634 matches
-
opintindu-se să le încarce, întuneric subteran opac, pe care lumina vie a felinarelor de carbid îl împrăștia ici-colo... Oameni liberi, zeități ale acelor adâncuri, cu căști pe cap, își înfigeau pistoalele în zidurile de minereu și strigau ceva, nedeslușit... răcnete de oameni victorioși, stăpâni unici ... Da, da, murmurai, libertatea e un triumf uman chiar în adâncuri... sânt adâncuri acceptate... pentru semenii lor... în timp ce noi, tot semeni ai noștri, fără să ne întrebe dacă acceptăm..." Și mă svîrcolii în pat, dădui
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
după bâjbâieli care nu mirară pe nimeni. Doar întru târziu cineva drăcui că nu s-au pus la loc scândurile după ultima rostogolire de minereu, un maistru civil, ai cărui ochi se holbară de câteva ori spre noi auzind jos răcnete... Dar aceste jumătăți de priviri, prinse în fulgerări scurte de propria-i lampă, erau dinainte resemnate: Te pomenești că a căzut cineva... mai bine ar fi fost să se îngroape în ea Franz Iosif, decât să-l trimită pe el
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
Sărutam o gură întredeschisă, fierbinte, dar străină și fără respirație. Și o mare tăcere mă înconjura. "Matilda, îi șoptii, iar, luînd-o în brațe, iubita mea, hai, trezește-te (și în clipele următoare o iubii ca totdeauna pregătit să-i aud răcnetul de împotrivire, dar nu fu nici un răcnet). Sânt eu, bărbatul tău, asta n-a însemnat nimic niciodată pentru tine? O, tu, pe care te-am adorat, nefericită ființă pe care lumina soarelui te va mai lumina încă, nu mă vezi
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
și fără respirație. Și o mare tăcere mă înconjura. "Matilda, îi șoptii, iar, luînd-o în brațe, iubita mea, hai, trezește-te (și în clipele următoare o iubii ca totdeauna pregătit să-i aud răcnetul de împotrivire, dar nu fu nici un răcnet). Sânt eu, bărbatul tău, asta n-a însemnat nimic niciodată pentru tine? O, tu, pe care te-am adorat, nefericită ființă pe care lumina soarelui te va mai lumina încă, nu mă vezi, nu mă auzi? Matilda! Pe tine te
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
că între el și secretară, vezi, nu e nimic... Nu se găsea nimeni și, chiar dacă s-ar fi găsit, nu asta dorea geloasa, ci "s-o dea afară pe târfa aia"... Om corect, șeful nostru făcea să i se audă răcnetele prin ușă când soția îi intra valvârtej în birou și îi făcea scandal... "...da' ce crezi tu, că asta e instituția mea personală să dau afară pe cineva numai fiindcă ești tu smintită? Dar nu am dreptul, atâta timp cât își vede
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
sâmbăta următoare." Iar când ne revăzurăm îmi spuse că a pus-o la mai mulți inși, printre care și un profesionist, și că a fost distracție mare. Nimeni nu reușea, încercînd s-o redea, decât să emită un soi de răcnete caraghioase și atât de grotești încît îi apuca pe toți un râs nebun. Nu poți prinde secretul unei rase necunoscute chiar dacă îl ai la îndemînă zgâriat cu fidelitate pe o placă. Tot astfel era și ea. O vedeam zilnic, prezența
Cel mai iubit dintre pământeni by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295609_a_296938]
-
am observat doi domni în costume gri ieșind din pădurea locală și apropiindu-se de mine. Unul era tânăr, celălalt nu. Cel tânăr vorbea, indica: - Aici o să fie biserica, un model canadian cu patru turle, vitralii pictate de Dali, ultimul răcnet, o nebunie, ce mai... Acolo, în dreapta, cam pe unde vine pinul ăla uscat, tragem o tipografie, iar acolo, mai la dreapta, un orfelinat. Pe partea cealaltă, piața cetății și magazine: o patiserie, un Panipat, un patinoar... - Alo, domnii, salut, îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1965_a_3290]
-
care strigă: „Criminali din Serbia, opriți omorul ACUM!“ — Oh, Doamne, exclamă Susan, mama n-ar trebui să fie aici! Dacă se rup rîndurile, probabil o să o pună la pămînt. O strigă pe maică-sa, dar vocea Îi este acoperită de răcnetele protestatarilor sîrbi: Toate acestea fură ale noastre pînă cînd bestiile duhnitoare din vecini au venit peste noi. Vorbesc o limbă pocită și beau o poșircă de bere! Femeile lor sînt niște lupoaice iar copiii lor - niște cîini. Să-i prefacem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2295_a_3620]
-
