504 matches
-
intențiile raționamentului său. Întreaga gândire a Evului Mediu a recunoscut în Dumnezeu o ființă perfectă care nu conține nimic care să îi conteste perfecțiunea, iar conceptul de Dumnezeu implică cu necesitate identitatea dintre esență și existență. Primul filosof din perioada scolasticii la care întâlnim o diferențiere între esență (quod est) și existență (quo est) este Guillaume d'Auvergne. Acesta observă că pentru orice ființă, una este esența (ens), și alta este existența (esse), dar pentru Dumnezeu esența este de a exista
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
de faptul că există sau nu există și într-un mod diferit când o considerăm ca existând. Descartes susține că esența și existența unei substanțe sunt același lucru în realitate și distincția dintre ele se realizează în gândul nostru. Apărătorii scolasticii au crezut că pot afirma o identitate între esență și existență în toate lucrurile, evitând totuși concluzia că ființele finite există în mod necesar. Descartes evită această dificultate distingând două grade diferite ale existenței: existența necesară și existența contingentă. Astfel
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
modală a argumentului ontologic îi aparține lui Leibniz. Acesta pornește de la o încercare de a rezolva neajunsurile principalelor variante ale argumentului ontologic existente în vremea sa, cea a lui Anselm și cea a lui Descartes, și de a depăși criticile scolasticilor în frunte cu Toma D'Aquino. Punctele slabe ale versiunilor anterioare ale argumentului ontologic puteau fi întărite printr-o raportare corespunzătoare la posibilitatea: a fi posibil înseamnă a fi necesar, atâta timp cât contingența nu poate fi atribuită ființei perfecte 216. Un
Argumentul ontologic în filosofia analitică. O reevaluare din perspectiva conceptului de existenţă necesară by Vlad Vasile Andreica [Corola-publishinghouse/Science/891_a_2399]
-
nu se poate spune că acesta din urmă nu i-ar fi fost propice, de vreme ce ea figurează printre cele trei care constituiau așa-numitul trivium al artelor liberale, împreună cu dialectica și gramatica. De altminteri, nesfârșitele controverse teologice și filosofice ale scolasticii, care aveau loc în special la Paris față de auditorii numeroase, presupuneau o artă consumată a argumentației orale. Nu mai puțin, de altfel, modul de argumentare era în fond sofistic sau, în tot cazul, și sofistic, chiar dacă termenul însuși nu era
[Corola-publishinghouse/Science/2234_a_3559]
-
a dus o viață sobră, austeră, dar îi condamnă concepția lui imanentă despre lume. Toți creștinii simt că, odată cu filosoful Grădinii, combat o gândire care pune efectiv în pericol viziunea lor despre lume, și deci puterea lor asupra lumii. în ciuda scolasticii medievale creștine și a iubirii curtenitoare inspirate de cultul material, tradiția epicuriană persistă și pe un teren mai puțin doct, mai puțin literar și filosofic dar mai popular: de exemplu, în cele două sute treizeci și opt de poeme din culegerea
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
în absența autorității magistrului, singur deținător al cheii interpretării. Forma nouă permite un raport direct cu textul, nemijlocit, deci fără distorsiuni intelectuale ori constrângeri ideologice. Schimbarea formei dar și schimbare a fondului. întrebările sterile, tehnice, stridente, la limita ridicolului, dragi scolasticii fac loc unor interogații mai puțin preocupate de cer decât de pământ. Sunt reînviate morala, etica și politica, umaniștii se ocupă mai puțin de Dumnezeu și mai mult de oameni. Amănuntelor despre viața îngerilor, a lui Dumnezeu, a demonilor, despre
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
