2,055 matches
-
și regulilor burgheziei cuceritoare din secolul al XIX-lea”2. Baudelaire e mult mai tranșant, poate și pentru că vorbește oarecum despre el Însuși: „O mână de bărbați declasați, dezgustați, fără rost, dar având cu toții bogăția unei forțe Înnăscute, pot să făurească planul de a Întemeia un nou fel de aristocrație, cu atât mai greu de Înlăturat, cu cât va fi bazată pe cele mai prețioase și indestructibile calități și pe darurile celeste, pe care nici munca și nici banii nu le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
era acela care conferea coerență creaturii. Din momentul În care ea Își declară ruptura cu acesta, iat-o lăsată pradă clipelor, zilelor care trec, sensibilității sfâșiate. Trebuie deci ca ea să se adune din nou. Dandy-ul se adună, Își făurește o unitate, prin Însăși forța refuzului. Dispersat ca persoană lipsită de principii, el va fi coerent ca personaj. Dar un personaj presupune un public; dandy-ul nu se poate impune decât opunându-se.3 Capitolul dedicat dandy-lor din Omul revoltat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
care democrația nu este Încă atotputernică, În care aristocrația nu este decît În parte zdruncinată și Înjosită. În apele tulburi ale acestor vremuri, o mînă de bărbați declasați, dezgustați, fără rost, dar avînd cu toții bogăția unei forțe Înnăscute, pot să făurească planul de a Întemeia un nou fel de aristocrație, cu atît mai greu de Înlăturat cu cît va fi bazată pe cele mai prețioase și indestructibile calități și pe darurile celeste pe care nici munca și nici banii nu le
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Bisericii, ca autorul Eneidei, parazit al Imperiului Roman; nici nu-i trece prin minte că Însuși rolul de scriitor se poate schimba În cursul secolelor ce vor veni; și, cu optimismul naiv ce-i Însoțește declarațiile cele mai sumbre, Își făurește o francmasonerie care, el e sigur, a Început o dată cu primul om și se va sfârși cu cel din urmă. Această societate discretă, alcătuită, În majoritatea ei, din defuncți și din copii ce urmează să se nască, este cu totul satisfăcătoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
Pentru cel ce citește printre rânduri, e limpede că dandysmul reprezintă un ideal mai Înalt decât poezia. Este vorba despre o societate ideală, concepută după modelul societății de artiști pe care Flaubert, Gautier și teoreticienii Artei pentru Artă și-o făuriseră. De la acest model ea Împrumută ideile de gratuitate, de solidaritate mecanică și de parazitism. Dar ea supralicitează În ceea ce privește condițiile de acces la această asociație. Caracterele esențiale ale artistului sunt exagerate, Împinse la extrem. Exercițiul Încă utilitar al meșteșugului artistic devine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
confirma butada wildiană: „Mi-am pus geniul În viață, iar În artă doar talentul!” În datele sale primordiale, Portretul lui Dorian Gray nu e un deschizător de drum, o „invenție absolută”, un cap-de-operă ce rupe brutal cu tradiția, spre a făuri noi pârtii prozei moderne. Romanul nu e un Ulysses al secolului al nouăsprezecelea, iar Wilde n-a emis niciodată cu seriozitate pretenția de reformator al prozei victoriene. El a fost, mai degrabă, un persiflator al acesteia. Filiațiile cărții sunt foarte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
care conferea coerență creaturii. Din momentul În care ea Își declară ruptura cu acesta, iat-o lăsată pradă clipelor, zilelor care trec, sensibilității sfâșiate. Trebuie deci ca ea să se adune din nou În sine. Dandy-ul se adună, Își făurește o unitate, prin Însăși forța refuzului. Dispersat ca persoană lipsită de principii, el va fi coerent ca personaj. Dar un personaj presupune un public; dandy-ul nu se poate impune decât opunându-se. el nu poate fi sigur de existența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
să știe la ce tortură mă supuneau vorbele ei. Imperiul ăsta căruia îi prezicea astfel distrugerea, rugile mele îl invocau înainte chiar să fi știut să mă rog, deoarece de la el așteptam dintotdeauna eliberarea Granadei. Or, el exista deja, se făurea sub ochii mei. Cucerise deja Constantinopolul, Serbia și Anatolia; se pregătea să năvălească în Siria, Irak, Arabia deșertică, Arabia preafericită, Arabia pietroasă, cât și în Egipt. Mâine, el va fi stăpân peste Berberia, peste Andaluzia, poate și peste Sicilia. Toți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
