2,203 matches
-
a nu muri, voi păstra numai coroana arbustului. Voi iubi în Adela forma ei ideală și sufletul, parfumul vieții ei, îi voi da totul fără să-i cer nimic. Hm! Amor platonic?... Trubaduresc? Comuniune între suflete? ("Androgin și ginandru"?) Autosofisticare! Ipocrizie! Strugurii acri! Ori (sau: și) perversitate de blazat, în care iubirea și actul final (prea mizerabil asociat de domnișoara Niculina P... et comp.) s-au disociat. Ori pretenții impertinente de supraom, care vrea să-și deșurubeze creierul de corp, să-l
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
finalitate securizantă pentru inadaptabilii intelectuali, asupra condiției cărora criticul meditase în studiile despre Eminescu, Vlahuță, Brătescu-Voinești etc. Aforismele sale, în marea lor majoritate, se organizează în jurul opoziției spirit-materie, care ia forme diferite: delicat-brutal, inte-ligență-prostie, moral (civilizație)-fizic (natură), om-lume, cinste- ipocrizie, bărbat-femeie etc. Construcția aforismelor este binară, cu raționamente dispuse paralel, simetric, concentric ori în trepte (succesiv). Această construcție servește ciocnirii secvențelor, reliefării ideii. Fundamentul, dar și finalitatea aforismelor sunt, după cum se vede, de natură gnoseologică și morală. Cunoscând defectele lumii
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
ea nu dă destule plăceri ori că nu i le poți stoarce îndestul și că se isprăvește odată" (p. 41). Concesiile față de opiniile femeilor ori ale inșilor mediocri,respingerea sincerității (deși criticul conferă acesteia, cum vom vedea, valoare estetică), reușita ipocriziei, indiciu al stăpânirii de sine, exersarea distanțării și călirea, toate acestea asigură confortul psihic. Să nu se înțeleagă greșit acest scepticism ori cinism inocent. Este vorba, în fond, de economisirea judicioasă a energiilor psihice și intelectuale, de o anume lașitudine
Adela by Garabet Ibrăileanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295596_a_296925]
-
cu el ca un bou. Sau ca o maimuță care dă cu laba ca să șteargă luna de pe oglinda apei. Răul există. E înduioșător de primitiv să-l delimitezi, să-l izolezi, să-l arăți cu degetul, să-l huiduiești cu ipocrizie, să-i arăți fața în ziare și să i-o hulești la televizor, să-l bagi la închisoare, să-l schingiuiești, să-l electrocutezi, să-l omori în chinuri cumplite. Răul e aici, face parte din noi, se află în
Şaman by Adina Dabija () [Corola-publishinghouse/Imaginative/858_a_1757]
-
Ibrăileanu din Privind viața (criticul este, totuși, cel mai important autor român în genul aforistic din literatura română!) conduce, firesc, la alcătuirea unui cod etic axat pe valorile delicateții sufletești, discreției, rezervei și pudorii, protejate prin marginalitate și anonimat, prin ipocrizie și banalitate asumate. Între o polemică cu Andrei Pleșu din Minima moralia și o scurtă amendare a lui Al. Piru, eseistul nostru are timp să precizeze tipul de morală profesat în sentențiile ibrăileniene: o morală „a grației, a firescului, din
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2172_a_3497]
-
ar produce pic de poluare, planeta n-ar fi în pragul colapsului și numai o infimă parte dintre oameni se ocupă cu debarasarea de gunoaie (pe când o întreagă mafie face averi șantajând municipalitățile cu neridicarea tomberoanelor)... Putea să lipsească oare ipocrizia din panoplia detractorilor? Conviețuire liberă, fără constrângeri sociale În ciuda neajunsurilor - și care comunitate umană este perfectă? -, Woodstockul a dovedit toate virtuțile omenești. O femeie moare din nu contează ce cauze; alta naște (copiii sunt o prezență, o valoare inutil de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2172_a_3497]
-
