2,199 matches
-
e adevărat în ele. Nu vă grăbiți să trageți o concluzie, vă rog. Dealtfel, vă înțeleg reticențele. Destul de des, omul e un fel de romancier ratat al propriei sale vieți. Povestește lucruri pe care nu le-a trăit decât în închipuire și, uneori, imaginația se cocoață în locul soartei. Pe vremuri, am iubit o femeie de care m-am despărțit pentru că la un moment dat am înțeles greșit o absență a ei. N-am întrebat-o nimic și am dispărut fără nici o
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
o absență a ei. N-am întrebat-o nimic și am dispărut fără nici o explicație. După ani de zile am reîntîlnit-o și am stat de vorbă. Atunci am priceput că întreaga tăcere care se așternuse între noi fusese rezultatul unei închipuiri. Dar nu se mai putea îndrepta nimic. Irealitatea crease o realitate de care trebuia să ținem seama. În sfârșit, credeți ce doriți. Poate că am rătăcit, totuși, uneori drumul între coșmar și realitate. De un singur lucru vă rog să
Viața pe un peron by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295606_a_296935]
-
de aur; un șobolan mort, prins într-o capcană, atins cu aceeași piatră, înviase! Străinul auzise despre alchimiști, era un om cu o oarecare instrucție, chiar citise vreo două cărți despre Ars Magna, dar cele văzute în donjon întreceau orice închipuire! Castelanul - sau cine-o fi fost - îi dăruise o cataramă de aur, o tablă atinsă de rugină, mai înainte. Romancierul văzuse și pipăise; neîncrezător, mersese - împreună cu necunoscutul - la un bijutier, care o încercase cu apă regală și catarama rezistase probei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2239_a_3564]
-
dracu este cu tine?! Iubirea trebuie să aibă trup, carne, inimă. Iubirea trebuie să pulseze, să urle, să sfâșie, iubirea este sânge în sânge, copile. Iubești? Pe cine iubești ? Tu nu deosebești umbra de om, cum să deosebești iubirea de închipuire? Uite ce ochi tulburi ai! Te deconspiră, te trădează absența. Nu dragostea lucește în ei, ci nebunia. S-au aruncat umbrele peste tine în haită și se hrănesc din inima ta. Ești o metamorfoză. Nu poți umbla toată viața de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
să stai toată viața aici? Uită-te în oglindă, încearcă să te găsești, acum un an, acum doi ani, acum 20 de ani. Caută-te! Unde ești tu, Petre, aici sau acolo? Nu am timp, doctore, să-mi amintesc niște închipuiri. La ce-mi ajută? Eu m-am născut la 15 ani. Acum ai 20. Acum am 15, ca și atunci, nu pot îmbătrâni fără ea. Este lângă mine, doctore. Privește, așa-i că semănăm? Vorbește mai încet, te rog, a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
cărnuri, iar jumătate îl împodobesc templu pentru draga mea? Între cele două capete pun graniță? Ajung la prorociile terapeutului!? Nu se poate! Rostea Petru în gând pagini întregi de incertitudini. Să știi, dacă vei umbla toată viața de mână cu închipuirea, bine nu o să-ți fie, deschide ochii! Vei deveni și tu umbră, vei intra în turmă și vei avea un scop, dar scopul nu va fi scopul tău, ci scopul lor, vei vâna zâmbete zi și noapte, măști de duminică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
clipire de geană schimba scenariul. Porția de reverie două capsule 0,500 slobozea curelele. Cămășile de forță încorsetau pieptul haiducilor. Ultimele două șireturi pe degetele lui Dumnezeu. Păpușarul strunea funiile, deasupra cortinei, sperietoarele din cârpe mimau fericirea; păpușarul slobozea strânsoarea, închipuirile destrămau cordele de sânge multicolor. La Socola erau opt internați la "risc maxim". Ziua, imobilizați de pat cu o chingă precum gura de ham strânsă în jurul inimii; altă cingătoare, ca un cerc închis sub pântecele butoiului cu murături; un fel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
Psalmul 50, bagajul său sumar de sfințenie teoretică repetat alături de bunica, seara, pe prispa casei, sub cer. Rugăciunea, nici pe departe o expresie a sinelui, rezuma frânturi de viață într-un set de formule prestabilite dogmatic. "Păcatele mele sunt fără de închipuire, cu ce fel de rugăciune, Doamne, să mă fac auzit?" striga sfântul Augustin în pustie. Pustia Mânăstirii Fântânele ridica zid în icoană. Călugări, meșteri iscusiți, în jurul păcatului, piatră peste piatră, până la brâu, până la inimă, până la tâmplă; până la Dumnezeu mereu încă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