Așa că, părând puțin nesigur, a continuat: — Mă duc acolo în weekendul acesta. Ar fi super dacă ai veni și tu. Am avea ocazia să ne cunoaștem mai bine și... știi... să le facem și un bine semenilor noștri. Altruismul: ultimul răcnet. Știam totul despre aceste proiecte. Pe scurt, un grup de tineri petrecăreți din New York descind în mijlocul unei comunități rurale sărace din Pennsylvania și insistă să le construiască o casă unor prăpădiți bătuți de soartă. Orășenii se distrează de minune, alergând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
care scria „Nu te teme. Nu te teme deloc“. Purta mai multe brățări împletite, încolăcite la încheietură, și avea cel puțin trei inele masive de argint și un tatuaj pe antebraț, unul pe care l-am recunoscut pentru că era ultimul răcnet în materie: un simbol sanscrit care însemna ceva de genul „Cuvântul este iubire“ sau „Iubirea e răspunsul“. Arăta perfect normal, dar asta e chestia cu New Yorkul: aici nebunia apare în toate formele și măsurile. Specialitatea lui erau Țicniții sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1946_a_3271]
-
asta fără ca statutul să le fie afectat nici cât negru sub unghie. De fapt, simplificarea vieții - așa cum Amanda alegea acum să numească cele zece minute, deloc confortabile, petrecute mai devreme la departamentul de Resurse Umane - se dovedea a fi ultimul răcnet în modă. Iată, de exemplu, un articol despre cum manageri de fonduri de top alegeau să iasă din cursă în favoarea unei vieți petrecute în raiul domestic de acasă, alături de copii și forme de copt prăjiturile. Amanda a absorbit prin ochii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
pe departe cea mai dinamică agenție din branșă, dar, cel puțin - și, de fapt, tocmai din acest motiv - era un refugiu pașnic și liniștit. —O să-i duc dorul, a rânjit el ironic către Amanda, în timp ce Theo îi dădea înainte cu răcnetele. Amanda, care își turna din nou vin în pahar, a ridicat privirea. Ce vrei să spui? — Mă refer la momentul când o să mă întorc înapoi în roata hamsterului, i-a explicat Hugo dând ochii peste cap și mimând disperarea. Când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2086_a_3411]
-
și plasa din aluminiu tăios la îndemână; îl deschideam dimineața și intram în lumea de vis a serenadelor și-a madrigalelor patriotice. În trecerea asta tâmpă și relaxată dinspre noapte spre zi și dinspre uitare spre amnezie, mă însoțeau deopotrivă răcnetele Mirabelei Dauer și calmul alcoolic al lui Dan Spătaru, pletele lui Mihai Constantinescu și obrajii bucălați ai lui Marius Țeicu, soarele gângav al Angelei Similea și cel isteric al Didei Drăgan, cocul Stelei Enache și ochelarii-fluture ai Evei Kiss, chițăielile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
în același loc: sub cuier), mirosul pufos de cozonac sau consistența teribilei mâncări de bame (băloasă, infectă - doar mâncarea de prune o mai poate egala). Dacă scormoneai prin amintiri, dădeai de sticlele de „Cico“ și „Fru-Cola“ strânse pe balcon, auzeai răcnetele blocurilor la meciurile de fotbal Steaua-Dinamo (era obligatoriu să ții cu una din echipe), puneai pe cap fesul roz cu bumb alb sau încălțai ghetuțele de lac, proaspăt lustruite cu o cârpă de praf. Din cartier mai răsăreau grădinile de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
înghețat instantaneu. Scrisoarea 8. Ora 5.49. Cerul împachetează fațadele blocurilor în galben aprins. Aerul devine cleios, sunetele dispar. Aș vrea să mă-nșel, dar micile seisme din globii vizorului anunță ce poate fi mai rău: o furtună neuromagnetică. „Culcat!“ Răcnetul există numai în mintea mea, pentru că spațiul s-a strâns brusc în benzi de oțel. Timpanele, ca două ecluze pneumatice. Buzele strivite. Creierul umflat de electricitate. Trecusem de două ori prin astfel de furtuni. O dată, în Simstim-ul din Mona Lisa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1930_a_3255]
-
mie de leghe de țara voastră, În fața unor cavaleri pe care nu-i interesează decât punga promisă, indiferent dacă veți fi morți sau nu?! Predați-vă și veți putea pleca liberi! E inutil! Moldovenii rămăseseră nemișcați În fața trăsurii. Cu un răcnet, atacatorii se năpustiră asupra lor. Alexandru nu putuse vedea, În Învălmășeală, decât că unul dintre apărători căzuse Într-un genunchi, cu o rană deschisă la umăr, dar se ridică repede, schimbă sabia În stânga și pară o lovitură care putea să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
așteptăm să ne ospătăm cu carnea oaselor tale; fiindcă de noi, nici Tu, Timur Lenk, n-ai să scapi!" Marele "conducător" s-a uitat o dată, de două ori la tablou, l-a mai privit din nou, apoi a scos un răcnet de fiară, care i-a îngrozit și asurzit pe toți. A luat securea din mâna călăului și l-a lovit el însuși pe Delacroix în frunte, prăvălindu-l printre celelalte jertfe, din cursul aceleiași zile. Concursul s-a desfășurat, totuși