-se din Despre plăcere - De voluptate - decât un singur text din trei. Or, primul este stoic, al doilea epicurian iar al treilea creștin. Totul în spiritul evolutiv și progresiv al unei dialectici marcate de trinitate, de ritmul ternar obișnuit în scolastica și în retorica clasice. Valla se manifestă în momentul al treilea, cel de-al doilea propune doar un timp necesar dar nu și suficient. Voi reveni în detaliu. Considerându-se, fără dovezi, că Antonio Beccaldi - un personaj care a existat
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
Etica nicomahică dar n-o utilizează de fel. Deși asupra prieteniei sau a moderației, a justei măsuri, ar fi găsit ceva pentru propria-i miere, dar totuși, nu... Umbra Stagiritului îi displace, el văzând în Aristotel - pe drept cuvânt - autoritatea scolasticii, acesta fiind motivul real pentru care nu-l îndrăgește... 14. Diogene et Cie. Preferința lui pentru un Socrate disociat de caricatura sa platoniciană îl face să îndrăgească figurile lui Diogene și Aristip, preocupați în mod esențial de înțelepciunea practică, aici
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
care trece de cealaltă parte și nu a unui suflet care-și ia zborul și, liber, se alătură altora în cerul creștinilor. Condiționat de trup fiind, el crede în cauzalitățile mecanice. Atacurile contra medicinii nu lipsesc din dictările sale: șarlatani, scolastici, retori guralivi recurgând la artificii de limbaj pentru a-și ascunde incompetența, personaje inutile, incapabile să pună niște diagnostice coerente. Ei „fac sănătatea bolnavă”, zice el... Populațiile care ignoră existența acestei categorii afurisite o duc cât se poate de bine
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
fratelui victima unui accident de pelotă, zecile de mii de victime ale ciumei în ținutul său - toate acestea sunt arhisuficiente pentru a nu respecta o profesie care i se pare a fi inutilă! Medicul hipocratic - un fel de profesionist al scolasticii, în concepția sa - nu întrunește sufragiile lui Montaigne. Spune în schimb o mulțime de lucruri bune despre chirurgi: aceștia sunt adepți ai materialismului, sunt mecaniciști, raționaliști și nu se pot juca cu cuvintele. Tăcuți, ei operează, amputează, taie, extirpă răul
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
îndoiască, cel puțin, de faptul că există. în Turn și lângă Sobă, se edifică două subiectivități preocupate doar de simpla lor prezență materială în lume. în franceză, la persoana întâi, cei doi gânditori abordează în mod identic filosofia întorcând spatele scolasticii, categoriilor aristoteliciene, tradiției și deci teologiei ca matrice a oricărui adevăr, puțin preocupați să obțină favorurile profesioniștilor disciplinei sau dreptul de tipar din partea oficialilor gândirii, ei nu vor să fie asimilați cu tradiția. Și unul și celălalt filosofează bătându-și
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ei vor prelua ideea că nu zeifici în mod prioritar ceea ce nu înțelegi, sau critica paradisului musulmanilor; în altă parte, ei citesc că zeii au fost creați de oameni pentru ei; ici scot în evidență critica lui Aristotel și a scolasticii, admit localizarea sufletului în creier sau inexistența dovezilor nemuririi; o dată, rețin transformarea în eroare a adevărului de ieri, altă dată - relativitatea istorică și geografică a certitudinilor de moment; cum să nu se bucure de existența unui filosof care susține că
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
ale rugului nu numai vrăjitoarele ci și filosofii care-și practică meseria în altă parte decât la adăpostul bisericilor... Odată cu Montaigne și cu Charron transformați în mine libertine, gândirea capătă un avânt considerabil: emanciparea definitivă de sub dominația teologiei și a scolasticii, celebrarea puterii și a forței rațiunii iar, mai apoi, ale deducției și ale altor operații ale reflecției, preocupare prioritară a laicității, voința de a institui o etică și o politică făcută de oameni pentru oameni și nu sub privirile lui
