavă dificultate situată în calea unei investigații teoretice a naturii și practicilor politicii internaționale este ambiguitatea materialului cu care trebuie să lucreze observatorul
[Corola-publishinghouse/Science/2126_a_3451]
-
convingerea că tatăl său e mort pare o cruzime inutilă. Dar Ferdinand nu pare prea zdrobit și, foarte curând, în fața lui Prospero și a Mirandei, se prevalează de noua lui condiție de rege al Neapolului. Despre cântec spune doar, cu platitudine: „De bietul meu părinte amintește“, și, cu naivitate, că melodia lui strunește nu doar valurile, ci și jalea lui; și, neînțelegând mare lucru din vorbele vrăjite, crede că Miranda „E, negreșit, zeița / Slăvită-n aste cânturi!“ Poezia lui Ariel este
Ahile sau Despre forma absolutã a prieteniei; Ariel sau Despre forma purã a libertãþii by Petru Creţia () [Corola-publishinghouse/Science/1373_a_2880]
-
în situația lui Einstein ea nu posedă relevanță. Sau, după cum consideră colaboratorul lui Marx, Friedrich Engels (1894) despre „istoria socială”: Oricine își propune să descopere în domeniul său adevăruri absolute, fundamentale, adevăruri esențiale sau irevocabile nu va dobândi multe, în afara platitudinilor și a locurilor comune deplorabile (p. 104). Firește că lucrurile considerate platitudini de unii pot fi încântarea altora, iar critica lui Engels ar putea să nu fie mereu valabilă. Totuși, principiul de bază rămâne: cercetătorul studiului de caz nu trebuie
[Corola-publishinghouse/Science/2062_a_3387]
-
lui Marx, Friedrich Engels (1894) despre „istoria socială”: Oricine își propune să descopere în domeniul său adevăruri absolute, fundamentale, adevăruri esențiale sau irevocabile nu va dobândi multe, în afara platitudinilor și a locurilor comune deplorabile (p. 104). Firește că lucrurile considerate platitudini de unii pot fi încântarea altora, iar critica lui Engels ar putea să nu fie mereu valabilă. Totuși, principiul de bază rămâne: cercetătorul studiului de caz nu trebuie să înlocuiască datoria de analiză a cazului sub toate aspectele sale cu
[Corola-publishinghouse/Science/2062_a_3387]
-
drepte sau întortocheate, nu duc omenirea decât către ea însăși.” Nuvelistica lui G., mai restrânsă cantitativ, nu este inferioară cărților de reportaje. Anecdotica e de cele mai multe ori un simplu pretext pentru concluzia de ordin moral. Personajele se reduc adesea la platitudini identitare, fiind fantoșe ale unor dezbateri cu final dinainte știut. Cinema Madagascar (1957) și Unde vântul miroase a petrol (1961) sunt nuvele în care intruziunea ideologicului este cel mai acut vizibilă. Autorul exploatează, sub aparența caleidoscopică a inspirației, clișeele prozei
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287357_a_288686]
-
ca redactor șef la MERIDIANUL, ne salutam cu prietenie, iar din cât a lucrat la ziar am înțeles ce caracter și ce fire activă are. L-am urmărit în transmisiile directe cu lansarea unor cărți. Suporta foarte greu lenea intelectuală, platitudinea și formalismul unor momente, deși era un tip pacifist și cu experiență de viață care pe alții i-a distrus. Turnat de preoți colegi a făcut închisoare pe motive politice. Spirit foarte activ și nonconformist era greu să se adapteze
MERIDIANUL by Dumitru V. MARIN () [Corola-publishinghouse/Science/1703_a_2970]
-
acestea sunt foarte prețioase, pentru că încearcă să comunice totuși câte ceva și despre personalitatea omului de dincolo de text. Din păcate, și aici, impresia de convențional înăbușă manifestarea spontană a trăirilor interioare, iar interpretarea păstrează aerul acela de insuportabil diletantism și de platitudini încălecate ce se degajă din extazul obligatoriu al iubitorilor de turism în grup. De pildă, tablourile "marelui" Arnold Böcklin nu rețin atenția decât prin "farmecul tragic al subiectelor și prin coloritul lor izbitor". Atât aflăm despre arta pictorului de ajuns
by Antonio Patraş [Corola-publishinghouse/Science/1052_a_2560]
-
de resort", ,,ridicarea pe un nivel superior", "factorul om") coexistă cu mărci puternice ale afectivității ("constatăm, cu mîhnire și regrete", "în ciuda tuturor eforturilor"). Aproape toate notele informative, rapoartele și extrasele din dosare surprind prin multitudinea de dovezi de agramatism și platitudine. E paradoxal că o instituție poate controla, în mod rudimentar, dar radical, destinele a zeci de mii de oameni anual, dar nu prea are mijloacele de a controla, ubicuu, jocul gîndirii. "E evident și ciudat, în același timp, că textele
by BRUNO ŞTEFAN [Corola-publishinghouse/Science/998_a_2506]