amorțesc, se usucă, se desprind din palme precum niște muguri pocniți prea devreme; dorul, 21 de zile fără ea, m-au durut mai mult decât în 7 ani de singurătate. M-a așteptat. Frate, este păcat să asemeni chipul cu închipuirea, să o necinstești pe Maica Domnului, să spurci sfânta icoană cu gândul de a o atinge. Sărutul catapetesmei este umilință, și nu patimă. Cine privește sfântul în ochi își ia porția de albastru și pentru lumea cealaltă. Ești un om
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
în depoul lui Dumnezeu. Într-o noapte de Duminica Tomii, în cer, deasupra bisericii, creșteau iriși galbeni, despletiți iriși creșteau sub roțile Carului Mare. Imponderabilă era cenușa sfinților, ceață pe ochii lui Dumnezeu. Nimic mai relativ ca focul pus sub închipuire. Ardeau icoanele în intenția omului singur. Generozitatea gonflabilă a Tatălui Ceresc scrijelea cifre, 33. Inconștiența de a număra (în gând) după căderea frunzelor nu justifica pauza dintre cuvinte. (Primăvara o circumstanță a reversibilității.) În paranteză pătrată, inconștiența lui Petru întregea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1569_a_2867]
-
el o pată gri pe boltă, Un dușman ce-l cheamă îngrat la trăire. Păsările lui n-au aripi dar îi cântă Malițios despre interzisa fericire. Sunt zile în care te imploră să-l ierți, Pentru orice faptă, gând sau închipuire, Copleșit că-i plin de hibe într-o lume de perfecți, Că-i un jalnic monstru în continuă devenire. S-a trezit condamnat la o tihnită tortură: Un proscris căruia pacea, iubirea nu-i sunt menite, Care-și dorește să
Ramuri, muguri si mugurasi de creatie olteniteana Antologie de poezie și proză oltenițeană by Nicolae Mavrodin si Silviu Cristache () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91640_a_93427]
-
un amestec de vis și rațiune. Voiam prea mult, de asta, poate, mi se luase totul. Până ai apărut tu. Tu cine ești? CEZARA: Ieronim, eu n-am nume, pentru că n-am avut nici ființă; n-am fost decât o închipuire. O închipuire n-are nume. Dă-mi tu unul. IERONIM: Îți voi spune tu, pentru că-mi ești dragă. Și te voi numi Cezara, ca unei domnițe a trecerii mele. (se îmbrățișează) CEZARA: Dacă ai crezut că sunt frumoasă iată frumusețea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
de vis și rațiune. Voiam prea mult, de asta, poate, mi se luase totul. Până ai apărut tu. Tu cine ești? CEZARA: Ieronim, eu n-am nume, pentru că n-am avut nici ființă; n-am fost decât o închipuire. O închipuire n-are nume. Dă-mi tu unul. IERONIM: Îți voi spune tu, pentru că-mi ești dragă. Și te voi numi Cezara, ca unei domnițe a trecerii mele. (se îmbrățișează) CEZARA: Dacă ai crezut că sunt frumoasă iată frumusețea mea toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
de mult că Țanțoș-Voievod, feciorul lui Zarvă-Împărat, mi-ar fi pe măsură, pentru că-i zdravăn la făptură, nebiruit la băutură și are niște mustăți falnice, cum nici în cărțile cu zugrăveli n-am văzut. Însă asta poate fi numai o închipuire; doar Măria Ta știi cel mai bine care soț mi s-ar potrivi, și de asta te iubesc eu așa de tare. PRICINĂ: Bun cuvânt! Vezi bine că numai eu știu nesmintit ce și cum. Și poftesc să aud de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
de labirint, prin care gândurile mele s-or afunda neștiutoare și-adesea n-or găsi ieșire din bezna umedă, la soare... În călimara asta nouă roiesc, ca fluturii, imagini ce vor cădea, cândva, inerte, pe câmpul alb al unei pagini; închipuiri neplăsmuite și gânduri negândite încă, pe care stropul de cerneală le-nchide-n noaptea lui adâncă. În ea, tăcute și smerite, stau viitoarele regrete alături de bilanțul zilei și de adresa unei fete; scrisoarea de condoleanțe pe care, poate, o voi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
în sinea mea că dacă aș fi fost cu adevărat soțul ei aș fi dus-o acasă ca să o dezbrac și să o bag în pat. În timp ce părăseam biroul lui Vogelmann și ieșeam în stradă, visam cu ochii deschiși o închipuire erotică elegantă cu mătase și dantelă. Sex-appealul lui Hildegard era una peste alta mai eficient decât închipuirile fierbinți cu sâni săltăreți și fese. Oricum, știam că fantezia mea de soțior era puțin probabilă de vreme ce, mai mult ca sigur, adevăratul Herr
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
ca să o dezbrac și să o bag în pat. În timp ce părăseam biroul lui Vogelmann și ieșeam în stradă, visam cu ochii deschiși o închipuire erotică elegantă cu mătase și dantelă. Sex-appealul lui Hildegard era una peste alta mai eficient decât închipuirile fierbinți cu sâni săltăreți și fese. Oricum, știam că fantezia mea de soțior era puțin probabilă de vreme ce, mai mult ca sigur, adevăratul Herr Steininger, dacă ar fi fost în viață, și-ar fi condus aproape sigur tânăra și frumoasa soție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1917_a_3242]