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
important în existența eroilor lui Caragiale îl joacă presa, ba chiar trăiesc conform presei. Revoluția din 1989 are ceva caragialesc în ea, afirmă autorul eseului, și are dreptate. Lectura presei are "tâlcul transcendenței deviate". Leonida, Nae Ipingescu, Jupân Dumitrache citesc "Răcnetul Carpaților" sau "Vocea patriotului naționale" reprezentând punctele de reper, mediatorul între individ și Centru. Metafora întărește caracterul de mediator al presei spre o falsă transcendență" (p. 126). În sfârșit, moftul "este îmbrăcat în haina manierei". Omul moft, omul kitsch sunt
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
omul care continua să urineze cântând. Arrigo Îl văzu arcuindu-se către țintă, cu ochii fixați asupra proiectilului, ca și când i-ar fi ghidat traiectoria cu puterea minții. Își Îndoi și el capul ca să urmărească proiectilul, până la pocnitura seacă și la răcnetul omului, izbit În frunte. - Pentru Dumnezeu, priorule! strigă stupefiat. O aruncare demnă de Biblie! Voi, florentinii, ar trebui să Îl Întipăriți pe David pe monedele voastre, În loc de crin. Sau măcar să Îi faceți o statuie pe care să v-o puneți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
faci!“, neluând deloc seama la scorțoșenia vânzătorilor și a clienților. Când alegeam ceva ce nu-i plăcea, scotea un chicotit și spunea, „Oh, prostuțule! Dă-o jos! Asta seamănă cu haina pe care doamna aceea din Evanston o credea ultimul răcnet.“ Nu-i plăceau nici hainele pe care mi le dăduse Simon. Voia să arăt ca un sportiv, și mi-a cumpărat o jachetă din piele de la Von Lengerke și Antoine’s care transmitea mesajul că nu-ți dorești pe lumea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
mare. Conținea Orașul soarelui al lui Campanella, Utopia lui Morus, Discursurile și Principele lui Machiavelli, precum și selecțiuni ample din St. Simon, Comte, Marx și Engels. Nu mi-amintesc exact ce persoană ingenioasă realizase această antologie, dar era într-adevăr ultimul răcnet. A plouat două zile și m-am afundat în ea în timp ce lemnul ud încerca să ardă iar eu aruncam în foc bucăți întregi de ocote rășinos, încercând să întețesc cum trebuie flăcările. Era prea multă umezeală pentru a încerca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
mai faci, Augie? Mi-a spus ea, pe un ton mai degrabă viguros decât prietenos, întorcându-și capul peste gulerul ei de blană spre locul din spate. Cum ți-a plăcut în Mexic? A, foarte mult. Era aranjată după ultimul răcnet, și cu sprâncenele și gura desenate drept ar fi părut atrăgătoare dacă n-ar fi fost evident cât de greu încercată părea în trupul ei masiv și în ceea ce privea răbdarea. Mecanismele ei de a-și ascunde nerăbdarea scârțâiau rău
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
nurilor unei fuste mini argintie, care dădea semne că se va desface În bucăți după două, trei purtări. Pentru șase lire cincizeci, nici nu puteam cere mai mult. Peste tot erau cojoace din piele de oaie. Trebuie că erau ultimul răcnet În materie de modă. M-am strecurat de-a lungul mai multor stative care făceau ca locul să ia aspectul și mirosul unui bazar afgan tradițional dintr-un cartier sărac al Kabulului, chinuindu-mă să nu mă ating de ele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
unul... Adică, Încă n-am... — Planeta nedescoperită! proclamă ea triumfător, răsucindu-se ca să se uite la mine. Îmi place teribil! — Vă place? — Instalațiile mobile sunt În vogă, spuse ea, cu acea solemnitate nepământeană cu care specialiștii se referă la ultimul răcnet al modei. Foarte În vogă. Mai aruncă o privire prin garsonieră. Ochii ei de vultur, ca un reflector În mișcare, trecură peste mănunchiul de unelte, sârma, bucățile de metal și celălalte rămășițe de pe podea; pentru o clipă, mi s-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]
-
S-a repezit asupra mea ca o pasăre de pradă În picaj, nasul ei acvilin nefăcând decât să sublinieze asemănarea, și ciupi aerul chiar deasupra fiecăruia dintre obrajii mei. Dacă vă vine vreodată chef să aflați care mai e ultimul răcnet În materie de modă, sunați-o pe Baby și Întrebați-o ce poartă În acea clipă. Acum, stilul era evident de vampă a anilor ’40. Ultima dată când mă Întâlnisem cu ea, avea părul blond și scurt. Acum, era șaten
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2136_a_3461]