există altă cale, subliniază încă o dată Șigaliov, cel care mi s-a părut întotdeauna cel mai demonic dintre demonii din roman. Marele Inchizitor din "Frații Karamazov" dezvăluie aceeași caracteristică a mișcărilor socialiste, cea care, de fapt, le deosebește de fascism: ipocrizia împinsă până la clivarea personalitații, până la schizofrenie. Hitler nu face nici un secret din 67 teoria spațiului vital, a superiorității rasei ariene și din persecutarea evreilor. Toate sânt expuse cinic, pe față. Cinismul socialist-stalinist e însă mai monstruos, pentru că el suprapune peste
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
toate limitele și scăderile lor, criticii anilor șaizeci au iubit cu adevărat literatura și au impus o cultură a valorii) a fost înlocuită de o cultură a urii față de valoare, a apărării feudei proprii cu orice preț, fie el al ipocriziei, al sperjurului și al crimei în efigie. Bineînțeles, randomizarea, lateralizarea și relativizarea valorii sânt și criterii postmoderne, pe care o lume cu adevărat sistemică (postmodernitatea e, de fapt, la fel de coerentă ca și modernitatea) știe să le respecte cu măsură și
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
ajung să fie convinși de "valoarea literară" a textelor studiate, deși profesorii le dau asigurări pompoase în această privință, și imensa majoritate nu vor mai reveni niciodată, în întreaga lor viață, asupra autorilor studiați în manuale. Mai mult, dezgustați de ipocrizia naționalistă a majorității profesorilor - care, an de an, cu o tenacitate vrednică de spălările pe creier din statele totalitare, le vîră-n cap, obligatoriu și constrângător, fără un real feed-back, fără discuție, fără cea mai mică preocupare pentru adecvarea textelor la
Pururi tânăr, înfășurat în pixeli by Mircea Cărtărescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295573_a_296902]
-
atei și credincioși practicanți simt, deopotrivă, în preajma lui Emil Botta, că poetul și actorul oficiază în "templul" teatrului sau al poeziei (nu întâmplător limbajul de lemn a adoptat demult termenul). Descoperind o "cheie a teatralității" în eseul de tinerețe Elogiul ipocriziei, Carmelia Leonte întărește, cu argumente solide, ideea genezei reciproce a teatrului și poeziei: spaima de lucruri (de recuzită, în teatru), cabotinismul și conștiința damnării ca o cale spre poezie, raporturile tensionale între expansiunea și claustrarea ființei, între "adăpostul pleoapei" și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
egale, interșanjabile, iar scenei i se oferă libertatea să dispară. Și să nu ne temem de prefăcătorie! Încă din antichitate aceasta a fost demascată pentru a i se exploata valoarea de adevăr. În condițiile în care teatrul are origine divină, ipocrizia rolurilor, a cuvintelor îl apropie pe actor de Dumnezeu... Observăm că întotdeauna este nevoie de un spațiu de reprezentare. Așa cum textul poetic are un chenar alb în jurul său, pe marginea paginii, așa cum poetul însuși se înconjură cu un strat protector
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
Real și fantastic, adevăr și iluzie, uman și inuman coexistă, completându-se reciproc, mode-lându-se reciproc. Astfel se atinge pragul maxim al veridicității. De ce trăiește actorul? Pentru a crea iluzia, înșelătoria. Arta lui este prin excelență o artă a iluziei, a ipocriziei. Gorgias, în Elogiul Elenei, relevă caracterul persuasiv al cuvântului, "crai puternic". Accentuează puterea lui cvasimagică și demonică. Unele întristează, altele înveselesc, unele îngrozesc, altele încurajează. Prin intermediul lor, un auditoriu teatral este succesiv mișcat de groază, milă, admirație sau mâhnire și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