[Corola-publishinghouse/Science/2094_a_3419]
-
pe care nu le mai întâlnisem până atunci în literatura engleză. Rezultatul este un poem în care umanul este pus pe prim plan.” 959 Chaucer nu a intenționat să scrie un roman, a conceput poemul mai mult ca pe ceea ce scolasticii numeau o „tragedie”, deși cu o anumită denaturare de la sensul cunoscut al termenului. Tragediile descriau împotrivirile destinului, care îi aducea pe cei nobili în poziții mai mult decât umilitoare. Poemul chaucerian trebuia să fie „o tragedie a dragostei”960, eroul
La donna angelicata – la donna demonicata în opera lui Giovanni Boccaccio şi a lui Geoffrey Chaucer by Oana Simona Zaharia () [Corola-publishinghouse/Science/1618_a_3076]
-
sunt explicate aici. Un exemplar din această scriere, însoțit de comentarii, din 1608, o ediție mai târzie, ce pare a fi unicat, se află la Muzeul Astronomiei Românești. Biserica creștină avea pozițiile zdruncinate, dar a găsit o metodă de dominare - SCOLASTICA a proclamat subordonarea totală a științei de către religie, punând în centrul atenției conceptul lumii așa cum îl concepuse Aristotel și Ptolemeu. Terra era considerată un corp ceresc imobil, în centrul lumii și orice încercare de a contesta această schemă era o
De la Macro la Microunivers by Irina Frunză () [Corola-publishinghouse/Science/779_a_1755]
-
a elaborat propriul sistem solar «de compromisă în care planetele se învârtesc în jurul Soarelui, dar acesta din urmă înconjură Pământul (și transilvăneanul Israel Hübner, a elaborat un astfel de sistem, în sec. al XVII-lea ) Giordano Bruno (1548-1600) - a combătut scolastica, a propovăduit viziunea copernicană, mergând mai departe, proclamând pluralitatea lumilor locuite : «există mulți sori, nenumărate Pământuri se rotesc în jurul lor... Este cu neputință ca o minte rațională și cât de cât isteață să poată să-și închipui că lumile infinite
De la Macro la Microunivers by Irina Frunză () [Corola-publishinghouse/Science/779_a_1755]
-
decât microscopul pentru biologie și chimie) descoperind cu ea aspecte noi : cei patru sateliți mari a lui Jupiter, fazele planetei Venus, petele solare, munții de pe Lună, compoziția stelară a Căii Lactee etc. Erau fapte noi ce contestau tezele aristotelice adoptate de scolastică : corpurile cerești nu mai apăreau «perfecteă, Pământul nu era unicul centru de gravitație etc. Formulând principiul inerției, învățatul italian excludea ideea «motorului divină,ce ar fi trebuit să întrețină mișcarea corpurilor cerești. A fost un adept al concepției copernicane, dar
De la Macro la Microunivers by Irina Frunză () [Corola-publishinghouse/Science/779_a_1755]
-
1576, Jean Bodin 131 a demonstrat cu autoritate că în toate regatele creștine o veche cutumă impunea ca două stări să nu poată vota contra celei de-a treia. Primul pas către generalizarea ideii majorității a fost făcut de glosatorii scolastici, urmați de canoniști și legiști 132. Glosatorii considerau regula majorității o "ficțiune" (fictio iuris): legea, negăsind un alt mijloc de rezolvare a conflictelor, consideră voința majorității ca voință a tuturor. Pentru vot se impunea prezența a 2/3 din numărul
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]
-
H. Baker, op. cit., p. 235. 130 L. Konopczyňski, op. cit., p. 28. 131 Ibidem, p. 77. 132 Ibidem, pp. 132, 136. 133 Aristotel, op. cit., IV, 4, 1291b (23). 134 J. Locke, Al doilea tratat despre cârmuire, p. 84. 135 Nici efortul scolasticilor nu ar fi putut găsi o rezolvare problemei de a ști dacă maior pars este în același timp sanior pars sau dacă trebuie să fondeze principiul majorității pe alte argumente. S-ar putea explica "vocea poporului", adică a majorității, ca