le fie retrasă otomanilor și să-i fie redată unui descendent al lui Abbas 1. Și-a mângâiat cu precauții gâtul și ceafa, repetând ca pe un refren: — Preferi un Medici, spui tu? Pe când eu sporovăiam astfel cu Harun, Guicciardini făurea planurile cele mai extravagante, convins că legăturile mele cu trimisul Marelui Turc reprezentau o șansă nemaiântâlnită pentru diplomația papală. Eram dator să-i mai temperez zelul, să-l fac îndeosebi să simtă toată indiferența pe care o manifestase cumnatul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
a judeca oamenii comuni cu măsuri excepționale este o greșeală, a judeca oamenii excepționali cu măsuri comune este o crimă! Extrem de succint și de schematic, acesta este omul care, În vara lui 323, Își așteaptă Împlinirea celor 33 de ani, făurind planuri și pregătind noi expediții, adânc convins de menirea sa de a schimba morfologia lumii. Este tânăr, puternic și a dovedit cu prisosință că o poate face. Cu el, istoria pare Înscrisă ferm pe acel făgaș pozitiv și generos al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
căruia nu vor exista supraviețuitori? Sunt deja destule semne... Nu mai vorbesc că același rezultat s-ar profila și În cazul unui război atomic. Sau: de unde știm că Dumnezeu Însuși, care, la un moment dat, a imaginat lumea și a făurit-o din nimic, fără vreo rațiune inteligibilă, n-o va azvârli În neant, la fel de subit și de obscur? Și apoi, vedeți vreo deosebire de esență Între a muri de bătrânețe sau lovit de un autoturism? Să fim sobri și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
un sistem de referință revelator. Etica nu funcționează În absolut, este o valoare contextuală, de relație, un raport Între ceva și altceva, nu Între un existent și o absență. La ce se raportează pentru a dobândi relevanță morală noul lucru făurit de Creator, atâta vreme cât el este singurul lucru existent pe lume? Dați-mi voie să vă contrazic: „bine În sine” este un nonsens, o aberație. - Mă consolez că nu-i, totuși, cea mai mare din câte există... - Înțeleg aluzia, Însă refuz
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
de a Lui. În proiectul inițial, cel de dinaintea căderii omului În lume, ultima ființă creată de Demiurg este cea dintâi În ierarhia valorică a Universului - finis coronat opus, nu-i așa? Menirea sa este de a stăpâni peste toate cele făurite În primele cinci zile. Domnia omului peste celelalte lucruri și viețuitoare Îl așază În postura de Dumnezeu al acelora. Un Dumnezeu mai mic, bineînțeles, un substitut al Său. Împrumutând pentru o clipă modul dumneavoastră de a vorbi, aș zice că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
celor născute În primele cinci zile ale facerii - cer, pământ, ape, stele, viețuitoare -, emanația directă a voinței și a faptei Atotputernicului. Animalele, de exemplu, apar pe lume nemijlocit din golul inițial, cel care precede actul creației. Omul, În schimb, este făurit din lut, din pământ - așadar, din ceva care există deja și care are o vechime de cel puțin trei zile. Sigur că și pământul este tot lucrare dumnezeiască, Însă asta nu modifică datele problemei; doar bărbatul și femeia sunt confecționați
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
din Întreaga lume un Pământ Sfânt, prin restaurarea tradiției creștine inițiale și reunificarea celor trei religii ale lui Dumnezeu. În numele Ordinului Templului, câțiva vizionari, călugări războinici, au imaginat proiectul grandios de a domina Occidentul și Orientul unite și de a făuri o civilizație mediteraneeană creștină și musulmană totodată, condusă de un colegiu de oameni luminați. A fost una dintre puținele oportunități ca omenirea să fie guvernată de spirit Într-o lume a armoniei universale. Una dintre puținele, dar nu singura. Îți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
în primele zile ale Anului Nou, era recitat solemn "Poemul Creației", Enuma elish. Această recitare rituală actualiza lupta dintre Marduk și monstrul marin Tiamat, care avusese loc ab origine și care pusese capăt Haosului prin victoria finală a zeului. Marduk făurise Cosmosul din trupul ciopârțit al lui Tiamat, iar pe om din sângele demonului Kingu, principalul aliat al lui Tiamat. Că această comemorare a Creației este într-adevăr o reactualizare a actului cosmogonic ne-o dovedesc atât ritualurile, cât și formulele
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
de forțe vitale intactă, așa cum era ea în clipa când venise pe lume. Cele două elemente sânt importante pentru că ne dezvăluie secretul comportamentului omului religios față de Timp. Timpul sacru și puternic fiind Timpul originii, clipa desăvârșită în care s-a făurit o realitate și în care această realitate s-a manifestat pe deplin, pentru prima oară, omul se va strădui periodic că ajungă din nou în acest Timp originar. Pe această reactualizare rituală a lui illud tempus al primei epifanii a