spațiul de joc, între adevăr și iluzie. Faptul că frontiera este, evident, casantă, ilustrează insecuritatea umanului în prezența inumanului, insecuritatea realului față de convenția lui devoratoare. O cheie a teatralității lui Emil Botta este un eseu al său din 1931, Elogiul ipocriziei. Discontinuitatea, "intermitențele sufletului" (pentru a folosi o expresie proustiană) duc la virtualizarea eului, la pulverizarea identității și acceptarea ficțiunii ca pe o stare de infinitate: Amintire tăcută, concentrată, fără comentarii. Sensibilul dus la esență ultimă, la vidul intact, la nimic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
e marele Adevăr al poetului. Din păcate, se precipită să-l rostească, uneori cu mijloace inadecvate, transformându-l în artificial și neverosimil, în capcană pentru adevăr și pentru iluzie, deopotrivă. Totul sfârșește prin a fi asimilat măștilor. Și atunci, eschiva, ipocrizia, tergiversarea, lălăiala fără obiect devin mijloace de supraviețuire. Iată o posibilă definiție a Trântorului: E adevărată minciuna pe care mi-o spui? Niciodată! Ce aberație pare cuvântul acesta pe buzele tale, și, de nu l-ai fi însoțit cu adverbul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
serioase, care se eschivează, se ascunde. Dar este, de fapt, stigmatul dam-natului. A fi ironic înseamnă a fi conștient de zădărnicia ironiei, de nonsensul ei. Este o armă îndreptată spre sine. O formă supremă a onestității care se întâlnește cu ipocrizia. Un impas fără ieșire. O dramă. Ironia înseamnă acuitate, perceperea polisemiei realului: Munților, nu mai bateți mătănii la altarul cerului, posomorât, de toamnă, Dumnezeu e obosit, nu vă dă ascultare, cuvântul vostru colindă prin veșnicie ca un fum, la întâmplare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1504_a_2802]
-
pentru că admitem cu toții, la fel cum acceptăm încălzirea globală, manelele în miez de noapte sau calitatea jalnică a serviciilor din România, că suntem bombardați zilnic, de pe ecran, cu violuri și crime la kilogram. Televiziunile știu să lucreze, foarte bine, cu ipocrizia publicului țintă. O arată un sondaj de opinie ce mi-a rămas pe retină, în care am asociat două răspunsuri total incongruente, dar care sintetizează indirect „rețeta succesului“ pentru astfel de programe. Întrebați fiind dacă ei consideră nocivă prezența violenței
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2170_a_3495]
-
propriu, câteodată înfricoșătoare, altă dată bântuind cu o consistență noroasă. De la enigmaticul mort al primei povestiri (ce expresie idioată... orice mort e enigmatic), preotul care sparge potirul, la Gabriel, simpaticul intelectual de mâna a doua care-și realizează micimea și ipocrizia în fața unei fantome, cercul (oare a reținut cineva cercul, circularitatea despre care vorbește Nabokov în lecția despre Gogol?) nu face altceva decât să se afunde în acel teritoriu viermănos care l-a produs pe Cicikov. Haide să intrăm în seara
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2170_a_3495]
-
așteptat pe politicienii de la centru să taie în carnea vie a candidaților care-i fac de râs. Și-am fost oarecum mirat, știind cât de ipocriți sunt de obicei, când am constatat că de astă dată n-au nici măcar minima ipocrizie de a se preface că nu-i apără. Ba, mai mult, l-am văzut într-o emisiune pe penibilul domn Gheorghe Flutur care, atunci când era chestionat asupra candidaților PD-L care iscă sau contribuie la asemenea scandaluri, nu făcea decât
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2211_a_3536]
-
afacere focusată pe market(ingă? -, rockul a fost armă la îndemâna copiilor. O armă fără gloanțe, cu care s-a redesenat harta lumii. Și nu doar harta geo-politică. (S-a spus: rockul e o republică mondială!Ă Cinismul domina acei ani. Ipocrizia era sinonim benign pentru o (inăumanitate cabotină, inflexibilă, intolerantă. Proletcultism în lagărul socialist, maccarthysm dincolo, cursa înarmărilor, suspiciunea generalizată, obediența față de boss, dubla gândire, supraproducția (depășirea de plan!Ă ce-a secătuit resursele naturale, habotnicia monoteismelor de toate felurile, chiar