Europa monarhiei stărilor by Gheorghe Bichicean [Corola-publishinghouse/Science/1436_a_2678]
-
prin „cheltuielile în bani Și muncă” făcute de producător Și de negustor pentru a aduce bunul respectiv la piață. Comentând aceste opinii, Schumpeter, Swedberg (1991) consideră că nu poate fi vorba aici de un element obiectiv în explicarea prețului de scolastici, ci de aprecierea subiectivă a acestuia de vânzător, care ia în considerare Și riscul pe care îl implică această operațiune. Spre deosebire de gânditorii antici Și medievali (scolasticii) care vorbeau despre „prețul just” Și implicit „prețul injust” sau „fraudulos” practicat de unii
Evaluarea în contabilitate : teorie Și metodă by Ionel Jianu () [Corola-publishinghouse/Science/226_a_179]
-
că nu poate fi vorba aici de un element obiectiv în explicarea prețului de scolastici, ci de aprecierea subiectivă a acestuia de vânzător, care ia în considerare Și riscul pe care îl implică această operațiune. Spre deosebire de gânditorii antici Și medievali (scolasticii) care vorbeau despre „prețul just” Și implicit „prețul injust” sau „fraudulos” practicat de unii negustori, Petty distinge trei feluri de prețuri: prețul natural (sau valoarea), prețul politic (expresia în bani a celei dintâi) Și prețul curent al pieței (mișcarea de la
Evaluarea în contabilitate : teorie Și metodă by Ionel Jianu () [Corola-publishinghouse/Science/226_a_179]
-
picturale celebre ale secolului al XIX-lea. Din fericire, n-o mai privește nimeni: ar fi făcut generații întregi de pictori ucenici să trăiască sub egida unei minciuni. Ecoul creștin Dispozitivul pe care l-am rezumat s-a prelungit în scolastica medievală. Sfântul Toma din Aquino include Frumosul într-o metafizică a Ființei care exclude noțiunea de artă (concepută pe linia aristotelică drept recta ratio factibilium). Universul formelor rămâne subordonat unei ordini de valori eterogene: cele ale cunoașterii sau cele ale
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
Sfântul Toma din Aquino include Frumosul într-o metafizică a Ființei care exclude noțiunea de artă (concepută pe linia aristotelică drept recta ratio factibilium). Universul formelor rămâne subordonat unei ordini de valori eterogene: cele ale cunoașterii sau cele ale mântuirii scolastica voia să le unească. De unde marginalizarea socială a creatorilor de imagini. Cum subliniază Umberto Eco: "La drept vorbind, filosofii scolastici nu s-au ocupat niciodată ex professo de artă și de valoarea ei estetică; Sfântul Toma însuși, când vorbește despre
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
3. Mănăstirea și limitele imaginarului rațional / 44 1.3.1. Originile monahismului și puritatea începuturilor / 45 1.3.2. Dezvoltarea instituției mănăstirești ca spațiu al imaginarului rațional / 47 1.3.3. Deschiderea spațiului cultural și amplificarea imaginarului / 51 1. 4. Scolastica și raționalitatea imaginarului / 59 1.4.1. Interpretarea operei aristotelice și trecerea de la imaginarul rațional la cel pulsional / 59 1.4.2. Viziunea asupra existenței. Cearta universaliilor / 62 1.4.3. Logica și raționalitatea pură / 68 1.4.4. Despre
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]
-
s-a definit în mod negativ prin excluderea sa din universul sacrului și a culturii savante"44. Astfel spațiul mănăstiresc devine singurul în care se face cultură, continuându-se raționalizarea creștină. În perioada carolingiană, atunci când are loc prima etapă a scolasticii mănăstirile erau deja entități bine definite, oaze culturale în zonele unei purități de imagine rațională, prevederile Sinodului de la Aachen, nefăcând altceva decât să le integreze în noul sistem cultural numit și renașterea carolingiană. Păstrând într-o mare măsură tradiția culturală
[Corola-publishinghouse/Science/84931_a_85716]