-
mintea mea, cucerită de un gând sugerat de text, de un sentiment, de o întrebare, sau de o imagine, o șterge englezește și sare de la un gând la altul, de la o imagine la alta, într-un itinerar de raționamente și închipuiri, pe care simt nevoia să le parcurg până la capăt, îndepărtându-mă de carte până o pierd din vedere. Stimulul lecturii îmi este indispensabil, ca și lectura substanțială, chiar dacă din fiece carte reușesc să citesc doar câteva pagini. Dar chiar acele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1925_a_3250]
-
ai făcut războiul, de-abia dacă mai știi ce este un mort. Și cum un om mort nu are preț decât dacă l-ai văzut mort, o sută de milioane de cadavre semănate de-a lungul istoriei nu sunt în închipuire decât un fum. Doctorul își amintea de ciuma de la Constantinopole, care, după Procopiu, făcuse zece mii de victime într-o zi. Zece mii de morți înseamnă de cinci ori publicul unui mare cinematograf. Iată ce-ar trebui făcut. Să aduni oamenii de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
să cunoască urmarea. Dar celălalt spune cu însuflețire că punctul ăsta de vedere nu era cel bun. Își lovește hârtiile cu palma. Asta nu este decât o aproximație. Când o să ajung să redau perfect tabloul pe care-l am în închipuire, când fraza mea va avea însăși cadența acestei plimbări la trap, un-doi-trei, un-doi-trei, atunci restul va fi mai ușor și mai ales iluzia va fi, de la început, atât de puternică încât se va putea exclama : "Jos pălăria!" Dar, pentru asta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85074_a_85861]
-
de tot felul de gînduri stînjenitoare. Se potolise În ultimii ani, dar mai mult dintr-o oboseală, și-a dat seama pe urmă. Cu mai puțin de o oră Înainte, trăise Însă ceva peste tot ceea ce făptuise vreodată, nici cu Închipuirea nu s-ar fi dus la așa ceva În urmă cu o zi; privea pe fereastră, prins Într-un mic vîrtej de raționamente moralizatoare; găsea justificări. Nu fusese chiar un incest, Ann poate nu era fiica lui; Helga, pofticioasă cum se
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
vor petrece Judecata de Apoi și Arderea: omenirea nu avea cum să scape, convingerea bunicuței era nemărginită și definitivă. Nici nu se gîndea la o iertare a pămîntenilor din partea Domnului: ceea ce făptuiseră urmașii Evei și ai șarpelui trecuse dincolo de orice Închipuire. Ce altceva ar fi avut Noii Dioscuri de făcut În Noua Sodomă decît ceea ce le fusese dat? Doar pederaști nu fuseseră; și nici la copii nu poftiseră, la capre ori la maimuțe. Se Însoțiseră cu femei, pe care nu le
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
singurii pămînteni! Mai ceva decît, odinioară, Lot și fetele lui! Atunci mai scăpaseră oameni, În alte cetăți. Iar stricăciunea avea totuși o margine, copiii erau lăsați În pace, nimeni, se pare, nu poftea la ei; acum, destrăbălarea trecuse de orice Închipuire; În America, și nu doar, fuseseră dovediți și judecați pentru pedofilie slujitori ai celui care, cîndva, pîrjolise Sodoma! Nu pățiseră nimic; predicau mai departe; nu fuseseră Închiși, mulțimea nu-i omorîse cu pietre; zarva se stinsese cu totul; lumea, tot
După Sodoma by Alexandru Ecovoiu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/869_a_1561]
-
el. Și se strădui să surprindă în întuneric strălucirea ochilor ce-l târâseră după ei la noroc. Încercă un timp să-și reprezinte figura Eugeniei, dar cum abia o zărise, fu nevoit să și-o imagineze. Mulțumită efortului evocator, în închipuire i se ivi o figură imprecisă împresurată de visări. Și adormi. Adormi pentru că avusese parte de o noapte proastă, cu insomnii. — Domnișorule! — Ha? - exclamă el trezindu-se. — Prânzul e servit. Oare vocea valetului sau apetitul, căruia glasul acela nu-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
viu. — Da’ ce tot ziceți acolo? Că nu exist, Liduvina, că nu exist; că sunt o ființă fictivă, ca un personaj de roman... — Ptiu, povești din cărți! Luați un întăritor, culcați-vă, înveliți-vă bine și nu mai dați atenție închipuirilor ăstora... — Dar tu ce crezi, Liduvina, eu exist oare? — Haide, haide, lăsați palavrele astea, domnișorule; la masă și la culcare! Și mâine o să răsară iar soarele! „Gândesc, deci exist - își spunea Augusto, adăugând în sinea-i -: Tot ce gândește există
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]