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2175_a_3500]
-
eu, că sunt din partidul de la putere și mi se cuvine. În momentul când un scriitor accepta un post administrativ, politic e SLUGĂ CELUI CARE ÎL PLĂTEȘTE. E slugă, nu mai e o opinie independența și pretenția de imparțialitate e ipocrizie. Nu poți fi și cu gura unsa și cu slănina în pod. Orice carte exprimă un crez, o voință și o manipulare a cititorilor. Așa că dacă Sînt o babă comunistă e o manipulare comunistă, prezența carte e contrariul și prin
Sunt un moș burghezo-moșier by Jorj-Ioan Georgescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1264_a_2119]
-
în sufletul nostru ne fac să ne irităm, să ne indignăm, să ne înfuriem. Înțelegeți că, de am fi fost lipsiți de sentimentele de Omenie, nu ne-am fi indignat deloc și nu ne-am fi tulburat. Înțelegeți că nu ipocrizia, nu viclenia, nu ticăloșia rațiunii, ci doar Omenia, Dreptatea și Noblețea Sufletului ne obligă să ne indignăm, să ne înfuriem sălbatic și să ne răzbunăm ca fiarele. Înțelegeți, prorocilor, acesta este mecanismul sufletului nostru de om, mecanismul leagănului în care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2163_a_3488]
-
nerușinat om pe care-l cunosc, chiar mai nerușinat decât mine. Dacă n-aș fi fost așa, de mult n-aș m-ai fi stat la masa asta, replică șeful securității. Și nu uita că linia care separă cinismul de ipocrizie este mai subțire decât vor să creadă oamenii. — Asta-i adevărat. Aș fi un ipocrit dacă aș mărturisi că mă îngrijorează soarta celor șase neisprăviți pe care nu cred că i-am văzut vreodată, când este în joc viitorul unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2101_a_3426]
-
mea și, evident, de a cânta alături de Mahala Rai Banda. Revenind în România, am constatat că, din fericire, oamenii nu s-au schimbat, că și-au păstrat acea doză de naivitate minunată care înseamnă deschidere, curiozitate, altfel spus, nu au ipocrizia altor societăți mai dezvoltate. Spun asta, pentru că, așa cum observ, în România încă nu s-au rezolvat toate problemele; nivelul de trai e foarte scăzut, oamenii o duc încă prost“. O parte dintre ei - cei din Timișoara - ar fi avut ocazia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2179_a_3504]
-
o fire răzbunătoare, dar pentru cei care au bătut „cuiele coșciugului”, unui neam străvechi, blând și mult prea tolerant, o să înghețe iadul în ziua când îi voi ierta. Silit doar de conștiință, dezavuez modul de a trăi în minciună și ipocrizie, și nu mă regăsesc în el, chiar dacă fac parte din normalul existenței cotidiene. Referitor la indulgența de care am amintit, și nu mă joc cu cuvintele, mă întreb intrigat: Cât să mai tolerăm nedreptățile? Din toleranță în toleranță va ajunge
MEANDRELE DESTINULUI by SORIN-CONSTANTIN COTLARCIUC () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1596_a_2962]
-
acreditare.” <footnote Dana Dumitriu, Ambasadorii sau despre realismul psihologic, Editura Cartea românescă, București, 1976, p. 6 footnote> Romanul este epica unei psihologii masculine, de o extremă sensibilitate, alimentată mereu de prezența eternului feminin, în ipostaze succesive ale patimii, indiferenței, posesiunii, ipocriziei, simulării politicoase sau freneziei. Sandu este personajul- narator, omul matur, capabil de adorație, dornic de stabilitate și aflat într-un permanent provizorat al trăirilor interioare, datorită îndoielii, umilințelor, dorințelor și temerilor pe care le încearcă. Dania este tânăra de 19
Adev?r ?i mistificare ?n proza lui Anton Holban by Irina Iosub () [Corola-publishinghouse/Journalistic/84074_a_85399]