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
pentru că, dacă Timpul sacru este acela în care s-au manifestat și au creat zeii, este limpede că Facerea Lumii este manifestarea divină cea mai cuprinzătoare și mai măreață. Omul religios reactualizează deci cosmogonia nu numai de fiecare dată când "făurește" ceva ("lumea lui proprie" - teritoriul locuit - sau o cetate, o casă etc.), ci și atunci când vrea să asigure o domnie fericită unui nou Suveran sau când trebuie să salveze recoltele amenințate, să poarte cu succes un război ori să facă
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
transcendent. El nu se recunoaște ca fiind cu adevărat om decât în măsura în care imită zeii, Eroii civilizatori ori Strămoșii mitici. Altfel spus, omul religios se dorește altfel decât este pe planul experienței sale profane. Omul religios nu este dat, el se făurește pe sine, apropiindu-se de modelele divine, care sânt păstrate de mituri, de istoria gestelor divine. Prin urmare, omul religios se socotește și el făurit de Istorie asemenea omului profan, cu deosebirea că singura Istorie care îl interesează este Istoria
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
altfel decât este pe planul experienței sale profane. Omul religios nu este dat, el se făurește pe sine, apropiindu-se de modelele divine, care sânt păstrate de mituri, de istoria gestelor divine. Prin urmare, omul religios se socotește și el făurit de Istorie asemenea omului profan, cu deosebirea că singura Istorie care îl interesează este Istoria sacră dezvăluită de mituri, adică Istoria zeilor, în vreme ce omul profan se vrea constituit doar de Istoria umană, adică tocmai de totalitatea faptelor care nu prezintă
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
primordiale, dar care își pot modifica valorile, îmbogățindu-se cu semnificații noi și integrîndu-se în sisteme de gândire din ce în ce mai bine articulate. "Locuiești" într-un corp la fel cum locuiești într-o casă ori în Cosmosul pe care ți l-ai făurit tu însuți (vezi capitolul I). Orice stare legală și permanentă implică încadrarea într-un Cosmos, într-un Univers perfect organizat, deci imitat după modelul exemplar al Creației. Fiecare teritoriu locuit - Templu, casă, corp - este un Cosmos, și fiecare Cosmos, după
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
nouă stare existențială, recunoscîndu-se doar ca subiect și agent al Istoriei și refuzând orice chemare la transcendență. Cu alte cuvinte, nu acceptă nici un model de umanitate în afară de condiția umană, așa cum poate fi ea descifrată în diversele situații istorice. Omul se făurește pe sine, și nu ajunge să se făurească întru totul decât în măsura în care se desacralizează și desacralizează lumea. Sacrul este prin excelență o piedică în calea libertății sale. Omul nu va deveni el însuși decât în clipa în care va fi
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
agent al Istoriei și refuzând orice chemare la transcendență. Cu alte cuvinte, nu acceptă nici un model de umanitate în afară de condiția umană, așa cum poate fi ea descifrată în diversele situații istorice. Omul se făurește pe sine, și nu ajunge să se făurească întru totul decât în măsura în care se desacralizează și desacralizează lumea. Sacrul este prin excelență o piedică în calea libertății sale. Omul nu va deveni el însuși decât în clipa în care va fi în întregime demistificat, și nu va fi cu
Sacrul și profanul, Salazar by Mircea Eliade [Corola-publishinghouse/Imaginative/295581_a_296910]
-
să le respingă la rîndul lui, și se pedepsea pe sine În gînd cînd se surprindea visînd la fata de pe plajă. Socotea că o asemenea slăbiciune nu era demnă de el, de fortăreața lui sau de proiectele pe care le făurise pentru un viitor nu prea Îndepărtat. Bătrînul căpitan de pe María Alejandra, don Alfonso Pertiñas y Gaberias, se născuse În minusculul cătun Aldan, În peninsula Morrazo, o limbă de pămînt care separă estuarele din Vigo și Pontevedra, În Galicia, Spania. Ascuns
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
cei doi a luat o altă întorsătură. Amândoi și-au dat seama că sunt făcuți unul pentru celălalt; că între ei s-a stabilit o altfel de legătură, mult mai trainică și mult mai profundă. Amândoi au început să-și făurească vise comune privitoare la viitor. Hotărâseră ca împreună să-i scrie lui Lică Ignat, lui Gicu și Marcelei Batin despre intențiile lor, să le trimită și câte o fotografie cu ei împreună și să-i anunțe că sunt fericiți și
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]